Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι ενδιαφερόμενοι αναγνώστες θα πρέπει να αναθεωρήσουν πλήρως τις ομιλίες του Ντούντα και του Ζελένσκι πριν προχωρήσουν, προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα γιατί η ανάλυση κατέληξε σε αυτό το δραματικό συμπέρασμα. Ξεκινώντας με τον Ζελένσκι, τα πιο σχετικά αποσπάσματα που ξεχωρίζουν από την ομιλία του αφορούν τον υπερβολικό έπαινο της Πολωνίας και τις παρατηρήσεις για την αιώνια ενότητα του λαού του με αυτήν, η οποία κυριολεκτικά είπε ότι τώρα «πρέπει να διαρκέσει για πάντα». Διένυσε επίσης τις πιο διάσημες ιστορικές φιγούρες τους στην ομιλία του για να υπονοήσει πως στην πραγματικότητα είναι ενωμένοι εδώ και εκατοντάδες χρόνια.
Όπως κατέληξε να κάνει και ο Πολωνός ομόλογός του, παρέθεσε συμβολικά τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', ο οποίος ήλπιζε ότι οι Πολωνοί και οι Ουκρανοί θα περάσουν από τη δύσκολη ιστορία τους «Έτσι ώστε μαζί να οικοδομήσουν ένα μέλλον βασισμένο στον αμοιβαίο σεβασμό, την αδελφότητα, την αδελφική συνεργασία και την αληθινή αλληλεγγύη». Αυτό προσθέτει μια θρησκευτική και μοιρολατρική διάσταση στον Ντούντα που είναι ο πρώτος ξένος ηγέτης που απευθύνθηκε στη Βερχόβνα Ράντα από την έναρξη της συνεχιζόμενης ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία. Στη συνέχεια, ο Ζελένσκι παραπονέθηκε για το πώς βρίσκονται οι περισσότερες αδελφές πόλεις της Ουκρανίας στην Πολωνία, προτού προσθέσει πως «τα έθνη μας είναι επίσης αδέρφια. Οι χώρες μας είναι αδερφές. Είμαστε συγγενείς. Και δεν πρέπει να υπάρχουν σύνορα ή φραγμοί μεταξύ μας».
Αυτή η τελευταία γραμμή μεταδίδει αυτό που είπε ο Ντούντα στις 3 Μαΐου κατά τη διάρκεια της Ημέρας του Συντάγματος της Πολωνίας, όταν δήλωσε ότι «Ελπίζω πως για τις επόμενες δεκαετίες, και αν θέλει ο Θεός, για τους επόμενους αιώνες, η Ουκρανία θα είναι ένα αδελφό κράτος με τη Δημοκρατία της Πολωνίας, τη χώρα όπου –όπως ελπίζω προφητικά είπε ο Πρόεδρος Volodymyr Zelenski– δεν θα υπάρχουν σύνορα ανάμεσα σε αυτούς και εμάς· ότι δεν θα υπάρχουν σύνορα, πως θα ζήσουμε μαζί σε αυτό το έδαφος, ανοικοδομώντας και αποκαθιστώντας την κοινή μας ευτυχία και δύναμη». Στη συνέχεια, ο Ουκρανός ηγέτης ανακοίνωσε ότι θα εργαστεί για κοινό συνοριακό και τελωνειακό έλεγχο, καθώς και πως υποσχέθηκε να παραχωρήσει στους Πολωνούς στην Ουκρανία τα ίδια de facto δικαιώματα υπηκοότητας που η Πολωνία παραχώρησε στους Ουκρανούς.
Αυτό αφορά συγκεκριμένα «νόμιμη διαμονή, απασχόληση, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη και κοινωνικές εγγυήσεις», σύμφωνα με τον Zelensky. Με άλλα λόγια, ο καθένας από τους πολίτες του μπορεί να ζει στην επικράτεια του άλλου χωρίς κανένα πρόβλημα και να ενσωματωθεί πλήρως στην κοινωνία του. Αυτό τοποθετεί την Πολωνία και την Ουκρανία στον ίδιο δρόμο «ένα έθνος-δύο κράτη» με την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε την ομιλία του υπονοώντας ότι η ασφάλειά τους είναι πλέον συνυφασμένη μεταξύ τους, λέγοντας πως «Χωρίς μια ελεύθερη Ουκρανία, δεν μπορεί να υπάρξει ελεύθερη Πολωνία. Ξέρω ότι οι ιστορικοί συχνά διαφωνούν για το ποιος ήταν ο πρώτος που το είπε αυτό, ποιος ήταν ο συγγραφέας αυτής της φράσης. Επιλύσαμε αυτήν τη διαμάχη - αυτή είναι η βούληση των ουκρανικών και πολωνικών εθνών».
Ο Ντούντα, ο οποίος εκπροσωπεί τον Πολωνό «μεγάλο αδερφό» της Ουκρανίας σε αυτήν την de facto συνομοσπονδία, πρόσθεσε μερικές ακόμη λεπτομέρειες στο τι μπορεί να περιμένει ο καθένας στο προσεχές μέλλον από την ανεπίσημη συγχώνευση αυτών των δύο. Ξεκίνησε περιγράφοντας τους Ουκρανούς ως ήρωες «για την υπεράσπιση της Ευρώπης από την εισβολή της βαρβαρότητας και του νέου ρωσικού ιμπεριαλισμού» ως απάντηση στο να περιγράψουν τους Πολωνούς με τον ίδιο τρόπο που τους παρείχαν τα όπλα για να πολεμήσουν για λογαριασμό τους. Αυτό πρόσθεσε αξιοπιστία στην υποψία ότι τα καταληκτικά λόγια του Ζελένσκι είχαν σκοπό να υπονοήσουν πως η ασφάλειά τους είναι ήδη αλληλένδετη, η οποία μαζί με την υποτιθέμενη «ενότητά» τους που ο Ουκρανός ηγέτης αναμένει να «διαρκέσει για πάντα», είναι ο λόγος που συγχωνεύονται σε μια de facto συνομοσπονδία.
Ακριβώς όπως έκανε ο Ζελένσκι, ο Ντούντα επαίνεσε επίσης υπερβολικά τους «αδελφούς/αδελφούς» λαούς της χώρας του και έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονοήσει πως ήταν ήδη ενωμένοι εδώ και αιώνες. Επιπλέον, ανέφερε το ίδιο ακριβώς απόσπασμα από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β' που καλούσε τους Πολωνούς και τους Ουκρανούς να περάσουν από τη δύσκολη ιστορία τους, η οποία ενίσχυσε τις θρησκευτικές και μοιρολατρικές διαστάσεις της de facto συνομοσπονδίας τους. Αφού μίλησε πολύ για τη Ρωσία, ο Ντούντα μπήκε στο ψαχνό της ομιλίας του υποσχόμενος ότι «προσωπικά δε θα ησυχάσει έως ότου η Ουκρανία γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλη τη σημασία της λέξης». Στη συνέχεια ακολούθησε αυτό ανακοινώνοντας μια νέα «Συνθήκη καλής συνεργασίας και αμοιβαίων γειτονικών σχέσεων».
Ο Ντούντα εξήγησε μερικά από αυτά που έχει στο μυαλό του προτείνοντας έναν σιδηρόδρομο υψηλής ταχύτητας μεταξύ Βαρσοβίας και Κιέβου καθώς και ολοκληρωμένες βελτιώσεις σε όλες τις άλλες υποδομές συνδεσιμότητας, όπως τυπικούς σιδηροδρόμους και δρόμους. Δεν είναι σαφές πόσες δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια μπορεί να κοστίσει όλο αυτό, αλλά πιστεύει πως είναι απολύτως απαραίτητο γιατί «τα σύνορα Πολωνίας-Ουκρανίας πρέπει να ενώνουν, όχι να διχάζουν». Πρότεινε επίσης να βασιστεί κανείς στα κλεμμένα συναλλαγματικά αποθέματα της Ρωσίας περίπου 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να πληρώσει γι' αυτό, κάτι που θα μπορούσε να προσελκύσει την ιδέα στους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούσαν αναμενόμενα να είναι απρόθυμοι να πληρώσουν το λογαριασμό και να μπουν στη φτώχεια πιθανώς αιώνια μόνο για χάρη των Ουκρανών «αδερφών» τους.
Η τελική πρόταση του Πολωνού ηγέτη είναι να συμμετάσχει η Ουκρανία στην «Πρωτοβουλία Τριών Θαλασσών» που ηγείται η Βαρσοβία, η οποία ουσιαστικά λειτουργεί ως η οραματισμένη «σφαίρα επιρροής» της χώρας του σε όλη την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη (ΚΑΕ). Συνολικά, όλα όσα πρότεινε ο Ντούντα στοχεύουν ουσιαστικά στο να τεθεί η Ουκρανία υπό την πολωνική ηγεμονία μέσω της de facto συνομοσπονδίας που μόλις ανεπίσημα συμφώνησαν να δημιουργήσουν ο ίδιος και ο Ζελένσκι. Υπάρχουν σαφείς περιορισμοί μέσα της, όπως η Πολωνία να μην πληρώνει για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και οι πολίτες καμίας χώρας να μην μπορούν να διεκδικήσουν πολιτικό αξίωμα στην άλλη, αλλά είναι σαφές ότι βρίσκονται στο δρόμο της συγχώνευσης σε ένα συνομοσπονδιακό κράτος.
Οι άνθρωποί τους θα μπορούν να ζουν και να εργάζονται ελεύθερα ο ένας στην επικράτεια του άλλου, ενώ θα λαμβάνουν «εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη και κοινωνικές εγγυήσεις», κάτι που είναι σχεδόν αυτό που μπορούν ήδη να κάνουν όσοι βρίσκονται στη Ζώνη Σένγκεν. Αν και δεν έχει δημιουργηθεί ακόμη ένα υπερεθνικό όργανο για τη διακυβέρνηση αυτών των δύο, όπως έχει ήδη δημιουργηθεί στην ΕΕ, αυτό στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται καν, καθώς η Πολωνία δεν ενδιαφέρεται για τους τοπικούς νόμους που δημοσιεύει η Ουκρανία και δεν ενδιαφέρεται για μικροδιαχείριση της επιβολής του νόμου- δικαστικά ζητήματα εφόσον το Κίεβο παραδίδει την αμυντική, οικονομική και εξωτερική του πολιτική στη Βαρσοβία. Αυτή η δραματική εξέλιξη θα ήταν κανονικά υπόθεση αυτών των δύο χωρών αν δεν υπήρχε η τρέχουσα σύγκρουση του Κιέβου με τη Ρωσία.
Το μεγάλο στρατηγικό πλαίσιο είναι τέτοιο που η de facto συνομοσπονδία που δημιουργήθηκε μέσω της άτυπης συγχώνευσης Πολωνίας και Ουκρανίας με την πρώτη ως «μεγάλο αδερφό» της δεύτερης θέτει το πλαίσιο για τη Βαρσοβία να παρέμβει στρατιωτικά σε μέρος της αφύσικης μίνι αυτοκρατορίας του Λένιν μεταξύ αυτής και της Ρωσίας με όποιο πρόσχημα επινοεί. Αυτό θα μπορούσε να έχει τη μορφή αποστολής ειρηνευτικών δυνάμεων, χάραξης «κόκκινης γραμμής» στη Δυτική Ουκρανία για να σταματήσει κάθε ρωσική στρατιωτική επανάσταση προς αυτή την κατεύθυνση (προστατευμένη όπως θα ήταν από την πυρηνική ομπρέλα των ΗΠΑ) ή απλώς απελευθέρωση των δυνάμεων του Κιέβου από αυτό το μέτωπο ώστε να σταλεί σε Ανατολή και Νότο. Αυτό σημαίνει ότι η προειδοποίηση του Naryshkin για μια πολωνική στρατιωτική επέμβαση δεν μπορεί ακόμα να διαγραφεί.