Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Πρώτον, αποκλείει την πιθανότητα μιας «ολικής» ρωσικής νίκης, δηλαδή η Ουκρανία να γίνει «κράτος υποτελές», είτε με προσάρτηση είτε με πτώση στη «ρωσική σφαίρα επιρροής (όπως η Λευκορωσία)». Ο Andrew Latham το περιγράφει αυτό ως ένα αδύνατο σενάριο, αλλά ακόμα κι έτσι, εδώ πρέπει κανείς να παρατηρήσει πως το να είσαι στη σφαίρα επιρροής μιας μεγάλης δύναμης δεν ήταν ποτέ το ίδιο πράγμα με το να είσαι «υποτελής» σε αυτήν.
Το άλλο αδύνατο σενάριο που περιγράφει ο Latham είναι το αντίθετο: μια «πλήρης» ουκρανική νίκη, συμπεριλαμβανομένης της «αποκατάστασης» των συνόρων της πριν από το 2014 - αυτό θα σήμαινε την ανακατάληψη των δύο νέων ανεξάρτητων δημοκρατιών του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ και της Κριμαίας. Ένα νικηφόρο Κίεβο, σε αυτό το αδύνατο σενάριο, θα ήταν τότε «ελεύθερο να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ή/και να συνδεθεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση». Εδώ, είναι αρκετά εύκολο να συμφωνήσουμε: υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, όπως έχει επισημάνει πολλές φορές, για παράδειγμα, ο Αμερικανός συνταγματάρχης Macgregor.
Το τρίτο σενάριο που επίσης θεωρείται αδύνατο από τον ειδικό είναι μια «περιορισμένη ουκρανική νίκη». Σε αυτή την περίπτωση, το Κίεβο θα ανατρέψει τα κέρδη της Μόσχας από την αρχή του πολέμου στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Έτσι, η Κριμαία και το Ντονμπάς θα παρέμεναν «στα χέρια της Ρωσίας», αλλά όλα τα εδάφη που καταλαμβάνονται επί του παρόντος από τα στρατεύματα της Μόσχας θα αποκατασταθούν στον έλεγχο της Ουκρανίας. Αδύνατο επίσης για τους ίδιους σχεδόν λόγους που το πρώτο σενάριο δεν είναι δυνατό. Πρώτον, το Κρεμλίνο δε θα «αποσυρόταν» από ένα τόσο στρατηγικό μέρος όπως η Κριμαία, ειδικά, καθώς είναι πλήρως ενσωματωμένη ως αυτόνομη δημοκρατία της Ομοσπονδίας από το 2014 (μετά το δημοψήφισμα), και έχει επίσης τεράστια ιστορική, συμβολική και πολιτιστική σημασία για τους Ρώσους.
Και εδώ, πρέπει για άλλη μια φορά να σημειώσουμε ότι η ύπαρξη στρατευμάτων στο έδαφός της δεν καθιστά απαραίτητα ένα έδαφος μέρος του κράτους που ελέγχει τέτοια στρατεύματα. Οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ και επίσης στο Αφγανιστάν και κατέλαβαν στρατιωτικά και τις δύο χώρες (μέχρι πρόσφατα στην περίπτωση της τελευταίας) και ωστόσο κανείς δεν τις περιέγραψε ως «κατακτημένες». Προς το παρόν, η Μόσχα διατηρεί μια ειρηνευτική αποστολή στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αλλά αυτό δε σημαίνει καθόλου πως το Κρεμλίνο έχει «κατακτήσει» αυτό το έδαφος. Επιπλέον, η Ρωσία αναγνώρισε επίσημα το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ ως ανεξάρτητα κράτη στις 21 Φεβρουαρίου, κάτι που είναι πράγματι πολύ διαφορετικό από την προσάρτησή τους.
Απορρίπτοντας τα αδύνατα σενάρια, ο Andrew Latham καταλήγει στη συνέχεια ότι μια «μερικώς διαμελισμένη» Ουκρανία είναι το «μόνο νοητό αποτέλεσμα»: δε θα πάρει πίσω ούτε την Κριμαία ούτε τις δημοκρατίες του Donbass. Κατά την άποψή του, αυτό σημαίνει ότι το Κίεβο δε θα είναι «ελεύθερο» να ενταχθεί ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στην ΕΕ, και έτσι δε θα γίνει ούτε μέρος του δυτικού ή του ευρασιατικού μπλοκ - και αυτό σίγουρα δε θα είναι μια ουκρανική νίκη, αλλά μια Ρωσική, αν και «μερική», σύμφωνα με τον ίδιο.
Στρατιωτικά, το αποτέλεσμα που περιγράφει ο Latham φαίνεται πράγματι να είναι το «λιγότερο απίθανο», όπως αποδεικνύεται από όλες τις πρόσφατες δυτικές και ουκρανικές συζητήσεις για «παραχωρήσεις». Θα μπορούσε κανείς ωστόσο να υποστηρίξει πως ένα τέτοιο σενάριο μοιάζει με μια παροδική και ασταθή κατάσταση, όχι με ένα «αποτέλεσμα» που θα μπορούσε να διαρκέσει πολύ. Επιπλέον, μια τέτοια μερική «νίκη», αν υλοποιηθεί, θα ήταν -όσο παραμένει έτσι- μια νίκη όσο θα μπορούσε να επιθυμήσει η Μόσχα.
Όσον αφορά τις Συμπατριωτικές Πολιτικές του, η ανάσχεση των επιθέσεων του Κιέβου εναντίον των πληθυσμών του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ ήταν πάντα ο στόχος του Κρεμλίνου. Στην πραγματικότητα, η Ρωσία ήταν η μόνη δύναμη που κατήγγειλε ότι συνέβη μια ανθρωπιστική καταστροφή στο Ντονμπάς τουλάχιστον από το 2014. Όπως συμβαίνει με κάθε κράτος στον κόσμο, η βούληση της Μόσχας να προστατεύσει το λαό της συχνά συνοδεύεται από τα στρατηγικά της συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, τα δεινά του λαού του Donbass υπό τις σοβινιστικές πολιτικές της Ουκρανίας είναι αρκετά αληθινά.
Τέλος, όσον αφορά την ασφάλεια, το κύριο σημείο του Κρεμλίνου ήταν πάντα να κρατά το ΝΑΤΟ μακριά από το δικό του γεωστρατηγικό περιβάλλον. Κατά ειρωνικό τρόπο, ένα ουδέτερο Κίεβο θα ήταν η καλύτερη λύση για την ίδια τη Δύση - ακόμη και ένας Αμερικανός διπλωμάτης του μεγέθους του Χένρι Κίσινγκερ το αναγνωρίζει. Αντίθετα, οι ΗΠΑ επέλεξαν να κλιμακώσουν τις εντάσεις και να πιέσουν την επέκταση του ΝΑΤΟ, γεγονός που καθιστά τη Δύση υπεύθυνη για την τρέχουσα κρίση, όπως το θέτει ο John Mearsheimer. Μένει να δούμε πόσο μακριά είναι διατεθειμένη να φτάσει η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση, ακόμη και μετά από μια ρωσική νίκη, λαμβάνοντας υπόψη τα επίμονα σχέδια της Δύσης να ενσωματώσει την Ουκρανία ή μέρος της στις δομές της με ό,τι είναι δυνατό - είτε με μια νέα «Ευρωπαϊκή κοινότητα» ή από μια Πολωνο-Ουκρανική συνομοσπονδία.