Από: sportime.gr - Ελευθέριος Ανδρώνης
Ο πολίτης – «όμηρος» σε μια πλατφόρμα: Είναι καιρός να αναλογιστούμε πως η «εκπαίδευση» της υγειονομικής υστερίας, αυτής της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» που ισχύει εδώ και δυόμιση έτη, δεν είναι το μοναδικό εντατικό «φροντιστήριο» που γίνεται στους πολίτες.
Υπάρχει και μια άλλου τύπου «εκπαίδευση», εξίσου διαβρωτική, αν όχι και πιο επικίνδυνη. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ψηφιακή «εκπαίδευση» σε άμεσο συνδυασμό με την επιδοματική πολιτική.
Οι πολίτες εκπαιδεύονται στη νοοτροπία του ψηφιακού «pass», και μαθαίνουν να απευθύνονται στο gov.gr για κάθε παροχή του κράτους. Μαθαίνουν να απέχουν από την διεκδίκηση της επαγγελματικής επιτυχίας και εκπαιδεύονται σε μια ζωή επαιτείας επιδομάτων, ή όπως «προφητεύει» το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ: «You’ll own nothing. And you’ll be happy» – «Δεν θα κατέχεις απολύτως τίποτα, άλλα θα είσαι χαρούμενος»!
Το επίδομα σου – το «διαβατήριο» σου
Ας θυμηθούμε πως ήρθαν τα «pass» στις ζωές μας, που μην ξεχνάμε πως δεν είναι παρά εξελιγμένοι «απόγονοι» του κοινωνικού μερίσματος, που δόθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Πρώτο κατέφθασε το περιβόητο «Covid Pass», δηλαδή το πιστοποιητικό… υγειονομικών φρονημάτων που έκοψε την συνοχή της κοινωνίας στη μέση. Στη
συνέχεια εμφανίστηκε το «Freedom Pass», η κάρτα για τους νέους 18 – 25
ετών που χάριζε «προνόμια» ως ανταμοιβή για την επίδειξη… (και πάλι)
υγειονομικών φρονημάτων. Μετά ήρθε το «Fuel Pass» ως επιδότηση για τα
καύσιμα, άλλα και το «Power Pass» ως επιδότηση στο ρεύμα. Ψηφιακού τύπου
επιδόματα που χαρίζουν πότε ψήγματα «ελευθερίας» και πότε ψίχουλα
χρημάτων με τον καθόλου τυχαίο όρο «pass», που σημαίνει διαβατήριο/πάσο.
Ο κόσμος εκπαιδεύεται με το να μαθαίνει πως κάθε είδους ανακούφιση του από την ανελευθερία ή την ανέχεια, προϋποθέτει ένα είδος «διαβατηρίου» που εγκρίνει το πατερναλιστικό κράτος, εάν και εφόσον ο πολίτης πληροί τις απαιτήσεις που θέτει ο «πατερούλης». Είτε αυτές είναι υποχρεωτικός εμβολιασμός, είτε αναγκαστικό lockdown, είτε στέρηση εργασίας (βλέπε υγειονομικούς), είτε ψηφιακό «φακέλωμα», είτε παραχώρηση άλλων ελευθεριών.
Η κάθε παροχή του κράτους, ανεξαρτήτως αν είναι ενίσχυση κοροϊδίας, περνάει από μια και μόνο πλατφόρμα του διαδικτύου όπου όλοι μαθαίνουν να καταθέτουν την ψηφιακή συμμετοχή τους. Ενώ είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα που με τις αποφάσεις του οδηγεί στη φτωχοποίηση τον λαό, τα επιδόματα εμφανίζονται ως μέτρα «κοινωνικής δικαιοσύνης» για τα κακώς κείμενα που δήθεν προκύπτουν από κάποιον εξωγενή παράγοντα (φταίει ο… πόλεμος, η πανδημία, η κακή μας η τύχη κ.λπ.), επιστρέφοντας πίσω κάποια ξεροκόμματα από τα τεράστια ποσά που υφαρπάζονται από την λαϊκή «πίτα».
Η νέα «κοινωνική πολιτική» δεν χτυπάει ποτέ την ακρίβεια και την αδικία στην ρίζα της, άλλα αντιθέτως την προστατεύει με κάθε κόστος. Το κράτος γίνεται υπερασπιστής της κερδοσκοπίας των ολιγαρχών και παράλληλα προωθεί το ψηφιακό «μάντρωμα» για λογαριασμό της παγκόσμιας ελίτ. Ο λαός στραγγαλίζεται, και η κυβέρνηση εμφανίζει ως «ενίσχυση» το περιστασιακό χαλάρωμα της θηλιάς, για λίγες ανάσες οξυγόνου. Και μέσα από την εξοικείωση των διαφόρων «pass», στρώνεται το μονοπάτι για μια τέλεια ψηφιακή δικτατορία.
Γιατί δεν γίνονται απευθείας ελαφρύνσεις;
Ας σκεφτούμε λίγο, για ποιο λόγο η κερδοσκοπία στο ρεύμα δεν χτυπήθηκε, άλλα επιδοτήθηκε; Γιατί ο ΕΦΚ στα καύσιμα δεν μειώθηκε, άλλα επιδοτείται η αγορά της «χρυσής» βενζίνης; Γιατί δίνεται επιδότηση ηλεκτρικών οικιακών συσκευών και οχημάτων; Για ποιο λόγο γίνεται επιδότηση κοινωνικού τουρισμού; Γιατί δόθηκαν ψηφιακά voucher αγοράς ηλεκτρονικού υπολογιστή στα σχολεία; Γιατί απλά δεν μειώθηκε η φορολογία σε όλα αυτά, ώστε να γίνουν απευθείας προσβάσιμα στον καταναλωτή;
Μα η απάντηση είναι απλή. Για να «εκπαιδευτείς» να απευθύνεσαι για τα πάντα στην «θεόσταλτη» πλατφόρμα του κράτους! Σε εκείνη που κατέθεταν οι πολίτες τα υγειονομικά… διαπιστευτήρια τους (με το Covid Pass), για να διατηρήσουν τα δημοκρατικά «προνόμια» τους!
Με συστηματικό τρόπο οι πολίτες αποτραβιούνται από την δημόσια σφαίρα συμμετοχής και την αλληλεπίδραση της αγοράς (πέρα από τον ρόλο του παθητικού καταναλωτισμού) και γίνονται απρόσωπες μονάδες που δηλώνουν συμμετοχή και υποταγή σε μια ψηφιακή «εκκλησία του δήμου» που μοιράζει διαβατήρια «καλού πολίτη», άλλα ποτέ δεν ζητάει τη γνώμη του.
Ο Κυριάκος Πιερακάκης είναι έτοιμος να καταργήσει τον ΑΜΚΑ, το ΑΦΜ και τον ΑΔΤ, και να μοιράσει τον «προσωπικό αριθμό του πολίτη», ώστε οι υπήκοοι (και υπάκουοι) της «μεγάλης επανεκκίνησης» να γίνουν και επίσημα αριθμοί σε ένα κράτος που θα θυμίζει στρατόπεδο συγκέντρωσης μιας τεχνοφασιστικής σοβιετίας, με εκσυγχρονιστικό προσωπείο.
Κάπως έτσι σφίγγει ο κλοιός ενός απόλυτου κρατικού ελέγχου στους πολίτες, που θα επεκτείνεται στην επιδοματική πολιτική, στην υγεία, στην δημόσια τάξη και ασφαλώς στην ίδια τη ζωή τους και τα δικαιώματα τους.
Ο ενιαίος αριθμός θα χρησιμοποιείται για κάθε είδος συναλλαγής και επιδότησης, και σε έναν φτωχοποιημένο, φοβισμένο και πλήρως εκπαιδευμένο λαό, μια ψηφιακή πλατφόρμα ελεγχόμενη από την εκάστοτε κυβέρνηση, θα παίζει τον ρόλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα στην αρένα, όπου με μια χειρονομία (δηλαδή μια έγκριση) θα αποφασίζει ποιος θα ζήσει στην «κανονικότητα» της νέας εποχής και ποιον θα κατασπαράξουν τα άγρια θηρία της «ατομικής ευθύνης»…