Τραπ, πρόσεξε μην πέσεις στην... παγίδα

kitterphoto / pixabay

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια μιας μουσικής εκδήλωσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που εκπροσωπούν έναν ηχητικό χώρο γιατί αδυνατώ να τον αποκαλέσω μουσική, δεν μπορούν να μας εκπλήσσουν όσο κι αν κάποιοι πέφτουν για ακόμη μία φορά από τα σύννεφα.

Του Στρατή Μαζίδη

Η μουσική είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο που δόθηκε απευθείας από τον Θεό. Γνωρίζουμε ότι οι άγγελοι ψάλλουν, ξέρουμε πως ο βασιλιάς Δαυίδ ευχαριστούσε πάρα πολύ τον Θεό με τους ψαλμούς που έγραφε και έπαιζε με τη λύρα του ενώ καθημερινά ακούμε όλους αυτούς τους μικρούς ψαλμωδούς πού βρίσκονται πάνω στα δέντρα να καλημερίζουν τον Θεό πριν το ξημέρωμα και να τον καληνυχτίζουν με τη δύση του ηλίου.

Ωστόσο αυτό που αποκαλείται τραπ έρχεται να αποκαλύψει την υποκρισία της κοινωνίας, των θεσμών της και αυτών που θέλουν να το παίζουν σωστοί εναρμονιζόμενοι με τις επιταγές της κάθε εποχής.

Έχετε ακούσει ποτέ αυτά τα ας τα πούμε τραγούδια που ακούνε τα παιδιά μας; Έχετε διαβάσει τους στίχους τους; Εάν το κάνετε αυτό, θα υποθέσετε ότι ο αντιρατσιστικός νόμος γράφτηκε ακριβώς για αυτά που κάποιοι θέλουν να αποκαλούν τραγούδια.

Και όμως δεν είναι παράξενο;

Σε μία εποχή που μπορεί να χαρακτηριστεί κάνεις ρατσιστής, σeξιστής και οτιδήποτε άλλο μέχρι του σημείου να τυλιχτεί σε μία δικογραφία είτε να διαπομπευτεί δημόσια για το παραμικρό, βλέπουμε να έχει αναπτυχθεί μία ολόκληρη βιομηχανία η οποία προμοτάρει τη βία, το έγκλημα και το ρατσισμό αποσπώντας μεγάλα οικονομικά κέρδη και να μην ασχολείται κανείς.

Βλέπουμε μέσα ενημέρωσης να βγάζουν στα μανταλάκια τον οποιοδήποτε ή να χρησιμοποιούν τον πρόσφατο όρο "γυναικοκτονία" ενώ παράλληλα προβάλλουν εκπροσώπους ενός χώρου που με τους στίχους τους που απαγγέλλουν τάχα μελωδικά προσβάλλουν όσο τίποτε το γυναικείο φύλο. Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι την ισότητα των φύλων, να βγάζεις πομπώδεις τίτλους και παράλληλα να προωθείς με δημοσιεύματά σου αυτή τη μορφή που κάποιοι χαρακτηρίζουν ως είδος μουσικής;

Την ίδια στιγμή τα κοινωνικά δίκτυα και διάφορες πλατφόρμες μπορούν να σας φιμώσουν ή να σας εξαφανίσουν προσωρινά ή οριστικά για το παραμικρό, ή ακόμη και για το τίποτε διότι "η ανάρτησή σας παραβίασε τους όρους της κοινότητας" αλλά αφήνουν αυτά τα δημιουργήματα να κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες ή ακόμα και εκατομμύρια θεάσεις το οποίο μεταφράζεται σε πάρα πολύ μεγάλα κέρδη.

Πώς γίνεται όλες αυτές οι πλατφόρμες όχι απλά να ανέχονται την προώθηση της βίας και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας αλλά να την πληρώνουν και μάλιστα αδρά ενώ τιμωρούν τους απλούς χρήστες ακόμη κι αν βήξουν;

Τυχαίο; Ή μήπως θέλουν μια κοινωνία αχταρμά - ζούγκλα;

Πώς γίνεται όλοι αυτοί οι λεγόμενοι δικαιωματιστές να μην έχουν ανακαλύψει αυτόν το χώρο και να μην έχουν ασχοληθεί μαζί του;

Είναι άραγε τυχαία η έξαρση της παιδικής βίας κι η εμφάνιση των συμμοριών ανηλίκων σαν μανιτάρια; Οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση των τελευταίων ετών; Είναι συμπτωματική η μεθοδολογία τους και το είδος της βίας που ασκούν αν κάνει κάποιος μια αντιπαραβολή με τα πρότυπα που προωθούν αυτά τα...τραγούδια;

Ζούμε σε μία πολύ δύσκολη εποχή και απειλούμαστε από αρκετούς κινδύνους, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα κάστρα πέφτουν πάντοτε από μέσα, ποτέ απέξω. Αν τα παιδιά μας είναι το αύριο αυτής της χώρας τότε αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το ηχητικό δηλητήριο με την τεράστια διάδοση όπως χορηγείται σε σταγόνες καθημερινά είναι ικανό να προκαλέσει μεγάλη καταστροφή. Ο καθένας τόσο μεμονωμένα όσο και συλλογικά σε θεσμικό επίπεδο ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Και κάποιοι ας μην είναι όπου φυσάει ο άνεμος. Κι όπως έλεγε κι ο Πανούσης, εγώ δε θα πάρω άλλο, ευχαριστώ δεν είμαι φίλος.