Από: anoixtoparathyro.gr - Του Γ. Λακόπουλου
Σα να μην τις απασχολούν οι μεταπολεμικές επιδιώξεις των Αμερικανών, που έβαλαν το χέρι τους για να προκύψει η σημερινή κατάσταση -χωρίς αυτό φυσικά να μειώνει την καταδίκη της Ρωσίας για την εισβολή.
Πολέμους έχουμε δει πολλούς τα τελευταία χρόνια- από τους Αμερικάνους και τους Ρώσους. Οι Αμερικανοί μάλιστα έχουν παρασύρει και την Ευρώπη σε επιθέσεις εναντίον άλλων κρατών.
Ενίοτε με ψευδολογίες, όπως τα χημικά του Σαντάμ, που τρομοκρατούσαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για να αποδεχθεί τη θερμή συμμετοχή του Μπλερ και άλλων στην εκθεμελίωση του Ιράκ.
Αυτή τη φορά η παραβίαση των ουκρανικών συνόρων από τον Πούτιν, με πρόσχημα που του έδωσε το ΝΑΤΟ, στρέφει ευλόγως την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη κατά της Ρωσίας. Οι εισβολείς πρέπει να καταδικάζονται από τη διεθνή κοινότητα. Και οι αμυνόμενοι να πρέπει να έχουν την ευρωπαϊκή υποστήριξη.
Οι κυρώσεις είναι το βασικό μέτρο που έχει η Δύση για να σταματήσει τον πόλεμο, δια της τιμωρίας του εισβολέα.
Το άλλο μέτρο ούτε να το σκέφτεται: η άμεση στρατιωτική εμπλοκή, απέναντι σε καποιον που έχει στη διάθεσή του έξι χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές, θα έφερνε αυτό που απέφυγε η ανθρωπότητα το 1962.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι αισθητή η ένταση και το βάθος της επικοινωνιακής αποκοπής του Πούτιν από τον υπόλοιπο κόσμο- πέραν της νομικής, οικονομικής και εμμέσως στρατιωτικής ποινής.
Δεν μπορεί να μην σημειωθεί η ασυνήθιστη ρητορική του Μπάιντεν, προσωπικά κατά του Πούτιν. Τη μεταφέρει, αν δεν την επιβάλλει και σε ευρωπαϊκούς ηγέτες.
Για να αναδείξει πως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία απειλεί στο σύνολό του τον ελεύθερο κόσμο και ο Πούτιν αποτελεί κίνδυνο για την ανθρωπότητα.
Οι αγριότητες από την πλευρά των εισβολέων, καταδικάζονται- σε συνδυασμό με την αγιοποίηση των αμυνομένων- με τρόπο που επιβάλλει στους πάντες στη Δύση να μιλήσουν την ίδια γλώσσα με τους Αμερικάνους .
Ακόμη και παραβλέποντας ότι οι εκείθεν του Ατλαντικού κοσμοκράτορες, διαχρονικά ενδιαφέρον για τα συμφέροντά τους και όχι για τις ελευθερίες κανενός.
Αυτή η επικοινωνιακή παρέμβαση, που στα ελληνικά ΜΜΕ παίρνει μορφή ακύρωσης του ρόλο τους, δημιουργεί προηγούμενο που δεν θα βγει σε καλό για τον κοινοβουλευτισμό , αλλά και τον πολιτισμό και την ενημέρωση στον δυτικό κόσμο.
Οι Ευρωπαίοι με την κάλυψη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στρέφονται κατά των Ρώσων και καλά κάνουν, προσφέροντας βοήθεια στην Ουκρανία, ενώ η κοινή γνώμη παραβλέπει ακόμη και την -έστω συμβολική- σημασία του επανεξοπλισμού της Γερμανίας.
Υπάρχει όμως ένα ερώτημα το οποίο οι Ευρωπαίοι πολιτικοί υποτιμούν: μέχρι πού θέλουν οι ΗΠΑ να οδηγήσουν τις συνέπειες για τη Ρωσία; Ως τη διακοπή του πολέμου και την απόσυρση των εισβολέων; Όλοι στο πλευρό τους.
Από εκεί πέρα οι διαφαινόμενες αμερικανικές επιδιώξεις δείχνουν να φτάνουν όχι απλώς στην εξόντωση του Πούτιν, αλλά και στην εύκολη, από την πλευρά τους, πρόσβαση στην εκμετάλλευση των ανεξάντλητων πλουτοπαραγωγικών πόρων της αχανούς Ρωσίας.
Οι ταγοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αντιμετωπίζουν καν το ενδεχόμενο οι Αμερικανοί να αξιοποιούν τον πόλεμο και για να προωθήσουν την πλήρη διάλυση της σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας, ως κυρίαρχο κράτος.
Αποκλειστικά για δικούς τους λόγους χρησιμοποιούν την πειθώ της ισχύος τους για να υπηρετήσουν και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί΄ τους στόχους τους, που δεν είναι απαραιτήτως υπέρ της Ευρώπης.
Αν πράγματι εκεί θα οδηγήσουν οι εξελίξεις είναι εύκολο να φανταστούμε και τις συνέπειες για την οντότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: θα καταστραφεί.
Ήδη η κριτική στην Ένωση ως τώρα δεν ήταν γιατί δεν στράφηκε κατά της Ρωσίας, μετά τη σοβιετική κατάρρευση, αλλά γιατί δεν την έχει ενσωματώσει στον αμυντικό της σύστημα και περαιτέρω στον κοινοτικό κορμό.
«Από το Γιβραλτάρ ως τα Ουράλια» έβλεπαν την Ευρωπαϊκή Ένωση οι οραματιστές της.
Στην Ουκρανία εξελίσσεται ένα τοπικός πόλεμος. Με όλα τα ανατριχιαστικά χαρακτηριστικά του πολέμου, αλλά με γεωγραφικά όρια- πέρα από τους γενικότερους κινδύνους για τη διεθνή Οικονομία, τη διεθνή ισορροπία και το Διεθνές Δίκαιο.
Τα τοπικά χαρακτηριστικά θέλουν να διατηρήσουν και οι Ρώσοι και οι – οιονεί εμπλεκόμενοι- Αμερικανοί αντιλαμβανόμενοι ότι δεν θα τους βγει σε καλό αν τον γενικεύσουν. Συνεπώς στρατιωτικά θα μείνει τοπικός, ακόμη και αν διεθνοποιηθεί πιο έντονα οικονομικά και πολιτικά.
Σε κάθε περίπτωση όμως τις συνέπειες αυτού ειδικά του πολέμου θα τις πληρώσει η Ευρώπη και όχι η Αμερική. Ήδη τη γονατίζει και γι’ αυτό έχει πολύ περισσότερο από τους Αμερικάνους λόγους να σταματήσει .
Το ενδεχόμενο ολοσχερούς καταστροφής της Ρωσίας – αν είναι δυνατόν να υπάρξει λόγω της πυρηνικής ισχύος της- είναι συμφορά για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και σ΄ αυτό θα έχουν ευθύνη και οι πολιτικοί της, που βλέπουν κοντόφθαλμα ή μέσα από τις διόπτρες των Αμερικάνων όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο.
Ήδη ο κίνδυνος να αναλάβει την εκπροσώπηση της Γαλλίας η Λεπέν και οι συνέπειες στην ευρωπαϊκή συνοχή δεν είναι διόλου άσχετος με τις αμερικανικές παρεμβάσεις. Αυτοί άλλωστε έδωσαν πριν από την πόλεμο το ισχυρό χτύπημα στον Μακρόν με την ακύρωση της στρατιωτικής παραγγελίας από την Αυστραλία. Αυτοί ενισχύουν τον Τζόνσον, ορκισμένο εχθρό της Ένωσης.
Αν η κοινοτική Ευρώπη δεν ισχυροποιηθεί δια της ομοσπονδοποίησης, θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και οι Αμερικανοί θα προσαρτήσουν εύκολα τις χώρες της στο άρμα τους κατά της Κίνας -που είναι ο βασικός αντίπαλός τους.
Αλλά η καταστροφή του κοινοτικού οικοδομήματος, εκτός από συμφορά για τους ευρωπαϊκούς λαούς, θα είναι και οπισθοδρόμηση στην Ιστορία.
Γι’ αυτό η ευθύνη που επωμίζονται οι πολιτικές ηγεσίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση μεγαλώνουν διαρκώς. Ότι δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις ευθύνες, αλλά τις κρύβουν πίσω από τις αμερικανικές επιδιώξεις, είναι ίσως το μεγαλύτερο δράμα στη σημερινή Ευρώπη.