Για τον Μητσοτάκη δεν είχα καμία αμφιβολία. Είναι ο τελευταίος άνθρωπος στη χώρα που θα διανοείτο να θέσει στους Γερμανούς θέμα πολεμικών επανορθώσεων.
Από: hellasjournal.com - ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΒΑΛΙΑΣ
Η κοροϊδία όμως έχει και όρια. Το θέμα των αποζημιώσεων δεν είναι «κάποιο» θέμα στην ατζέντα της κουβέντας με την Γερμανία, το οποίο θίγουμε γενικώς και αορίστως, δοθείσης ευκαιρίας.
- Μετά και την ιστορική απόφαση της κοινοβουλευτικής ολομέλειας τον Απρίλιο του 2019, καθίσταται χρέος των ελληνικών κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως κομματικής ή ιδεολογικής προέλευσης, να προτάσσεται ως βασική ελληνική αξίωση στο πεδίο των διμερών σχέσεων.
Και από τον μεν κύριο Μητσοτάκη, όπως προανέφερα, ουδεμία τέτοια απαίτηση υπάρχει καθώς είναι γνωστή η απέχθεια του να γίνεται δυσάρεστος στους ξένους και ιδιαίτερα στους Γερμανούς. Αλλά, αν ο Δένδιας ήθελε να εγείρει ζήτημα αποζημιώσεων, για να καταγραφεί, έστω στα πρακτικά, όφειλε να το κάνει τουλάχιστον σωστά και συγκροτημένα.
Οχι γενικόλογα, με τρόπο που ουσιαστικά διευκολύνει την γερμανική υπεκφυγή. Θα έπρεπε να το συνοδεύσει με διπλωματική νότα που να επεξηγεί τις ελληνικές διεκδικήσεις.
Ας γίνω λίγο πιο σαφής. Θέμα «γερμανικών αποζημιώσεων», δεν μπορεί να τίθεται γενικώς και αορίστως. Διότι πέραν των αποζημιώσεων που θα έπρεπε να είχαν καταβληθεί στα θύματα της απάνθρωπης ναζιστικής Κατοχής(δόθηκαν κάποιες συμβολικές το 1965), υπάρχουν συμβατικές υποχρεώσεις του γερμανικού κράτους προς το αντίστοιχο ελληνικό:
Υποχρεώσεις πολεμικών επανορθώσεων για την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας και συμβατικό χρέος του γερμανικού δημοσίου από το λεγόμενο αναγκαστικό δάνειο, το οποίο αναγνώριζε ακόμη και το Χιτλερικό καθεστώς, αλλά αγνοούν σκοπίμως οι σημερινές γερμανικές κυβερνήσεις. Και θα συνεχίσουν να το αγνοούν στο βαθμό που δεν βρίσκεται Ελληνας πολιτικός με παντελόνια για να τους το υπενθυμίσει.
Όταν λοιπόν το θέμα των αποζημιώσεων τίθεται φύρδην-μίγδην, και κατά το κοινώς λεγόμενο…στην τούρλα του Σαββάτου, περισσότερο διευκολύνει τους Γερμανούς να το απαξιώνουν, παρά προάγει τις ελληνικές επιδιώξεις.
Ετσι ακριβώς δόθηκε η ευκαιρία στην Αναλένα Μπέρμποκ, αυτή την άχρωμη θείτσα των Πρασίνων, να ξεφύγει από την δύσκολη θέση επαναλαμβάνοντας τα γνωστά λόγια συμπόνοιας και κατανόησης, αλλά ούτε λέξη για την ταμπακιέρα. Περασμένα ξεχασμένα. Ισως μονάχα κάποιες γερμανικές…επενδύσεις στους τόπους μαρτυρίου, όπως παλιότερα η ανακατασκευή του χιονοδρομικού κέντρου στα Καλάβρυτ α(που όμως έγινε με λεφτά της ελληνικής περιφέρειας) ή κάποιες ωραίες γερμανικές ανεμογεννήτριες, πάνω από το Δίστομο.
Κάπως έτσι ορίζεται η έννοια της «αποζημίωσης» για τις κυβερνήσεις του Βερολίνου. Ακριβώς όπως oι «αντισταθμιστικές επενδύσεις» της SIEMENS προς το ελληνικό δημόσιο για το σκάνδαλο Χριστοφοράκου που ουδέποτε πραγματοποιήθηκαν!
Σε ότι αφορά τα επιμέρους θύματα των ναζιστικών ωμοτήτων, των «αντιποίνων» και των μαζικών εκτελέσεων αμάχων, ευτυχώς που υπήρξαν κάποιοι φωτισμένοι ιδιώτες όπως, για παράδειγμα, ο αείμνηστος νομάρχης Γιάννης Σταμούλης και οι κόρες του που συνεχίζουν τον αγώνα.
- Χάρις σε αυτούς, κάποιους ακόμη αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης και λίγους αποφασισμένους ακτιβιστές όπως ο Αριστομένης Συγγελάκης, κάποιες από τις υποθέσεις που έφτασαν σε ελληνικά και διεθνή δικαστήρια, εξακολουθούν να παραμένουν ανοιχτές, παρά την αισχρή μεθόδευση της Γερμανίας, το 2012, στο-κατά τα άλλα-«ανεπηρέαστο» δικαστήριο της Χάγης που αναγνώρισε κατά παρέκβαση κάθε νομικού προηγούμενου, δικαίωμα «ασυλίας» σε κράτος-ολετήρα.
Λίγο τσαγανό να είχαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Σύριζα που παρίστανε την ακηδεμόνευτη, η ελληνική δικαιοσύνη θα είχε ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιταλίας με κατασχέσεις γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα.
Όταν όμως οι δικαστικοί κλητήρες έφτασαν τον Ιούλιο του 2000 στο Ινστιτούτο Γκαίτε, ο Κώστας Σημίτης, παραλίγο να πάθει αποπληξία και έβαλε τον (γερμανομαθή )υπουργό δικαιοσύνης, Μιχάλη Σταθόπουλο, να επικαλεστεί έναν νόμο του…Μεταξά για να μπλοκάρει την κατάσχεση με βέτο! Ενας Ελληνας υπουργός δηλαδή ακύρωσε με το «έτσι θέλω» αμετάκλητη απόφαση αναγκαστικής εκτέλεσης του Αρείου Πάγου.
Βέβαια τότε οι Γερμανοί απειλούσαν τότε να μας κόψουν το δρόμο στο ευρωνόμισμα(π.χ. άθελα τους ίσως και να μας είχαν σώσει…). Σήμερα μας απειλούν με το βουνό του ελληνικού χρέους. Ταυτόχρονα όμως έρχονται να ζητήσουν την αλληλεγγύη μας για το δικό τους ενεργειακό πρόβλημα, λέγοντας ότι πρέπει όλοι να μοιραστούμε τα βάρη.
Ηταν λοιπόν ιδανική ευκαιρία να τεθεί το θέμα των αποζημιώσεων, ιδιαίτερα σε μία εντελώς άπειρη υπουργό εξωτερικών, εκπρόσωπο κόμματος(Γερμανοί Πράσινοι)που στο παρελθόν δήλωνε-με περισσή υποκρισία βεβαίως-ανοιχτό σε κουβέντα για το Κατοχικό Δάνειο.
Δυστυχώς έτσι όπως τέθηκε η ελληνική διεκδίκηση καλύτερα να μην είχε τεθεί. Εδωσε την ευκαιρία στην Γερμανίδα υπουργό να επαναλάβει τα κλισέ περί…συλλογικής διαχείρισης μνήμης και να ομολογήσει την συμπάθεια για τα θύματα, χωρίς να τοποθετηθεί για τις συμβατικές υποχρεώσεις του γερμανικού κράτους.
Μία επίσκεψη…αυτογνωσίας στο κολαστήριο της Κομαντατούρ, δέκα λευκοί κρίνοι στο μνημείο του Ολοκαυτώματος, λίγες λέξεις «ηθικής συμπαράστασης» και καθαρίσαμε. Φυσικό ήταν να ακολουθήσει μία επιθεώρηση…ουσίας, όπως αυτή στο «Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων του Σχιστού».
- Από πού κι ως πού, με ποια ιδιότητα και με ποια αφορμή, υπουργός εξωτερικών ξένου κράτους ζητά να επιθεωρήσει δομή φιλοξενίας μεταναστών; Αλλά αυτό μάλλον είναι το λιγότερο.
Το ασφαλέστερο τεκμήριο αποικιοποίησης μας είναι πως δεν τολμούμε να εγκαλέσουμε την Γερμανία, ούτε για την συμβατική υποχρέωση επιστροφής του αναγκαστικού δανείου, που όπως επανειλημμένως έχει επισημάνει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος(σ.σ. ούτε αντι-Γερμανός, ούτε πολύ περισσότερο, αντι-ευρωπαιστής) είναι «νομικώς ενεργή και δικαστικώς επιδιώξιμη».
Θα μου πείτε, γι αυτό ο Παυλόπουλος πήγε σπίτι του και ήρθε το…παλτό. Ωραία, αλλά ας μην βαυκαλιζόμαστε λοιπόν ότι η κυβέρνηση ή προσωπικά ο κύριος Δένδιας έθεσαν προχθές θέμα αποζημιώσεων. Πασούλα στη μικρή περιοχή δώσανε, για να σκοράρει ακόμη και η πιο αδέξια Γερμανίδα υπουργός εξωτερικών των τελευταίων ετών…