Του Στρατή Μαζίδη
Με έντονα βαμμένα χείλη τρώει με έναν "ιδιαίτερο" και παιχνιδιάρικο τρόπο δύο ζουμερές φράουλες. Το μήνυμα σαφές και σίγουρα η Ζαχάροβα δεν ανέβασε το βίντεο τυχαία. Εμείς καλοπερνάμε, έχουμε να φάμε, έχουμε καύσιμα, κερδίζουμε τον πόλεμο για τον οποίο δε μας αφήσατε καμία επιλογή να αποφύγουμε κι απολαμβάνουμε τις...φράουλές μας βλέποντας τις κυρώσεις να γυρίζουν μπούμερανγκ. Ίσως μάλιστα το γεγονός ότι κρατά δύο φράουλες σαν καμπανάκια, να έχει και μια ακόμη πιο χυδαία ερμηνεία.
Ωστόσο ένας πόλεμος, όποιοι κι αν τον σχεδίασαν, όσο κι αν κάποιοι αρλεκίνοι [Ζελένσκι] τον προκάλεσαν και τον πάνε μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, όσο κι αν κάποιοι άλλοι φέρουν ευθύνη επειδή ψηφίζουν γελοίες προσωπικότητες να τους διοικήσουν [ουκρανικός λαός], δεν παύει να είναι πόλεμος.
Πόλεμος σημαίνει ορφάνια, εγκατάλειψη, καταστροφή, ξεσπίτωμα. Σημαίνει θάνατος.
Εξαιρώντας τους νεοναζί του Αζόφ, η πλειοψηφία των θυμάτων σε Ουκρανία και Ρωσία δεν ήθελε κανέναν πόλεμο. Να ζήσει, αυτό ήθελε. Ούτε φυσικά οι λαοί στον υπόλοιπο κόσμο που τώρα φλερτάρουν με την πείνα, την ανεργία και την φτώχεια, ήθελαν τον πόλεμο.
Όπως προανέφερα, ο πόλεμος εδώ που έφτασαν τα πράγματα, ίσως στο τέλος να ήταν αναπόφευκτος. Η ύβρις όμως όχι. Διότι τα κόκκινα ζουμιά της φράουλας που τρέχουν κάτω από τα χείλη της Ζαχάροβα θυμίζουν έντονα το αίμα των ανθρώπων που έχασαν και θα χάσουν τη ζωή τους όσο δεν τερματίζεται αυτή η σύγκρουση.
Ο σεβασμός είναι αρετή και η έμπειρη διπλωμάτης θα έπρεπε να τον έχει διδαχθεί.