Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Αν ρωτούσαμε το λαό της Κορέας το 1950-1953, του Λάος 1965-1973, του Βιετνάμ 1965-1975, της Καμπότζης 1969-1975, της Γρενάδας 1983, της Λιβύης 1986, του Ιράκ 1991-2003 (άμεσες επιθέσεις με βομβαρδισμούς μετά τη Σερβία), της Γιουγκοσλαβίας 1991-1999, του Αφγανιστάν 1998-2021 (άμεση εισβολή το 2001), του Ιράκ ξανά το 2003-σήμερα (άμεση εισβολή), πάλι της Λιβύης 2011-σήμερα, της Σομαλίας 2011-σήμερα, της Συρίας 2011-σήμερα, της Υεμένης 2011-σήμερα, και πολλών άλλων χωρών, η εμπλοκή των ΗΠΑ τους μοιάζει με «ειρήνη», πώς θα μπορούσαν να ανταποκριθούν;
Αυτή η λίστα απέχει πολύ από το να είναι πλήρης, ειδικά αν λάβουμε υπόψη τη συμμετοχή των ΗΠΑ σε αμέτρητες κρυφές και όχι και τόσο κρυφές επιχειρήσεις, αλλαγή καθεστώτος, πραξικοπήματα, κ.λπ. Αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση τους ορισμούς των ΗΠΑ τόσο της «ειρήνης» όσο και της «άμυνας». Πού τελειώνει η ειρήνη; Πού αρχίζει ο πόλεμος; Ποια είναι η κύρια διαφορά μεταξύ άμυνας και επίθεσης;
Η εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία τα τελευταία 8 χρόνια, και ιδιαίτερα τους τελευταίους 4 μήνες, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού. Ξεκινώντας από τις οικονομικές και άλλες κυρώσεις που δεν είχαμε ξαναδεί κατά της Ρωσίας, μέχρι τις αποστολές βαρέων όπλων στο καθεστώς του Κιέβου και το καύχημα για το πώς τα στοιχεία του ISR (πληροφορίες, επιτήρηση και αναγνώριση) βοηθούν στη δολοφονία Ρώσων στρατιωτών και στην καταστροφή ρωσικών πολεμικών πλοίων, οι ΗΠΑ έχουν πατήσει το τεντωμένο σκοινί της «ειρήνης» με τη Ρωσία.
Η κατανόηση των ΗΠΑ για την «ειρήνη» με τη Ρωσία γίνεται ακόμη πιο διφορούμενη αν λάβουμε υπόψη τα λόγια του Προέδρου Μπάιντεν πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν «δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία» ή τα λόγια πολλών υψηλόβαθμων αξιωματούχων των ΗΠΑ, όπως ο Υπουργός Άμυνας Lloyd Austin και ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken, οι οποίοι δήλωσαν πως θέλουν «να διασφαλίσουν ότι η Ρωσία θα αποδυναμωθεί». Ο Μπάιντεν υποτίθεται πως ζήτησε από τον Όστιν και τον Μπλίνκεν να «μειώσουν» τη ρητορική τους σχετικά με τη Ρωσία, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τις προηγούμενες δηλώσεις του, τις οποίες το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προσπάθησε έκτοτε να εξηγήσει ως «συναισθηματικό ξέσπασμα», πόσο γνήσιο θα μπορούσε να είναι αυτή η «μείωση»; Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ελπίζουν πως θα δημιουργήσουν κανονικές σχέσεις με οποιαδήποτε άλλη χώρα στον πλανήτη, αν δεν μπορούν να το κάνουν με τη μοναδική χώρα στον κόσμο που μπορεί να τις εξαφανίσει μέσα σε λίγα λεπτά. Πώς υποτίθεται ότι κάποιος άλλος αισθάνεται ασφαλής όταν συναλλάσσεται με τις ΗΠΑ;
«Δεν επιδιώκουμε έναν πόλεμο μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας», έγραψε ο Μπάιντεν στα τέλη Μαΐου. «Όσο και αν διαφωνώ με τον κ. Πούτιν και θεωρώ τις ενέργειές του εξοργιστικές, οι Ηνωμένες Πολιτείες δε θα προσπαθήσουν να επιφέρουν την ανατροπή του στη Μόσχα. Όσο δε δέχονται επίθεση οι Ηνωμένες Πολιτείες ή οι σύμμαχοί μας, δεν θα εμπλακούμε άμεσα σε αυτή τη σύγκρουση, είτε στέλνοντας αμερικανικά στρατεύματα να πολεμήσουν στην Ουκρανία είτε επιτιθέμενοι στις ρωσικές δυνάμεις». Ωστόσο, γνωρίζοντας το ιστορικό των Η.Π.Α., ποιος θα πιστέψει έστω μια λέξη που ειπώθηκε σε αυτή τη δήλωση;
Η ιστορία των ΗΠΑ με παραβίαση διεθνών συνθηκών, αυθαίρετη (κατά)χρηση του διεθνούς δικαίου ή απλά ψέματα σε άλλες χώρες, είναι αρκετά ενδεικτική του πόσο αξίζουν τα λόγια των Αμερικανών αξιωματούχων. Πώς μπορεί κάποιος να λάβει στα σοβαρά τις υποσχέσεις των ΗΠΑ, αν ακόμη και η απόλυτη ισχύς χωρών όπως η Ρωσία και η ικανότητά τους να προκαλούν «απαράδεκτη ζημιά» στις ΗΠΑ δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η εμπόλεμη δύναμη σε παρακμή θα παραμείνει σύμφωνη με τις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει;
Και αυτή η κατάσταση πραγμάτων δεν είναι καθόλου νέα, αφού οι πρόεδροι των ΗΠΑ έχουν μακρά ιστορία να επιμένουν ότι «δεν έχουν σχέδια για πόλεμο». Μέχρι να τον κάνουν. Ο Πρόεδρος της εποχής του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, Γούντροου Γουίλσον, χρησιμοποίησε το «Μας κράτησε εκτός πολέμου!» σύνθημα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του για επανεκλογή το 1916. Μόλις ένα μήνα μετά τη δεύτερη θητεία του, ο Wilson έστειλε στρατεύματα στην Ευρώπη. Περίπου 50 χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 1964, ο Πρόεδρος Lyndon B. Johnson υποσχέθηκε ότι «δεν επρόκειτο να στείλει τα αγόρια της Αμερικής εννέα ή δέκα χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι για να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν τα αγόρια από την Ασία για τον εαυτό τους». Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους, πάλι μέσα σε ένα μήνα από την ορκωμοσία, ο Τζόνσον έκανε ακριβώς αυτό. Μετά την εξουσιοδότηση της Επιχείρησης Rolling Thunder, τα «American boys» βρίσκονταν στο Βιετνάμ.
Ωστόσο, ακόμη και αν δεν υπήρχε επίσημη κήρυξη πολέμου, όπως στις περιπτώσεις του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν και του Ιράκ, υπήρχε μια ξεκάθαρη διαφορά μεταξύ «μη εμπλοκής» και άμεσης εμπλοκής. Εντούτοις, τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκε ένα νέο μοντέλο υβριδικού πολέμου. Χωρίς σαφή καθορισμό στόχων, διφορούμενα όρια χρονολογίας ή γεωγραφίας, η γραμμή μεταξύ του τι είναι πόλεμος και του τι είναι «ειρήνη» είναι θολή, και ο εντοπισμός της ακριβούς στιγμής που οι ΗΠΑ μετακινούνται από το ένα στο άλλο έχει γίνει σχεδόν αδύνατος, ιδίως από καθαρά νομική άποψη.
Εν μέρει, αυτό οφείλεται στις τεχνολογικές προόδους, όπως ο πόλεμος με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, οι οποίες κατέστησαν δυνατή τη διεξαγωγή ενός πραγματικού πολέμου χωρίς ποτέ να κηρυχθεί. Η δολοφονία αντιπάλων, η καταστροφή κτιρίων ή η στόχευση πυρηνικών εγκαταστάσεων σε άλλες χώρες είναι πλέον δυνατή χωρίς ποτέ να μπουν αμερικανικά στρατεύματα σε εχθρικό έδαφος. Ωστόσο, το να το κάνεις αυτό σε μια χώρα που δεν μπορεί να ανταποδώσει είναι ένα πράγμα. Το να το δοκιμάσεις με μια χώρα όπως η Ρωσία είναι ένα άλλο, επικίνδυνα κοντά σε μια νέα παγκόσμια σύγκρουση.