 |
| nextvoyage / pixabay |
Από: capital.gr - Του Άγη Βερούτη
Αν για κάποιο λόγο υπάρξουν υπο-αποδόσεις το φετινό καλοκαίρι στον τουρισμό, στην εστίαση και στις υπηρεσίες, το κόστος αυτών θα το υποστούν ως ντόμινο όλοι οι τομείς της οικονομίας που συνδέονται είτε απευθείας (αγροτικά προϊόντα, μεταφορές, εισαγωγές) είτε μέσω δευτερογενών επιπτώσεων όπως ολόκληρη η υπόλοιπη οικονομία και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός ο οποίος τροφοδοτεί το κράτος με χρήμα.
Πριν λίγες μέρες γνώρισα έναν φίλο φίλου, αξιόλογο άνθρωπο, δεκαετίες επιτυχημένο επιχειρηματία στον χώρο της εστίασης σε επαρχιακό θέρετρο-προορισμό weekend, ο οποίος παραπονέθηκε ότι δεν έβρισκε υπαλλήλους για να στελεχώσει την επιχείρηση του.
Απ’ όσο μου περιέγραψε, αρκετοί από τους υπάρχοντες υπαλλήλους του μόλις αρχίζει η θερινή σεζόν στα νησιά, του φεύγουν γιατί βγάζουν τα διπλάσια χρήματα εκεί. Εκείνος προσπάθησε να βρει αντικαταστάτες ανεπιτυχώς. Τελικά κατέληξε την Πασχαλινή περίοδο να έχει κλειστό τον ημιόροφο του μαγαζιού του, παρότι είχε επαρκή κίνηση για να τον λειτουργήσει, διότι δεν είχε το ανθρώπινο δυναμικό να τον εξυπηρετήσει σωστά.
Στην ερώτηση μου, αν θα μπορούσε να τους πληρώσει τα διπλά ή έστω παραπλήσια όσο παίρνουν οι υπάλληλοι που φεύγουν στα νησιά, η απάντηση του ήταν ότι δεν βγαίνουν καν τα διπλά σε τζίρο, χώρια όλα τα υπόλοιπα κόστη όπως πρώτες ύλες κλπ.
"Τότε [του είπα] το πρόβλημα σου δεν είναι ότι οι εργαζόμενοι ζητάνε πολλά χρήματα, αλλά ότι δεν έχεις αρκετό τζίρο για να τους πληρώσεις τα χρήματα που μπορούν και παίρνουν άλλου."
Αφού το σκέφτηκε λίγο, μου απήντησε ότι ούτε η κίνησή του μεσοβδόμαδα το επέτρεπε, ούτε οι τιμές του.
Ούτε μπορούσε να ανεβάσει τιμές όταν ο ανταγωνισμός τις κρατάει χαμηλά.
Στην πιθανότητα να περιμένει να κλείσει ο ανταγωνισμός, απάντησε αρνητικά γιατί εκείνοι ήταν καταστήματα με οικογενειακό προσωπικό.
Η εναλλακτική ήταν να περιμένει να ξαναφτάσει η οικονομία στο επίπεδο που ήταν πριν 15 χρόνια, προ του πειράματος του ΔΝΤ με την Ελλάδα και την εσωτερική υποτίμηση.
Δεν πιστεύω ότι θα κλείσει αλλά μάλλον θα υπολειτουργεί για τα επόμενα 5-10 χρόνια, και θα χάνει τους καλύτερους υπαλλήλους του κάθε Άνοιξη.
Το βασικό πρόβλημα τόσο του συνομιλητή μου, όσο και της συνολικής οικονομίας είναι ότι λείπουν €120 δις από το ΑΕΠ μας, το οποίο είναι το κόστος της εσωτερικής υποτίμησης δώδεκα ετών.
Αυτό αντικατοπτρίζεται σχεδόν σε όλη την παραγωγική οικονομία ενώ το δημόσιο παραμένει τεράστιο και οι συντάξεις κοστίζουν €30 δις φόρων ετησίως.
Αν δεν βρούμε τρόπο να καλύψουμε το κενό αυτό που η Ιρλανδία και η Πορτογαλία το απέφυγαν και γι’ αυτό οι οικονομίες τους ανέκαμψαν πολύ πιο γρήγορα, είναι πολύ πιθανόν ότι θα σερνόμαστε για χρόνια σε μια κατάσταση όπου θα είμαστε μεσοσταθμικά πολύ φτωχοί για μπορούμε να αγοράσουμε τα ίδια τα προϊόντα μας.
Φυσικά λύση για αυτό υπάρχει, να έρθουν τεράστιες επενδύσεις από το εξωτερικό που θα δώσουν την απαραίτητη ώθηση στο ΑΕΠ μας, ή να τριπλασιάσουμε το μερίδιο του τουρισμού στο ΑΕΠ. Και στις δυο αυτές εκδοχές ο εχθρός της ανάπτυξης είναι και θα είναι το ελληνικό δημόσιο, και ειδικά η Τοπική Αυτοδιοίκηση με πρωταθλητές τους Δήμους - εχθρούς της επιχειρηματικότητας πλην αν συντρέχει όφελος για τους τοπικούς άρχοντες.
Πάντοτε θα ψάχνει και πάντοτε θα βρίσκει τρόπο να καθυστερεί ή να αποτρέπει ολοσχερώς τις μεγάλες αλλά και τις μικρές επενδύσεις.
Ίσως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε ποιος τρόπος μπορεί να λύσει αυτή την αντιαναπτυξιακή πληγή της χώρας, είτε με εξαιρετικά αποτελεσματικό μηχανισμό εναντίον της διαφθοράς των ΟΤΑ, είτε με ψαλίδισμα των αρμοδιοτήτων εκτροχιασμού των ιδιωτικών επενδύσεων που τους έχει εξοπλίσει η προηγούμενη 40ετία.
Διαφορετικά δεν έχουμε να ελπίζουμε σε πολλά πολλά ούτε για την επόμενη 40ετία.