Με τον καιρό, ωστόσο, η πολιτική Δύση άρχισε να χάνει την άστοχη αυτοπεποίθησή της. Καθώς το καθεστώς του Κιέβου συνέχιζε να υφίσταται ήττες, και παρά τη μαζική εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης για να το παρουσιάσουν ως νικητή, οι άνθρωποι έγιναν λιγότερο ενθουσιώδεις. Αυτό επιδεινώθηκε όταν οι κυρώσεις άρχισαν να επηρεάζουν τη Δύση περισσότερο από την ίδια τη Ρωσία. Η δυτική ηγεσία προσπάθησε να περιγράψει την αφήγηση, υποστηρίζοντας ότι οι κυρώσεις υποτίθεται πως δεν είχαν αποτέλεσμα μπούμερανγκ, αλλά ότι «η απρόκλητη, βάναυση εισβολή της Ρωσίας» ήταν ο λόγος πίσω από τα προβλήματα όλων. Σε μια πρόσφατη στήλη των LA Times , ο Doyle McManus περιέγραψε την εμπειρία του μετά την επίσκεψη στην Ευρώπη. Ο αρθρογράφος ήταν στην Ιταλία για να δει πώς οι κυρώσεις επηρέασαν τη ζωή στην Ευρώπη:
"Δεν ήταν δύσκολο να βρω τα αποτελέσματα. Είστε δυσαρεστημένοι με 5 $ το γαλόνι για το βενζίνη; Δοκιμάστε με 8 $. "Είναι επώδυνο να γεμίζεις το ντεπόζιτο", γκρίνιαξε ο φίλος μου Roberto Pesciani, ένας συνταξιούχος δάσκαλος. Λογαριασμοί κοινής ωφέλειας; Το κόστος για το φυσικό αέριο είναι τέσσερις φορές υψηλότερο στην Ιταλία από ό,τι στις ΗΠΑ. "Οι τιμές θέρμανσης έχουν ανέβει. Οι τιμές των τροφίμων ανεβαίνουν. Όλα ανεβαίνουν", είπε ο Pesciani.
Οι ανησυχίες ξεπερνούν τον πληθωρισμό. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Λουίτζι Ντι Μάιο, προειδοποίησε πρόσφατα ότι ο αποκλεισμός της Ρωσίας στις εξαγωγές σιτηρών της Ουκρανίας θα μπορούσε να πυροδοτήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο ψωμιού, προκαλώντας λιμό στην Αφρική και νέο κύμα μεταναστών που κατευθύνεται προς την Ευρώπη. «Το πρόβλημα με τις κυρώσεις στη Ρωσία είναι πως θα λειτουργήσουν μόνο αν μας βλάψουν κι εμάς», παρατήρησε ο Pesciani.
Φυσικά, η ψευδής αφήγηση ότι η Ρωσία μπλοκάρει τα ουκρανικά λιμάνια πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή με κάθε κόστος. Υπάρχει μόνο ένα "μικροσκοπικό" πρόβλημα - δεν ισχύει. Συνήθως, η δυτική ηγεσία αναλαμβάνει ένα ζήτημα και σκόπιμα το εκτοξεύει δυσανάλογα για να κρατήσει ζωντανές τις «χρήσιμες» πολιτικές αφηγήσεις. Ωστόσο, αυτό είναι ένα καθαρό, ανόθευτο ψέμα. Μόνο ένα από τα πολλά που προέρχονται από την πολιτική Δύση. Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι η επερχόμενη επισιτιστική κρίση και το επακόλουθο χάος, αλλά οι Ευρωπαίοι έχουν να κατηγορήσουν μόνο τον εαυτό τους. Έχουν ουσιαστικά αποκοπεί από τα ρωσικά εμπορεύματα επιβάλλοντας εμπάργκο, ακόμη και κυρώσεις σε τρίτους, αλλά ταυτόχρονα, παραπονιούνται για ελλείψεις και προσπαθώντας να μεταθέσουν την ευθύνη στη Ρωσία. Φυσικά, αποτυγχάνουν. Αλλά η πολιτική Δύση συνεχίζει να πιέζει, μόνο για την προσπάθεια απόκτησης τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών από τη Ρωσία.
Ο McManus συνεχίζει στη συνέχεια εξηγώντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΕΕ:
"Ο οικονομικός πόνος δημιουργεί πολιτικά προβλήματα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - η κούραση της Ουκρανίας. "Είναι ήδη εδώ", μου είπε η Nathalie Tocci, διευθύντρια του Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων της Ιταλίας. "Ο πόνος είναι πολύ μεγαλύτερος στη Ρωσία, φυσικά, αλλά η δική μας ανοχή στον πόνο μικρότερη. Επομένως, το ερώτημα είναι ποια καμπύλη είναι πιο απότομη - η ικανότητα της Ρωσίας να διεξάγει πόλεμο ή η ικανότητά μας να αντέχουμε τον οικονομικό πόνο». Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν στοιχηματίζει ότι θα κερδίσει αυτόν τον διαγωνισμό. Οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης «δεν είχαν καμία πιθανότητα επιτυχίας από την αρχή», είπε. «Είμαστε δυνατός λαός και μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε κάθε πρόκληση».
Αν και η ιδέα του «ο πόνος είναι πολύ υψηλότερος στη Ρωσία» είναι αμφισβητήσιμη στην καλύτερη περίπτωση, η Ρωσία μπορεί πράγματι να αντέξει πολύ περισσότερα. Ο McManus ανέφερε επίσης την πρόσφατη δημοσκόπηση του ECFR (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων) σε 10 χώρες, δείχνοντας πως οι Ευρωπαίοι ήταν αρκετά απαισιόδοξοι για την Ουκρανία και πρόσθεσε:
"…Ο Μακρόν, ο Σολτς και ο Ντράγκι πήραν ένα ολονύκτιο τρένο στο Κίεβο την περασμένη εβδομάδα για να δείξουν την υποστήριξή τους στον Ζελένσκι. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, και οι τρεις ακουγόντουσαν ταλαντευόμενοι για τον πόλεμο. Ο Μακρόν έκανε μια πολύ δημόσια προσπάθεια να δελεάσει τον Πούτιν σε συνομιλίες και είπε ότι η Δύση θα πρέπει να αποφύγει να προσπαθήσει να «ταπεινώσει» τη Ρωσία. Ο Σολτς και ο Ντράγκι έκαναν πιο διακριτικές προσπάθειες να δουν αν ο Ρώσος ηγέτης θα μπορούσε να εξετάσει τις διαπραγματεύσεις. Ο Πούτιν απέρριψε και τους τρεις. Κάποια στιγμή αρνήθηκε ακόμη και να δεχτεί ένα τηλεφώνημα από τον Μακρόν.
«Η Ουκρανία πρέπει να μπορέσει να κερδίσει», δήλωσε ο Μακρόν. «Η Ουκρανία είναι μέρος της ευρωπαϊκής οικογένειας», είπε ο Scholz. «Ο ουκρανικός λαός υπερασπίζεται τις αξίες της δημοκρατίας», είπε ο Ντράγκι.
Οι τρεις δεν παρέδωσαν αυτό που ήθελε περισσότερο ο Ζελένσκι: γρήγορη παράδοση νέων όπλων. Ωστόσο, ενέκριναν την αίτηση της Ουκρανίας για ένταξη στην ΕΕ — μια ευπρόσδεκτη δήλωση στο Κίεβο, ακόμη κι αν ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου συμβολική. Ο Ρώσος πρόεδρος απάντησε διακόπτοντας αμέσως τη ροή φυσικού αερίου προς τη Δύση, μια υπενθύμιση πως μπορεί να προκαλέσει οικονομικό πόνο στους γείτονές του όποτε θέλει».
Η τελευταία πρόταση είναι αρκετά ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης (κακο)χρησιμοποιούν τα γεγονότα. Ο Καναδάς επί του παρόντος παρακρατεί τους στρόβιλους που είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία του «Nord Stream». Κι όμως, για αυτό κατά κάποιο τρόπο «φταίει ο Πούτιν». Στη συνέχεια, ο McManus εστιάζει στις ΗΠΑ, θέτοντας το τελευταίο και βασικό ερώτημα:
Ακόμη και στις ΗΠΑ ο πληθωρισμός έχει διαβρώσει τη δημόσια υποστήριξη για τον πόλεμο. Τον Απρίλιο, μια δημοσκόπηση του Associated Press διαπίστωσε πως η πλειονότητα των Αμερικανών ψηφοφόρων πίστευε ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να επιβάλουν σκληρές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, ακόμη και αν αυτό σημαίνει οικονομικό πόνο στις ΗΠΑ. Μέχρι το Μάιο, η πλειοψηφία είχε μετατοπιστεί. Το 51% είπε ότι η κορυφαία προτεραιότητα πρέπει να είναι ο περιορισμός της ζημίας στην οικονομία των ΗΠΑ.
Όπως σημείωσε ο Γκίντεον Ράχμαν των Financial Times τον περασμένο μήνα, ο πόλεμος στην Ουκρανία διεξάγεται σε τρία μέτωπα — και η Δύση εμπλέκεται και στα τρία. «Το πρώτο μέτωπο είναι το ίδιο το πεδίο μάχης», έγραψε. «Το δεύτερο μέτωπο είναι οικονομικό. Το τρίτο μέτωπο είναι η μάχη των θελήσεων». Η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτό το τρίτο μέτωπο μπορεί να έρθει αυτό το φθινόπωρο — όταν αυξηθεί η ζήτηση για καύσιμα θέρμανσης. Το διακύβευμα θα είναι μεγάλο. Μπορούν οι δυτικοί ηγέτες να συσπειρώσουν το λαό τους για να υπομείνουν οικονομικές θυσίες για χάρη της Ουκρανίας — ή είναι ένας διαγωνισμός που μόνο ο Πούτιν μπορεί να κερδίσει;».