 |
| ΑFΡ 2022 / Ludοvic Μarin |
Έλενα Καράεβα - Ρία Νόβοστι / Παρουσίαση Freepen.gr
Η εποχή των αγώνων και των μαχών, που επιτρεπόταν να χάσει τα πάντα εκτός από την τιμή, έχει δώσει τη θέση της σε μια εποχή που η απουσία «τυρί κότατζ» με τη συνηθισμένη φρουτώδη γεύση στην πώληση γίνεται δράμα.
Οι Γάλλοι, κάποτε ηγέτες στην κατεδάφιση της συστημικής εξουσίας στην ηπειρωτική Ευρώπη, προτίμησαν να ανταλλάξουν τις αξίες του μεγάλου κόσμου με την υλικότητα του μικρού κόσμου. Συμφώνησαν πως καμία δεν ήταν η καλύτερη επιλογή και ψήφισαν αρκετά μαζικά για τη διατήρηση του status quo που υποδηλώνει την παρουσία ενός αστικού «συνόλου άνεσης». Συμπεριλαμβάνονται τα περιβόητα τυριά, τα λουκάνικα, το κρασί και το ποτό της Παρασκευής στην καμπάνια. Αυτό ισχύει προς το παρόν. Αρκεί να υπάρχει τυρί. Υπάρχουν ακόμα λουκάνικα. Και υπάρχει η ευκαιρία να αγοράσετε κρασί.
Οι Γάλλοι, κάποτε θεμελιωτές της κριτικής σκέψης και του στοχασμού, αυτό ακριβώς το cogito ergo sum -νομίζω, και άρα υπάρχω- με χαρά παραιτήθηκαν από τη δική τους κυριαρχία, όταν ο λαός (και μόνο ο λαός) αποφασίσει τι είναι καλό για αυτούς και τι θα πρέπει να εγκαταλειφθεί (ορισμένοι αξιωματούχοι σε κάποιες αφηρημένες Βρυξέλλες).
Οι Γάλλοι, κάποτε ένα έθνος που ζούσε με αποστολή να ωφελήσει, αν όχι ολόκληρη την ανθρωπότητα, τότε τουλάχιστον τους γειτονικούς λαούς, επέλεξαν να εναρμονιστούν με την εποχή της παγκοσμιοποίησης και, ίσως, για τόσο καλή συμπεριφορά θα είναι δίνεται η ευκαιρία να πουλήσουν τα αγαθά τους με μικρό κέρδος.
Γίνεται η ανταλλαγή ζυγαριάς «σούπα φακής εναντίον γενεθλίων».
Και ήρθε η ώρα να δούμε τους αριθμούς που μονογράφησαν, ας πούμε, αυτή τη συμφωνία.
Η θητεία του νυν αρχηγού του κράτους παρατάθηκε για άλλα πέντε χρόνια από περίπου 19 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Όσοι ήταν δυσαρεστημένοι με τον Μακρόν αποδείχτηκαν περίπου ένα τρίτο λιγότεροι - υπήρχαν περίπου 13 εκατομμύρια από αυτούς.
Μετά όμως αρχίζει αυτό που λένε «πολτό»: αυτοί που ψήφισαν με τα πόδια, λέγοντας νοερά «πανούκλα και στα δύο σας σπίτια», βγήκαν πάνω από 13 εκατομμύρια.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: αν λάβουμε υπόψη τους αριθμούς που χώρισαν τον Μακρόν και τη Λεπέν σε αυτήν την ψηφοφορία και τους συγκρίνουμε με τις εκλογές στον δεύτερο γύρο πριν από πέντε χρόνια, αποδεικνύεται ότι ο Μακρόν έχασε περίπου το 8% των υποστηρικτών, ενώ η Λεπέν κέρδισε πάνω από το 7% των νέων ψηφοφόρων.
Και αν προσθέσουμε ότι δύο ακόμη πολιτικοί (Eric Zemmour και Valerie Pecresse) πολέμησαν για ψήφους στη δεξιά και ακροδεξιά πολιτική πλευρά των Γάλλων πολιτών, γίνεται προφανές ότι ακόμη και με τη χρήση όλης της δύναμης του διοικητικού πόρου, κολοσσιαίες οικονομικές ενέσεις, υποστήριξη, δημοσιότητα και αυτό όχι λιγότερο σημαντικό, επίσης, στα παρασκήνια, προερχόμενος από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, ο Μακρόν κέρδισε αυτή τη νίκη, που δικαίως μπορεί να ονομαστεί Πύρρειος.
Αλλά σε γενικές γραμμές αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα.
Το κύριο αποτέλεσμα της τρέχουσας ψηφοφορίας είναι μια τραγικά διχασμένη χώρα.
Και ένα δραματικά διχασμένο έθνος.
Για τον Μακρόν, είτε εκείνους που στάθηκαν τυχεροί στην παγκοσμιοποίηση, είτε εκείνοι που ροκανίζουν ένα δυνατό κομμάτι για τον εαυτό τους την προηγούμενη, «χορτοφαγική» εποχή.
Οι ψηφοφόροι του νέου «παλιού» προέδρου ουσιαστικά δεν έχουν δεσμούς με τη χώρα, μπορούν εξίσου εύκολα να φύγουν (παίρνοντας σκύλους, γάτες ή χάμστερ) ακόμα και στη Χονολουλού, ακόμα και στη Σιγκαπούρη, αρκεί να τους πληρώσουν περισσότερα εκεί.
Οι ψηφοφόροι της Λεπέν είναι άνθρωποι που συνδέονται με τη Γαλλία, το έδαφος και το πεπρωμένο, είναι αγρότες, είναι ιδιοκτήτες μικρών, πολύ μικρών και μικροσκοπικών επιχειρήσεων που δεν μπορούν να κινηθούν πουθενά. Έχουν σπίτι, γη, δάνεια, παιδιά. Και δεν σκέφτονται τη ζωή τους, την ύπαρξή τους, καθώς και τη ζωή και την ύπαρξη των παιδιών τους έξω από τον τόπο που γεννήθηκαν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θεωρούν δυνατό για τον εαυτό τους να μην ακολουθήσουν τις παραδόσεις με τις οποίες ανατράφηκαν, ανεξάρτητα από το τι σκέφτονται γι 'αυτούς και τι λένε γι 'αυτούς οι υποστηρικτές όλων των μη παραδοσιακών.
Στη σημερινή Γαλλία, συνηθίζεται να περιφρονούν σχεδόν ανοιχτά τέτοιους ανθρώπους, θεωρώντας τους παράλογο έρμα και «μπάλωμα στην πρόοδο».
Ταυτόχρονα, αυτοί οι άνθρωποι είναι που υποστηρίζουν την υποδοχή ατελείωτων ροών παρανόμων μεταναστών με τους φόρους τους (αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, υπάρχουν τουλάχιστον 900 χιλιάδες στη χώρα), από τα χρήματά τους ότι δε χρηματοδοτούνται λιγότερο ατελείωτες ενώσεις που προωθούν το ρευστό ύφος του φύλου σε όλους τους τομείς της ζωής, από την τέχνη μέχρι το γυμνάσιο. Και από τα χρήματά τους πάνε τα κονδύλια για την «πράσινη μετάβαση».
Σύμφωνα λοιπόν με τους αριθμούς, προκύπτει το εξής: περισσότερα από 13 εκατομμύρια που ψήφισαν τη Λεπέν και ίδιοι που αρνήθηκαν να προσέλθουν στις κάλπες κατ' αρχήν, αυτά τα περισσότερα από δυόμισι δεκάδες εκατομμύρια (από τα 49 εκατομμύρια δικαίωμα ψήφου) δεν θέλουν, ανοιχτά ή όχι, να δουν τον Μακρόν αρχηγό κράτους.
Στην πραγματικότητα, αυτές οι δυόμισι ντουζίνες εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να γίνουν πρόβλημα για τον «παλιό» νεοεκλεγέντα πρόεδρο, εάν ο «παλιός» νεοεκλεγείς πρόεδρος σκεφτόταν αυτούς τους ανθρώπους. Αν αποφάσιζε να εμβαθύνει στα πολύ γήινα, πολύ λερωμένα και πολύ απλά προβλήματά τους, έστω και για λίγο. Αλλά ο Μακρόν, φυσικά, δε θα το κάνει αυτό.
Αυτοί οι άνθρωποι, όπως είναι πλέον σαφές, θα θυσιαστούν. Όπως θα θυσιαστεί ο τρόπος ζωής τους, οι παραδόσεις και οι αξίες τους.
Οι γαλάζιες σημαίες με ένα φωτοστέφανο αστεριών που κυμάτιζαν δίπλα στο γαλλικό εθνικό τρίχρωμο έδειχναν κατηγορηματικά εκείνον τον Μολόχ που ήταν ήδη έτοιμος να καταπιεί, να μασήσει και να φτύσει αυτούς που, όπως λένε, δεν ταίριαζαν στη νέα εποχή, όταν η εθνική γλώσσα, πολιτισμός και ιδανικά έπαψαν να υπάρχουν, να παίζουν τουλάχιστον κάποιο ρόλο και έχουν τουλάχιστον κάποια πολιτική σημασία.
Όσοι προσπαθούν να ισορροπήσουν, προσπαθώντας να μείνουν ανάμεσα στις καρέκλες της παγκοσμιοποίησης και του εθνικού συμφέροντος, θα αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο όπως εκείνοι που λένε ξεκάθαρα ότι η σημερινή επιθυμία της Γαλλίας να ξεχάσει τη δική της ιστορία είναι αυτοκτονική. Και το πρώτο και το δεύτερο θα γίνουν αναλώσιμο πολιτικό υλικό για την οικοδόμηση ενός νέου υπερεθνικού κράτους με πιθανές πρωτεύουσες τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.
Η Γαλλία, όπως και πριν από περισσότερα από ογδόντα χρόνια, όταν υπέγραψε την πράξη της ήττας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κοντά στην Κομπιέν, δεν πέρασε τις εξετάσεις στο πρόσωπο της Ιστορίας.
Αλλά τότε το έθνος -όχι κράτος και όχι το καθεστώς του Βισύ- χάρη στην προνοητικότητα και τον πατριωτισμό του Ντε Γκωλ και το θάρρος των συμπολεμιστών του στρατηγού, έλαβε την ευκαιρία να επανεξετάσει και τελικά έγινε μια από τις δυνάμεις που κέρδισαν το ναζισμό. Αυτό επέτρεψε στη χώρα να κρατά ακόμα το κεφάλι της ίσιο, να μην απομακρύνει τα μάτια της από την ντροπή για τη συνθηκολόγηση και να κάθεται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως μόνιμο μέλος.
Σήμερα, ωστόσο, έχοντας παραδώσει σχεδόν όλες τις θέσεις, ενώ διατηρεί μια ποικιλία από λουκάνικα, τυριά και κρασιά, η Γαλλία έχει στερηθεί την κυριαρχία της. Δεν υπάρχει νέος Ντε Γκωλ και δεν αναμένεται.
Τα εκατομμύρια που πίστεψαν τους προφήτες της παγκοσμιοποίησης και τα παραμύθια τους για ένα ευτυχισμένο μέλλον θα ανακαλύψουν πολύ σύντομα ότι δεν υπάρχουν παραμύθια, δεν υπάρχουν μέλλον.
Και η περίφημη φράση του Talleyrand πως κάθε έθνος αξίζει τη δική του κυβέρνηση, το βράδυ του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, έγινε η πιο ακριβής εκτίμηση των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας.