 |
| Εως το 1972, όπως δείχνει ο χάρτης αριστερά, η Τουρκία δεν είχε εκδηλώσει απολύτως καμία διεκδίκηση που να υπονομεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε νησιά και υφαλοκρηπίδα και δεν είχε προχωρήσει σε καμία κίνηση που να αμφισβητεί περιοχές ευθύνης και λοιπές ζώνες δικαιοδοσίας της Αθήνας. Αντιθέτως, σήμερα (χάρτης δεξιά), σε διάστημα 50 ετών, οι διεκδικήσεις της Αγκυρας απλώνονται από το Αιγαίο έως την Ανατολική Μεσόγειο, φανερώνοντας την κλιμάκωση του τουρκικού αναθεωρητισμού. |
Από: kathimerini.gr - Βασίλης Νέδος
Όπως φαίνεται από την επιλογή χαρτών που έχει κάνει η «Κ» και αποκαλύπτει σήμερα, το 1972 η Τουρκία δεν είχε εκδηλώσει απολύτως καμία διεκδίκηση που να υπονομεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε νησιά και υφαλοκρηπίδα ή να αμφισβητεί περιοχές ευθύνης και λοιπές ζώνες δικαιοδοσίας της Αθήνας.
Κλιμάκωση απαιτήσεων
Σε εμπιστευτική επιστολή του γ.γ. του υπουργείου Εξωτερικών, Θεμιστοκλή Δεμίρη, τονίζεται ότι η αναθεωρητική στάση της Τουρκίας αρχίζει
τη δεκαετία του ’70 με παραχωρήσεις αδειών για έρευνες στην ελληνική
υφαλοκρηπίδα, εντάθηκε τη δεκαετία του ’80 με προσπάθεια υφαρπαγής της
ευθύνης Ερευνας και Διάσωσης (SAR), ενώ τη δεκαετία του ’90 η Αγκυρα
έφθασε στο σημείο να αμφισβητήσει την κυριότητα εδάφους, δηλαδή νησιών
και νησίδων του Αιγαίου,
περιγράφοντάς τα ως «ακαθόριστης κυριότητας». Την πρώτη δεκαετία του
21ου αιώνα, η Αγκυρα παραχώρησε κι άλλες άδειες ερευνών στην Ανατολική Μεσόγειο,
το 2019 ακολούθησε το τουρκολιβυκό μνημόνιο και από πέρυσι έχει
συνδέσει ευθέως την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού
Αιγαίου με την κυριαρχία τους.
Ο κ. Δεμίρης ζητεί από τους Ελληνες διπλωμάτες να εστιάσουν στο γεγονός ότι οι χάρτες (που εκπονήθηκαν από τη διεύθυνση Α4 Τουρκίας του υπουργείου Εξωτερικών και την Υδρογραφική Υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού) συνιστούν από μόνοι τους ξεκάθαρο επιχείρημα για την τουρκική επιθετικότητα έναντι οποιουδήποτε αντικειμενικού παρατηρητή.
Ο πρώτος χάρτης απεικονίζει την κατάσταση το 1923, όταν με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης παραιτήθηκε από την κυριαρχία όλων των νησιών που βρίσκονται πέραν των τριών μιλίων από τις μικρασιατικές ακτές με εξαίρεση την Ιμβρο, την Τένεδο και τις Λαγούσες Νήσους.
Ο δεύτερος χάρτης απεικονίζει την κατάσταση το 1972, όταν η Τουρκία πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο και τα 12 ναυτικά μίλια σε Μεσόγειο και Εύξεινο Πόντο δεν διεκδικούσε τίποτα.
Ο τρίτος και ο τέταρτος χάρτης περιλαμβάνουν τις αδειοδοτήσεις από την Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων (ΤΡΑΟ) σε Βόρειο Αιγαίο το 1973 και μεταξύ Ρόδου και Καστελλορίζου το 1974.
Ο πέμπτος χάρτης απεικονίζει τη μονομερή διεκδίκηση του χώρου ευθύνης έρευνας και διάσωσης (SAR) μέχρι τον 25ο μεσημβρινό, δηλαδή διχοτομώντας νοητά το Αιγαίο.
Ο έκτος χάρτης προβάλλει την επίσημη υιοθέτηση εκ μέρους του τουρκικού κράτους της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών».
Ο έβδομος χάρτης Δεμίρη περιλαμβάνει τη δημοσίευση των αδειών της
TPAO για τα νότια Καστελλορίζου και Ρόδου και ο όγδοος απεικονίζει τη
«Γαλάζια Πατρίδα».
Ο ένατος περιλαμβάνει την έκταση της υφαλοκρηπίδας που διεκδικεί η Τουρκία στα ανατολικά του 28ου μεσημβρινού (από το μέσον της Ρόδου και ανατολικά) και το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Ο δέκατος αφορά τα διεκδικούμενα εξωτερικά όρια της τουρκικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο και ο 11ος τις άδειες που έχουν εκδοθεί από την ΤΡΑΟ στην περιοχή του τουρκολιβυκού μνημονίου, ενώ ο 12ος απεικονίζει την επέκταση της περιοχής SAR, ώστε αυτή να ταυτίζεται με τα όρια της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Ο 13ος χάρτης απεικονίζει τον καινοφανή τρόπο με τον οποίο η Τουρκία χαράσσει τη μέση γραμμή σημείων βάσης έναντι της Λιβύης αγνοώντας την ενδιάμεση ύπαρξη της… Κρήτης.
Ο 14ος χάρτης απεικονίζει την περυσινή θεωρία της
αποστρατιωτικοποίησης και οι δύο τελευταίοι αποτυπώνουν το σύνολο των
τουρκικών διεκδικήσεων αλλά και την απεικόνιση του 1972 με το 2022.