 |
| NadiiaArt / pixabay |
Προς μια, νέα, θεωρία των πάντων
Παντελής Σαββίδης
Ανεξαρτήτως του τι προηγήθηκε, η επιθυμία της Ουκρανίας να αποκαταστήσει την ενότητα του κράτους στα σύνορα που της αναγνωρίσθηκαν το 1991 είναι κατανοητή και αποδεκτή.
Το επεδίωξε προσεγγίζοντας, ή προσεγγιζόμενη από τις ΗΠΑ.
Λίγο πριν την ρωσική εισβολή η ουκρανική ηγεσία αντιλήφθηκε πως θα πάει μόνη στον πόλεμο. Φαίνεται, μέτρησε τις συνέπειες και αν θυμάσθε υπήρξαν δηλώσεις του κ. Ζελένσκυ περί μη επιθυμίας της Ουκρανίας να ενταχθεί στα ΝΑΤΟ και τα τοιαύτα.
Η δυναμική, όμως, των εξελίξεων πυροδοτήθηκε και ο πόλεμος, με την εισβολή της Ρωσίας, άρχισε.
Σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζουν όσοι βλέπουν την ρωσική εισβολή θετικά, η Ρωσία δεν φαίνεται να είχε σαφή στόχο του τι επεδίωκε εξ αρχής. Τον προσαρμόζει αναλόγως των εξελίξεων.
Για λαούς όπως ο ελληνικός με τις ιστορικές εμπειρίες που έχει και τον πολιτισμό που φέρει η καταδίκη της εισβολής πρέπει να είναι απόλυτη. Και η ανθρωπιστική αλληλεγγύη στα θύματα της τραγωδίας δεδομένη. Χωρίς προϋποθέσεις και αστερίσκους. Η Ρωσία άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου.
Αναδύεται, εδώ, μια αντίφαση. Ναι, η καταδίκη είναι απόλυτη αλλά η γεωπολιτική εξασθένιση της Ρωσίας υπονομεύει την δυναμική ισορροπία στην περιοχή και αυτό είναι ένας παράγων εις βάρος της Ελλάδας ως κρατικής υπόστασης. Διότι στη νέα ισορροπία, ό,τι χάσει η Ρωσία, στον γεωπολιτικό χώρο που ενδιαφέρει την Ελλάδα, θα το κερδίσει η Τουρκία.
Εάν επρόκειτο, απλώς, για αναβάθμιση της Τουρκίας δεν θα υπήρχε πρόβλημα με την ρεαλιστική ανάλυση. Αλλά η Τουρκία καθώς θα αναλαμβάνει όλο και σημαντικότερο ρόλο για την Δύση θα ζητά ανταλλάγματα. Και η συμπεριφορά της το τελευταίο διάστημα διαμηνύει, σε όσους μοιράζουν το κόσμο, από που τα ζητά.
Τα ζητά από την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Μπορεί, όμως να πάρει θέση είτε ως κράτος είτε ως λαός.
Προσπαθώ να αντιληφθώ σε τι εξυπηρετεί την Ελλάδα η συνεχής υπενθύμιση, σε επίπεδο πρωθυπουργού, μάλιστα, ότι η Ελλάδα είναι με την Ουκρανία διότι είναι με την ελευθερία.
Με την Ουκρανία είμαστε, το είπαμε, διότι υφίσταται επίθεση, ο λαός της υποφέρει και ο επιτιθέμενος, και αυτός που καταπάτησε το διεθνές δίκαιο, είναι η Ρωσία.
Η επιμονή στην διακήρυξη και, μάλιστα, σε υψηλούς τόνους τι εξυπηρετεί; Ίσως, ο κ. Μητσοτάκης επενδύει για τον εαυτό του. Με την χώρα τι γίνεται;
Το δεύτερο που θα ήθελα να σχολιάσω είναι το τι μέλει γενέσθαι.
Ο κ. Ζελένσκι απευθυνόμενος στο βρετανικό κοινοβούλιο είπε πως η θέση της Ουκρανίας για να αποδεχθεί ειρηνική διευθέτηση είναι η εγκατάλειψη, από τη Ρωσία, των εδαφών που κατέλαβε και η επιστροφή στο πριν τον πόλεμο καθεστώς.
Αν η θέση του μεταδόθηκε καλά από τα διεθνή πρακτορεία, ο κ. Ζελένσκι δεν βάζει θέμα επιστροφής της Κριμαίας και των περιοχών του Ντονμπάς που ήταν, ήδη, υπό τον έλεγχο των Ρώσων πριν τον πόλεμο. Για το ΝΑΤΟ και την συμμετοχή του σε αυτό δεν ακούστηκε τίποτε αλλά, μάλλον, από προηγούμενες δηλώσεις τεκμαίρεται ότι η Ουκρανία δεν επιθυμεί να γίνει μέλος.
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι τα εξής:
-Είναι ο κ. Ζελένσκι και η ουκρανική ηγεσία αυτοί που θα αποφασίσουν πότε θα σταματήσει ο πόλεμος και με ποιές προϋποθέσεις; Ή οι Αμερικανοί;
-Θα δεχθεί η Ρωσία να εγκαταλείψει όλα όσα κατέκτησε με αίμα και δεκάδες χιλιάδες απώλειες;
-Έχουν οι ΗΠΑ δική τους στρατηγική εξόδου από αυτόν τον πόλεμο; Ξέρουν, δηλαδή, τι θέλουν;
-Αν οι ΗΠΑ κλιμακώνουν επειδή διαπιστώνουν αδυναμία των Ρώσων να ανταπεξέλθουν στον πόλεμο με τον τρόπο που τον διεξάγουν ως σήμερα, μήπως αυτό προκαλέσει κλιμάκωση και από πλευράς ρωσικής ώστε να εφαρμοσθεί η αρχή "αποκλιμάκωση δια της κλιμάκωσης";
-Και τι σημαίνει κλιμάκωση από πλευράς Ρώσων; Είναι εκτός πιθανοτήτων ένα είδος περιορισμένου πυρηνικού πολέμου; Και τότε;
-Η αμερικανική ηγεσία λαμβάνει υπόψη αυτό το ενδεχόμενο;
-Αν ναι, σκέφτεται αποκλιμάκωση ή πυρηνική κλιμάκωση;
-Ποιό, τέλος πάντων, θα είναι το τέλος αυτού του πολέμου;
Η εξέλιξη όπως περιγράφηκε παραπάνω, οδηγεί, πράγματι σε μια στρατηγική αποδυνάμωση της Ρωσίας, όπως δήλωσε ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ.
Αν αυτό επιδιώκουν οι ΗΠΑ να ευχόμαστε να μην πετύχει. Πολλοί εξ ημών μιλάμε για το ενδεχόμενο πυρηνικού πολέμου πίνοντας καφέ στην παραλία με την παρέα μας και αστειευόμενοι, μεταξύ άλλων. Δεν έχουμε καταλάβει τι επέρχεται αν συμβεί. Οδηγούμαστε, ολοταχώς, προς την καταστροφή.
Ας έρθουμε τώρα, στην Γαλλία και στις εκλογές που θα διεξαχθούν τον Ιούνιο.
Στις προεδρικές εκλογές, ο Μακρόν κέρδισε και προκάλεσε μια ανακούφιση στη Δύση. Μια νίκη της ακροδεξιάς Λεπέν θα έβαζε την Ευρώπη σε ανεπιθύμητες περιπέτειες. Ο φασισμός με τον οποίο ερωτοτροπούσε στο παρελθόν, και ως γονίδιο δεν πρέπει να έχει εκλείψει από το πολιτικό DNA του κόμματός της, είναι αυτός που επισυσσώρευσε πολλά δεινά στην Ευρώπη και είναι ένα αντιδημοκρατικό, αυταρχικό σύστημα.
Ο κ. Μακρόν, όμως, δείχνει να μην έχει καμιά πρόταση για την Ευρώπη. Δεν ξέρει τι Ευρώπη θέλει και πως να την επιδιώξει. Και η Ευρώπη μας ενδιαφέρει.
Μας ενδιαφέρει αλλά ποια Ευρώπη; Μια Ευρώπη η οποία θα αποκτήσει ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά αλλά όχι με τον τρόπο που επιλέγει ο γαλλογερμανικός άξονας, σήμερα, ο οποίος το μόνο που θέλει είναι η κατάργηση του βέτο. Δεν συμφωνούμε με την κατάργηση του βέτο και την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, όπως επιδιώκεται σήμερα. Οι αδύναμες χώρες θα γίνουν βορά όσων τις επιβουλεύονται, χωρίς καμιά προστασία.
Αλλά, ναι σε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη η οποία θα εξετάσει ποια είναι και θα ανακηρύξει τα σύνορά της, θα δημιουργήσει στρατό να τα υποστηρίξει και στη συνέχεια κοινή εξωτερική και οικονομική πολιτική. Όπου μπορεί να επιτευχθεί η οικονομική.
Ο κ. Μακρόν, δεν εγγυάται μια τέτοια Ευρώπη.
Αλλά, επιπλέον, ο κ. Μακρόν είναι ενταγμένος στην αμερικανική λογική αντιμετώπισης του πολέμου στην Ουκρανία, που είναι και ο καταλύτης για την νέα τάξη.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι:
Αποτελεί ο Μακρόν την καλύτερη επιλογή και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου ή μια συγκατοίκηση με τις μη δεξιές συσπειρωμένες δυνάμεις θα αποτελούσε μια καλύτερη λύση στο ευρωπαϊκό αδιέξοδο;
Οι δυνάμεις που συμμετέχουν στον συνασπισμό δεν είναι αντιευρωπαϊκές. Ούτε θέλουν να εφαρμόσουν κάποια σοσιαλιστική μεταρρύθμιση που θα αμφισβητούσε την δομή και την λειτουργία της οικονομίας.
Έχουν χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να ευνοήσουν μια ισορροπία στην περιοχή καλύτερη από αυτήν που έχει κατά νου ο Μακρόν;
Μήπως πρέπει να σκεφθούμε αυτήν την προοπτική;
Τέλος, και δύο λόγια για την Γερμανία. Ο εξευτελισμός και η ισοπέδωσή της από τις ΗΠΑ υπήρξε τέλειος. Η Γερμανία έδειξε να μην υφίσταται. Και, μάλλον, δεν υφίσταται. Γεγονός που πρέπει να εξηγηθεί πολλαπλώς. Γιατί την ισοπέδωσαν οι αμερικανοί; Τι συνέπειες θα έχει αυτό στη λειτουργία της Ευρώπης;
Μπορεί η Ευρώπη να αυτοπροσδιοριστεί, ή η Ευρώπη που θα διαμορφωθεί μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία θα καθορισθεί από τις ΗΠΑ; Και ποια θα είναι αυτή η Ευρώπη;
Και στην Ελλάδα; Τι θα γίνει με την Ελλάδα;
Θα φανεί μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Αν κάτι θελήσουν να διαρρεύσουν οι αμερικανικές πηγές. Γιατί οι ελληνικές θα μιλήσουν για θρίαμβο. Το κάνουν, ήδη, απο τώρα.
Ο κ. Μητσοτάκης έχει διαμορφώσει μια ομάδα αναπαραγωγής της πολιτικής του που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο. Και το κυβερνών κόμμα διαθέτει και μια κοινωνική βάση δραστήρια στην αναπαραγωγή της πολιτικής του.
Γνωρίζει αυτή η κοινωνική βάση τι αναπαράγει στα ελληνοτουρκικά;
Συμφωνεί με την αναπαραγωγή αυτή;