 |
| Ρhοtο: Ρublic dοmain |
strategic-culture.org - Martin Jay / Παρουσίαση Freepen.gr
Καθώς οι ΗΠΑ πλησιάζουν σε κρίσιμες ενδιάμεσες εκλογές που ενδέχεται να περιορίσουν τις προσπάθειες εξωτερικής πολιτικής του Μπάιντεν, και η ΕΕ θα εξετάσει σύντομα τη δική της στρατηγική –ιδίως όσον αφορά την Ουκρανία– βραχυπρόθεσμα, λόγω ορισμένων παραγόντων που διαφαίνεται στον ορίζοντα, μπερδεμένοι και κακώς ενημερωμένοι δημοσιογράφοι δεν ασχολούνται.
Ο κυριότερος μεταξύ εκείνων των παραγόντων που θα αποτελέσουν πραγματικό πρόβλημα για την ΕΕ αναφέρθηκε πρόσφατα σε ένα Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ από τον πολεμικό πρώην υπουργό Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ. Ο ηλικιωμένος πολιτικός ενόχλησε μια ουκρανική αντιπροσωπεία υποστηρίζοντας πως θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο παραχώρησης τμημάτων της χώρας στη Ρωσία προκειμένου να εξασφαλιστεί μια ειρηνευτική συμφωνία πριν ο πόλεμος αρχίσει να έχει πολύ πιο βαριές επιπτώσεις σε όλο τον κόσμο. Χρησιμοποίησε τη λέξη «αναταραχή» που είναι ένας τρόπος διπλωματικού υπαινιγμού πολιτικών προβλημάτων στην περιοχή της ΜΕΝΑ, μέσω πληθυσμών σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής που θα επαναστατούν λόγω πείνας. Πολλές χώρες της ΜΕΝΑ εισήγαγαν σιτάρι για να παράγουν ψωμί –συχνά σε επιδοτούμενη τιμή– με στόχο να βοηθήσουν τις φτωχές κοινότητες. Δεν είναι σαφές πόσες από αυτές τις χώρες θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση με το ουκρανικό και το ρωσικό σιτάρι που να μην φθάνει πλέον όπως ήδη συμβαίνει σε μέρη όπως το Μαρόκο όπου ζει ο συγγραφέας, και η τιμή των σιτηρών έχει τριπλασιαστεί καθιστώντας πιο δύσκολο για τους αγρότες να το αγοράσουν αρχικά. Εάν η κυβέρνηση δεν πρόκειται να τριπλασιάσει την τιμή του σιταριού που συγκομίζεται (απίθανο), τότε δεν έχει νόημα να το αγοράσουν οι αγρότες.
Στην περίπτωση του Μαρόκου, το έλλειμμα θα πρέπει να καλυφθεί από την κυβέρνηση εάν θέλει να διατηρήσει το ψωμί σε τεχνητά χαμηλή τιμή. Ωστόσο, αυτό το κόστος θα πρέπει να μετακυλιστεί σε κάποιον. Το πιθανότερο είναι ότι η ΕΕ θα κληθεί να βοηθήσει. Αλλά το να βοηθούν οι Βρυξέλλες το Ραμπάτ με την καθαριότητα του σπιτιού του είναι ένα πράγμα. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε κάλλιστα να αντιμετωπίζει μια πολύ μεγαλύτερη κρίση όταν νέες ροές μεταναστών θα πλήξουν τις ακτές της, καθώς νέα επίπεδα φτώχειας τροφοδοτούν υψηλότερα επίπεδα όσων αναζητούν απεγνωσμένα μια καλύτερη ζωή στην ΕΕ.
Αυτό που υπαινίσσεται ο Κίσινγκερ είναι ότι ο λεγόμενος «πόλεμος φθοράς» δε λειτουργεί καλά ούτε για την Ουκρανία ούτε για τη Δύση. Η αναπόφευκτη αποχώρηση της Ρωσίας από τη δυτική σφαίρα δε θα προοιωνιστεί καλά για τη Δύση τόσο σε επίπεδο ασφάλειας όσο και σε επίπεδο εμπορίου και θα είναι πιο δύσκολο να αντιστραφεί. Το να ξαναβάλουμε το τζίνι στο μπουκάλι θα είναι σχεδόν αδύνατο, στην πραγματικότητα, αν ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίσει να στραγγίζει τα δυτικά ταμεία και να παρουσιάζει στην ΕΕ νέες ροές μεταναστών από την περιοχή της ΜΕΝΑ. Πολλοί «ειδικοί» των δυτικών μέσων ενημέρωσης αρέσκονται να ξεγελούν τους αναγνώστες παρουσιάζοντας γεγονότα σε ένα παράδειγμα φιλικό προς τον καταναλωτή αλλά στην πραγματικότητα είναι άσχετο με τα πραγματικά περιστατικά που αυτοί (οι δημοσιογράφοι) μάλλον παλεύουν να κατανοήσουν οι ίδιοι.
Ο «πόλεμος φθοράς» είναι στην πραγματικότητα τυλιγμένος χωρίς πλαίσιο (συνήθως τέτοιοι πόλεμοι είναι όπου και τα δύο μέρη είναι στάσιμα, κάτι που δε συμβαίνει καθόλου στην Ουκρανία). Δεύτερον, τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε δει πολλές αναφορές στο «20 τοις εκατό» της κατεχόμενης από τη Ρωσία Ουκρανίας. Αυτός ο αριθμός, που αναμφίβολα προσφέρεται από τον Ζελένσκι, έχει χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά από αμυντικούς ανταποκριτές και συντάκτες στο Λονδίνο ως σημείο αναφοράς. Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες, ακόμη και Βρετανοί που υποστηρίζουν την Ουκρανία, ωστόσο το απορρίπτουν ως άσχετο. Γιατί λοιπόν το προπέτασμα καπνού; Ακόμη και οι Βρετανοί που υποστηρίζουν την Ουκρανία, ωστόσο το απορρίπτουν ως άσχετο. Γιατί λοιπόν το προπέτασμα καπνού; Ακόμη και οι Βρετανοί που υποστηρίζουν την Ουκρανία, ωστόσο το απορρίπτουν ως άσχετο.
Γιατί λοιπόν το προπέτασμα καπνού;
Διάφοροι παράγοντες, αλλά κυρίως το ότι οι σημερινοί δημοσιογράφοι που καλύπτουν τόσο τεράστια ιστορικά γεγονότα όπως οι συγκρούσεις δεν είναι του ίδιου διαμετρήματος με εκείνο πριν από είκοσι χρόνια. Διαφορετικό επίπεδο νοημοσύνης, εκπαίδευση και αποδεδειγμένα διαφορετικό σύνολο δημοσιογραφικών προτύπων. Σε πολλές περιπτώσεις, οι λεγόμενοι αμυντικοί ανταποκριτές μας έχουν γίνει συντάκτες. Μάλλον γνωμοδοτούν παρά αναφέρουν.
Αυτό που δεν αναφέρεται ή δεν προσφέρεται ως τροφή εκδοτών είναι η ιδέα ότι η Δύση απλά δεν έχει την πολυτέλεια να συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία πολύ περισσότερο. Εάν η ΕΕ δεν μπορεί να υποστηρίξει ούτε τη δική της οδηγία για την απαγόρευση του ρωσικού πετρελαίου – η μόνη πραγματική κύρωση που θα έχει οικονομικό αντίκτυπο στη Μόσχα – τότε πώς φαντάζεται κανείς στη Δύση πως η ΕΕ παίζει οποιοδήποτε ρόλο στη σύγκρουση και λαμβάνεται στα σοβαρά;
Οι Βρυξέλλες συνεχίζουν να υποκινούν τον Ζελένσκι με αυτήν την αφήγηση του «αγώνα μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο», ενώ προφανώς δεν μπορούν να υποστηρίξουν τα δικά τους κράτη μέλη με την καταστροφή που οδεύει, αν ο Κίσινγκερ έχει δίκιο. Οι χώρες της ΕΕ απλά δεν μπορούν να χειριστούν, πολιτικά ή οικονομικά, την πίεση από μια άλλη εισροή προσφύγων από αραβικές χώρες, όπως πριν με τη Συρία. Μετά τον COVID, ο παράγοντας της καλής αίσθησης από τους πολίτες της δεν υπάρχει πια, αντικαταστάθηκε από θυμό και απόγνωση που στοχεύει στις πολιτικές ελίτ, απλά δεν είναι επιλογή. Εάν συνέβαιναν τέτοιες εισροές, τα αρνητικά αποτελέσματα θα ήταν άμεσα και κολοσσιαία. Η φθίνουσα εμπιστοσύνη που εξακολουθούν να διατηρούν πολλά κράτη μέλη –αν και ως ένδειξη υποστήριξης προς την ΕΕ– θα κατρακυλούσε γρήγορα και η ΕΕ ως διεθνής παίκτης θα έπρεπε να έχει κουρευτεί.
Οι ηγέτες των χωρών της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής τώρα πρέπει επίσης να σκανδαλίζονται σχετικά με την απαγόρευση του σιταριού και να αναρωτιούνται εάν μια δεύτερη Αραβική Άνοιξη οδεύει προς το μέρος τους. Εάν η κάθοδος αρχίσει να εμφανίζεται σε μια χώρα –όπως η Αίγυπτος για παράδειγμα που εισήγαγε το 60% της συνολικής κατανάλωσης σιταριού από την Ουκρανία– τότε μπορεί να έχει αρνητικό αποτέλεσμα σε άλλες, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μια εξέγερση στην Τυνησία το 2010 πυροδότησε αυτό που κοινώς αποκαλούνταν «αραβική άνοιξη». Αναμφίβολα, η μονάδα προπαγάνδας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει ήδη τα δελτία τύπου και τις μεγαλειώδεις ομιλίες προετοιμασμένες για να εκτρέψουν τις ευθύνες και να κουνήσουν το δάχτυλο σε άλλους.