Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, η συζήτηση για αυτό το θέμα είναι στην πραγματικότητα άσχετη, καθώς προϋποθέτει πως το Κίεβο θα βγει αναπόφευκτα νικητής στη σύγκρουση. Δεν υπάρχει καμία αξιόπιστη ένδειξη ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί, ούτε υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα, αφού ένα τέτοιο σενάριο δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από πολιτική φαντασία. Η «επίσημη αφήγηση» στην οποία βασίστηκε αυτός ο ευσεβής πόθος έχει αλλάξει αποφασιστικά τις τελευταίες δύο εβδομάδες καθώς η δεύτερη φάση της ειδικής επιχείρησης της Ρωσίας άρχισε να κερδίζει έδαφος στο Ντονμπάς. Παραμένει ασαφές εάν αυτό θα οδηγήσει σε μια στρατιωτική ανακάλυψη που θα αλλάξει το παιχνίδι ή όχι, αλλά παρόλα αυτά καταρρίπτει την εικασία ότι η Μόσχα θα χάσει αναπόφευκτα τη σύγκρουση.
Το πραγματικό ερώτημα είναι επομένως εάν το Κίεβο πρέπει να ταπεινωθεί ή όχι αφού τελειώσουν όλα. Κανείς δεν μπορεί να πει με πλήρη σιγουριά με ποιους όρους θα παραδοθεί αυτή η χώρα ούτε πότε θα συμβεί αυτό, αλλά είναι σαφές πως αυτό το αποτέλεσμα ήταν πάντα το πιο πιθανό. Οι λεπτομέρειες θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από τνη στρατιωτική κατάσταση την στιγμή που θα σταματήσουν τελικά οι εχθροπραξίες, κάτι που δεν μπορεί να είναι σίγουρο αυτήν την στιγμή, απλώς ότι θα παραμείνει μεταξύ των πιο καθοριστικών παραγόντων. Όπως έχει αυτήν την στιγμή, το Κίεβο έχει χάσει τον έλεγχο της περιοχής Χερσώνα της Νότιας Ουκρανίας και του μεγαλύτερου μέρους του Ζαπορόζιε, που φαίνονται έτοιμες να επανενωθούν με την ιστορική ρωσική πατρίδα τους μέσα στον επόμενο χρόνο.
Ως εκ τούτου, θα αναγκαστεί να δεχτεί την απώλεια τουλάχιστον αυτών των δύο τμημάτων της χώρας μαζί με την Κριμαία και το Ντονμπάς, που μαζί αποτελούν περίπου το ένα πέμπτο της επικράτειάς της πριν από το «EuroMaidan». Δεν υπάρχει τίποτα «ταπεινωτικό» σε αυτό, ωστόσο, καθώς τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι οι ντόπιοι εκεί δε θέλουν καν να είναι μέρος της αφύσικης μίνι αυτοκρατορίας του Λένιν ούτως ή άλλως. Ως εκ τούτου, θα ήταν πραγματικά «ταπεινωτικό» και ακόμη και επικίνδυνο για αυτούς τους ντόπιους να αναγκαστούν να επιστρέψουν υπό τον έλεγχο του Κιέβου, κάτι που η Μόσχα δεν θα έκανε ποτέ, αφού κατανοεί τον πραγματικό κίνδυνο που θα εγκυμονούσε αυτό για τους λαούς τους.
Αυτό που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως «ταπεινωτικό» από το Κίεβο είναι εάν οι δυτικοί σύμμαχοί του υπό την ηγεσία των ΗΠΑ συμφωνήσουν με το αίτημα της Ρωσίας να αποστρατιωτικοποιηθεί η χώρα, με τις λεπτομέρειες να παραμένουν ασαφείς αλλά παρ' όλα αυτά είναι πιθανό να οδηγήσουν σε δραστική μείωση των αντίστοιχων δυνατοτήτων αυτού του ακραίου κράτους. Για να ειπωθεί, ωστόσο, αυτό δε θα ήταν αντικειμενικά «ταπεινωτικό» αλλά ρεαλιστικό, καθώς θα εξασφάλιζε με τον πιο βιώσιμο τρόπο την ειρήνη που θα ακολουθούσε το τέλος των εχθροπραξιών μεταξύ αυτών των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών. Εντούτοις, μπορεί να εξακολουθεί να είναι δύσκολο για τον Πρόεδρο Ζελένσκι, λαμβάνοντας υπόψη το λυσσασμένο εθνικισμό του λαού του στις μέρες μας, αν και μπορούσε πάντα να προσπαθεί να βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να τον κατηγορήσει, προκειμένου να δουλέψει το πλήγμα στη δημοτικότητά του.
Το Κίεβο εξαρτάται πλήρως από τους δυτικούς συμμάχους του υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και επομένως δεν μπορεί ρεαλιστικά να συμπεριφέρεται ανεξάρτητα από αυτούς, τουλάχιστον όχι για αρκετό καιρό ώστε να κάνει απτή διαφορά σε ό,τι κι αν είναι. Αυτό είναι σημαντικό να το έχουμε κατά νου λαμβάνοντας υπόψη την πρόσφατη αναφορά του CNN πως αυτές οι χώρες συναντώνται μεταξύ τους για να καταγράψουν τις λεπτομέρειες της αναμενόμενης κατάπαυσης του πυρός για τον τερματισμό αυτής της σύγκρουσης, περιέργως χωρίς τη συμμετοχή του Κιέβου, παρά την υπόσχεση ότι θα το συμπεριλαμβάνουν πάντα σε τέτοιες συνομιλίες. Αυτά τα νέα υποδηλώνουν πολύ έντονα πως γνωρίζουν πόσο αντιδημοφιλείς θα ήταν οι προτεινόμενοι όροι τους, αλλά ότι επίσης γνωρίζουν πως μπορούν να εξαναγκάσουν με επιτυχία το Κίεβο να τους αποδεχτεί.
Σε αυτό το παρασκηνιακό πλαίσιο, μπορεί κανείς να κατανοήσει καλύτερα γιατί το ερώτημα εάν πρέπει ή όχι να «ταπεινωθεί η Ρωσία» δεν είναι παρά μια απόσπαση της προσοχής. Χρησιμεύει για να εστιάσει εύκολα την προσοχή του κοινού σε ένα μη ρεαλιστικό σενάριο, ενώ το πιο πιθανό προωθείται ενεργά. Το Κίεβο φαίνεται να νιώθει άβολα με αυτές τις μυστικές διπλωματικές δυναμικές, αλλά δεν μπορεί πραγματικά να κάνει τίποτα για να τις διαμορφώσει προς την κατεύθυνση των συμφερόντων του. Το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι να χειραγωγήσει τις αντιλήψεις του κοινού με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνει συγκρίσεις με τη διαβόητη Συμφωνία του Μονάχου του 1938, κατασκευάζοντας τεχνητά την αφήγηση πως θυσιάστηκε από τους συμμάχους της για τους λεγόμενους σκοπούς «κατευνασμού».
Ακόμη και αυτό μπορεί μόνο να πείσει τόσους πολλούς ανθρώπους, καθώς πολλοί είναι ήδη απευαισθητοποιημένοι στις ψευδείς συγκρίσεις μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας από τη μία πλευρά και του Αδόλφου Χίτλερ και του Βλαντιμίρ Πούτιν από την άλλη. Ελάχιστοι στη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είναι πιθανό να πάρουν το μέρος του Κιέβου έναντι των δικών τους κυβερνήσεων», ειδικά λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως οι αρχές τους είναι αυτές που ελέγχουν την αφήγηση των Mainstream Media, όχι ο Ζελένσκι και η κλίκα του που απλώς παίζουν το ρόλο της μαριονέτας σε αυτό το θέατρο. Παγκόσμιας κλάσης «διαχειριστές αντίληψης» μπορούν για άλλη μια φορά να αρχίσουν να μιλούν για την ουκρανική διαφθορά και το φασισμό, όπως έκαναν πριν από την τελευταία σύγκρουση, προκειμένου να δυσφημήσουν το Κίεβο από την οπτική των «δυτικών αξιών».
Ο Ζελένσκι παγιδεύεται γρήγορα μεταξύ της ολοένα και πιο επιτυχημένης επίθεσης των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Ντονμπάς, ανέφερε πίεση από τους δικούς του στρατιωτικούς αξιωματούχους που είναι πολύ δυσαρεστημένοι με τις αποφάσεις του τις τελευταίες 100 ημέρες και τους δικούς του δυτικούς συμμάχους υπό την ηγεσία των ΗΠΑ που υποτίθεται πως κατακερματίζουν τις λεπτομέρειες μιας πιθανής κατάπαυσης του πυρός πίσω από την πλάτη του. Σε μια τέτοια κατάσταση, το καλύτερο σενάριο θα ήταν να αναλάβει την πρωτοβουλία κηρύσσοντας μονομερώς εκεχειρία με στόχο το πάγωμα των γραμμών ελέγχου, προκειμένου να μην χάσει τίποτα περισσότερο από την καταρρέουσα χώρα του από ό,τι έχει ήδη, αλλά αντ' αυτού μάλλον να προπαγανδίζει την πολιτική φαντασίωση του περί «εξευτελισμού της Ρωσίας» ώστε να αποσπά την προσοχή του λαού του για όσο το δυνατόν περισσότερο.