Οι εξελίξεις των τελευταίων εικοσιτετραώρων ήταν καταιγιστικές και άκρως αρνητικές για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την εξωτερική πολιτική. Τη θετική εισήγηση του State Department προς το κογκρέσο των ΗΠΑ, για την πώληση 40 μαχητικών τύπου F-16V στην Τουρκία, παράλληλα με τον εκσυγχρονισμό 80 ακόμη, ήδη εν υπηρεσία, στο ίδιο επίπεδο (https://defencereview.gr/pyatt-prosferoyme-to-f-35-stin-ellada-to-symf/), ακολούθησαν την αμέσως επόμενη ημέρα (7 Απριλίου) οι δηλώσεις της Αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών, Β. Νούλαντ, σχετικά με τον αγωγό EastMed (https://defencereview.gr/akyro-ston-eastmed-apo-tin-viktoria-noylan/) και την κατεχόμενη Κύπρο (https://defencereview.gr/yfypoyrgos-exoterikon-ipa-charaktiri/), ενώ και οι ομιλίες του Ουκρανού προέδρου Β. Ζελένσκι στην Ελληνική και την Κυπριακή Βουλή (https://defencereview.gr/choris-kamia-anafora-gia-tin-toyrkiki-e/), επιβεβαίωσαν το προφανές…
Από: defencereview.gr / Γιάννης Νικήτας
Ότι για κάθε κράτος, προέχουν τα εθνικά συμφέροντα και κάθε ενέργεια μίας συντεταγμένης Πολιτείας είναι σχεδιασμένη και υλοποιείται με βάση το δεδομένο αυτό. Τελεία και παύλα. Δεν θα κάνουμε κανένα σχολιασμό όλων αυτών, των κατά γενική ομολογία και με βάση την κοινή λογική, εξόχως αρνητικών εξελίξεων για τη χώρα μας. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του DR άλλωστε. Στόχος μας είναι αποκλειστικά και μόνο η παράθεση γεγονότων και στοιχείων προς απόδειξη όσων υποστηρίζουμε ώς σταθερές θέσεις. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Πάγια θέση του DR πέρα από τον εξορθολογισμό των εξοπλιστικών μέσω μακροχρόνιου σχεδιασμού, προσαρμοσμένου στις πραγματικές ελληνικές επιχειρησιακές ανάγκες, είναι ότι η Ελλάδα υποχρεούται εκ των πραγμάτων να έχει πάντα ανοικτή και διαθέσιμη και δεύτερη ή και τρίτη εναλλακτική εξοπλιστική πηγή, επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά από τις πρόσφατες αρνητικές εξελίξεις που προαναφέραμε. Επιβεβαιώνεται όμως και από ένα άλλο γεγονός που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και με ελάχιστο σχολιασμό και ανάλυση από τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Αναφερόμαστε στο προσχέδιο του αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ για το οικονομικό έτος 2023 (https://defencereview.gr/proschedio-proypologismoy-amyntik/). Στο οποίο γίνεται αναφορά στις προθέσεις και τον ευρύτερο επιχειρησιακό μελλοντικό σχεδιασμό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Ανατρέχοντας στο κομμάτι που αφορά την Αεροπορία των ΗΠΑ (USAF), διαπιστώνεται άμεσα αυτή η πρόθεση σημαντικών αλλαγών για τα χρόνια που έρχονται. Μία αλλαγή παρόμοιου, όπως θα δούμε παρακάτω, περιεχόμενου και χαρακτήρα, με αυτή που υλοποιούν ήδη μεγάλες και προηγμένες αεροπορικές δυνάμεις και κατά την άποψη του DR, οφείλει κάποτε να δρομολογήσει και το ελληνικό Υπουργείο Άμυνας για την Πολεμική Αεροπορία.
Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και αναλυτικά για να αντιληφθούμε μέσω των διαθέσιμων στοιχείων, γιατί αυτά που επιδιώκονται για το μέλλον της USAF, δεν έχουν εφαρμογή στην Ελλάδα και την Πολεμική της Αεροπορία.
Τα ασφαλή συμπεράσματα του εφετινού Ηνίοχου
Το πρόσφατο αφιέρωμά μας στην πολυεθνική αεροπορική άσκηση Ηνίοχος (https://defencereview.gr/iniochos-2022-ekpaideysi-apotin-polemik/) που διοργανώνει σε ετήσια βάση στην 117 Πτέρυγα Μάχης η Πολεμική Αεροπορία, είχε δύο κύριους στόχους:
– Ο πρώτος ήταν να καταδειχθεί η συνολική προσπάθεια που καταβάλλεται από την Πολεμική Αεροπορία αλλά και τους δύο άλλους Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις και να εκμεταλλευτεί τις υποδομές που έχει στη διάθεσή της σε συνδυασμό με το ιδανικό για σκοπούς αεροπορικής εκπαίδευσης, ελληνικό περιβάλλον. Οι θαλάσσιες περιοχές, η διαμόρφωση του εδάφους με τις οροσειρές, τις κοιλάδες και τις … χαράδρες, το δίκτυο ραντάρ και αεροδρομίων σε συνδυασμό με τις κατά κανόνα καλές καιρικές συνθήκες, συνθέτουν ένα ιδανικό περιβάλλον προσομοίωσης συνθηκών πραγματικά ρεαλιστικών αεροπορικών επιχειρήσεων.
Οι συμμετέχουσες αεροπορικές δυνάμεις συνεπώς, μπορούν να εκμεταλλευτούν αυτές τις συνθήκες και παράλληλα έχουν τη δυνατότητα συνεργασίας με μονάδες επιφανείας και σταθμούς ραντάρ, σε σενάρια καταστολής/καταστροφής (SEAD/DEAD) εχθρικής αεράμυνας, να εκτελέσουν προσβολές “εχθρικών” δυνάμεων ή “εχθρικών” αεροδρομίων, πετώντας χαμηλά υπό την κάλυψη του εδαφικού ανάγλυφου, καθώς και να συνεργαστούν με άλλους τύπους μαχητικών σε σενάρια αέρος – αέρος , μικρής, μέσης και μεγάλης ακτίνας. Για κάθε είδους αποστολή το ελληνικό περιβάλλον έχει τον κατάλληλο χώρο. Αυτό επομένως προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Προς όφελός τους.
– Ο δεύτερος στόχος του αφιερώματος, σε συνδυασμό βέβαια με αυτό που ακολούθησε για την κατάσταση του στόλου των ελληνικών F-16, του μαχητικού που είναι το πλέον πολυάριθμο στις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας (https://defencereview.gr/eksygchronismos-f16-kai-anavathmisi-oplos/), ήταν να καταδειχθεί ότι η υπερδεκαετής οικονομική κρίση δεν κατόρθωσε ώς πραγματικότητα να αλλάξει τίποτα ως προς την αντιμετώπιση των αδυναμιών, των προβλημάτων και των παθογενειών στην εξοπλιστική πολιτική (αν υποτεθεί ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα). Η ελληνική Πολιτεία αρνείται όπως όλα δείχνουν να αφήσει πίσω της νοοτροπίες και τακτικές του παρελθόντος.
Αποδόθηκε επίσης ιδιαίτερη έμφαση στον εξοπλισμό αποστολής των ισραηλινών F-16I Sufa, των αμερικανικών F-15E, ακόμα και των ιταλικών Tornado ECR, που παρά την ηλικία τους έχουν υποστεί σημαντικές αναβαθμίσεις. Η Πολεμική Αεροπορία εδώ και αρκετά χρόνια προσπαθεί να διατηρήσει ενεργό επαρκή αριθμό μαχητικών με παρωχημένο εξοπλισμό αποστολής και συστήματα σε μία απόπειρα κάλυψης των δεκάδων επιχειρησιακών αναγκών, έναντι των οποίων είναι υπόχρεη.
Η εικόνα έχει βελτιωθεί μεν αλλά όχι στο βαθμό που θα έπρεπε. Οι λύσεις του προβλήματος, που είναι όντως πολυσύνθετο, δεν είναι ούτε εύκολες αλλά ούτε και ευκαταφρόνητες από πλευράς κόστους. Σε χρόνο και σε χρήμα. Το DefenceReview, διαχρονικά σταθερό στις απόψεις τις οποίες στηρίζει και υπέρ των οποίων επιχειρηματολογεί, παραμένει υπέρ των λύσεων εκσυγχρονισμού για όλα τα F-16 και δικαιώνεται όχι μόνο από τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά και αυτές που λαμβάνουν χώρα στις τάξεις της μεγαλύτερης αεροπορικής δύναμης του πλανήτη.
Αμυντικός προϋπολογισμός ΗΠΑ για το 2023 – Γιατί οι Αμερικανοί πράττουν αυτό που δεν πράττει η Ελλάδα
Η πλέον πρόσφατη εξέλιξη που όσοι ασχολούνται με το χώρο της άμυνας, θα πρέπει να λάβουν υπόψη, είναι ότι οι επιτελείς της USAF, ζητούν μέσω επίσημων αναφορών την απόσυρση 150 τουλάχιστον αεροσκαφών για το 2023, με σκοπό να εξοικονομηθούν αναγκαία κονδύλια για την ανάπτυξη και την ένταξη σε υπηρεσία νέων προηγμένων πυραυλικών συστημάτων, εξοπλισμένων με συμβατικές ή πυρηνικές κεφαλές.
Είναι προφανές και αναφέρεται καθαρά στο δημοσίευμα που επικαλούμαστε (https://www.defenseone.com/policy/2022/03/more-nuclear-less-ground-attack-bidens-air-force-budget-request/363683/) ότι οι Αμερικανοί επιτελείς έχουν προβληματιστεί δεόντως από την προπορεία της Ρωσίας και τη Κίνας στο χώρο των πολυηχητικών όπλων. Ο προϋπολογισμός της USAF για το οικονομικό έτος 2023, έχει καθοριστεί (στο προσχέδιο) σε 169 δισεκατομμύρια δολάρια. 13,2 δισεκατομμύρια περισσότερα σε σχέση με τον προϋπολογισμό του 2022. Ο πολιτικός προϊστάμενος της USAF, κος Frank Kendall, σε δηλώσεις του επισήμανε τα εξής: “Στόχος είναι η απόσυρση 150 αεροσκαφών το 2023. Οκτώ Ε-8 J-STARS, 21 επιθετικά Α-10 Thunderbolt II, 33 μαχητικά 5ης γενιάς F-22 Raptor, 15 τύπου Ε- 3 sentry (AWACS), 10 μεταφορικών C-130H, 50 εκπαιδευτικών Τ-1 Jayhawk και 13 ιπτάμενων τάνκερ KC-135.
Μαζί με την απόσυρση των 150 αεροσκαφών αυτών, σχεδιάζεται επίσης η μεταβίβαση 100 οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών τύπου MQ-9 Reaper σε άλλους κρατικούς Οργανισμούς και Υπηρεσίες.
Ο αριθμός των F-35 που θα αγοράσει η USAF (33 μονάδες) για το 2023, είναι μειωμένος κατά 18, παρά το γεγονός ότι ο σχεδιασμός (η δέσμευση…) για την συνολική αγορά 1763 μονάδων παραμένει. Αντίθετα, αυξάνεται ο αριθμός των δικινητήριων νέας γενιάς F-15EX από τα 12 που σχεδιάζονταν να αγοραστούν το 2023, σε 24.
Τέλος, αξίζει να υπενθυμιστεί ότι από τα αεροσκάφη που η USAF ζήτησε να αποσύρει εντός του 2022, το κογκρέσο των ΗΠΑ απέρριψε μόνο την απόσυρση των επιθετικών Α-10. Μόλις πρόσφατα δε, η Αμερικανική Αεροπορίας μέσω του υπαρχηγού της, επιβεβαίωσε και πάλι την πρόθεσή της να διατηρήσει μέσω συνεχών αναβαθμίσεων του F-16 σε υπηρεσία για τα επόμενα 20 τουλάχιστον χρόνια (https://defencereview.gr/amerikaniki-aeroporia-ta-f-16-tha-paramei/).
Κατόπιν όλων αυτών, τα συμπεράσματα που εκ του ασφαλούς μπορούν να εξαχθούν από αυτές τις προτάσεις – επιδιώξεις, είναι τα εξής:
– Η USAF επιθυμεί να αποσύρει τα εξαιρετικά υψηλού κόστους συντήρησης, υποστήριξης και επάνδρωσης E-8 JSTARS, E-3 Sentry και KC-135 για να εξοικονομήσει σε βάθος χρόνου πραγματικά τεράστια ποσά, αντικαθιστώντας τα με πολύ μικρότερες δικινητήριες πλατφόρμες.
– Σε ότι αφορά στα εξειδικευμένα επιθετικά A-10, ο ίδιος ο κος Kendall δήλωσε ότι παρά το γεγονός ότι τα αεροσκάφη αυτά έχουν αναβαθμιστεί δομικά με αντικατάσταση πτέρυγας και έχουν εκσυγχρονιστεί στο επίπεδο Α-10C, κρίνονται πλέον εξαιρετικά ευάλωτα στο σύγχρονο πεδίο επιχειρήσεων. Στο οποίο ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι σε μικρά ύψη οι ατομικά φερόμενοι αντιαεροπορικοί πύραυλοι μικρής ακτίνας (MANPADS).
– Σχετικά με το στόλο των F-16 θα συνεχιστεί για πολλά ακόμη χρόνια να αποτελεί τη σημαντικότερη δύναμη στην Αμερικανική Αεροπορία. Δεν είναι μόνο τα 608 μαχητικά του τύπου που θα εκσυγχρονιστούν (https://defencereview.gr/i-amerikaniki-aeroporia-anavathmizei-608/), αποκτώντας ραντάρ AESA και διαμόρφωση παραπλήσια του Viper. Είναι και περί τα 400 Block 30/32 που θα παραμείνουν σε υπηρεσία (https://defencereview.gr/amerikaniki-aeroporia-ta-f-16-tha-paramei/)…
Αυτό που αφορά τη δική μας Πολεμική Αεροπορία εδώ, είναι το γεγονός ότι στο χρονικό διάστημα 2010-2020, με τις καθυστερήσεις, τις υπερκοστολογήσεις και τα προβλήματα στο πρόγραμμα F-35 να συσσωρεύονται, η USAF συνέχισε να επενδύει σημαντικά κονδύλια στο στόλο των F-16 που διαθέτει, σε αντίθεση με ότι συνέβη στην Ελλάδα. Το ζήτημα αυτό αναλύθηκε σε προγενέστερο αφιέρωμα (https://defencereview.gr/eksygchronismos-f16-kai-anavathmisi-oplos/), όπου μεταξύ άλλων σημειώθηκε ότι το πρόβλημα δεν ήταν αμιγώς οικονομικό (FMS), οπότε δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω.
– Μία ενδεχόμενη συμφωνία απόκτησης 36 μονοκινητήριων Mirage 2000-9 από την Αεροπορία των ΗΑΕ, έστω και σε χρονικό ορίζοντα τριών ή τεσσάρων ετών, θα έλυνε σημαντικά προβλήματα του ελληνικού αμυντικού μηχανισμού, για πολλούς λόγους που έχουν ήδη παρατεθεί (https://defencereview.gr/mirage-2000-9-from-united-arab-emirates-as-a-potential-fighter-for-hellenic-air-force/). Σε περίπτωση που αυτό δεν γίνει, η μόνη οικονομικά εφικτή λύση συγκρότησης στόλου 200 μαχητικών πραγματικά αποτελεσματικών, με παράλληλη διατήρηση της διαθεσιμότητάς τους σε επίπεδο κοντά στο 70%, είναι ο εκσυγχρονισμός και των Block 30 και των Block 50. Μέσα από την αξιοποίηση του εξοπλισμού (εκτιμώμενης αξίας 200 περίπου εκατομμυρίων δολαρίων…) που ήδη αφαιρείται από τα Block 52+ και Block 52+ Advanced που εκσυγχρονίζονται σε Viper
– Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να δαπανηθούν κονδύλια ύψους εφτά περίπου δισεκατομμυρίων δολαρίων (μόνο για τα αεροσκάφη, χωρίς να περιλαμβάνονται όπλα…), που δεν είναι διαθέσιμα για την αγορά μίας ακόμη Μοίρας Rafale τουλάχιστον, αλλά και μίας Μοίρας F-35A από τη στιγμή που οι δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων αποκαλύπτουν ότι το αμερικανικό μαχητικό 5ης γενιάς παραμένει στο σχεδιασμό των μελλοντικών προμηθειών.
Ο τουρκικός σχεδιασμός δεν διαφέρει από τον αμερικανικό!
Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει μετά την πρόσφατη θετική γνωμοδότηση του State Department για την αποδέσμευση 40 μαχητικών F-16V νέας κατασκευής στην Τουρκία, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση στο ίδιο επίπεδο άλλων 80 ήδη διαθέσιμων, θα ανεβάσει τον συνολικό αριθμό των μαχητικών του τύπου για την Τουρκική Αεροπορία σε 290 περίπου. Πέρα από την ποιοτική αναβάθμιση επομένως, η τουρκική πλευρά επιδιώκει ταυτόχρονα και την διατήρηση της αριθμητικής της υπεροχής.
Δυνητικά δε, αυτό που θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στην ελληνική άμυνα, είναι η προοπτική πιστοποίησης – ενσωμάτωσης τουρκικών όπλων σε αυτά τα 290 μαχητικά F-16. Σε όσα τουρκικά Block 30/40 παραμένουν σε υπηρεσία, αυτό είναι ήδη εφικτό αυτόνομα και εγχώρια, δεδομένου ότι έχει αποκτηθεί πρόσβαση στον πηγαίο κωδικά των συγκεκριμένων εκδόσεων από την περίοδο 2011-2012…
Σε όλα αυτά θα πρέπει φυσικά να συνυπολογιστεί και το ότι η Τουρκία μέσω των δικινητήριων μη επανδρωμένων Akinci και Aksungur (https://defencereview.gr/tin-proti-toy-ptisi-pragmatopoiise-to-ak/), θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη δυνατότητα κορεσμού της ελληνικής αεράμυνας, από τη στιγμή που τα αεροσκάφη αυτά θα έχουν ικανότητα μεταφοράς ποικιλίας όπλων αέρος – εδάφους/επιφανείας και βέβαια εξαπόλυσης πυραύλων τύπου cruise της οικογένειας SOM.
H μαζικού χαρακτήρα προμήθεια τέτοιων όπλων από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις (περισσότερες από 450 μονάδες), είναι κάτι που έχει υιοθετηθεί και από τους Αμερικανούς μέσω της αγοράς μεγάλου αριθμού AGM-158B JASSM-ER (https://defencereview.gr/400-vlimata-ayximenoy-velinekoys-agm-158b-jassm-er-gia/) για τους στόλους των F-16 και F-15E/-EX, επιβεβαιώνοντας τον αναγκαιότητα και την ορθότητα της επιλογής με βάση τα ημερινά ισχύοντα επιχειρησιακά δεδομένα.
Για όσους εξακολουθούν συνεπώς να επιμένουν ότι ο μικρότερος των 100 πυραύλων cruise τύπου SCALP-EG, είναι απόλυτα επαρκής για την Ελλάδα και ότι ο ρόλος της υποστρατηγικής κρούσης πρέπει να μείνει αποκλειστικά και μόνο στην Πολεμική Αεροπορία, αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι πέρα από την ανάγκη αξιοποίησης τέτοιων όπλων από το Ελληνικό Πυροβολικό και το Πολεμικό Ναυτικό, επιβάλλεται η αύξηση των μαχητικών-φορέων τους και στην Πολεμική Αεροπορία.
Καταλήγοντας στα αυτονόητα…
Συνθέτοντας το δύσκολο πάζλ που προκύπτει από όλα αυτά τα δεδομένα και οπωσδήποτε και από την ανάγκη της ταχύτερης δυνατής κάλυψης των επιχειρησιακών απαιτήσεων στην Πολεμική Αεροπορία με το χαμηλότερο δυνατό κόστος, προκειμένου να διασφαλιστεί δημοσιονομική ευχέρεια για τον εκσυγχρονισμό του Ελληνικού Στρατού και την ανανέωση του Στόλου, καταλήγουμε στα εξής:
– Η μείωση των παραγγελθέντων για το 2023 μαχητικών F-35A από την USAF, με παράλληλη ανακατεύθυνση κονδυλίων στην αγορά διπλάσιων F-15EX, το εκσυγχρονισμό και τη συνεχή αναβάθμιση του στόλου των F-16, την αγορά νέων όπλων ακριβείας μεγάλων αποστάσεων (stand off) και την απόσυρση μεγάλου αριθμού κοστοβόρων τετρακινητήριων αεροσκαφών διαφόρων ρόλων, είναι μονόδρομος που έχουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ήδη πάρει πολλές σύγχρονες αεροπορικές δυνάμεις. Το ίδιο δρόμο ακολουθεί και η Τουρκική Αεροπορία, παρά τα προβλήματα ου αντιμετωπίσει.
– Συνεπεία αυτών έχει απόλυτη λογική η επιδίωξη εκσυγχρονισμού όλων των F-16 παλιότερων Block από την Ελλάδα. Θεωρούμε εξόχως άστοχη την επιλογή μη εκσυγχρονισμού και των Block 50 στο επίπεδο Viper (https://www.dsca.mil/press-media/major-arms-sales/government-greece-upgrade-f-16-aircraft-f-16-block-v-configuration) πριν από τέσσερα χρόνια. Πλέον αναδεικνύεται ώς ένα μεγάλο λάθος που σήμερα, εν όψει της έγκρισης πώλησης καινούριων F-16V και συλλογών εκσυγχρονισμού στην Τουρκία και από το αμερικανικό κογκρέσο, η Ελλάδα βρίσκει μπροστά της…
– Εφόσον πλέον δεν υφίσταται δυνατότητα περίληψης και των Block 50 στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των Block 52+ και Block 52+ Advanced σε Viper και μάλιστα στην ίδια τιμή που είχε δοθεί τότε, οι εξελίξεις επιβάλλουν στην ελληνική πλευρά, όxι μόνο τον εκσυγχρονισμό των Block 30 και -50 σε Block 50M, αλλά και τον παράλληλο εξοπλισμό τους με ατρακτίδια στοχοποίησης (SNIPER ή Litening νέας γενιάς) σε συνδυασμό με την πιστοποίηση των νέων ισραηλινών όπλων (SPICE και Rampage) που θα αποκτηθούν.
– Αντιλαμβανόμαστε και σεβόμαστε απόλυτα αυτό που υποστηρίζει ο Υπουργός Άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλος (https://defencereview.gr/7o-oikonomiko-foroym-delfon-osa-eipe/). Ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν κάθε εβδομάδα ή κάθε μήνα να υπογράφονται προς υλοποίηση προγράμματα που έχουν συσσωρευθεί τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια… Από την άλλη πλευρά όμως θεωρούμε ότι η αναβάθμιση των F-16 Block 30 και Block 50 θα έπρεπε να έχει αντιμετωπιστεί κατά απόλυτη προτεραιότητα.
– Η ενδεχόμενη απόκτηση ικανού αριθμού Mirage 2000-9 από την Αεροπορία των ΗΑΕ, πέρα από την ενίσχυση του γαλλικού αποτυπώματος στην Πολεμική Αεροπορία, με κόστος ασύγκριτα χαμηλότερο ε σχέση με αυτό μία ενδεχόμενης προμήθειας μία δεύτερης Μοίρας Rafale, είναι επιθυμητή και αναγκαία γιατί αυξάνει τους φορείς γαλλικών αερομεταφερόμενων όπλων που δεν υπόκεινται στους “περιορισμούς” και τις “ισορροπίες” της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτό βλέπουμε ώς μεγάλη εικόνα και αυτό κρατάμε και υποστηρίζουμε.
Στο ζήτημα της επανενεργοποίησης και του εκσυγχρονισμού του στόλου των μεταφορικών αεροπλάνων της ΠΑ που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα των ενόπλων δυνάμεων να διεξάγουν επιχειρήσεις σε όλο τον ελλαδικό και κυπριακό χώρο, θα αναφερθούμε ξεχωριστά, μέσα από ειδικό αφιέρωμα. Σε κάθε περίπτωση και εδώ απαιτούνται κονδύλια που δεν είναι διαθέσιμα προς το παρόν. Πόσο μάλλον για την αγορά περισσότερων Rafale και μίας Μοίρας F-35A.
Μπορεί το State Department μέσω του πρέσβη των ΗΠΑ στη χώρα μας κου Πάϊατ, να προβάλλει ως προνομιακή μεταχείριση την αποδέσμευση του μαχητικού 5ης γενιάς στην Ελλάδα, σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει, ή να αμβλύνει τις αρνητικές εντυπώσεις από την επικείμενη πώληση F-16V στην Τουρκία (https://defencereview.gr/pyatt-prosferoyme-to-f-35-stin-ellada-to-symf/)… Τα στοιχεία όμως αποκαλύπτουν ότι μία τέτοια επιλογή από την ελληνική πλευρά, βρίσκεται, ή θα πρέπει να βρίσκεται, αρκετές θέσεις πίσω στη λίστα των εξοπλιστικών προτεραιοτήτων της.
Ότι για κάθε κράτος, προέχουν τα εθνικά συμφέροντα και κάθε ενέργεια μίας συντεταγμένης Πολιτείας είναι σχεδιασμένη και υλοποιείται με βάση το δεδομένο αυτό. Τελεία και παύλα. Δεν θα κάνουμε κανένα σχολιασμό όλων αυτών, των κατά γενική ομολογία και με βάση την κοινή λογική, εξόχως αρνητικών εξελίξεων για τη χώρα μας. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του DR άλλωστε. Στόχος μας είναι αποκλειστικά και μόνο η παράθεση γεγονότων και στοιχείων προς απόδειξη όσων υποστηρίζουμε ώς σταθερές θέσεις. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Πάγια θέση του DR πέρα από τον εξορθολογισμό των εξοπλιστικών μέσω μακροχρόνιου σχεδιασμού, προσαρμοσμένου στις πραγματικές ελληνικές επιχειρησιακές ανάγκες, είναι ότι η Ελλάδα υποχρεούται εκ των πραγμάτων να έχει πάντα ανοικτή και διαθέσιμη και δεύτερη ή και τρίτη εναλλακτική εξοπλιστική πηγή, επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά από τις πρόσφατες αρνητικές εξελίξεις που προαναφέραμε. Επιβεβαιώνεται όμως και από ένα άλλο γεγονός που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και με ελάχιστο σχολιασμό και ανάλυση από τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Αναφερόμαστε στο προσχέδιο του αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ για το οικονομικό έτος 2023 (https://defencereview.gr/proschedio-proypologismoy-amyntik/). Στο οποίο γίνεται αναφορά στις προθέσεις και τον ευρύτερο επιχειρησιακό μελλοντικό σχεδιασμό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Ανατρέχοντας στο κομμάτι που αφορά την Αεροπορία των ΗΠΑ (USAF), διαπιστώνεται άμεσα αυτή η πρόθεση σημαντικών αλλαγών για τα χρόνια που έρχονται. Μία αλλαγή παρόμοιου, όπως θα δούμε παρακάτω, περιεχόμενου και χαρακτήρα, με αυτή που υλοποιούν ήδη μεγάλες και προηγμένες αεροπορικές δυνάμεις και κατά την άποψη του DR, οφείλει κάποτε να δρομολογήσει και το ελληνικό Υπουργείο Άμυνας για την Πολεμική Αεροπορία.
Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και αναλυτικά για να αντιληφθούμε μέσω των διαθέσιμων στοιχείων, γιατί αυτά που επιδιώκονται για το μέλλον της USAF, δεν έχουν εφαρμογή στην Ελλάδα και την Πολεμική της Αεροπορία.
Τα ασφαλή συμπεράσματα του εφετινού Ηνίοχου
Το πρόσφατο αφιέρωμά μας στην πολυεθνική αεροπορική άσκηση Ηνίοχος (https://defencereview.gr/iniochos-2022-ekpaideysi-apotin-polemik/) που διοργανώνει σε ετήσια βάση στην 117 Πτέρυγα Μάχης η Πολεμική Αεροπορία, είχε δύο κύριους στόχους:
– Ο πρώτος ήταν να καταδειχθεί η συνολική προσπάθεια που καταβάλλεται από την Πολεμική Αεροπορία αλλά και τους δύο άλλους Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων να παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις και να εκμεταλλευτεί τις υποδομές που έχει στη διάθεσή της σε συνδυασμό με το ιδανικό για σκοπούς αεροπορικής εκπαίδευσης, ελληνικό περιβάλλον. Οι θαλάσσιες περιοχές, η διαμόρφωση του εδάφους με τις οροσειρές, τις κοιλάδες και τις … χαράδρες, το δίκτυο ραντάρ και αεροδρομίων σε συνδυασμό με τις κατά κανόνα καλές καιρικές συνθήκες, συνθέτουν ένα ιδανικό περιβάλλον προσομοίωσης συνθηκών πραγματικά ρεαλιστικών αεροπορικών επιχειρήσεων.
Οι συμμετέχουσες αεροπορικές δυνάμεις συνεπώς, μπορούν να εκμεταλλευτούν αυτές τις συνθήκες και παράλληλα έχουν τη δυνατότητα συνεργασίας με μονάδες επιφανείας και σταθμούς ραντάρ, σε σενάρια καταστολής/καταστροφής (SEAD/DEAD) εχθρικής αεράμυνας, να εκτελέσουν προσβολές “εχθρικών” δυνάμεων ή “εχθρικών” αεροδρομίων, πετώντας χαμηλά υπό την κάλυψη του εδαφικού ανάγλυφου, καθώς και να συνεργαστούν με άλλους τύπους μαχητικών σε σενάρια αέρος – αέρος , μικρής, μέσης και μεγάλης ακτίνας. Για κάθε είδους αποστολή το ελληνικό περιβάλλον έχει τον κατάλληλο χώρο. Αυτό επομένως προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Προς όφελός τους.
– Ο δεύτερος στόχος του αφιερώματος, σε συνδυασμό βέβαια με αυτό που ακολούθησε για την κατάσταση του στόλου των ελληνικών F-16, του μαχητικού που είναι το πλέον πολυάριθμο στις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας (https://defencereview.gr/eksygchronismos-f16-kai-anavathmisi-oplos/), ήταν να καταδειχθεί ότι η υπερδεκαετής οικονομική κρίση δεν κατόρθωσε ώς πραγματικότητα να αλλάξει τίποτα ως προς την αντιμετώπιση των αδυναμιών, των προβλημάτων και των παθογενειών στην εξοπλιστική πολιτική (αν υποτεθεί ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα). Η ελληνική Πολιτεία αρνείται όπως όλα δείχνουν να αφήσει πίσω της νοοτροπίες και τακτικές του παρελθόντος.
Αποδόθηκε επίσης ιδιαίτερη έμφαση στον εξοπλισμό αποστολής των ισραηλινών F-16I Sufa, των αμερικανικών F-15E, ακόμα και των ιταλικών Tornado ECR, που παρά την ηλικία τους έχουν υποστεί σημαντικές αναβαθμίσεις. Η Πολεμική Αεροπορία εδώ και αρκετά χρόνια προσπαθεί να διατηρήσει ενεργό επαρκή αριθμό μαχητικών με παρωχημένο εξοπλισμό αποστολής και συστήματα σε μία απόπειρα κάλυψης των δεκάδων επιχειρησιακών αναγκών, έναντι των οποίων είναι υπόχρεη.
Η εικόνα έχει βελτιωθεί μεν αλλά όχι στο βαθμό που θα έπρεπε. Οι λύσεις του προβλήματος, που είναι όντως πολυσύνθετο, δεν είναι ούτε εύκολες αλλά ούτε και ευκαταφρόνητες από πλευράς κόστους. Σε χρόνο και σε χρήμα. Το DefenceReview, διαχρονικά σταθερό στις απόψεις τις οποίες στηρίζει και υπέρ των οποίων επιχειρηματολογεί, παραμένει υπέρ των λύσεων εκσυγχρονισμού για όλα τα F-16 και δικαιώνεται όχι μόνο από τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά και αυτές που λαμβάνουν χώρα στις τάξεις της μεγαλύτερης αεροπορικής δύναμης του πλανήτη.
Αμυντικός προϋπολογισμός ΗΠΑ για το 2023 – Γιατί οι Αμερικανοί πράττουν αυτό που δεν πράττει η Ελλάδα
Η πλέον πρόσφατη εξέλιξη που όσοι ασχολούνται με το χώρο της άμυνας, θα πρέπει να λάβουν υπόψη, είναι ότι οι επιτελείς της USAF, ζητούν μέσω επίσημων αναφορών την απόσυρση 150 τουλάχιστον αεροσκαφών για το 2023, με σκοπό να εξοικονομηθούν αναγκαία κονδύλια για την ανάπτυξη και την ένταξη σε υπηρεσία νέων προηγμένων πυραυλικών συστημάτων, εξοπλισμένων με συμβατικές ή πυρηνικές κεφαλές.
Είναι προφανές και αναφέρεται καθαρά στο δημοσίευμα που επικαλούμαστε (https://www.defenseone.com/policy/2022/03/more-nuclear-less-ground-attack-bidens-air-force-budget-request/363683/) ότι οι Αμερικανοί επιτελείς έχουν προβληματιστεί δεόντως από την προπορεία της Ρωσίας και τη Κίνας στο χώρο των πολυηχητικών όπλων. Ο προϋπολογισμός της USAF για το οικονομικό έτος 2023, έχει καθοριστεί (στο προσχέδιο) σε 169 δισεκατομμύρια δολάρια. 13,2 δισεκατομμύρια περισσότερα σε σχέση με τον προϋπολογισμό του 2022. Ο πολιτικός προϊστάμενος της USAF, κος Frank Kendall, σε δηλώσεις του επισήμανε τα εξής: “Στόχος είναι η απόσυρση 150 αεροσκαφών το 2023. Οκτώ Ε-8 J-STARS, 21 επιθετικά Α-10 Thunderbolt II, 33 μαχητικά 5ης γενιάς F-22 Raptor, 15 τύπου Ε- 3 sentry (AWACS), 10 μεταφορικών C-130H, 50 εκπαιδευτικών Τ-1 Jayhawk και 13 ιπτάμενων τάνκερ KC-135.
Μαζί με την απόσυρση των 150 αεροσκαφών αυτών, σχεδιάζεται επίσης η μεταβίβαση 100 οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών τύπου MQ-9 Reaper σε άλλους κρατικούς Οργανισμούς και Υπηρεσίες.
Ο αριθμός των F-35 που θα αγοράσει η USAF (33 μονάδες) για το 2023, είναι μειωμένος κατά 18, παρά το γεγονός ότι ο σχεδιασμός (η δέσμευση…) για την συνολική αγορά 1763 μονάδων παραμένει. Αντίθετα, αυξάνεται ο αριθμός των δικινητήριων νέας γενιάς F-15EX από τα 12 που σχεδιάζονταν να αγοραστούν το 2023, σε 24.
Τέλος, αξίζει να υπενθυμιστεί ότι από τα αεροσκάφη που η USAF ζήτησε να αποσύρει εντός του 2022, το κογκρέσο των ΗΠΑ απέρριψε μόνο την απόσυρση των επιθετικών Α-10. Μόλις πρόσφατα δε, η Αμερικανική Αεροπορίας μέσω του υπαρχηγού της, επιβεβαίωσε και πάλι την πρόθεσή της να διατηρήσει μέσω συνεχών αναβαθμίσεων του F-16 σε υπηρεσία για τα επόμενα 20 τουλάχιστον χρόνια (https://defencereview.gr/amerikaniki-aeroporia-ta-f-16-tha-paramei/).
Κατόπιν όλων αυτών, τα συμπεράσματα που εκ του ασφαλούς μπορούν να εξαχθούν από αυτές τις προτάσεις – επιδιώξεις, είναι τα εξής:
– Η USAF επιθυμεί να αποσύρει τα εξαιρετικά υψηλού κόστους συντήρησης, υποστήριξης και επάνδρωσης E-8 JSTARS, E-3 Sentry και KC-135 για να εξοικονομήσει σε βάθος χρόνου πραγματικά τεράστια ποσά, αντικαθιστώντας τα με πολύ μικρότερες δικινητήριες πλατφόρμες.
– Σε ότι αφορά στα εξειδικευμένα επιθετικά A-10, ο ίδιος ο κος Kendall δήλωσε ότι παρά το γεγονός ότι τα αεροσκάφη αυτά έχουν αναβαθμιστεί δομικά με αντικατάσταση πτέρυγας και έχουν εκσυγχρονιστεί στο επίπεδο Α-10C, κρίνονται πλέον εξαιρετικά ευάλωτα στο σύγχρονο πεδίο επιχειρήσεων. Στο οποίο ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι σε μικρά ύψη οι ατομικά φερόμενοι αντιαεροπορικοί πύραυλοι μικρής ακτίνας (MANPADS).
– Σχετικά με το στόλο των F-16 θα συνεχιστεί για πολλά ακόμη χρόνια να αποτελεί τη σημαντικότερη δύναμη στην Αμερικανική Αεροπορία. Δεν είναι μόνο τα 608 μαχητικά του τύπου που θα εκσυγχρονιστούν (https://defencereview.gr/i-amerikaniki-aeroporia-anavathmizei-608/), αποκτώντας ραντάρ AESA και διαμόρφωση παραπλήσια του Viper. Είναι και περί τα 400 Block 30/32 που θα παραμείνουν σε υπηρεσία (https://defencereview.gr/amerikaniki-aeroporia-ta-f-16-tha-paramei/)…
Αυτό που αφορά τη δική μας Πολεμική Αεροπορία εδώ, είναι το γεγονός ότι στο χρονικό διάστημα 2010-2020, με τις καθυστερήσεις, τις υπερκοστολογήσεις και τα προβλήματα στο πρόγραμμα F-35 να συσσωρεύονται, η USAF συνέχισε να επενδύει σημαντικά κονδύλια στο στόλο των F-16 που διαθέτει, σε αντίθεση με ότι συνέβη στην Ελλάδα. Το ζήτημα αυτό αναλύθηκε σε προγενέστερο αφιέρωμα (https://defencereview.gr/eksygchronismos-f16-kai-anavathmisi-oplos/), όπου μεταξύ άλλων σημειώθηκε ότι το πρόβλημα δεν ήταν αμιγώς οικονομικό (FMS), οπότε δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω.
– Μία ενδεχόμενη συμφωνία απόκτησης 36 μονοκινητήριων Mirage 2000-9 από την Αεροπορία των ΗΑΕ, έστω και σε χρονικό ορίζοντα τριών ή τεσσάρων ετών, θα έλυνε σημαντικά προβλήματα του ελληνικού αμυντικού μηχανισμού, για πολλούς λόγους που έχουν ήδη παρατεθεί (https://defencereview.gr/mirage-2000-9-from-united-arab-emirates-as-a-potential-fighter-for-hellenic-air-force/). Σε περίπτωση που αυτό δεν γίνει, η μόνη οικονομικά εφικτή λύση συγκρότησης στόλου 200 μαχητικών πραγματικά αποτελεσματικών, με παράλληλη διατήρηση της διαθεσιμότητάς τους σε επίπεδο κοντά στο 70%, είναι ο εκσυγχρονισμός και των Block 30 και των Block 50. Μέσα από την αξιοποίηση του εξοπλισμού (εκτιμώμενης αξίας 200 περίπου εκατομμυρίων δολαρίων…) που ήδη αφαιρείται από τα Block 52+ και Block 52+ Advanced που εκσυγχρονίζονται σε Viper
– Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να δαπανηθούν κονδύλια ύψους εφτά περίπου δισεκατομμυρίων δολαρίων (μόνο για τα αεροσκάφη, χωρίς να περιλαμβάνονται όπλα…), που δεν είναι διαθέσιμα για την αγορά μίας ακόμη Μοίρας Rafale τουλάχιστον, αλλά και μίας Μοίρας F-35A από τη στιγμή που οι δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων αποκαλύπτουν ότι το αμερικανικό μαχητικό 5ης γενιάς παραμένει στο σχεδιασμό των μελλοντικών προμηθειών.
Ο τουρκικός σχεδιασμός δεν διαφέρει από τον αμερικανικό!
Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει μετά την πρόσφατη θετική γνωμοδότηση του State Department για την αποδέσμευση 40 μαχητικών F-16V νέας κατασκευής στην Τουρκία, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση στο ίδιο επίπεδο άλλων 80 ήδη διαθέσιμων, θα ανεβάσει τον συνολικό αριθμό των μαχητικών του τύπου για την Τουρκική Αεροπορία σε 290 περίπου. Πέρα από την ποιοτική αναβάθμιση επομένως, η τουρκική πλευρά επιδιώκει ταυτόχρονα και την διατήρηση της αριθμητικής της υπεροχής.
Δυνητικά δε, αυτό που θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στην ελληνική άμυνα, είναι η προοπτική πιστοποίησης – ενσωμάτωσης τουρκικών όπλων σε αυτά τα 290 μαχητικά F-16. Σε όσα τουρκικά Block 30/40 παραμένουν σε υπηρεσία, αυτό είναι ήδη εφικτό αυτόνομα και εγχώρια, δεδομένου ότι έχει αποκτηθεί πρόσβαση στον πηγαίο κωδικά των συγκεκριμένων εκδόσεων από την περίοδο 2011-2012…
Σε όλα αυτά θα πρέπει φυσικά να συνυπολογιστεί και το ότι η Τουρκία μέσω των δικινητήριων μη επανδρωμένων Akinci και Aksungur (https://defencereview.gr/tin-proti-toy-ptisi-pragmatopoiise-to-ak/), θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη δυνατότητα κορεσμού της ελληνικής αεράμυνας, από τη στιγμή που τα αεροσκάφη αυτά θα έχουν ικανότητα μεταφοράς ποικιλίας όπλων αέρος – εδάφους/επιφανείας και βέβαια εξαπόλυσης πυραύλων τύπου cruise της οικογένειας SOM.
H μαζικού χαρακτήρα προμήθεια τέτοιων όπλων από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις (περισσότερες από 450 μονάδες), είναι κάτι που έχει υιοθετηθεί και από τους Αμερικανούς μέσω της αγοράς μεγάλου αριθμού AGM-158B JASSM-ER (https://defencereview.gr/400-vlimata-ayximenoy-velinekoys-agm-158b-jassm-er-gia/) για τους στόλους των F-16 και F-15E/-EX, επιβεβαιώνοντας τον αναγκαιότητα και την ορθότητα της επιλογής με βάση τα ημερινά ισχύοντα επιχειρησιακά δεδομένα.
Για όσους εξακολουθούν συνεπώς να επιμένουν ότι ο μικρότερος των 100 πυραύλων cruise τύπου SCALP-EG, είναι απόλυτα επαρκής για την Ελλάδα και ότι ο ρόλος της υποστρατηγικής κρούσης πρέπει να μείνει αποκλειστικά και μόνο στην Πολεμική Αεροπορία, αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι πέρα από την ανάγκη αξιοποίησης τέτοιων όπλων από το Ελληνικό Πυροβολικό και το Πολεμικό Ναυτικό, επιβάλλεται η αύξηση των μαχητικών-φορέων τους και στην Πολεμική Αεροπορία.
Καταλήγοντας στα αυτονόητα…
Συνθέτοντας το δύσκολο πάζλ που προκύπτει από όλα αυτά τα δεδομένα και οπωσδήποτε και από την ανάγκη της ταχύτερης δυνατής κάλυψης των επιχειρησιακών απαιτήσεων στην Πολεμική Αεροπορία με το χαμηλότερο δυνατό κόστος, προκειμένου να διασφαλιστεί δημοσιονομική ευχέρεια για τον εκσυγχρονισμό του Ελληνικού Στρατού και την ανανέωση του Στόλου, καταλήγουμε στα εξής:
– Η μείωση των παραγγελθέντων για το 2023 μαχητικών F-35A από την USAF, με παράλληλη ανακατεύθυνση κονδυλίων στην αγορά διπλάσιων F-15EX, το εκσυγχρονισμό και τη συνεχή αναβάθμιση του στόλου των F-16, την αγορά νέων όπλων ακριβείας μεγάλων αποστάσεων (stand off) και την απόσυρση μεγάλου αριθμού κοστοβόρων τετρακινητήριων αεροσκαφών διαφόρων ρόλων, είναι μονόδρομος που έχουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ήδη πάρει πολλές σύγχρονες αεροπορικές δυνάμεις. Το ίδιο δρόμο ακολουθεί και η Τουρκική Αεροπορία, παρά τα προβλήματα ου αντιμετωπίσει.
– Συνεπεία αυτών έχει απόλυτη λογική η επιδίωξη εκσυγχρονισμού όλων των F-16 παλιότερων Block από την Ελλάδα. Θεωρούμε εξόχως άστοχη την επιλογή μη εκσυγχρονισμού και των Block 50 στο επίπεδο Viper (https://www.dsca.mil/press-media/major-arms-sales/government-greece-upgrade-f-16-aircraft-f-16-block-v-configuration) πριν από τέσσερα χρόνια. Πλέον αναδεικνύεται ώς ένα μεγάλο λάθος που σήμερα, εν όψει της έγκρισης πώλησης καινούριων F-16V και συλλογών εκσυγχρονισμού στην Τουρκία και από το αμερικανικό κογκρέσο, η Ελλάδα βρίσκει μπροστά της…
– Εφόσον πλέον δεν υφίσταται δυνατότητα περίληψης και των Block 50 στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των Block 52+ και Block 52+ Advanced σε Viper και μάλιστα στην ίδια τιμή που είχε δοθεί τότε, οι εξελίξεις επιβάλλουν στην ελληνική πλευρά, όxι μόνο τον εκσυγχρονισμό των Block 30 και -50 σε Block 50M, αλλά και τον παράλληλο εξοπλισμό τους με ατρακτίδια στοχοποίησης (SNIPER ή Litening νέας γενιάς) σε συνδυασμό με την πιστοποίηση των νέων ισραηλινών όπλων (SPICE και Rampage) που θα αποκτηθούν.
– Αντιλαμβανόμαστε και σεβόμαστε απόλυτα αυτό που υποστηρίζει ο Υπουργός Άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλος (https://defencereview.gr/7o-oikonomiko-foroym-delfon-osa-eipe/). Ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν κάθε εβδομάδα ή κάθε μήνα να υπογράφονται προς υλοποίηση προγράμματα που έχουν συσσωρευθεί τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια… Από την άλλη πλευρά όμως θεωρούμε ότι η αναβάθμιση των F-16 Block 30 και Block 50 θα έπρεπε να έχει αντιμετωπιστεί κατά απόλυτη προτεραιότητα.
– Η ενδεχόμενη απόκτηση ικανού αριθμού Mirage 2000-9 από την Αεροπορία των ΗΑΕ, πέρα από την ενίσχυση του γαλλικού αποτυπώματος στην Πολεμική Αεροπορία, με κόστος ασύγκριτα χαμηλότερο ε σχέση με αυτό μία ενδεχόμενης προμήθειας μία δεύτερης Μοίρας Rafale, είναι επιθυμητή και αναγκαία γιατί αυξάνει τους φορείς γαλλικών αερομεταφερόμενων όπλων που δεν υπόκεινται στους “περιορισμούς” και τις “ισορροπίες” της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτό βλέπουμε ώς μεγάλη εικόνα και αυτό κρατάμε και υποστηρίζουμε.
Στο ζήτημα της επανενεργοποίησης και του εκσυγχρονισμού του στόλου των μεταφορικών αεροπλάνων της ΠΑ που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα των ενόπλων δυνάμεων να διεξάγουν επιχειρήσεις σε όλο τον ελλαδικό και κυπριακό χώρο, θα αναφερθούμε ξεχωριστά, μέσα από ειδικό αφιέρωμα. Σε κάθε περίπτωση και εδώ απαιτούνται κονδύλια που δεν είναι διαθέσιμα προς το παρόν. Πόσο μάλλον για την αγορά περισσότερων Rafale και μίας Μοίρας F-35A.
Μπορεί το State Department μέσω του πρέσβη των ΗΠΑ στη χώρα μας κου Πάϊατ, να προβάλλει ως προνομιακή μεταχείριση την αποδέσμευση του μαχητικού 5ης γενιάς στην Ελλάδα, σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει, ή να αμβλύνει τις αρνητικές εντυπώσεις από την επικείμενη πώληση F-16V στην Τουρκία (https://defencereview.gr/pyatt-prosferoyme-to-f-35-stin-ellada-to-symf/)… Τα στοιχεία όμως αποκαλύπτουν ότι μία τέτοια επιλογή από την ελληνική πλευρά, βρίσκεται, ή θα πρέπει να βρίσκεται, αρκετές θέσεις πίσω στη λίστα των εξοπλιστικών προτεραιοτήτων της.