 |
| twitter.com/BorisJohnson |
Amir Taheri - gatestoneinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Περιττό να πούμε ότι, όπως ήταν χαρακτηριστικό του παλιού καλού Μπόρις, ποτέ δεν διευκρίνισε τι ήθελε να κάνει κάτω από μια σημαία δανεισμένη από τον αγγλικό εμφύλιο πόλεμο. Όσο για τον Γκόουβ, τον αρμόδιο υπουργό, το μόνο που μπορούσε να αποκαλύψει ήταν πως ο στόχος ήταν να ανυψωθεί το υποβαθμισμένο βόρειο τμήμα της Αγγλίας στο επίπεδο της νεωτερικότητας και της ευημερίας που επιτεύχθηκε στα νοτιοανατολικά.
Τώρα δε θα μάθουμε ποτέ τι είδους θαύμα ετοιμαζόταν επειδή ο Τζόνσον αναγκάστηκε να φύγει και, πριν το κάνει, απέλυσε τον Γκόουβ.
Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ο Τζόνσον έδειχνε την έξοδο όχι λόγω των πολιτικών που υιοθέτησε στην πραγματικότητα, πόσο μάλλον εκείνων, όπως το Leveling Up, για τις οποίες απλώς σκεφτόταν.
Ο Μπόρις κέρδισε την εξουσία με το σύνθημα «Get Brexit Done» το οποίο, αντί να εστιάσει την προσοχή στο τι θα έκανε πραγματικά το Brexit στη Βρετανία, παρουσίαζε το όλο θέμα ως θέμα πρακτικών μέτρων με έμφαση στη μορφή και όχι στο περιεχόμενο.
Όπως μερικοί από εμάς σημείωσαν πριν από χρόνια, ολόκληρη η αφήγηση του Brexit βασίστηκε σε μια σειρά από παρανοήσεις και ξεκάθαρα ψέματα. Είναι ενδιαφέρον πως, με εξαίρεση μια μόνο ουσιαστική συζήτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων, το θέμα δε συζητήθηκε ποτέ σοβαρά ή διερευνήθηκε μέσω μιας σωστής κοινοβουλευτικής διαδικασίας πόσο μάλλον σε λαϊκό επίπεδο με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης και των ακτιβιστών της εγγύτητας.
Ως αποτέλεσμα, η Βρετανία βυθίστηκε σε έναν πολιτικο-πολιτισμικό εμφύλιο πόλεμο μεταξύ "Leavers" και "Remainers". Ο πρώτος υποσχόταν τον παράδεισο και ο δεύτερος προωθούσε το «Project Fear». Και όπως σε κάθε άλλο πόλεμο, ακόμη και εμφύλιο, το πρώτο θύμα ήταν η αλήθεια.
Το πρόβλημα είναι ότι η αποχώρηση του Τζόνσον δε θέτει τέλος σε αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν αναγκάστηκε να αποχωρήσει επειδή έχει γίνει σαφές ότι το «Brexit», τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή, δε λειτουργεί. Εκτός από το μικρό Φιλελεύθερο-Δημοκρατικό Κόμμα, καμία σημαντική πολιτική ομάδα στην Αγγλία δεν υποστηρίζει την κατάργηση των χειρότερων πτυχών του Brexit, πόσο μάλλον την αναστροφή του. Ούτε ο Τζόνσον αναγκάστηκε να αποχωρήσει λόγω της πολιτικής του να αυξήσει τον στρατιωτικό προϋπολογισμό σε επίπεδο που δεν ήταν γνωστό από τη δεκαετία του 1980.
Η πολιτική του Τζόνσον για την Ουκρανία δεν ήταν αιτία για το θάνατό του. Στην πραγματικότητα, ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης μουρμούρισαν την αποδοκιμασία τους. Ο αμφίβολος χειρισμός της πανδημίας του Covid-19 από τον Τζόνσον, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, δε συνέβαλε ούτε στο θάνατό του, ενώ το καύχημα του ότι «ηγεί τον κόσμο στον μαζικό εμβολιασμό» καταβροχθίστηκε από πολλούς, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών του αντιπάλων.
Η αποχώρηση του Τζόνσον δεν προκλήθηκε επίσης από τις οικονομικές του πολιτικές. Προήδρευσε σε μια πολύ μεγάλη αύξηση του εθνικού χρέους, για τη χρηματοδότηση γενναιόδωρων προγραμμάτων «αποχώρησης» κατά τη διάρκεια της πανδημίας και την επιδότηση επιχειρήσεων που επλήγησαν από το Brexit. Ούτε το γεγονός πως πήγε στην αντίθετη κατεύθυνση του παραδοσιακού συντηρητικού κόμματος των φορολογικών περικοπών, αυξάνοντας τους φόρους στο υψηλότερο επίπεδό τους σε μια γενιά συνέβαλε στην πτώση του.
Με άλλα λόγια, καμία από τις μακροπολιτικές επιλογές του Τζόνσον δεν τον ανάγκασε προς την έξοδο.
Αναγκάστηκε να φύγει από αναφορές στάγδην για peccadilloes, αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν σκάνδαλο. Του επιτέθηκαν επειδή ένας από τους συμβούλους του παραβίασε τους κανόνες του lockdown κάνοντας ένα ταξίδι με το τρένο για να δει τη μαμά του. Στη συνέχεια, ήρθε μια αναφορά ότι ο υπουργός Υγείας του Τζόνσον είχε παραβιάσει τους κανόνες διοργανώνοντας μια γιορτή αγάπης στο υπουργικό του γραφείο με τον Ιταλό επικεφαλής του. Ακολούθησαν αναφορές πως ο πρωθυπουργός είχε παρευρεθεί σε μίνι βακχικά πάρτι στην επίσημη κατοικία του στην Ντάουνινγκ Στριτ.
Το τελευταίο ποτήρι που έσπασε την πλάτη της καμήλας του Μπόρις ήταν ο ισχυρισμός του ότι δεν ήξερε ότι ο άντρας που προήγαγε στο Υπουργικό Συμβούλιο ως αναπληρωτής αρχηγός ήταν μια τσιμπίδα αρσενικών "πεταλούδων".
Τι μας λένε όλα αυτά; Δεν νομίζετε ότι μας λέει πως κάτι δεν πάει καλά με τη βρετανική δημοκρατία όταν ένας πρωθυπουργός καθαιρείται όχι λόγω αποτυχιών πολιτικής, αλλά ως αποτέλεσμα μικρών «ολισθημάτων» που οι παλιοί Αθηναίοι θα είχαν διορθώσει με ένα ράπισμα στις αρθρώσεις του ενόχου;
Το επεισόδιο του Μπόρις υπογραμμίζει τη φτώχεια του δημοκρατικού διαλόγου στη Βρετανία σήμερα, όπου η πολιτική περιορίζεται σε συνθήματα με μοναδικό στόχο τη νίκη στις εκλογές. Η φετιχιστική προσέγγιση μετατρέπει τις εκλογές από μέσο εξυπηρέτησης ακριβών στόχων σε αυτοσκοπό. Το αποτέλεσμα είναι ο βραχυπρόθεσμος χαρακτήρας που στερεί από τη Βρετανία και άλλες δυτικές δημοκρατίες την στρατηγική σκέψη.
Ακόμη και πριν ο Μπόρις εγκαταλείψει τη Ντάουνινγκ Στριτ, οι φλύαρες τάξεις αναρωτιούνται ποιος από τους απρόβλεπτους διαδόχους του ως ηγέτης του Συντηρητικού Κόμματος θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές.
Όσο για τον Sir Keir Starmer, τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος της αντιπολίτευσης, κανείς δε ρωτά τι προσφέρει ως πολιτική αλλά αν θα μπορούσε να κερδίσει εκλογές. Η εμμονή με τις εκλογές και η έλλειψη ενδιαφέροντος για την πραγματική πολιτική τροφοδοτείται από καθημερινές δημοσκοπήσεις που αναλύονται και επιδεικνύονται από ειδικούς και ομάδες εστίασης. Αυτό που έχει σημασία είναι η διαδικασία που οδηγεί στην εξουσία, όχι τι πρέπει να κάνουμε όταν βρεθούμε στην εξουσία.
Φανταστείτε τον Disraeli ή τον Gladstone ή πιο πρόσφατα τη Θάτσερ ή τον Μπλερ να βασίζουν κάθε κίνηση σε δημοσκοπήσεις και σε εικασίες ειδικών για τα εκλογικά αποτελέσματα. Κανένας από αυτούς δεν θα είχε επιτύχει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις και τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που εισήγαγαν.
Ο Γκλάντστοουν θα μπορούσε να είχε κυνηγηθεί από κουβέντες σχετικά με τις νυχτερινές επισκέψεις στο Σεντ Τζέιμς Παρκ. Ο Ντισραέλι μπορεί να είχε ταρακουνηθεί από υπονοούμενα σχετικά με την κληρονομιά μιας περιουσίας με σκοτεινούς τρόπους. Η Θάτσερ θα είχε αποσταθεροποιηθεί όταν ο στενότερος βοηθός της έκανε ένα μωρό με τη γραμματέα του εκτός γάμου. Ο Μπλερ θα μπορούσε να είχε εκτροχιαστεί από τις φήμες πως η σύζυγός του, κορυφαία δικηγόρος, κέρδιζε υψηλές αμοιβές από πελάτες με συμφέροντα στον δημόσιο τομέα.
Ο Μπόρις ήταν σύμπτωμα της τρέχουσας ασθένειας της βρετανικής πολιτικής, όχι η αιτία της. Και αν δεν αντιμετωπιστεί αυτή η ασθένεια, όποιος διαδεχθεί τον Μπόρις θα καταλήξει σαν αυτόν, αν και μείον το χάρισμά του, ή ακόμα χειρότερα από αυτόν.
Αυτό που χρειάζεται η Βρετανία είναι μια επιστροφή στην ευγενή πτυχή της πολιτικής που σημαίνει να εστιάζει στα πραγματικά ζητήματα της πόλης και όχι στο σκάνδαλο.