Γράφει ο αντιστράτηγος ε.α., Λάμπρος Τζούμης
Η περίπτωση του σπιτιού της Μαρίας Κάλλας δεν είναι η μοναδική που μας υπενθυμίζει την εγκατάλειψη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από την πολιτεία. Ο πολιτισμός συγκαταλέγεται μέσα στους συντελεστές ισχύος ενός κράτους και η χώρα μας που διαθέτει το τεράστιο αυτό συγκριτικό πλεονέκτημα επιβάλλεται να το αξιοποιήσει, να το προβάλλει και όχι να αδιαφορεί και να μετατρέπει ιστορικά κτίρια σε μάζες οικοδομικών υλικών.
Ο όρος πολιτισμός στην ετυμολογική του σημασία, προέρχεται από τη λέξη «Πόλις». Στη Αρχαία Ελλάδα η «Πόλις» δεν προσδιόριζε οικισμό, αλλά ένα συγκεκριμένο τρόπο συγκρότησης του συλλογικού τρόπου ζωής. Αυτός ό τρόπος διαφοροποιούσε τους Έλληνες από τους «βαρβάρους». Η λέξη «βάρβαρος» δεν είχε υποτιμητική σημασία, δεν αφορούσε θεσμική ή τεχνολογική «υπανάπτυξη», απλά προσδιόριζε λαούς που δεν γνώριζαν τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού βίου. Προεκτείνοντας την αρχαία διπολική διαφορά «Έλλην-Βάρβαρος», οι Ευρωπαίοι εφάρμοσαν τη διάκριση μεταξύ «πολιτισμένων» και «αγρίων».
Εάν εξετάσουμε τα στοιχεία της ελληνικής εθνότητας, θα διαπιστώσουμε πώς μέχρι σήμερα, αν και υφίσταται ελληνική κρατική ενότητα, τα σύνορα του ελληνικού έθνους επεκτείνονται πέρα από τα σύνορα του κράτους. Η εθνική υπόσταση των Ελλήνων στηριζόταν στην πολιτιστική τους ενότητα, ή όποια ήταν ευρύτερη της πολιτικής. Ελάχιστες φορές μέσα στην ιστορία, η εθνική ταυτότητα ενός λαού συνιστά και πρόταση πολιτισμού με ευρύτερη ή και πανανθρώπινη εμβέλεια. Στις περιπτώσεις αυτές ή γλώσσα, ή θρησκεία, οι θεσμοί, ή τέχνη του συγκεκριμένου λαού, κομίζουν ένα νόημα του ανθρώπινου βίου πού ενδιαφέρει και άλλους λαούς.
Αν κάποτε ή ελληνική γλώσσα έγινε κοινή στο χώρο της τότε γνωστής «οικουμένης» ή αν ακόμα σήμερα ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης βρίσκονται σε πρώτη ζήτηση στα βιβλιοπωλεία της Νέας Υόρκης ή του Τόκυο και του Περού δεν οφείλεται σε κάποια πανανθρώπινη συμπάθεια για την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων. Ενδιέφερε και ενδιαφέρει ο ελληνικός τρόπος θεώρησης του κόσμου, ή πρόταση πολιτισμού πού κόμιζαν οι Έλληνες, αυτό που ονομάζουμε ελληνική σοφία.
Δυστυχώς αντί να αξιοποιήσουμε το τεράστιο αυτό όπλο του πολιτισμού εκτός της αδιαφορίας υπήρξαν προτάσεις ακόμα και για κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών, τη στιγμή που η ελληνική γλώσσα είναι από τις απειροελάχιστες του κόσμου που μετρά μια παράδοση περίπου τριών χιλιετιών με συνεχή πορεία τόσο στον προφορικό όσο και στον γραπτό λόγο.
Το 2004 με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα που χαρακτηρίσθηκε από χαβιάρι και θεάματα, γεύματα και δεξιώσεις, κοκτέιλ πάρτι για φίλους από εταιρείες πολυεθνικών, δόθηκε η χαριστική βολή για τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά ταυτόχρονα χάθηκε μια σημαντική ευκαιρία για την πολιτιστική ανάπτυξή της Ελλάδας. Χρήματα που κατασπαταλήθηκαν, θα έπρεπε να είχαν διατεθεί για δημιουργία πανεπιστημίων, ερευνητικών κέντρων, φιλοξενία διεθνών συνεδρίων, συμπόσια αρχαίων ελληνικών γραμμάτων, αναστήλωση ιστορικών κτιρίων και προβολή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.