Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, ο Σόιγκου επιβεβαίωσε επίσης ότι «Κατά την απελευθέρωση της Μαριούπολης, ο ρωσικός στρατός και οι μονάδες της λαϊκής πολιτοφυλακής από την DPR έλαβαν κάθε προφύλαξη για να σώσουν ζωές αμάχων». Στη συνέχεια προχώρησε στην εξήγηση αυτών των προσπαθειών λεπτομερώς και του αριθμού των ανθρώπων που σώθηκαν. Λαμβάνοντας υπόψη την de facto κατάληξη της μάχης, ο υπουργός Άμυνας συμβούλεψε τον Πρόεδρο Πούτιν να ακυρώσει τη σχεδιαζόμενη έφοδο στο εργοστάσιο χάλυβα Azovstal, στην οποία συμφώνησε ο Ρώσος ηγέτης προκειμένου να μη θέσει σε περαιτέρω κίνδυνο τις ζωές των στρατιωτών του. Αντίθετα, διέταξε να αποκλειστεί πλήρως η εγκατάσταση και όσοι βρίσκονταν εντός του πρόσφεραν για άλλη μια φορά την ευκαιρία να παραδοθούν, υποσχόμενοι πως θα λάβουν την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη όπως απαιτείται και ότι θα αντιμετωπιστούν σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Η απελευθέρωση της Μαριούπολης από τη RAF και τους συμμάχους της στο Ντονμπάς σηματοδοτεί μια καμπή στις προσπάθειες της Ρωσίας να αποναζοποιήσει την Ουκρανία, η οποία είναι ένας από τους σημαντικότερους στόχους της ειδικής επιχείρησης της. Το τάγμα Azov δε θα μπορούσε να παραδώσει την πόλη χωρίς να πολεμήσει μέχρι το τέλος, καθώς η απώλεια του ελέγχου της αντιπροσωπεύει την αρχή του τέλους του εθνοφασιστικού πανεθνικού κινήματός τους που υποστηρίζεται από τη Δύση.
Υπάρχουν δύο άλλοι λόγοι για τους οποίους πολέμησαν τόσο σκληρά και κατά πλήρη παραβίαση των διεθνών νόμων που ρυθμίζουν τον πόλεμο εκτός από τον συμβολικό, και αυτό οφείλεται στη γεωοικονομική και γεωστρατηγική σημασία της πόλης. Το εργοστάσιο χάλυβα Azovstal είναι μια σημαντική οικονομική μηχανή που θα μπορούσε να αναζωογονήσει την περιοχή μετά το τέλος της σύγκρουσης.
Το τάγμα Azov και οι κοινοί τους προστάτες Δυτικού Κιέβου δεν ήθελαν οι απελευθερωμένοι ντόπιοι να το χρησιμοποιήσουν μετά το τέλος της μάχης. Με κάθε κόστος, δεν μπόρεσαν να δώσουν στη Ρωσία και τους συμμάχους της αυτό που θεωρούν ως οικονομική νίκη, αλλά που απλώς επιτρέπει στους ντόπιους να ανοικοδομήσουν την οικονομία τους και την οικονομία της ευρύτερης περιοχής. Γι' αυτό ήθελαν η RAF και οι σύμμαχοί της να εισβάλουν στην τοποθεσία σε μια επική τελική μάχη που πιθανότατα θα είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή της, την οποία ο Πρόεδρος Πούτιν αποφάσισε σοφά να αποτρέψει. Ανεξάρτητα από το φυσικό μέλλον του εργοστασίου χάλυβα Azovstal, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η συντριπτική πλειονότητα της Μαριούπολης έχει καταστραφεί λόγω του τάγματος Azov που χρησιμοποιεί σχεδόν όλα τα κτίρια κατοικιών ως οχυρωμένες εγκαταστάσεις, ακριβώς όπως είπε ο Shoigu.
Αυτό έγινε επίσης έχοντας κατά νου ανταποδοτικά γεωοικονομικά κίνητρα, αλλά εξυπηρέτησε επίσης τον συμπληρωματικό σκοπό να τροφοδοτήσει τον αντιρωσικό πληροφοριακό πόλεμο των δυτικών εταίρων τους. Αυτό έγινε με τη διάδοση ψευδών ειδήσεων που ισχυρίζονταν ότι η RAF διεξήγαγε μια λεγόμενη «γενοκτονία» στην πόλη, κατηγορώντας την ψευδώς πως κατέστρεψαν αδιάκριτα όλα τα κτίρια κατοικιών ως μέρος κάποιας «συλλογικής τιμωρίας» κατά του πληθυσμού. Ο λόγος για τη διάδοση αυτής της εργαλειοποιημένης αφήγησης ήταν η δυσφήμιση των ανθρωπιστικών στόχων της Μόσχας στη σύγκρουση παρουσιάζοντάς τους κακώς ως υποκριτικούς, καθώς ένας από τους λόγους για τους οποίους παρενέβη ήταν να σταματήσει τη γενοκτονία του Κιέβου κατά του ιθαγενούς Ρώσικου λαού του Ντονμπάς. Είχε επίσης σκοπό να εμποτίσει τους δυτικούς εταίρους του Κιέβου με την αίσθηση του επείγοντος να του στείλουν περισσότερα όπλα.
Οι ΗΠΑ απαιτούν από τους Ευρωπαίους υποτελείς τους να «κάνουν περισσότερα» για να βοηθήσουν τον πόλεμο αντιπροσώπων τους εναντίον της Ρωσίας στην Ουκρανία, παρά το γεγονός ότι αυτό είναι εντελώς αντιπαραγωγικό για τα αντικειμενικά συμφέροντα του μπλοκ. Γνωρίζοντας, ωστόσο, τις υπερφιλελεύθερες τάσεις τους, η Αμερική συνειδητοποίησε με πονηριά πως θα μπορούσε να τους χειραγωγήσει ώστε να συμμορφωθούν προωθώντας αυτήν την ψευδή αφήγηση «γενοκτονίας». Εκείνες οι κυβερνήσεις που συνέχισαν να αψηφούν την πίεσή τους κινδύνευαν οι ΗΠΑ να ενθαρρύνουν ορισμένους από τους πολίτες τους να οργανώσουν μια πρωτη-έγχρωμη επανάσταση για να ασκήσουν πρόσθετη πίεση από κάτω προς τα πάνω για να συμπληρώσουν την πίεση από πάνω προς τα κάτω της Αμερικής. Με άλλα λόγια, αυτή η πτυχή του αντιρωσικού ενημερωτικού πολέμου των ΗΠΑ είχε ως στόχο να διευκολύνει την επαναβεβαίωση της ηγεμονίας επί της ΕΕ κατασκευάζοντας τα ψεύτικα οπτικά που θα εξανάγκαζαν αυτά τα στοχευόμενα κράτη να κάνουν την προσφορά τους.
Έχοντας εξηγήσει την ήπια ισχύ και τις γεωοικονομικές διαστάσεις της Μάχης της Μαριούπολης, είναι τώρα καιρός να συζητήσουμε τις γεωστρατηγικές που χρησίμευσαν ως το μεγαλύτερο κίνητρο για το Κίεβο που απαιτούσε από το τάγμα Azov να πολεμήσει μέχρι το τέλος αφού προκάλεσε τη μεγαλύτερη ζημιά στην πόλη του. Αυτό το μέρος της αφύσικης μίνι αυτοκρατορίας του Λένιν θεωρείται γενικά φιλικό προς τη Ρωσία, αν όχι καθαρά φιλορωσικό. Ο λαός του συμμετείχε στο πρόσφατα αναγνωρισμένο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ (DPR) το 2014, αλλά γρήγορα καταλήφθηκε από τις δυνάμεις του Κιέβου και τους νεοναζί συμμάχους του για σχεδόν τα τελευταία οκτώ χρόνια. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα υποστήριζαν την επανένωση με την DPR που θα μπορούσε με τη σειρά της να διευκολύνει τα κερδοσκοπικά σχέδια της Ρωσίας για τη δημιουργία ενός λεγόμενου «χερσαίου διαδρόμου» προς την Κριμαία.
Σχετικά με αυτό το σενάριο, πιστεύεται εδώ και πολύ καιρό από ξένους παρατηρητές ότι η Ρωσία θα προτιμούσε ιδανικά να είχε έναν τέτοιο διάδρομο, αν ήταν δυνατόν, κάτι που στην πραγματικότητα κατέληξε στην πράξη μετά τα ραγδαία κέρδη της RAF σε όλη τη Νότια Ουκρανία τις πρώτες ημέρες της στρατιωτικής επιχείρησης. Η Μαριούπολη παρέμεινε το μόνο καταφύγιο, από όπου οι Νεοναζί του Τάγματος Αζόφ θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει τα αποθηκευμένα όπλα τους για να εξαπολύσουν καταστροφικές αντεπιθέσεις πίσω από τις γραμμές. Αυτός είναι ο στρατιωτικός - στρατηγικός λόγος για τον οποίο η RAF εστίασε τόσο έντονα στην απελευθέρωση αυτής της πόλης, εκτός από την ήπια δύναμη και τα γεωοικονομικά κίνητρα που εξηγήθηκαν προηγουμένως. Σε σχέση με αυτό, γι' αυτό και το Κίεβο διέταξε το τάγμα Azov να πολεμήσει μέχρι το τέλος και να προκαλέσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά στην πόλη.
Η απώλεια της Μαριούπολης από το τάγμα Azov μετά την απελευθέρωσή του από τη RAF και τους συμμάχους της στο Donbass αντιπροσωπεύει ένα σημείο καμπής στο νοτιοανατολικό θέατρο αυτής της σύγκρουσης. Η «χερσαία γέφυρα» με την Κριμαία είναι πλέον ασφαλής και υπάρχουν εικασίες πως τα κοντινά τμήματα της Ουκρανίας ενδέχεται να πραγματοποιήσουν σύντομα τα δικά τους δημοψηφίσματα ανεξαρτησίας ακολουθώντας τα παραδείγματα της Κριμαίας και του Ντονμπάς που θα μπορούσαν ρεαλιστικά να οδηγήσουν είτε στην αναγνώρισή τους από τη Μόσχα ως κυρίαρχα κράτη είτε στη συγχώνευση με τις Δημοκρατίες του Ντονμπάς για να προωθήσουν το λεγόμενο «Σχέδιο Novorossiya». Σε κάθε περίπτωση, είναι πρακτικά τετελεσμένο σε αυτό το σημείο ότι το Κίεβο πιθανότατα δεν θα ανακτήσει ποτέ ξανά την κυριαρχία αυτού του πρώην τμήματος της Ουκρανίας. Αυτό το φαινομενικά αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα φέρει γεωπολιτική επανάσταση σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης.
Γι' αυτούς τους λόγους η Μάχη της Μαριούπολης μπορεί να χαρακτηριστεί αιματηρή αλλά στρατηγικά επωφελής για τη Ρωσία. Οι απώλειες αμάχων οφείλονται εξ ολοκλήρου στο ότι το τάγμα Azov παραβιάζει το διεθνές δίκαιο χρησιμοποιώντας κτίρια κατοικιών ως οχυρωμένες εγκαταστάσεις και εφαρμόζοντας μια πολιτική ανθρώπινων ασπίδων. Η απελευθέρωση αυτής της πόλης συνιστά πραγματικά μια αλλαγή του παιχνιδιού στη σύγκρουση, γι' αυτό ο Πρόεδρος Πούτιν είπε στον Σόιγκου ότι «θέλω όλοι (που συμμετείχαν σε αυτή τη μάχη) να ξέρουν πως είναι όλοι ήρωες για εμάς και για όλη τη Ρωσία». Αυτοί οι στρατιώτες θυσίασαν τόσα πολλά για να διασφαλίσουν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα του τοπικού πληθυσμού δε θα παραβιαστούν ποτέ ξανά βάναυσα από τους Νεοναζί του Κιέβου. Η ένδοξη νίκη που πέτυχαν ο αγώνας τους για τον περήφανο πολιτισμό-κράτος τους θα μείνει για πάντα στη μνήμη των συμπατριωτών τους.