Στην πατρίδα μας όμως, δυστυχώς συνεχίζουμε να καταγινόμαστε με τα αυτονόητα, σε μια προσπάθεια να προσαρμόσουμε τις ειδήσεις αλλά και τις κρίσιμες αξιολογικές προσεγγίσεις, στα μέτρα αυτών που θέλουμε να ακούμε, ενώ αυτό που οφείλουμε να κάνουμε ως κοινωνία, είναι να απαιτούμε ύψιστη ετοιμότητα, πολιτική αποφασιστικότητα, σχέδιο και φυσικά την καθημερινή επιβεβαίωση ενός ρόλου για την πατρίδα μας, που θα αποπνέει τον αέρα του πρωταγωνιστή, αρνούμενη να καταστεί φτηνό παρακολούθημα των εξελίξεων και των σχεδιασμών τρίτων.
Ας επανέλθουμε όμως στα αυτονόητα, μιας και στον τόπο μας συμπεριφερόμαστε ωσάν να υπάρχει μια αόρατη αρχή, στην οποία θα πρέπει να καταθέτουμε κάθε φορά τα διαπιστευτήριά μας, πριν επιχειρήσουμε να αξιολογήσουμε δεδομένα, εξελίξεις και συμπεριφορές…
Α. Προφανώς ΔΕΝ θέλουμε πόλεμο. Η πατρίδα μας όμως, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ανοικτή ατζέντα πολέμου, το περιεχόμενο της οποίας ΔΕΝ το διαμορφώνουμε εμείς. Και αυτήν την πραγματικότητα, είναι φανερό ότι ΔΕΝ μπορούμε να την αγνοήσουμε.
Β. Το περιεχόμενο αυτής της ατζέντας είναι συγκεκριμένο και δυναμικά διευρυνόμενο, ενώ σε ότι αφορά στην ουσία του, αποτελείται από δυο θεμελιώδη «πακέτα» επιδιώξεων.
- Το πρώτο από αυτά σχετίζεται με όλα όσα η Τουρκία απαιτεί να της παραχωρήσουμε, διότι απλώς… έτσι γουστάρει.
- Και το δεύτερο, αφορά σε όλα όσα η Τουρκία απαιτεί να μην διεκδικήσουμε, διότι απλώς και εδώ… έτσι γουστάρει.
Όταν λοιπόν, σε συνθήκες κλιμακούμενου παροξυσμού, δηλώνουμε με περισσή βεβαιότητα ότι η Τουρκία τελικά ΔΕΝ θα επιχειρήσει το απονενοημένο, αυτό σημαίνει πως...
Κατά την γνώμη του γράφοντος πάντως, η πρωτοφανής πλειοδοσία τόσο του Τουρκικού πολιτικού συστήματος όσο και της Τουρκικής κοινωνίας στο σύνολό της, στην μαξιμαλιστική προσέγγιση του περιεχόμενου αυτής της ατζέντας, δεν αφήνει το παραμικρό παράθυρο ανοικτό για να μπορεί να ελπίσει κανείς σε υπαναχώρηση από αυτό το πακέτο των απαιτήσεων. Άρα το μόνο που μένει για να οδηγηθούμε σταδιακά σε αποκλιμάκωση της έντασης, είναι να υπαναχωρήσει η Ελληνική πολιτική τάξη, με την ανοχή ενός μακαρίως κοιμώμενου τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας, από την υποχρέωσή της να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Αυτό όμως ισοδυναμεί με συντριπτική στρατηγική ήττα και μάλιστα άνευ πολέμου.
Έχουμε την άποψη ότι τα πράγματα μπορούν να οδηγηθούν εκεί;;; Προτείνουμε μήπως μια τέτοια λύση;;; Για την οικονομία της συζήτησης πάντως, ο γράφων θα ήθελε να υπενθυμίσει ότι τις αποφάσεις πάνω στο κρίσιμο αυτό ζήτημα για λογαριασμό της απέναντι πλευράς, ΔΕΝ τις παίρνουμε εμείς με τις αναλύσεις μας στο διαδίκτυο. Τις παίρνει ένα πολιτικοστρατιωτικό επιτελείο το οποίο αντιλαμβάνεται ότι το κρίσιμο γεωπολιτικό στοίχημα το οποίο χορογραφεί η Τουρκική πολιτική ηγεσία, συνδέεται ευθέως και άρρηκτα με την στρατηγική επιβίωση της γειτονικής χώρας. Και αυτό το στοίχημα ή το χάνεις ή το κερδίζεις. Μέση λύση δεν υφίσταται διότι στην περίπτωση της Τουρκίας, η μέση λύση ισοδυναμεί με γεωπολιτικό διαμελισμό.
Και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει καλά ο Ερντογάν και το επιτελείο του… Το γνωρίζει εξ ίσου καλά και σύμπαν το Τουρκικό πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο, γι’ αυτό και σπεύδει να στοιχηθεί πλειοδοτώντας πίσω από την συγκεκριμένη αντίληψη… Και είναι φανερό ότι το ίδιο ακριβώς θα έκανε αργά ή γρήγορα και μια ομάδα καλοκάγαθων Αγγέλων, αν με κάποιον μαγικό τρόπο της ανατίθετο να αναλάβει την πολιτική διοίκηση της γειτονικής χώρας. Ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη επ’ αυτού…
Γ. Προφανώς η απόφαση για Ελληνοτουρκική σύγκρουση, ΔΕΝ είναι μια εύκολη απόφαση για την Τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία, διότι η ίδια έχει επίγνωση της ισχύος των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και φυσικά αντιλαμβάνεται ότι το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει, ενδέχεται να εκτιναχτεί πέρα και έξω από κάθε πρόβλεψη. Αυτό όμως δεν είναι λόγος για να συντηρούμε στην κοινωνία τον εφησυχασμό και να εξασφαλίζουμε στην κυβέρνηση τα απαραίτητα άλλοθι για τις διπλωματικοπολιτικές της ανεπάρκειες και τις λοιπές διαχειριστικές και άλλες ολιγωρίες.
Αντιθέτως, όλα τα παραπάνω συνιστούν επαρκείς λόγους, για να αφήσουμε στην άκρη τον εφησυχασμό, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ΔΕΝ είναι συνώνυμο της καθ’ όλα απαραίτητης κοινωνικής αισιοδοξίας. Κυρίως όμως όλα τα παραπάνω, συνιστούν επαρκείς λόγους για να συνεχίσουμε να αναδεικνύουμε το γεγονός πως…
- ΚΑΙ οι υβριδικές επιχειρήσεις…
- ΚΑΙ η επιχειρησιακή κατατριβή…
- ΚΑΙ η αλληλουχία των διπλωματικοπολιτικών εκβιασμών στους οποίους επιδίδεται συστηματικά η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας…
Δ. Κρίσιμο ζήτημα, εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, ΔΕΝ είναι το να αποφασίσουμε εμείς για το ΕΑΝ η Τουρκία θα αποτολμήσει το απονενοημένο, διεκδικώντας έτσι για λογαριασμό μας έναν ρόλο που ουδείς μας ανέθεσε, αλλά να επιμείνουμε στον ρόλο που δικαιωματικά μας ανήκει, αναδεικνύοντας και κυρίως τονίζοντας, πως η τελική έκβαση αυτής της σύγκρουσης (που θα πρέπει να θεωρείται ΔΙΑΡΚΗΣ και που ως τέτοια τροφοδοτείται με «απαλλοτριωμένα» εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα τα οποία ροκανίζονται στο όνομα του εξευμενισμού όσο οι αυταπάτες μας σέρνονται στο άρμα του χρόνου), θα εξαρτηθεί όπως τονίσαμε και σε προηγούμενο άρθρο μας, από το ποιος θα διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και κυρίως την αδιαμφισβήτητη ικανότητα να χρησιμοποιεί αυτήν την πρωτοβουλία, για να ισχυροποιήσει την πραγματική γεωπολιτική του θέση, καθιστώντας ταυτόχρονα τον αντίπαλο ακόμη πιο επιρρεπή σε τυχοδιωκτισμούς, αλλά και περισσότερο ευάλωτο στην ουσιαστική στρατηγική ήττα.
Είναι λοιπόν φανερό ότι για να κερδηθεί αυτό το γεωπολιτικό στοίχημα, η Ελλάδα δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα πως θα ξορκίζει τον διαφαινόμενο κίνδυνο. Αυτό που οφείλει να κάνει, για να μην συρθεί και πάλι πίσω από τις εξελίξεις, είναι να σύρει η ίδια τον χορό των εξελίξεων. Και αυτό για να γίνει απαιτεί δυο πράγματα:
- Προετοιμασία για το προληπτικό συντριπτικό πλήγμα την στιγμή που θα επιλέξει αυτή προκειμένου να εκβιάσει τις εξελίξεις με τους ευνοϊκότερους δυνατούς όρους για τα ιστορικά Δίκαια του Ελληνισμού. Και…
- Ολοκληρωμένο διπλωματικοπολιτικό αιφνιδιασμό, που θα παρασύρει τους Τούρκους στο μοιραίο τυχοδιωκτικό βήμα, ενώ η ίδια η χώρα μας το μόνο που θα έχει κάνει θα είναι να ασκήσει τα νόμιμα με όρους Διεθνούς Δικαίου.