Με αφορμή τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και του αιτιολογικού μπλοκαρίσματος από την Άγκυρα του αιτήματος ένταξης της Φινλανδίας και Σουηδίας και κατ’ επέκταση τις απαιτήσεις που προβάλλει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάνουν ξεκάθαρη όσο ποτέ άλλοτε την αντίληψή του για τις διαπραγματεύσεις και τις διεθνείς σχέσεις εν γένει. Αποτυπώνεται στο ότι, «δεν πρέπει ποτέ να σε θεωρούν δεδομένο και πρέπει πάντα να έχεις κάτι να διεκδικήσεις, ένα ζήτημα να θέσεις». Αντίληψη που διαφέρει κατά πολύ από αυτήν του «καλού παιδιού», η οποία δυστυχώς στην παγκόσμια σκακιέρα δεν λέει… και καλά κάνουν κάποιοι… να το αντιληφθούν και να αλλάξουν ρότα.
Γη και ύδωρ ζητά ο Ερντογάν για να αποσύρει το βέτο που έχει ασκήσει. Πόσα όμως από όλα αυτά μπορεί, άραγε να πετύχει παίζοντας αυτό το «χαρτί» και σε ποια η συμμαχία είναι διατεθειμένη να ενδώσει και να καταβάλει στην Τουρκία το ανάλογο τίμημα; Και, πόσο η Τουρκία θα επιμείνει στις αντιρρήσεις της; Αυτό θα εξαρτηθεί από το είδος των παραχωρήσεων που θα εκτιμήσει ότι έχει λάβει. Άλλωστε, η επόμενη Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ είναι για τις 30 Ιουνίου, πράγμα που σημαίνει ότι έχει αρκετό χρόνο για να ξεδιπλώσει τη διαπραγματευτική της στρατηγική.
Το βέτο για την Τουρκία λοιπόν, αποτελεί μιας πρώτης τάξεως «χρυσή» ευκαιρία να διεκδικήσει την κατοχύρωση του δικού της ρόλου και των δικών της θέσεων -κάτι που θεωρεί ότι ανήκει στις «κόκκινες γραμμές» της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής- που τελευταία φαίνεται πως δέχτηκε ισχυρό πλήγμα από την αμφιταλάντευσή της.
Σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές ο Ερντογάν, φέρει δύο φαρέτρες, μια για τους Αμερικανούς και μια για τους Ευρωπαίους.
Για τους Αμερικανούς, τα αιτήματά του αφορούν την έγκριση της αγοράς νέων μαχητικών F-16 και την αναβάθμιση του υπάρχοντος στόλου της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας και φυσικά την εμμονή του για έκδοση του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν. Επιπλέον, την αποδοχή των «νόμιμων δικαιωμάτων» της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο και φυσικά, την αναγνώριση του αναβαθμισμένου στρατηγικού της ρόλου στην ευρύτερη περιοχή. Επίσης, το ελεύθερο να εισβάλει και να έχει στρατιωτική παρουσία όπου κρίνει αναγκαίο για τα συμφέροντά της. Απαιτήσεις βέβαια που θέτουν σε κίνδυνο την ακεραιότητα χωρών και της εξελίξεις στο Κυπριακό.
Από τους Ευρωπαίους, ζητά τη συνέχιση και ενίσχυση της χρηματοδότησης της Τουρκίας, για τον ρόλο της στο προσφυγικό, όπως και την τόνωση των διμερών εμπορικών συναλλαγών προς όφελός της. Την αντιμετώπισή της περίπου ως ισότιμης με την Ελλάδα και την Κύπρο, έστω και αν δεν είναι μέλος της ΕΕ. Παράλληλα, το ξεμπλοκάρισμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και το ελεύθερο να «αλωνίζει» στο ευρωπαϊκό έδαφος, καταδιώκοντας τους εχθρούς της. Τίποτε άλλο; Ξέρετε πως λέγεται στην καθομιλουμένη...