 |
| Mediamodifier / pixabay |
Ο αδόκιμος τρόπος με τον οποίον ουσιαστικά επεβλήθη η βίαια ενσωμάτωση των Ευρωπαϊκών χωρών στην χορογραφία αυτής της σύγκρουσης, ακύρωσε πλήρως το έτσι κι αλλιώς αναιμικό γεωπολιτικό κεφάλαιο της οικονομικοπολιτικής τους ενοποίησης και αντικαθιστά ταχύτατα το επίπλαστο συγκριτικό πλεονέκτημα της Οικονομικής τους ευμάρειας, με ένα καθεστώς παραλυτικής ομηρίας το οποίο αποδομεί σταδιακά μια σειρά από κρίσιμες παραμέτρους που συνέθεσαν την φυσιογνωμία της μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής ισχύος.
Σε αυτό το Ευρωπαϊκό περιβάλλον, που ορίζεται πλέον ως χώρος συνύπαρξης πολλαπλών, σύνθετων, στρατηγικών αλλά και υβριδικών απειλών, η ανισομέρεια διευρύνεται, οι υποβόσκοντες ανταγωνισμοί αναμένεται να προσλάβουν συγκρουσιακό χαρακτήρα και οι πανηγυρισμοί των πρώτων ημερών για την υποτιθέμενη Ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα προκειμένου να σφυρηλατηθεί μια ενιαία στάση απέναντι στο «τέρας του Βορρά», παραχωρούν σταδιακά την θέση τους σε ένα ιδιότυπο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», που εμφανίζεται πλέον αμείλικτο, όσο απομυθοποιείται η ευκολία με την οποία χτίστηκαν οι προσδοκίες για την υποτιθέμενη αποτελεσματικότητα του συντονισμένου Δυτικού «αντιπολεμικού» εκβιασμού.
Κατά τα λοιπά... Μετά από 80 ημέρες πολέμου, ένας πρώτος απολογισμός αν μη τι άλλο επιβεβαιώνει ότι:
Πρώτον: Η Ουκρανία καταστράφηκε μεν, αλλά στρατιωτικά δεν της επέτρεψαν να καταρρεύσει, ενώ το κεφάλαιο του εδαφικού της διαμελισμού δεν θα ανοίξει και τυπικά, όσο μπορεί ακόμη, με...
την διαρκή στήριξη των Δυτικών, να λειτουργεί ως παράγοντας κατατριβής της Ρωσικής συμβατικής στρατιωτικής μηχανής.Δεύτερον: Η Ρωσία στρατηγικά δεν καταγράφει επιτυχίες και η αποτελεσματικότητα της εμπλοκής της στο πεδίο έχει απομυθοποιηθεί με τρόπο μάλλον δραματικό. Διαθέτει ωστόσο σημαντικά εργαλεία στρατηγικού εκβιασμού που ενεργοποιεί στοχευμένα στο νεο-ψυχροπολεμικό περιβάλλον της εν εξελίξει συστημικής σύγκρουσης, αγοράζοντας χρόνο και «πουλώντας» αυξημένο ειδικό βάρος που απαιτεί να προσμετρηθεί σοβαρά στην διαμόρφωση της νέας ισορροπίας ισχύος.
Τρίτον: Οι ΗΠΑ εμφανίζουν μεν μια αυξημένη διεθνή κινητικότητα (ASEAN, AUKUS, Τόκιο κλπ) στην προσπάθειά τους να χτίσουν το μέτωπο των προθύμων για τις απαιτήσεις της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης, ωστόσο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους παραμένουν οι εξελίξεις στο Ουκρανικό πεδίο, η συμπεριφορά των «απείθαρχων» της Ανατολ. Ευρώπης και των «ευάλωτων» των Βαλκανίων και φυσικά η γεωπολιτική και οικονομική καθυπόταξη της Ευρώπης εν συνόλω.
Τέταρτον: Η Ευρωπαϊκή Ένωση πληρώνει ήδη πολύ ακριβά το τίμημα της βεβιασμένης όσο και απερίσκεπτης στοίχισής της πίσω από τις νεο-ηγεμονικές απαιτήσεις των Αμερικανών. Και το πληρώνει, όχι μονάχα εξ αιτίας των επιπτώσεων από τα πακέτα των κυρώσεων που υιοθέτησε και τα οποία δεν είχε ουσιαστικά την δυνατότητα να υποστηρίξει... Το πληρώνει και εξ αιτίας των δευτερογενών συνεπειών αυτού του γεωπολιτικού μικρομεγαλισμού που διευρύνει τους όρους της πολλαπλής ομηρίας της και αναμένεται να εγκαινιάσει και τυπικά την διαδικασία της αποκαθήλωσης κρίσιμων παραμέτρων που αποτέλεσαν την βάση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών οι οποίες βαίνουν ταχύτατα προς καθολική αναθεώρηση.
Έτσι… Η πολιτική Ευρώπη, παραδομένη στα «στιβαρά χέρια» μιας υβριδικής γενιάς χαρτογιακάδων, λογιστών, τεχνοκρατών και διαχειριστών της πολιτικής διοίκησης, στην προσπάθειά της να ξεπεράσει εαυτόν και να συμπεριφερθεί ως ισχυρός δρων σε μια σύνθετη και δυναμική γεωπολιτική σκακιέρα, κατάφερε ένα αδιανόητο τριπλό αυτοκτονικό πλήγμα σε βάρος του πολιτικού εποικοδομήματος το οποίο διοικεί και φυσικά σε βάρος των λαών της. Κατάφερε…
- Α. Να μετασχηματίσει βίαια την Οικονομία της σε πολεμική Οικονομία ισχυροποιώντας όλα τα παραλυτικά χαρακτηριστικά που ενσωματώνονται σε μια τέτοια εξέλιξη…
- Β. Να εγκλωβιστεί σε ένα καθεστώς πολλαπλής γεωπολιτικής ομηρίας από την οποία δεν υπάρχουν σοβαρά περιθώρια συντεταγμένης διαφυγής. Και…
- Γ. Να υποβαθμιστεί σε ζώνη προσαυξημένων κινδύνων γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης με προεκτάσεις απρόβλεπτες ακόμη και στο άμεσο μέλλον.
Όλα τα παραπάνω, ΔΕΝ συνιστούν διαπιστώσεις που περιγράφουν απλώς την καινούρια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ΕΕ εξ αιτίας των επιλογών της ηγεσίας της και της ανταγωνιστικής δολιότητας με την οποία την αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί.
Είναι τα νέα κρίσιμα θεμελιώδη που αποτυπώνουν πλέον την Ευρώπη ως ένα υποβαθμισμένο γεωπολιτικό μέγεθος που είναι πρακτικά αδύνατον να υποδεχτεί την νέα γεωοικονομική πραγματικότητα και τις προκλήσεις της με τον «αέρα» του ισχυρού δρώντα.
Αυτή η Ευρώπη επέλεξε συνειδητά αν και απερίσκεπτα να υποβαθμιστεί σε «καταναλωτής» ενώ θα μπορούσε να είναι «παραγωγός» και μέχρι τότε «προνομιακός χρήστης» της καύσιμης και ηλεκτρικής ενέργειας για τις ανάγκες της βιομηχανικής και καταναλωτικής της υποδομής… Και κυρίως επέλεξε να υποβαθμιστεί σε «καταναλωτής» με τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους.
Στην αθέατη πλευρά της αλυσίδας των συνεπειών οι οποίες δρομολογήθηκαν και ανατροφοδοτούνται στο περιθώριο αυτής της σύγκρουσης, θα πρέπει να καταγραφούν τρεις ακόμη κρίσιμες παράμετροι, η ύπαρξη και η δράση των οποίων υπονομεύουν έτι περαιτέρω το κλονισμένο Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα συμβάλλοντας στην γεωπολιτική του αποδυνάμωση, στην ακύρωση των προσπαθειών που αποσκοπούν στην πολιτική του ανασύνταξη και στον ευρύτερο περιφερειακό του ευνουχισμό. Οι παράμετροι αυτοί είναι…
Ο επικίνδυνος ρόλος των Βρετανών οι οποίοι επιμένουν να σπρώχνουν την πολεμική σύγκρουση στα άκρα, επενδύοντας στην καθολική περιφερειακή απορρύθμιση…
Ο βρώμικος ρόλος Ζελένσκι ο οποίος μετά την ολοκλήρωση των παρελάσεών του στα κοινοβούλια της Υφηλίου σπεύδει να ρουφιανέψει όσους τον στήριξαν προσβλέποντας σε επιλεκτικούς προσεταιρισμούς ικανούς να εξασφαλίσουν την πολιτική του μακροημέρευση με πρώτιστη στήριξη αυτή των Αμερικανών και με «σπονδή» την συμβολή του στην πολιτική ακύρωση όσων θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν σε πρωτοβουλίες Ευρωπαϊκής γεωπολιτικής χειραφέτησης. Και φυσικά…
Ο ύπουλος ρόλος Ερντογάν και της γεωπολιτικά υπερδραστήριας Τουρκίας, που επιτίθεται, αμφισβητεί, συνδιαλέγεται αλλά και εκβιάζει, αποσπώντας θέσεις και διεκδικώντας μερίδιο στην ισχύ που ανακατανέμεται σε μια κρίσιμη ιστορικά εποχή.
Όσο για την Ελλάδα, ως κομμάτι αυτού του γεωπολιτικού ντιρλαντά που έσπευσε να στοιχηθεί αναφανδόν πίσω από τις Αμερικανικές απαιτήσεις, τα πράγματα δείχνουν πολύ πιο απλά και δεν αναγκάζουν κανέναν σοβαρά σκεπτόμενο πολίτη να αναλωθεί σε σύνθετες και σοβαρές πολιτικές αναλύσεις.
Ο πρωθυπουργός της χώρας ετοιμάζεται για το ταξίδι του στις ΗΠΑ και ενώ οι πολίτες θέλουν να ελπίζουν πως εκεί θα τεθούν προβλήματα και θα αποσπαστούν δεσμεύσεις που θα ισχυροποιούν την περιφερειακή θέση της χώρας και θα εγγυώνται το αδιαπραγμάτευτο των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, όλα δείχνουν πως το πλουσιότερο πρωθυπουργικό βιογραφικό και η πολύτιμη φωτογραφία μπροστά από το τζάκι, δεν συμβαδίζουν με αυτές τις προσδοκίες και καλό θα είναι να κρατάμε μικρό ή και καθόλου καλάθι κατά την επιστροφή του Έλληνα πρωθυπουργού.
Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες αναφορικά με την κυβερνητική αποφασιστικότητα, κάποιοι φρόντισαν να ανασύρουν τους σκελετούς του νεο-μακαθρισμού από τον απόπατο της ιστορίας, και να τους αναθέσουν να ζητάνε κομμένα κεφάλια σκεπτόμενων επιστημόνων που τολμούν να αναλύουν με σοβαρότητα τα πραγματικά δεδομένα και να περιγράφουν με νηφαλιότητα τα διαδραματιζόμενα αυτήν την δύσκολη εποχή.
Ας τολμήσει λοιπόν η κυβέρνηση να αποδείξει με την στάση και τις αποφάσεις της, ότι αυτά τα σκύβαλα δεν λειτουργούν κατ’ εντολή και για λογαριασμό της…