oneworld.press - Του Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του περιγράφει την κατάσταση των πραγμάτων στον υβριδικό πόλεμο της Δύσης κατά της Ρωσίας που διεξάγεται από τη συνεχιζόμενη ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Μόσχας στην Ουκρανία. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσουν όσοι δεν έχουν κατανοήσει ακόμη αυτήν τη δυναμική και την κατεύθυνση προς την οποία κατευθύνονται, αλλά θα περιγραφούν στο παρόν άρθρο προκειμένου να επικεντρωθούν στις συστάσεις πολιτικής που μοιράστηκε. Αυτό, άλλωστε, είναι το ψωμί και το βούτυρο του άρθρου του και ό,τι πιο ενδιαφέρον για τους παρατηρητές. Λίγο πολύ, όλα όσα προτείνει περιλαμβάνουν την άμυνα ενάντια στη Δύση και την αγκαλιά του Παγκόσμιου Νότου.
Η πρώτη πρόταση θέτει το πλαίσιο για τα υπόλοιπα που ακολουθούν και αφορά την καθιέρωση της Ρωσίας ως ανεξάρτητου πόλου επιρροής στην παγκόσμια συστημική μετάβαση στην πολυπολικότητα. Αυτό το όραμα υποστηρίζεται με την εστίαση στο εσωτερικό μέτωπο, ιδιαίτερα μέσω της δημιουργίας μιας «αποτελεσματικής ολοκληρωμένης στρατηγικής – γενικής πολιτικής, στρατιωτικής, οικονομικής, τεχνολογικής, πληροφοριακής και ούτω καθεξής». Στη συνέχεια, ο Trenin δηλώνει πως η Ρωσία πρέπει να επιτύχει απολύτως τους στρατηγικούς της στόχους στην Ουκρανία, επειδή «η λύση στους περισσότερους από τους άλλους στρατηγικούς στόχους της χώρας εξαρτάται πλέον άμεσα από το αν [αυτό θα συμβεί]».
Η επόμενη πρόταση είναι εξαιρετικά ρεαλιστική και είναι ότι «Το πιο σημαντικό από αυτά τα ευρύτερα καθήκοντα εξωτερικής πολιτικής δεν είναι η ανατροπή της αμερικανοκεντρικής παγκόσμιας τάξης με οποιοδήποτε μέσο και με οποιοδήποτε τίμημα (η διάβρωσή της οφείλεται σε ανεξάρτητους παράγοντες, αλλά μια ρωσική επιτυχία στην Ουκρανία θα ήταν ένα οδυνηρό πλήγμα για την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ) και φυσικά, όχι μια επιστροφή στο μωρό αυτού του συγκροτήματος με ευνοϊκότερους όρους, αλλά η συνεπής οικοδόμηση ενός νέου συστήματος διεθνών σχέσεων μαζί με μη δυτικές χώρες, και η διαμόρφωση, σε συνεργασία μαζί τους, μιας νέας παγκόσμιας τάξης και η συνακόλουθη προώθησή της».
Στη συνέχεια διευκρινίζει πώς ακριβώς μπορεί να γίνει αυτό: «Μια μακροπρόθεσμη προτεραιότητα εδώ είναι η περαιτέρω ανάπτυξη των συμμαχικών σχέσεων και των δεσμών ολοκλήρωσης με τη Λευκορωσία. Αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει επίσης την ενίσχυση της ασφάλειας της Ρωσίας στην Κεντρική Ασία και τον Νότιο Καύκασο. Στο πλαίσιο της ανοικοδόμησης των εξωτερικών οικονομικών σχέσεων και της δημιουργίας ενός νέου μοντέλου της παγκόσμιας τάξης, οι πιο σημαντικές κατευθύνσεις είναι η συνεργασία με παγκόσμιες δυνάμεις –Κίνα και Ινδία καθώς και Βραζιλία– και με κορυφαίους περιφερειακούς παράγοντες –Τουρκία, χώρες ASEAN, κράτη του Κόλπου, Ιράν, Αίγυπτος, Αλγερία, Ισραήλ, Νότια Αφρική, Πακιστάν, Αργεντινή, Μεξικό και άλλα».
Η πολυμερής αλληλεπίδραση μεταξύ πολυπολικών ομάδων όπως οι BRICS, RIC, η SCO και άλλες αποτελούν το επόμενο επίπεδο του οράματος του Trenin για τη ρωσική μεγάλη στρατηγική. Αυτό, γράφει, θα πρέπει να γίνει ταυτόχρονα με τον περιορισμό των συμβατικών και υβριδικών απειλών από τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στον πυρηνικό, τον κυβερνοχώρο και άλλους τομείς. Στη συνέχεια, ο Τρένιν υποστηρίζει πως «η Μόσχα πρέπει να αξιολογήσει προσεκτικά το εύλογο, τις δυνατότητες και τα όρια της περιστασιακής συνεργασίας με διάφορες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες στη Δύση, καθώς και με άλλους προσωρινούς πιθανούς συμμάχους εκτός του μπλοκ, των οποίων τα συμφέροντα συμπίπτουν από ορισμένες απόψεις».
«Το καθήκον», γράφει, «δεν είναι να προκληθεί ζημιά στον εχθρό οπουδήποτε, αλλά να χρησιμοποιηθούν διάφορα ερεθιστικά για να αποσπάσουν την προσοχή και τους πόρους του αντιπάλου από τη ρωσική εστίαση, καθώς και να επηρεάσουν την εσωτερική πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ και την ΕΕ προς μια κατεύθυνση ευνοϊκή για τη Μόσχα». Αυτή η ανοιχτή έκκληση για ξένη ανάμειξη μπορεί να σοκάρει ορισμένους φιλικούς προς τους Ρώσους παρατηρητές, αλλά τέτοιες επιχειρήσεις συμβαίνουν συνεχώς, ακόμη κι αν δεν αναγνωρίζονται επίσημα από αυτούς που τις πραγματοποιούν. Το μόνο που κάνει ο Τρενίν είναι να προτείνει την καταπολέμηση της φωτιάς με φωτιά ως απάντηση στη Δύση που το κάνει αυτό εναντίον της Ρωσίας για χρόνια.
Έχοντας περιγράψει τα περιγράμματα αυτού που ελπίζει πως τελικά θα γίνει η μεγάλη στρατηγική της Ρωσίας, αυτός ο επιδραστικός ειδικός μοιράζεται στη συνέχεια ορισμένες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό που περιέγραψε ως το «σημαντικότερο στόχο», που είναι η διαχείριση των υποθέσεων στο τρίγωνο Ρωσίας-ΗΠΑ-Κίνας. Επαινεί τη ρωσο-κινεζική στρατηγική εταιρική σχέση, αλλά θρηνεί καθώς «οι κινεζικές εταιρείες και τράπεζες είναι βαθιά ενσωματωμένες στην παγκόσμια οικονομία και είναι επιφυλακτικές για τις κυρώσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, περιορίζοντας έτσι την πιθανότητα αλληλεπίδρασης». Αυτή η παρατήρηση υποδηλώνει πως η Κίνα δεν έχει γίνει η βαλβίδα από την πίεση της Δύσης που κάποιοι περίμεναν.
Παρά την απόπειρα ταυτόχρονης «συγκράτησης» της Ρωσίας και της Κίνας από τις ΗΠΑ που φέρνει πιο κοντά αυτές τις δύο πολυπολικές Μεγάλες Δυνάμεις, ο Trenin διευκρινίζει ότι «Σε έναν «υβριδικό πόλεμο», η πολιτική και διπλωματική υποστήριξη από την Κίνα, ακόμη και η περιορισμένη οικονομική και τεχνολογική συνεργασία μαζί της, είναι πολύ σημαντική για τη Ρωσία. Η Μόσχα δεν έχει αυτήν την στιγμή την ευκαιρία να επιβάλει ακόμη πιο στενή προσέγγιση με το Πεκίνο, αλλά δεν υπάρχει ανάγκη για μια πολύ στενή συμμαχία». Με άλλα λόγια, η Ρωσία μπορεί να περίμενε περισσότερη υποστήριξη από την Κίνα, αλλά προφανώς δεν πρόκειται να την εκλιπαρήσει.
Σε περίπτωση κινητικής σύγκρουσης αμερικανικών και κινεζικών υπερδυνάμεων, ο Τρένιν εκτιμά πως «η Ρωσία θα πρέπει να είναι έτοιμη να υποστηρίξει πολιτικά το Πεκίνο, καθώς και να του παρέχει σε περιορισμένη κλίμακα και υπό προϋποθέσεις, στρατιωτική-τεχνική βοήθεια, αποφεύγοντας την άμεση συμμετοχή στη σύγκρουση με την Ουάσιγκτον». Ωστόσο, προειδοποιεί ότι «το άνοιγμα ενός «δεύτερου μετώπου» στην Ασία είναι απίθανο να μειώσει σημαντικά την πίεση της Δύσης στη Ρωσία, αλλά θα αυξήσει δραματικά την ένταση στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ινδίας».
Με το βαθύτερο σεβασμό για τη διορατικότητα, τη θέση και τα διαπιστευτήριά του, η πρόβλεψή του για τους ρωσο-ινδικούς δεσμούς σε αυτό το σενάριο είναι απίθανο να βγει στο φως. Αυτό συμβαίνει επειδή η Ινδία παρενέβη αποφασιστικά για να γίνει η αναντικατάστατη βαλβίδα της Ρωσίας από την πίεση της Δύσης, αναμφισβήτητα πολύ περισσότερο από την Κίνα, προκειμένου να αποτρέψει προληπτικά τη δυνητικά δυσανάλογη μελλοντική εξάρτηση του εταίρου της από τη Λαϊκή Δημοκρατία. Αυτή η εξέλιξη αλλάζει το παιχνίδι στοχεύει στη δημιουργία από κοινού ενός τρίτου πόλου επιρροής στην παρούσα διπολική ενδιάμεση φάση της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης.
Προχωρώντας αφού διευκρίνισε αυτό το κρίσιμο σημείο διαφωνίας, ο Trenin αναφέρει στη συνέχεια ότι «είναι επίσης σημαντικό να καθοριστούν τα επιτρεπτά όρια της οικονομικής, οικονομικής και τεχνολογικής εξάρτησης της Ρωσίας από ουδέτερες χώρες (κυρίως την Κίνα) και να ξεκινήσει μια τεχνολογική συνεργασία με την Ινδία». Αυτό δείχνει πως αναγνωρίζει επίσης ότι ο ρόλος του κράτους της Νότιας Ασίας ως η αναντικατάστατη βαλβίδα της Ρωσίας από την πίεση της Δύσης, παρά την αμφιλεγόμενη πρόβλεψή του πως η προτεινόμενη υποστήριξη της χώρας του στην Κίνα σε οποιαδήποτε κινητική σύγκρουση με τις ΗΠΑ θα «αύξανε δραματικά τις εντάσεις» μεταξύ Μόσχας και Δελχί.
Είναι αυτή η ινδική διάσταση της ρωσικής μεγάλης στρατηγικής που αποτελεί ίσως το πιο εκπληκτικό αποτέλεσμα των πρόσφατων γεγονότων σε σχέση με την παγκόσμια συστημική μετάβαση. Είναι άλλο πράγμα να αγγίζει ένας παρατηρητής αυτό και άλλο εντελώς εάν κάποιος με την επιρροή του Τρένιν στη χάραξη πολιτικής της Ρωσίας υπονοεί πολύ έντονα ότι μια τεχνολογική συνεργασία με την Ινδία μπορεί να περιορίσει την «εξάρτηση της χώρας από την…Κίνα».
Αναλογιζόμενος τις προτάσεις που έκανε ο Trenin στην τελευταία του ανάλυση που σημειώνει το RT στο τέλος «ετοιμάστηκε με βάση την ομιλία του συγγραφέα στην 30η Συνέλευση του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής και δημοσιεύτηκε αρχικά στα ρωσικά στο globalaffairs.ru» (το τελευταίο -που αναφέρεται ως η επίσημη εφημερίδα του Συμβουλίου του), είναι ξεκάθαρο ότι η Ρωσία θα δώσει ταυτόχρονα προτεραιότητα σε εκτεταμένες εσωτερικές μεταρρυθμίσεις μαζί με την υπεράσπιση της από τη Δύση και αγκαλιάζοντας τον Παγκόσμιο Νότο.
Αυτή η μεγάλη στρατηγική οραματίζεται τη Ρωσία να γίνει ένας ανεξάρτητος πόλος επιρροής στην αναδυόμενη Πολυπολική Παγκόσμια Τάξη, για την οποία η Μόσχα πρέπει να ισορροπήσει ρεαλιστικά μεταξύ των δύο εξίσου σημαντικών κινεζικών και ινδικών εταίρων της Μεγάλης Δύναμης. Χώρες όπως το Πακιστάν, το Ισραήλ, η Τουρκία και πολλές άλλες που κατονόμασε θα παραμείνουν σημαντικές για τη μεγάλη στρατηγική της Ρωσίας, αλλά δε θα προσεγγίσουν ποτέ το ρόλο που έχουν αυτές οι δύο. Είναι η αλληλεπίδραση των σχέσεων της Ρωσίας με την Κίνα και την Ινδία, τόσο διμερώς όσο και μέσω του RIC, που θα καθορίσει το ρόλο αυτού του πολιτισμού-κράτους στην παγκόσμια συστημική μετάβαση.