 |
| RΕUΤΕRS/Ηenry Μichοlls |
Martin Jay - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Πληγωμένη από το χτύπημα αξιοπιστίας του ότι δεν έλαβε υποστήριξη για το ολοκληρωμένο σχέδιο κυρώσεων για την απαγόρευση κάθε πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Ρωσία, η ΕΕ βρίσκεται σε αδιαμφισβήτητη κατάσταση πανικού, ανησυχώντας που οι ψηφοφόροι έχουν δει πόσο αναποτελεσματική είναι αυτή η wannabee υπερδύναμη όταν αυξάνεται η πίεση. Τυφλωμένη από το δικό της δόγμα, η ΕΕ συζητά τώρα να πληρώσει πραγματικά χρήματα σε μεγάλες εταιρείες για να μειώσουν την παραγωγή τους – έτσι ώστε να μειώσουν την κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας – έτσι ώστε να μην υπάρχουν απειλές ρεύματος για εκατομμύρια πολίτες στο μπλοκ των 27 εθνών. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ΕΕ αισθάνεται πως έχει μετρητά να κάψει για να τα ρίξει στη φωτιά απλώς για να επιβιώσει από το κρύο που έρχεται στις επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές του 2024, όπου τα ακροδεξιά κόμματα θα μπορούσαν ακόμη και να πάρουν – για πρώτη φορά ποτέ – ένα πλειοψηφικό μπλοκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στην πραγματικότητα, το να προσφέρεις σε εταιρείες μετρητά για να παράγουν λιγότερα αγαθά είναι καθαρή παράνοια, αλλά στη σφαίρα του Disneyworld των Βρυξελλών με ελάχιστη ή καθόλου λογοδοσία, αυτό θα μπορούσε πραγματικά να εγκριθεί.
Η κίνηση δείχνει πόσο κωφοί είναι οι ηγέτες της ΕΕ στις ανάγκες των πολιτών τους και την ανησυχητική περιφρόνηση για οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία. Το να δανειστεί κανείς από τις διεθνείς αγορές τεράστια ποσά σε μετρητά –το οποίο πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι το σχέδιο, όπως συνέβη με το κολοσσιαίο σχέδιο διάσωσης για τον COVID, το οποίο επίσης δεν έλαβε υποστήριξη από τα κράτη μέλη – θα είναι ένα χάπι αυτοκτονίας για την ΕΕ στο μέλλον. Θα αναγκαστεί, αναπόφευκτα, να ζητήσει από τα κράτη μέλη περισσότερα χρήματα για να πληρώσουν για το δανεισμό και αυτό θα δημιουργήσει περισσότερη δυσαρέσκεια και έλεγχο και θα δημιουργήσει περισσότερες χώρες του Brexit που θέλουν να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο αντί να χρηματοδοτήσουν την τρέλα των Βρυξελλών και έναν τρελό πόλεμο που η Δύση δεν μπορεί να κερδίσει.
Ωστόσο, δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο, καθώς η λογική της είναι εσφαλμένη. Η Δύση πιστεύει πως μπορεί να παίξει το μακρύ παιχνίδι και να εξαντλήσει τους πόρους του Πούτιν. Πρώτον, αυτό δύσκολα θα συμβεί μόλις μπει ο χειμώνας και οι άνθρωποι στις χώρες της ΕΕ αρχίσουν να αισθάνονται το κρύο και περισσότεροι άστεγοι θα πεθάνουν, οι ουρές στις τράπεζες τροφίμων θα μεγαλώσουν και οι άνθρωποι θα φτάσουν σε οριακό σημείο με την απάντηση Μπάιντεν σε όλα αυτά να είναι πως «φταίει ο Πούτιν».
Οι άνθρωποι δεν το αγοράζουν τώρα αυτό, επομένως είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς περίπου την περίοδο των Χριστουγέννων όταν η δική μας αβυσσαλέα φτώχεια αρχίζει να εμφανίζεται ακριβώς σε όλες τις χώρες της ΕΕ και θα έχει φτάσει ένα οριακό σημείο. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους το ορθολογικό της Δύσης είναι στραβό στην καλύτερη περίπτωση. Δεν είναι μόνο ότι οι οικονομίες της ΕΕ και των ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις πιέσεις, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, αλλά και πως όσο περισσότερο παρατείνεται ο πόλεμος – και τόσο μεγαλύτερα είναι τα θύματα από τη ρωσική πλευρά – τόσο περισσότερο θα χρειάζεται ο Πούτιν απλώς ως ειρηνευτική διευθέτηση.
Είναι αυτό το σημείο που παραβλέπεται εντελώς από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης που αρνούνται να εξετάσουν τις αποχρώσεις και τα σενάρια «τι θα γινόταν αν» από την οπτική γωνία της άλλης πλευράς. Η πλήρης έλλειψη αξίας για τις ζωές ων Ουκρανών όταν γίνεται ο υπολογισμός των απωλειών. Οι Ουκρανοί δε θα μετρήσουν. Στην πραγματικότητα, δεν υπολογίζονται ήδη στο μυαλό των δυτικών ηγετών που θέλουν να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο άνδρα.
Ωστόσο, οι ζωές των Ρώσων θα μετρήσουν. Ο Πούτιν είχε ήδη τεράστιες απώλειες και έχει πάρει τον πλήρη έλεγχο των ρωσόφωνων περιοχών. Αλλά δεν μπορεί να σταματήσει εκεί καθώς πρέπει να αναζητήσει ανταπόδοση για τις απώλειες που έχει υποστεί από τους άνδρες που πέθαναν και την οικονομική πίεση στην οικονομία. Κάποια στιγμή η Δύση θα πρέπει να διαπραγματευτεί μια εκεχειρία μαζί του, καθώς ακόμη και ο Ζελένσκι είπε πρόσφατα στους ηγέτες της G7 ότι ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει μέχρι τον Οκτώβριο. Εάν η νοοτροπία του Ουκρανού ηγέτη είναι πως θα χάσει την υποστήριξη για τον πόλεμό του από τους δυτικούς ηγέτες μέχρι τον χειμώνα, τότε η πραγματική σύγκρουση είναι μεταξύ του ίδιου και των δυτικών ηγετών που δε βλέπουν αυτό που βλέπει ο Zelensky.
Υπάρχει μια σύγκρουση ιδεών και στόχων, καθώς η Δύση έχει κολλήσει σε έναν θάλαμο ηχούς της δικής της κατασκευής, όπου το μήνυμα «πάλη μέχρι και τον τελευταίο άνθρωπο όσο καιρό κι αν χρειαστεί» επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά όπως η σκηνή βασανιστηρίων στο Ipcress File. Οι δυτικοί ηγέτες έχουν βασικά ξεπλύνει τον εαυτό τους και σκέφτονται πως υπάρχει μόνο ένας δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν χωρίς να δουν τις συνέπειες της παράτασης του πολέμου, που απλώς θα κοστίσει στη Δύση όλο και περισσότερο, στο τέλος.
Για την ίδια την ΕΕ, ο πόλεμος της Ουκρανίας μπορεί κάλλιστα να είναι η φωτιά στην οποία πετάει ο σκόρος, καθώς το επίπεδο της βλακείας που ηγείται κυρίως η Ursula von der Leyen, κόβει την ανάσα. Σύντομα θα υπάρξει εξέγερση στους δρόμους σε πολλές χώρες της ΕΕ και ξανά, όπως οι τρελοί που επαναλαμβάνουν το ίδιο μαντρά που τους ανάγκασαν οι γιατροί τους να επαναλάβουν ενώ βρίσκονται υπό νάρκωση, οι ηγέτες της ΕΕ και της ΕΕ θα συνεχίσουν να κατηγορούν τον Πούτιν. Τις επόμενες εβδομάδες οι κυβερνήσεις των αφρικανικών χωρών θα αρχίσουν να ζητιανεύουν για σιτάρι από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ίδια την ΕΕ. Παρακολουθήστε πώς η ΕΕ παρακάμπτεται από αυτήν την ιστορία και πώς οι δημοσιογράφοι στη βελγική πρωτεύουσα αποτυγχάνουν να την αναφέρουν και πώς απορρίφθηκαν τα αιτήματά τους. Καθώς το ρωσικό ρούβλι συνεχίζει να ανεβαίνει και οι οικονομίες μας στη Δύση συνεχίζουν να πέφτουν, μην περιμένετε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης να πλαισιώσουν την ιστορία υπό το νηφάλιο φως της απλής αλήθειας και της σκληρής πραγματικότητας. Η ευθύνη των δημοσιογραφικών αιθουσών και των δημοσιογράφων των τηλεφωνικών κέντρων τους είναι επίσης συγκλονιστική, αν και σύντομα, πολύ σύντομα, θα δούμε το πρώτο κράτος μέλος της ΕΕ να ξεφεύγει από την ομάδα και να λέει «όχι άλλο… διαπραγματευτείτε αλλιώς». Ποιο θα είναι όμως; Και ποια θα είναι η σκληρή ανταπόδοση που θα ανταποκριθεί μια θλιβερή ΕΕ;