Στην πράξη, ήδη η Γαλλία, όπως και οι ΗΠΑ στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, είναι ακυβέρνητη. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις τεράστιες και κεντρομόλος δε φαίνεται πουθενά. Ο Μακρόν εκπροσωπεί ένα 40% του πληθυσμού και έχει απέναντί του ένα 60% που τον απεχθάνεται. Σε σχέση με το 2017 έχασε 2.000.000 ψήφους και 8% σε ποσοστό, η δε Λε Πεν κέρδισε όσα έχασε ο Μακρόν, και ακόμη περισσότερα.
Η επιστροφή του τραμπισμού στις ΗΠΑ αυτό το φθινόπωρο θα δείξει ξανά πόσο απογυμνωμένα και αδύναμα είναι πια τα συστημικά κόμματα. Και θα οδηγήσει το καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στα έσχατα όριά του.
Ας μην το ξεχνάμε, με το κράτος προνοίας σε διαρκή αποδρομή είναι το υπερπλειοψηφικό σύστημα που συγκρατεί στοιχειωδώς εκλογικά το κοινωνικό σκορποχώρι που λέγεται Γαλλία, ΗΠΑ, Βρετανία.
Ο χειρότερος οιωνός πάντως είναι ότι οι ιθύνουσες τάξεις δεν φαίνεται να είναι σε θέση να κατανοήσουν καν την κατάσταση. Αντί να ανακρούσουν πρύμναν και να κοιτάξουν να ανακαλέσουν τις συνέπειες της τυφλής πολιτικής τους, αναζητούν διαρκώς αποδιοπομπαίους τράγους.
Όμως ούτε ο εθνολαϊκισμός, ούτε οι ψεκασμένοι, ούτε ο ρωσσικός δάχτυλος είναι πια φύλλο συκής επαρκές για να κρυφτούν.