Του Στρατή Μαζίδη
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει φράσεις όπως «έλα μωρέ, θα μπει στη βουλή;», «και να τους ψηφίσω, δεν πρόκειται να βγουν αυτοί» ή ακόμη «ξέρουμε τι θα μας βγουν ετούτοι;» επιλέγοντας τους ίδιους που γνωρίζουμε πόσο κακή επιλογή αποτελούν.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη θεωρία της χαμένης ψήφου. Μόνο που δεν ισχύει αυτό. Από την στιγμή κατά την οποία το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του τόπου απογοητεύοντας διαρκώς τους πολίτες, η ψήφος σε ένα λεγόμενο μικρό κόμμα έχει διπλή αξία.
Η πρώτη είναι ότι το σύνολο των έγκυρων ψήφων αποτελεί μια πίτα. Κάθε μία που δεν κατευθύνεται στο σύστημα, μειώνει τη δύναμή του ή έστω στέκεται ανάχωμα στο να αυξηθεί. Αυτό και μόνο δίνει μεγάλη αξία στο ύψιστο δημοκρατικό μας δικαίωμα.
Η δεύτερη είναι πως υπό προϋποθέσεις μπορεί να σώσει την πατρίδα. Ένα απλό παράδειγμα. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξέλεξαν από κοινού 163 βουλευτές. Ωστόσο μέχρι την ψηφοφορία της Συμφωνίας των Πρεσπών που αναγνώρισε Μακεδόνες και μακεδονική γλώσσα σε τρίτη χώρα μετρούσαν αρκετές απώλειες και θυμόμαστε τις καραμπόλες που έγιναν για να περάσει η συμφωνία. Αν όμως η Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, είχε πάρει λίγες χιλιάδες ψήφους παραπάνω κι έμπαινε στη Βουλή με 6 έδρες, τα περιθώρια για παιχνίδι θα ήταν περιορισμένα. Πάρα ταύτα μολονότι πατριώτης κι έντιμος ο Λαφαζάνης που μαζί με ακόμη 30 περίπου βουλευτές τίμησαν την αρχική εντολή που τους δόθηκε, ο κόσμος δεν τους έβαλε καν στη Βουλή. Αν πάλι η Λαϊκή Ενότητα είχε συνεργαστεί με το ΕΠΑΜ θα έβγαζαν γύρω στις 10 έδρες και τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα - στενότερα για τον τότε κυβερνητικό συνασπισμό.
Θα είχε άραγε περάσει η συμφωνία των Πρεσπών με μια διαφοροποιημένη κοινοβουλευτική σύνθεση;
Σε κάθε περίπτωση, καθώς οδεύουμε πια για εκλογές, είτε πρόωρα, είτε σε 12 μήνες, καλό θα είναι να αξιολογήσουμε τις επιλογές μας, μιας και ως σήμερα χαμένες αποδείχθηκαν οι ψήφοι που οδήγησαν σε Ιμια, υπερδανεισμούς, μνημόνια, υγειονομικά ολοκληρωτικά μέτρα ανελευθερίας κ.ο.κ.