Η Ιαπωνία έχει τονίσει την επιθυμία της να αυξήσει τη συνολική συνεργασία τόσο με την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και με το ΝΑΤΟ προς έναν «Ελεύθερο και Ανοιχτό Ινδο-Ειρηνικό». Στις 15 Ιουνίου, για παράδειγμα, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Fumio Kishida ανακοίνωσε πως θα παραστεί στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 28-30 Ιουνίου. Θα είναι η πρώτη φορά που ένας Ιάπωνας ηγέτης θα παρευρεθεί σε σύνοδο κορυφής της Συμμαχίας ως παρατηρητής. Το Τόκιο έχει ήδη υποσχεθεί να αυξήσει τις αμυντικές του δαπάνες στο 2% του ΑΕΠ του. Στη Σύνοδο Κορυφής της G7, το Μάρτιο, ο Kishida απηχούσε τη δυτική στάση περιγράφοντας τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία ως τη σοβαρότερη επίθεση στα θεμέλια του διεθνούς δικαίου και της τάξης - μια περίεργη θέση, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις δυτικές εισβολές και παρεμβάσεις στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως τις τελευταίες δεκαετίες.
Επιπλέον, ο Kishida άλλαξε την στάση της χώρας του στα νησιά Kuril, γνωστά και ως Βόρεια Εδάφη - μια αλυσίδα νησιών που εκτείνεται από το ιαπωνικό νησί Hokkaido, στο νότιο άκρο τους, μέχρι τη ρωσική χερσόνησο Kamchatka (στο βόρειο άκρο τους).
Αυτά τα νησιά, υπό ρωσική διοίκηση, διεκδικούνται από το Τόκιο. Αυτό παραμένει ένα άλυτο ζήτημα μέχρι στιγμής. Παρόλο που η συνθήκη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο του 1951, που υπογράφηκε από την Ιαπωνία, ορίζει ξεκάθαρα ότι το Τόκιο θα παραιτηθεί από όλες τις διεκδικήσεις στα προαναφερθέντα νησιά, η ιαπωνική εξωτερική πολιτική επί δεκαετίες επέμενε ότι δεν αναγνώρισε ποτέ τα νησιά Kunashiri και Etorofu να συμπεριληφθούν μεταξύ των «Κουρίλ» - κάτι που είναι μια εντελώς αβάσιμη θέση, δεδομένων όλων των τότε δηλώσεων του πρώην πρωθυπουργού Shigeru Yoshida, για να μην αναφέρουμε τους χάρτες του ιαπωνικού υπουργείου Εξωτερικών κ.λπ. Στην πραγματικότητα, η Μόσχα και το Τόκιο δεν έχουν υπογράψει ποτέ μια σωστή συνθήκη ειρήνης μέχρι σήμερα λόγω αυτού του ζητήματος. Αυτό από μόνο του είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση. Ήδη το 2005, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε πρόθυμος να θέσει ένα τέλος στο θέμα, υπογράφοντας τελικά μια συνθήκη ειρήνης με βάση τη Διακήρυξη του 1956 - παραχωρώντας ακόμη και τις ιαπωνικές αξιώσεις στα νησιά Σικόταν και Χαμπομάι. Το Τόκιο, ωστόσο, ζήτησε να «επιστραφούν» και τα μεγαλύτερα νησιά Kunashiri και Etorofu.
Για πολλά χρόνια, η νησιωτική χώρα της Ιαπωνίας βρίσκεται σε σοβαρές διαμάχες με όλους τους «γείτονές» της - την Κίνα, τη Ρωσία και τη Νότια Κορέα. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά με την ίδια την ιαπωνική διπλωματία που σχετίζεται με τις εδαφικές της διαφορές.
Για τις ΗΠΑ, μια ρωσική νίκη στην Ουκρανία ή ένας ατελείωτος πόλεμος εκεί θα μπορούσε να αποδυναμώσει τη δική τους εμπλοκή και τους στόχους στον Ειρηνικό , και ως εκ τούτου έχει πιέσει τόσο τη Νότια Κορέα όσο και την Ιαπωνία να υιοθετήσουν ένα είδος ενιαίας προσέγγισης και στο ζήτημα της Ουκρανίας. Αν το Τόκιο καίει τις γέφυρες του με τη Μόσχα, το Πεκίνο και η Πιονγκγιάνγκ, από την άλλη, αυξάνουν το διάλογο και τη συνεργασία τους μαζί της.
Επιπλέον, η Ιαπωνία έχει πολλά να χάσει: η Μόσχα υπήρξε ένας αξιόπιστος εταίρος που ήταν πολύ απαραίτητος για την ιαπωνική διαφοροποίηση των ενεργειακών πόρων. Επιπλέον, το Τόκιο μπορεί να βρεθεί στο μέλλον εν μέσω διαφωνιών με την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και τη Ρωσία ταυτόχρονα - και αυτό δεν μπορεί να είναι μια άνετη κατάσταση.
Η ευρωπαϊκή ασφάλεια έχει ολοένα και περισσότερο ζητήσει την «αντίθεση» της Μόσχας από οτιδήποτε άλλο, και θα ήταν τραγωδία εάν η Ανατολική Ασία ακολουθούσε τέτοια βήματα, τόσο όσον αφορά τη Ρωσία όσο και την Κίνα.