Σε έναν πόλεμο οι σωστές πλευρές της Ιστορίας είναι δύο

Panals / pixabay

Πολύς λόγος γίνεται ευθύς εξαρχής της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στην Ουκρανία για τη λεγόμενη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Οι προσεγγίσεις γίνονται ως επί το πλείστον στη χώρα μας, επιφανειακά. Δε μας ενδιαφέρει να αναλύσουμε γιατί έχουμε την Α ή Β άποψη αλλά εστιάζουμε στο πομπώδες της φράσης περί σωστής πλευράς της Ιστορίας.

Του Στρατή Μαζίδη

Μόνο που ένας πόλεμος έχει δύο σωστές πλευρές, οι οποίοι ανάλογα την έκβασή του μπορεί και να συμπέσουν.

Η μία σωστή πλευρά είναι να υποστηρίξεις το δίκαιο. Αυτό δεν είναι πάντα ευδιάκριτο ενώ πολλές φορές μπορείς να το εντοπίσεις και στις δύο πλευρές. Για παράδειγμα στην Ουκρανία, όσοι ασχολούνται με την πορεία της από τα γεγονότα του 2013-2014 είναι δύσκολο να παραβλέψουν τι συνέβη τότε και το ξεσάλωμα των νεοναζί αυτής της χώρας που ήδη χρεώνεται την απώλεια της Κριμαίας, μέχρι πρότινος μέρους του Ντονμπάς και σήμερα σχεδόν του 1/3 της επικράτειας.

Η άλλη σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι να υποστηρίξεις αυτόν που περιμένεις πως θα κερδίσει για να πάρεις κι εσύ ό,τι μπορείς. Αυτό πχ επέλεξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος όταν πολύ νωρίς προέβλεψε ότι οι δυνάμεις της Αντάντ θα κέρδιζαν τον Πρώτο Παγκόσμιο αλλά ο Εθνικός Διχασμός έκανε τη δουλειά του κι η πατρίδα μας έχασε μια σπάνια ευκαιρία.

Πχ ήταν σωστό να κόψουμε όλες τις γέφυρες με τη Ρωσία όταν, κακά τα ψέματα, ξέραμε ότι η περιοχή της ελληνικής μειονότητας πιθανότατα θα αλλάξει χέρια; Ποιος πχ δικαιώθηκε περισσότερο από την στάση του; Η Ελλάδα ή η Τουρκία;

Το δίκιο δεν ταυτίζεται πάντα με το νικητή. Επίσης το σωστό και το λάθος είναι ερωτήσεις που δεν μπορούν να απαντηθούν εύκολα.