Από: menshouse.gr
Ένα… όργανο της τάξης που παρά τα δεδομένα… κολλήματα και την απλοϊκή σκέψη που τον συνοδεύει, κατορθώνει να μπαίνει διαρκώς εμπόδιο στα υποχθόνια σχέδια του σατανικού Δόκτορος Κλάου και της εγκληματικής οργάνωσής του.
Για να τα καταφέρει, όμως, χρησιμοποιεί μια σειρά από gadget (από όπου προκύπτει και η αγγλική εκδοχή του ονόματός του, Inspector Gadget) αλλά και τις πολύτιμες υπηρεσίες που του προσφέρει η ανιψιά του, Πένι και ο πιστός (και μάλλον πιο έξυπνος και από τον Σαΐνη) σκύλο της, ο Μπρέιν.
Στη σειρά που προβλήθηκε αρχικά στην χώρα μας, φωνή στην Πένι «δάνεισε» η Λέτα Μουσούτη και εκείνη του Κλάου ο Χρήστος Πάρλας. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον Χρήστο Κατσιγιάννη ο οποίος «μιλούσε» δια στόματος του… καψερού Αρχηγού Κουΐμπι, που συνήθως κάθιδρος και απελπισμένος, έβλεπε τον Σαΐνη να διαβάζει όσο πιο δυνατά γινόταν το (υποτίθεται) απόρρητο περιεχόμενο της νέας αποστολής του και στη συνέχεια αγνοώντας την τελευταία πρόταση «το μήνυμα αυτό θα αυτοκαταστραφεί», να το στρέφει εναντίον του!
Πάντοτε κάπως έτσι ξεκινούσε και κάθε περιπέτεια του λατρεμένου Αστυνόμου, με αυτή την γκάφα την οποία ακολουθούσαν δεκάδες άλλες. Συμπαθής μεν, αλλά ατζαμής μέχρι… παρεξηγήσεως, ο Σαΐνης δεν θα είχε λύσει καμία υπόθεση χωρίς την ειδική στους υπολογιστές ανιψιά του και τον σκύλο της. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι είχε στην διάθεσή του όλη την… σύγχρονη τεχνολογία εκείνης της εποχής, με μια φοβερή και τρομερή συλλογή αντικειμένων, φαινομενικά άχρηστων για την αντιμετώπιση εγκληματιών. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να δώσει φωνητική εντολή στο αντίστοιχο gadget, με την πλειονότητα των περιπτώσεων να ξεκινά με το κλασικό «Εμπρός λοιπόν καλό μου χέρι».
Μέσα από το καπέλο του, που θύμιζε πολύ σε χωρητικότητα το τσαντάκι του Σπόρτ Μπίλι (άλλος ήρωας της εποχής) και διέθετε εκεί μέσα σχεδόν τα πάντα, εκτός από ένα πράγμα. Όπλα! Αυτή ήταν και μια ξεκάθαρα συνειδητή επιλογή των δημιουργών του κόμικ (DIC Entertainment) που δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να συνδεθεί ο Σαΐνης με αυτά, αντιλαμβανόμενοι ότι απευθύνονταν σε παιδιά. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη θα αναλογιστεί κανείς…
Κάθε φορά, λοιπόν, που προέκυπτε πρόβλημα, η λύση ήταν Αστυνόμος Σαΐνης, ο οποίος με το τυπικό ντύσιμο με την γκρι καπαρντίνα του, πολεμούσε εναντίον του Δόκτορος Κλάου και της οργάνωσης που εκείνος διοικούσε και κατεύθυνε για να καταστρέψει τον κόσμο.
Ο απόλυτος κακός της σειράς που ολοκληρώθηκε σε δύο σεζόν, αποτέλεσε ένα από τα αινίγματα του κόμικ. Ακούγαμε την επιβλητική φωνή του Χρήστου Πάρλα, βλέπαμε την γάτα που τον συντρόφευε πάντα και το δεξί χέρι του το οποίο συνήθως στο τέλος κάθε επεισοδίου χτυπούσε με μανία το γραφείο του, όταν ο Κλάου κατατροπωνόταν από τον αντίπαλό του και αναφωνούσε: «Την επόμενη φορά Σαΐνη, την επόμενη φορά»! Εκείνο που δεν είδαμε ποτέ ήταν το πρόσωπό του. Μάταια οι φανατικοί περίμεναν ότι αυτό θα συμβεί στο τελευταίο επεισόδιο, αφού κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, τουλάχιστον στην μικρή οθόνη. Το αντικρίσαμε μόνο ως φιγούρα το 1992, όταν πλέον μια άλλη εταιρεία διαχειριζόταν το brand και την κυκλοφόρησε στην αμερικανική αγορά.
Ένα άλλο πράγμα που δεν μάθαμε ποτέ ήταν τι σήμαινε το ακρωνύμιο MAD, το οποίο γραφόταν στο πίσω μέρος της πολυθρόνας του. Προτάθηκαν διάφορα, όπως το Mean And Dirty ή το Malevolent Agency of Destruction, αλλά κανένα από αυτά δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Εκείνο που πάντως επιβεβαιώθηκε περίπου την ίδια περίοδο, δηλαδή το 1991 ήταν ότι τα περίπου 13.000 αντικείμενα που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Αστυνόμος Σαΐνης δεν ήταν ενσωματωμένα στην γκρι καπαρντίνα του, όπως πολλού πίστευαν. Αντίθετα, έμοιαζε περισσότερο με ένα… αγαθό Ρόμποκοπ (αν και η πρωτότυπη ιδέα ήταν ένας… σκύλος, ο Dynomutt), αφού ήταν μισός άνθρωπος και μισός ρομπότ που βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση μετά από ένα ατύχημα. Για την ακρίβεια, αφού πάτησε μια… μπανανόφλουδα!
Κάτι που έγινε σαφές και στην ταινία που γυρίστηκε αργότερα με πρωταγωνιστή τον Μάθιου Μπρόντερικ. Όπως και να είχε προκύψει πάντως αυτός ο τρελός γκαφατζής, το θέμα είναι ότι υπηρέτησε όσο ελάχιστοι την ανάγκη των παιδικών ματιών να βλέπουν το καλό να νικάει το κακό, χωρίς καν να χρειαστεί να καταφύγει στην βία. Ένα μάθημα που θυμούνται καλά οι σημερινές… γεροντάρες που μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν με τον Αστυνόμο Σαΐνη.