 |
| Ralphs_Fotos / pixabay |
Σπύρος Στάλιας
Με αυτά τα δεδομένα, θα έπρεπε ένας συνετός κυβερνήτης να ακύρωνε την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη ή την επομένη, εφ’ όσον ο λαός ήθελε ως νόμισμα του το ευρώ, να ακολουθήσει άλλες πολιτικές, συμβατές με το υπόδειγμα του ευρώ, δηλαδή σκληρή λιτότητα, ασχέτως των αποτελεσμάτων της αφού ο Λαός ήθελε ευρώ. Η χώρα είχε εισέλθει οικειοθελώς σε ένα σύστημα που περιγράφει η Συνθήκη του Μάαστριχτ όπου ‘δεν υπάρχει διάσωση, δεν υπάρχει έξοδος, δεν υπάρχει πτώχευση΄.
Ποιές άλλες πολιτικές θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και τι επιτυχία θα μπορούσαν να έχουν στο τοπίο του ευρώ.
1. Επιθετική εξαγωγική πολιτική.
Προβλήματα: Οι διαπραγματεύσεις για την είσοδο της χώρας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη, οδήγησαν την χώρα να έχει ασθενή βιομηχανική βάση, περιορισμένη αγροτική παραγωγή, με χαμηλή παραγωγικότητα και προϊόντα μη διεθνώς εξαγώγιμα. Παράλληλα οι παρεχόμενες υπηρεσίες δεν ήσαν διεθνώς ανταγωνιστικές. Μάλιστα, κοινή ήταν η πίστη της ελληνικής ελίτ, ότι η χώρα θα γινόταν χώρα παροχής υψηλών προδιαγραφών υπηρεσιών και ότι δεν θα έχει ανάγκη την βιομηχανία και αγροτική παραγωγή.
2. Επιβολή μέτρων για την μείωση των εισαγωγών.
Προβλήματα: μη συμβατά μέτρα με τους κανονισμούς της ΕΕ.
3. Τουρισμός.
Προβλήματα: Περιορισμένες δυνατότητες λόγω ισχυρού ανταγωνισμού και οτιδήποτε καταναλώνεται από τον τουρισμό κατά βάση εισάγεται. Ο Τουρισμός δεν είναι συνδεδεμένος με την περιορισμένη ελληνική παραγωγή.
4. Άμεσες ξένες επενδύσεις.
Προβλήματα: περιορισμένες δυνατότητες, σκληρός διεθνής ανταγωνισμός.
5. Εμβάσματα από το εξωτερικό.
Προβλήματα: Ελάχιστα πιά.
6. Ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας.
Προβλήματα: Πουλήθηκαν ορισμένα φιλέτα χωρίς καθαρές διαδικασίες. Περιορισμένο ενδιαφέρον.
7. Βοήθεια από το εξωτερικό.
Προβλήματα: Απίθανο.
8. Διαπραγματεύσεις για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων της χώρας.
Προβλήματα: Απίθανο.
9. Στο αδιέξοδο αυτό υπήρχε άλλη μια δυνατότητα. Συνεχής δανεισμός. Αυτή η πολιτική ακολουθήθηκε
Προβλήματα: Ούτε καν τους πέρασε από το μυαλό ότι αυτή η πολιτική θα μπορούσε να έχει ένα οδυνηρό τέλος όπως και είχε. Γιατί δεν πέρασε από το μυαλό τους; Γιατί στο υπόδειγμα του ευρώ δεν μπορεί να υπάρξει κρίση.
Είπαμε, η ελεύθερη αγορά εργασίας, η ελεύθερη αγορά αγαθών και υπηρεσιών, και η ελεύθερη αγορά χρήματος συνιστούν ένα μηχανισμό που αυτορυθμίζεται.
Αυτός είναι και ο ορισμός της ιδανικής παγκοσμιοποίησης που αποτυπώθηκε με την ύπαρξη του ευρώ. Ιδανική παγκοσμιοποίηση υπάρχει μόνο στην ευρωζώνη.
Η χώρα παρέμεινε στο ευρώ δανειζόμενη, όχι μόνο ο δημόσιος τομέας, αλλά και ο ιδιωτικός τομέας. Ποιός το έκανε αυτό; Ποιός δάνειζε μια χώρα που δεν μπορούσε να ασκήσει καμμία πολιτική. Ποιος δάνειζε πολίτες και επιχειρήσεις που δεν είχαν πιστοληπτική δυνατότητα. Μα η ΕΚΤ και οι Τράπεζες!
Τι συνέβαλε και φθάσαμε στη κρίση του 2008 στην ευρωζώνη παρά τα αντιθέτως διακηρυσσόμενα ότι οι κρίσεις στην ελεύθερη οικονομία είναι απίθανες και αν υπάρξουν αυτόματα ξεπερνιόνται.
Η κρίση του 2008 εκδηλώθηκε με την κατάρρευση της ζήτησης σε παγκόσμιο επίπεδο. Τι συνέβη άραγε;
Γιατί η χώρα βρέθηκε με ιδιωτικό και δημόσιο χρέος πάνω από 350 % και γιατί τα Μνημόνια αποτυγχάνουν;
Τι συμβαίνει στη Χώρα μας;