Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Η στρατηγική υπομονή που εφάρμοσε η γερμανική ηγεσία τις δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα το τέλος του Παλαιού Ψυχρού Πολέμου ήταν εντυπωσιακή, αφού σίγουρα φαινόταν ότι η ελίτ τους εγκατέλειψε τελικά τα ηγεμονικά της σχέδια. Ακόμη και ο Πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος δημιούργησε εξαιρετικά στενές σχέσεις με την πρώην καγκελάριο Μέρκελ και αναμφισβήτητα φαινόταν να την εμπιστεύεται, εξαπατήθηκε σε κάποιο βαθμό παρά την προηγούμενη καριέρα του στις υπηρεσίες πληροφοριών. Άλλωστε, έλαβε το λόγο της κυβέρνησής της πως θα επιλύσει την κρίση του «EuroMaidan» που σύντομα οδήγησε σε ένα πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από το Βερολίνο και στη συνέχεια εξακολουθούσε να πιστεύει ότι θα πετύχαινε το Κίεβο να εφαρμόσει τις Συμφωνίες του Μινσκ που επικύρωσε το ΣΑΗΕ.
Αυτές οι παρατηρήσεις μιλούν για το πόσο πειστική ήταν η πράξη της γερμανικής ελίτ ότι ακόμη και αυτός ο παγκοσμίου φήμης επαγγελματίας την ερωτεύτηκε σε μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα η Ρωσία να χάσει σχεδόν οκτώ χρόνια χρόνο προτού τελικά αναγκαστεί να ξεκινήσει τη συνεχιζόμενη ειδική στρατιωτική της επιχείρηση στην Ουκρανία. Όλο αυτό το διάστημα, η Γερμανία έπαιζε τους πάντες για ανόητους σχεδιάζοντας παρασκηνιακά να καταλάβει τον έλεγχο της Ευρώπης όπως ακριβώς επιδιώκει να κάνει εδώ και έναν αιώνα, αν και με διαφορετικά μέσα από αυτά που περίμεναν οι παρατηρητές από το Βερολίνο. Αντί για στρατιωτικά μέσα, χρησιμοποιήθηκε ο επιφανειακός πολυμερισμός μέσω των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και της συναφούς υπερ-φιλελεύθερης ιδεολογίας, προκειμένου να συγκαλύψει αυτές τις ηγεμονικές φιλοδοξίες.
Η Γερμανία περίμενε όλο αυτό το διάστημα για μια μεγάλη κρίση, η οποία τελικά αποδείχθηκε πως ήταν η τελευταία φάση της Ουκρανικής σύγκρουσης που το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνο για την πρόκληση, προκειμένου να κάνει τα δύο διασυνδεδεμένα παιχνίδια εξουσίας που εκτυλίσσονται τώρα ενεργά. Το πρώτο αφορά τα σχέδια του καγκελαρίου Scholz για τη χώρα του να έχει το «μεγαλύτερο συμβατικό στρατό» στην Ευρώπη και το δεύτερο αφορά την τελευταία του πρόταση να εγκαταλείψει τα εθνικά βέτο προκειμένου η ΕΕ να ανταγωνιστεί άλλες Μεγάλες Δυνάμεις. Σχετικά με το τελευταίο, προσέθεσε προβλέψιμα πως η Γερμανία θα πρέπει «να αναλάβει την ευθύνη για την Ευρώπη και τον κόσμο σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς», που εξέθεσε όλη την παρωδία ως ένα παιχνίδι ηγεμονικής εξουσίας.
Η Ρωσία φαίνεται επιτέλους να έχει συνεννοηθεί με τη συνενοχή της Γερμανίας στην πρόκληση της τελευταίας φάσης της ουκρανικής σύγκρουσης, με τον Υπουργό Εξωτερικών Λαβρόφ να κατηγορεί αυτήν και τη Γαλλία για τη δολοφονία των Συμφωνιών του Μινσκ σε ένα πρόσφατο άρθρο . Από εκεί και πέρα, είναι απλώς ένα παροιμιώδες άλμα, παράκαμψη και ένα άλμα μακριά από το να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά ήταν μέρος του σχεδίου της Γερμανίας να καταλάβει τον έλεγχο της Ευρώπης «διευκολύνοντας παθητικά» τη μεγάλη κρίση που απαιτούνταν για να αποκαλυφθούν τα δύο διασυνδεδεμένα παιχνίδια εξουσίας που αναφέρονται στην προηγούμενη παράγραφο. Αυτή η ηγεμονική πλοκή είναι τόσο σημαντική για τη γερμανική ελίτ που είναι ακόμη και πρόθυμη να δεχτεί τεράστια οικονομική ζημιά από τον εαυτό της για την επιδίωξή της, όπως αποδεικνύεται από τις αντιρωσικές κυρώσεις της.
Εκ των υστέρων, αυτή η τελευταία φάση της ουκρανικής σύγκρουσης ήταν το μόνο σενάριο που θα μπορούσε να ωθήσει τη Γερμανία να αποκαλύψει αυτό το μακροχρόνιο παιχνίδι εξουσίας με έναν «εύλογα αμφισβητήσιμο» τρόπο. Η μεταναστευτική κρίση του 2015 αφορούσε αντισυμβατικές απειλές για την ασφάλεια και δε θα απαιτούσε ρεαλιστικά τη Γερμανία να φιλοδοξεί ανοιχτά να χτίσει το μεγαλύτερο συμβατικό στρατό στην Ευρώπη, ούτε θα ήταν το κατάλληλο πρόσχημα για να προτείνει τον τερματισμό της πολιτικής της ΕΕ για εθνικά βέτο. Μόνο μια συμβατική κρίση ασφαλείας θα μπορούσε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να το «δικαιολογήσει» επιφανειακά, γι' αυτό και το Βερολίνο «διευκόλυνε παθητικά» αυτό το αποτέλεσμα τα τελευταία οκτώ χρόνια, αφού προηγουμένως εξαπατούσε τους πάντες ότι η ελίτ του είχε επιτέλους αλλάξει.
Αυτό που διαφέρει από τους δύο τελευταίους Παγκόσμιους Πολέμους και αυτό που πολλοί έχουν αρχίσει να περιγράφουν ως μια υβριδική μορφή του λεγόμενου «Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου» είναι πως οι πρώτοι είδαν τη Γερμανία να φιλοδοξεί πραγματικά για ανεξάρτητη ηγεμονία έναντι όλων των άλλων, ενώ ο δεύτερος τη βλέπει πρόθυμα να συμπεριφέρεται ως η πληρεξούσια «Lead From Behind» των ΗΠΑ για τη διαχείριση της Ευρώπης για λογαριασμό της Ουάσιγκτον. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά φαίνεται να ήταν μέρος του ευρύτερου σχεδίου, καθώς η Γερμανία έμαθε με τον δύσκολο τρόπο ήδη δύο φορές ότι η Αμερική δε θα την αφήσει ποτέ να γίνει πραγματικά ανεξάρτητος ηγεμόνας, γι' αυτό και η ελίτ της τροποποίησε τη συνωμοσία της μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ενσωματώνοντας τους "Junior Partners" σε σχέση με αυτήν την υπερδύναμη σε όλα από την αρχή.
Εκεί που η Ρωσία έκανε λάθος για τόσο καιρό είναι πως η παθιασμένα κυρίαρχη ηγεσία της πρόβαλε υποσυνείδητα τις ανεξάρτητες φιλοδοξίες της στη Γερμανία, πιστεύοντας αφελώς ότι ο ντε φάκτο ηγέτης της ΕΕ προσπάθησε να αγωνιστεί για την ίδια θέση της Μεγάλης Δύναμης που έχει το δικό της κράτος-πολιτισμό, ενώ επίσης έπεφτε σε παρωδία της σκέψης ότι η ελίτ της εγκατέλειψε τα ηγεμονικά της σχέδια. Αυτό που πραγματικά συνέβη είναι ότι αυτή η ίδια ελίτ απλώς ξεγέλασε τους πάντες μέσω του εναγκαλισμού της επιφανειακής πολυμέρειας μέσω των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και της σχετιζόμενης υπερ-φιλελεύθερης ιδεολογίας, πιστεύοντας ότι άλλαξαν όταν το μόνο διαφορετικό πράγμα είναι τα μέσα με τα οποία επιδίωκαν με συνέπεια τον ίδιο σκοπό.
Η Γαλλία δεν αισθάνεται πλέον στρατιωτική απειλή από τη Γερμανία, επομένως δε θα επιδιώξει να σαμποτάρει τα σχέδια στρατιωτικοποίησης του γείτονά της, και ενώ η περίφημη αντίληψή της για τον εαυτό της ως προπύργιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού μπορεί να πληγωθεί από το Βερολίνο που προτείνει στο μπλοκ να εγκαταλείψει τα εθνικά βέτο, το Παρίσι θα μπορούσε πάντα να ανακατευθύνει τη μεγάλη στρατηγική εστίασή της μακριά από την Ευρώπη ως απάντηση και προς τη Françafrique (Δυτική-Κεντρική Αφρική), όπου αγωνίζεται να διατηρήσει την φθίνουσα ηγεμονία της εκεί μπροστά στις νέες πολυπολικές τάσεις που ενσαρκώνει η χούντα του Μάλι. Αυτή η παρατήρηση υποδηλώνει πως μόνο η Πολωνία θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην αιωνόβια ηγεμονική συνωμοσία της Γερμανίας, αν και δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε ότι θα πετύχει.
Το ψεύτικο «συντηρητικό-εθνικιστικό» κυβερνών κόμμα του έχει ήδη υποκύψει στον υπερφιλελευθερισμό προωθώντας ενεργά την Ουκρανοποίηση της χώρας του, συν το γεγονός πως είναι ανίσχυρο να αποκρούσει επ' αόριστον την πίεση της Γερμανίας για την Πολωνία να υιοθετήσει το ευρώ, το οποίο ο γκρίζος καρδινάλιος Kaczynski μόλις προειδοποίησε ότι θα σκότωνε την οικονομία της αν κάποτε συμβεί. Αυτή η επίδοξη Μεγάλη Δύναμη από μόνη της μπορεί να γίνει ενοχλητική για τη Γερμανία, αλλά είναι ανίκανη να σταματήσει την υβριδική οικονομική-θεσμική-στρατιωτική κατάληψη της ηπείρου από την τελευταία. Η Πολωνία μπορεί προσωρινά να εμποδίσει τη Γερμανία να ασκήσει την οραματιζόμενη ηγεμονία της στη Βαλτική και ιδιαίτερα στην Ουκρανία, αλλά η Βαρσοβία ήταν τελικά ο «χρήσιμος ηλίθιος» του Βερολίνου” όπως επιτέλους αρχίζει να αντιλαμβάνεται.
Για αυτούς τους λόγους και αποκλείοντας τυχόν γεγονότα που έρχονται τάχα απροσδόκητα [black swan events], όπως τις συνέπειες της προφητευμένης «αλλαγής ελίτ» του Προέδρου Πούτιν σε όλη την ήπειρο που έκανε στα μέσα Ιουνίου μιλώντας στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης (SPIEF), θα πρέπει επομένως να θεωρείται δεδομένο ότι η Γερμανία θα καταλάβει αναπόφευκτα τον έλεγχο της ηπείρου αργά ή γρήγορα. Αυτό θέτει μια σύνθετη σειρά γεωστρατηγικών προκλήσεων για την αναδυόμενη Πολυπολική Παγκόσμια Τάξη και τη Ρωσία ειδικότερα, αν και το ασήμαντο είναι ότι μπορούν τουλάχιστον να προβλεφθούν καλύτερα από πριν. τώρα που η Μόσχα επιτέλους αναγνωρίζει τις ηγεμονικές φιλοδοξίες του Βερολίνου.
