Ιεράρχηση και προτεραιοποίηση εξοπλιστικών αναγκών – Χρόνιο πρόβλημα χωρίς λύση για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Είναι πραγματικά απορίας άξια η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η τουρκική απειλή σε όλες της, ή τις πλέον επικίνδυνες, διαστάσεις από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας. Και το γράφουμε αυτό με πλήρη επίγνωση του τι σημαίνει. Το αναλύουμε δε περαιτέρω για να γίνει περισσότερο κατανοητό και φυσικά για να τεκμηριώσουμε αυτή μας τη θέση…
Από: defence-point.gr
Το τελευταίο διάστημα σημαντικός αριθμός Ελλήνων πολιτικών, κάποιοι από τους οποίους προέρχονται μάλιστα από τις Ένοπλες Δυνάμεις, έσπευσαν να υποβαθμίσουν την τουρκική απειλή έναντι της Ελλάδας, υποστηρίζοντας ούτε λίγο – ούτε πολύ ότι και μόνο η προοπτική (γιατί αυτό έχουμε μόνο προς το παρόν και για αρκετά ακόμα χρόνια όπως θα δούμε παρακάτω…) της ένταξης μαχητικών Rafale και F-35A σε ελληνική υπηρεσία, έχει προκαλέσει… πανικό και κατάθλιψη στους Τούρκους.
Για το απώτερο μέλλον ενδεχομένως. Όμως οι δηλώσεις αυτές και το κλίμα που καλλιεργείται στα ελληνικά μίντια, μόνο ανησυχία προκαλούν, ή θα έπρεπε να προκαλούν. Όχι όμως στους Τούρκους, αλλά στους Έλληνες! Γιατί η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτή που θέλουμε να παρουσιάσουμε, από αυτό που θα θέλαμε να συμβαίνει.
Η αεροπορική ισχύς είναι μέρος μόνο του παζλ που συνθέτει την στρατιωτική αποτρεπτική ισχύ μίας χώρας. Από εκεί και πέρα δε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Πολεμική Αεροπορία χρειάζεται πολύ χρόνο, χρήμα, δουλειά και προσπάθεια για να καταστεί ξανά, αναλογικά, όσο ανταγωνιστική ήταν στο παρελθόν. Βρίσκεται μεν σε αυτή τη διαδικασία αλλά “δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί”, όπως λένε οι υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοι.
Η ολοκλήρωση των εργασιών εκσυγχρονισμού των 85 F-16 σε F-16V αναμένεται να ολοκληρωθεί την περίοδο 2026-2027, χωρίς να γνωρίζουμε βέβαια πότε ακριβώς θα ξεκινήσει και πότε θα ολοκληρωθεί με τη σειρά της και η διαδικασία εκσυγχρονισμού των 38 F-16 Block 50 στο επίπεδο Block 50M. Δεν είναι γνωστό επίσης πότε θα παραληφθούν τα ατρακτίδια στοχοποίησης (TGP) τύπου ΑΝ/ΑΑQ-33 SNIPER, τα οποία θα αποδώσουν στο σύνολο των εκσυγχρονισμένων ελληνικών F-16 τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν και πάλι ως πλατφόρμες αέρος – εδάφους με κατευθυνόμενα όπλα ακριβείας (LGB), καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ώρου.
Χωρίς ατρακτίδια στοχοποίησης, τα ελληνικά F-16 προς το παρόν δεν μπορούν παρά να πλήττουν στόχους στο έδαφος μόνο με απλές συμβατικές βόμβες! Μοναδική εξαίρεση οι λιγοστές συλλογές JDAM που υπάρχουν στο ελληνικό οπλοστάσιο και τα ανεμοπορούντα AGM-154 JSOW.
H επανενεργοποίηση του στόλου των Mirage 2000-5Mk.2 δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, ενώ οι παραδόσεις των καινούριων 12 Rafale F3R θα ολοκληρωθούν το 2025. Για τα F-35A ούτε λόγος να γίνεται… Τα πρώτα θα προσγειωθούν στην Ελλάδα την περίοδο 2029-2030, υπό τις καλύτερες των προϋποθέσεων και σε αριθμούς που δεν θα προσφέρουν κάποια ουσιώδη διαφοροποίηση σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο.
Ναι, οπωσδήποτε έχουν γίνει ενέργειες προς την ορθή κατεύθυνση και έχουν σημειωθεί σημαντικές και θετικές εξελίξεις, όπως η έγκριση (από την Βουλή των Ελλήνων και φυσικά και την κυβέρνηση των ΗΠΑ…) της αγοράς αερομεταφερόμενων αντιπλοϊκών πυραύλων τύπου AGM-84L Harpoon για τα F-16 και τα εκσυγχρονισμένα P-3H, καθώς και πυραύλων αντι-ραντάρ AGM-88E AARGM. Απέχουμε όμως πολύ από την συμβασιοποίησή τους, πόσο μάλλον από την παραλαβή αυτών των όπλων.
Αυτό το λέει η ελληνική εμπειρία από τα εξοπλιστικά. Πέραν της τουλάχιστον διετούς καθυστέρησης στην απόφαση αναβάθμισης των F-16 Block 50, επιβεβαίωση δε του γεγονότος αυτού αποτελεί και το ότι έχουν περάσει εννέα ολόκληροι μήνες από την αντίστοιχη έγκριση από τη Βουλή των Ελλήνων, της απόκτησης των ισραηλινών Rampage και SPICE 1000 και 2000, χωρίς ακόμη να έχουν υπογραφεί οι σχετικές συμβάσεις. Το ίδιο ισχύει και για άλλο ένα κρίσιμο για την ελληνική άμυνα όπλο νέας γενιάς, τον SPIKE NLOS…
Άρα, ενώ έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας, στην προσπάθεια να καταστήσουμε και πάλι αξιόμαχη την Πολεμική Αεροπορία, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για τους άλλους δύο Κλάδους των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, όπου οι αντίστοιχες διαδικασίες δεν έχουν καν ξεκινήσει. Η προμήθεια των τριών φρεγατών Belharra HN (FDI) για το Πολεμικό Ναυτικό και ο εκσυγχρονισμός των RM-70 είναι σταγόνα στον ωκεανό των καταγεγραμμένων, προτεραιοποιημένων και συνολικών τους αναγκών…
Υποτίθεται ότι η Ελλάδα έχει ως απόλυτη προτεραιότητα αυτή την περίοδο για το ΠΝ, την αγορά τεσσάρων (ή πέντε..) νέων κορβετών, σε συνδυασμό με τον εκσυγχρονισμό μέσης ζωής (MLU που έπρεπε να έχει γίνει το αργότερο πριν από μία δεκαετία…) των τεσσάρων φρεγατών MEKO 200HN. Αυτό τουλάχιστον διακηρύττει προς πάσα κατεύθυνση.
Αντί αυτού όμως και σε καθαρά πρακτικό επίπεδο, οι ενέργειές της δείχνουν ότι δεν υπάρχει προτεραιοποίηση. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι αγοράζονται πρόσθετα (τρία τον αριθμό!) ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα MH-60R και στο μεταξύ συζητάμε εάν υπάρχουν στο σύνολό τους τα κονδύλια που απαιτούνται για τον εκσυγχρονισμό των MEKO 200HN; Για την επιχειρησιακή αξία των MH-60R ουδείς λόγος.
Ή πώς αλλιώς να εξηγηθεί το “κατεπείγον¨ της “διαδικασίας” προμήθειας τριών μόλις μη επανδρωμένων θαλάσσιας επιτήρησης, αεροσκαφών τύπου ΜQ-9B, έναντι του αστρονομικού ποσού των 388 εκατομμυρίων δολαρίων; Με τα χρήματα αυτά δεν εκσυγχρονίζονται πλήρως τρεις τουλάχιστον από τις τέσσερις MEKO 200HN;
Σύμφωνοι, άλλο τα MQ-9B και άλλο οι φρεγάτες, αλλά οι δεύτερες δεν είναι που έπρεπε να έχουν εκσυγχρονιστεί εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια; Υπάρχει τελικά προτεραιοποίηση αναγκών ή όχι; Ή οι προτεραιότητες ανεβοκατεβαίνουν ως… ασανσέρ με κριτήρια τα οποία δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να εξηγήσει; Και σε τελευταία ανάλυση, για αυτή τη δουλειά δεν εκσυγχρονίζονται τα P-3 Orion;
Ή μήπως δεν διατίθενται ήδη μέσα που κάνουν ακριβώς αυτή τη δουλειά και μάλιστα με κλάσμα του κόστους είτε το δει κανείς ως διαθεσιμότητα των απαραίτητων συστημάτων μέσω χρονομερισματικής μίσθωσης (leasing) είτε σε περίπτωση που κινηθούμε για αγορά; Με “γεωπολιτικά” κριτήρια άλλη μία αγορά; Ποια είναι αυτά; Κλείνουμε το θέμα αυτό εδώ γιατί θα επανέλθουμε με αναλυτικό αφιέρωμα.
Είναι πολλά αυτά που έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια. Αφενός όμως δεν έχουν αρχίσει να παράγουν αποτελέσματα και θα χρειαστεί χρόνος, συνέχεια και συνέπεια για να επιτευχθεί αυτό και αφετέρου αρκετά προγράμματα ήταν εκτός πραγματικότητας από πλευράς κάλυψης των πραγματικών και άμεσων επιχειρησιακών αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων. Καμία σχέση με τήρηση λίστας προτεραιοτήτων που τα Επιτελεία είχαν καταρτίσει…
Από: defence-point.gr
Το τελευταίο διάστημα σημαντικός αριθμός Ελλήνων πολιτικών, κάποιοι από τους οποίους προέρχονται μάλιστα από τις Ένοπλες Δυνάμεις, έσπευσαν να υποβαθμίσουν την τουρκική απειλή έναντι της Ελλάδας, υποστηρίζοντας ούτε λίγο – ούτε πολύ ότι και μόνο η προοπτική (γιατί αυτό έχουμε μόνο προς το παρόν και για αρκετά ακόμα χρόνια όπως θα δούμε παρακάτω…) της ένταξης μαχητικών Rafale και F-35A σε ελληνική υπηρεσία, έχει προκαλέσει… πανικό και κατάθλιψη στους Τούρκους.
Για το απώτερο μέλλον ενδεχομένως. Όμως οι δηλώσεις αυτές και το κλίμα που καλλιεργείται στα ελληνικά μίντια, μόνο ανησυχία προκαλούν, ή θα έπρεπε να προκαλούν. Όχι όμως στους Τούρκους, αλλά στους Έλληνες! Γιατί η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτή που θέλουμε να παρουσιάσουμε, από αυτό που θα θέλαμε να συμβαίνει.
Η αεροπορική ισχύς είναι μέρος μόνο του παζλ που συνθέτει την στρατιωτική αποτρεπτική ισχύ μίας χώρας. Από εκεί και πέρα δε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Πολεμική Αεροπορία χρειάζεται πολύ χρόνο, χρήμα, δουλειά και προσπάθεια για να καταστεί ξανά, αναλογικά, όσο ανταγωνιστική ήταν στο παρελθόν. Βρίσκεται μεν σε αυτή τη διαδικασία αλλά “δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί”, όπως λένε οι υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοι.
Η ολοκλήρωση των εργασιών εκσυγχρονισμού των 85 F-16 σε F-16V αναμένεται να ολοκληρωθεί την περίοδο 2026-2027, χωρίς να γνωρίζουμε βέβαια πότε ακριβώς θα ξεκινήσει και πότε θα ολοκληρωθεί με τη σειρά της και η διαδικασία εκσυγχρονισμού των 38 F-16 Block 50 στο επίπεδο Block 50M. Δεν είναι γνωστό επίσης πότε θα παραληφθούν τα ατρακτίδια στοχοποίησης (TGP) τύπου ΑΝ/ΑΑQ-33 SNIPER, τα οποία θα αποδώσουν στο σύνολο των εκσυγχρονισμένων ελληνικών F-16 τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν και πάλι ως πλατφόρμες αέρος – εδάφους με κατευθυνόμενα όπλα ακριβείας (LGB), καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ώρου.
Χωρίς ατρακτίδια στοχοποίησης, τα ελληνικά F-16 προς το παρόν δεν μπορούν παρά να πλήττουν στόχους στο έδαφος μόνο με απλές συμβατικές βόμβες! Μοναδική εξαίρεση οι λιγοστές συλλογές JDAM που υπάρχουν στο ελληνικό οπλοστάσιο και τα ανεμοπορούντα AGM-154 JSOW.
H επανενεργοποίηση του στόλου των Mirage 2000-5Mk.2 δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, ενώ οι παραδόσεις των καινούριων 12 Rafale F3R θα ολοκληρωθούν το 2025. Για τα F-35A ούτε λόγος να γίνεται… Τα πρώτα θα προσγειωθούν στην Ελλάδα την περίοδο 2029-2030, υπό τις καλύτερες των προϋποθέσεων και σε αριθμούς που δεν θα προσφέρουν κάποια ουσιώδη διαφοροποίηση σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο.
Ναι, οπωσδήποτε έχουν γίνει ενέργειες προς την ορθή κατεύθυνση και έχουν σημειωθεί σημαντικές και θετικές εξελίξεις, όπως η έγκριση (από την Βουλή των Ελλήνων και φυσικά και την κυβέρνηση των ΗΠΑ…) της αγοράς αερομεταφερόμενων αντιπλοϊκών πυραύλων τύπου AGM-84L Harpoon για τα F-16 και τα εκσυγχρονισμένα P-3H, καθώς και πυραύλων αντι-ραντάρ AGM-88E AARGM. Απέχουμε όμως πολύ από την συμβασιοποίησή τους, πόσο μάλλον από την παραλαβή αυτών των όπλων.
Αυτό το λέει η ελληνική εμπειρία από τα εξοπλιστικά. Πέραν της τουλάχιστον διετούς καθυστέρησης στην απόφαση αναβάθμισης των F-16 Block 50, επιβεβαίωση δε του γεγονότος αυτού αποτελεί και το ότι έχουν περάσει εννέα ολόκληροι μήνες από την αντίστοιχη έγκριση από τη Βουλή των Ελλήνων, της απόκτησης των ισραηλινών Rampage και SPICE 1000 και 2000, χωρίς ακόμη να έχουν υπογραφεί οι σχετικές συμβάσεις. Το ίδιο ισχύει και για άλλο ένα κρίσιμο για την ελληνική άμυνα όπλο νέας γενιάς, τον SPIKE NLOS…
Άρα, ενώ έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας, στην προσπάθεια να καταστήσουμε και πάλι αξιόμαχη την Πολεμική Αεροπορία, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για τους άλλους δύο Κλάδους των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, όπου οι αντίστοιχες διαδικασίες δεν έχουν καν ξεκινήσει. Η προμήθεια των τριών φρεγατών Belharra HN (FDI) για το Πολεμικό Ναυτικό και ο εκσυγχρονισμός των RM-70 είναι σταγόνα στον ωκεανό των καταγεγραμμένων, προτεραιοποιημένων και συνολικών τους αναγκών…
Υποτίθεται ότι η Ελλάδα έχει ως απόλυτη προτεραιότητα αυτή την περίοδο για το ΠΝ, την αγορά τεσσάρων (ή πέντε..) νέων κορβετών, σε συνδυασμό με τον εκσυγχρονισμό μέσης ζωής (MLU που έπρεπε να έχει γίνει το αργότερο πριν από μία δεκαετία…) των τεσσάρων φρεγατών MEKO 200HN. Αυτό τουλάχιστον διακηρύττει προς πάσα κατεύθυνση.
Αντί αυτού όμως και σε καθαρά πρακτικό επίπεδο, οι ενέργειές της δείχνουν ότι δεν υπάρχει προτεραιοποίηση. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι αγοράζονται πρόσθετα (τρία τον αριθμό!) ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα MH-60R και στο μεταξύ συζητάμε εάν υπάρχουν στο σύνολό τους τα κονδύλια που απαιτούνται για τον εκσυγχρονισμό των MEKO 200HN; Για την επιχειρησιακή αξία των MH-60R ουδείς λόγος.
Ή πώς αλλιώς να εξηγηθεί το “κατεπείγον¨ της “διαδικασίας” προμήθειας τριών μόλις μη επανδρωμένων θαλάσσιας επιτήρησης, αεροσκαφών τύπου ΜQ-9B, έναντι του αστρονομικού ποσού των 388 εκατομμυρίων δολαρίων; Με τα χρήματα αυτά δεν εκσυγχρονίζονται πλήρως τρεις τουλάχιστον από τις τέσσερις MEKO 200HN;
Σύμφωνοι, άλλο τα MQ-9B και άλλο οι φρεγάτες, αλλά οι δεύτερες δεν είναι που έπρεπε να έχουν εκσυγχρονιστεί εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια; Υπάρχει τελικά προτεραιοποίηση αναγκών ή όχι; Ή οι προτεραιότητες ανεβοκατεβαίνουν ως… ασανσέρ με κριτήρια τα οποία δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να εξηγήσει; Και σε τελευταία ανάλυση, για αυτή τη δουλειά δεν εκσυγχρονίζονται τα P-3 Orion;
Ή μήπως δεν διατίθενται ήδη μέσα που κάνουν ακριβώς αυτή τη δουλειά και μάλιστα με κλάσμα του κόστους είτε το δει κανείς ως διαθεσιμότητα των απαραίτητων συστημάτων μέσω χρονομερισματικής μίσθωσης (leasing) είτε σε περίπτωση που κινηθούμε για αγορά; Με “γεωπολιτικά” κριτήρια άλλη μία αγορά; Ποια είναι αυτά; Κλείνουμε το θέμα αυτό εδώ γιατί θα επανέλθουμε με αναλυτικό αφιέρωμα.
Είναι πολλά αυτά που έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια. Αφενός όμως δεν έχουν αρχίσει να παράγουν αποτελέσματα και θα χρειαστεί χρόνος, συνέχεια και συνέπεια για να επιτευχθεί αυτό και αφετέρου αρκετά προγράμματα ήταν εκτός πραγματικότητας από πλευράς κάλυψης των πραγματικών και άμεσων επιχειρησιακών αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων. Καμία σχέση με τήρηση λίστας προτεραιοτήτων που τα Επιτελεία είχαν καταρτίσει…