 |
| Alexandra_Koch / pixabay |
Mikhail Khodarenok, στρατιωτικός σχολιαστής για το RT.com [απόστρατος συνταγματάρχης] - Παρουσίαση Freepen.gr
«Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίσουμε να μιλάμε με τον Πρόεδρο Volodymyr Zelensky, τονίζοντας πως ο πόλεμος μπορεί να κερδηθεί μόνο στο πεδίο της μάχης, και πρέπει να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τον Πρόεδρο Zelensky και τον πληθυσμό της Ουκρανίας ώστε να νικήσουν στο πεδίο της μάχης», είπε ο Ντε Κρό.
Οι στρατιωτικοί, πολιτικοί και στρατηγικοί στόχοι της συλλογικής Δύσης στην ένοπλη σύγκρουση στην Ουκρανία έχουν τουλάχιστον δύο πτυχές. Η πρώτη είναι να αποτρέψει τον ρωσικό στρατό από το να σημειώσει επιτυχία κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του επιχείρησης στην Ουκρανία. Η δεύτερη είναι να περιοριστούν έτσι οι πιθανές φιλοδοξίες της Κίνας να λύσει το πρόβλημα της Ταϊβάν με στρατιωτικά μέσα.
Ωστόσο, για να κερδίσει η Ουκρανία το πάνω χέρι, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας (AFU) πρέπει, τουλάχιστον, να επιτύχουν αεροπορική υπεροχή (τουλάχιστον κατά τη διάρκεια μιας εικαζόμενης επίθεσης ή αντεπίθεσης στρατηγικής κλίμακας, τουλάχιστον για λίγο), όπως αριθμητική και ποιοτική υπεροχή σε πυροβολικό και τεθωρακισμένα στρατεύματα. Μεταξύ άλλων, η AFU χρειάζεται να αποθηκεύσει επαρκείς υλικούς πόρους (καύσιμα αεριωθουμένων, καύσιμο ντίζελ, βενζίνη, πυρομαχικά, προμήθειες τροφίμων) για τουλάχιστον 30 ημέρες πολεμικών επιχειρήσεων.
Ακόμη και με τη βοήθεια της συλλογικής Δύσης, αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο έργο. Φαίνεται ιδιαίτερα δύσκολο όσον αφορά την υλοποίηση. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την Πολεμική Αεροπορία της Ουκρανίας και ορισμένους άλλους κλάδους των ενόπλων δυνάμεών της.
Για να κερδίσει την αεροπορική υπεροχή ή τουλάχιστον να πολεμήσει επί ίσοις όροις με τις ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις, η ουκρανική Πολεμική Αεροπορία θα απαιτούσε τουλάχιστον 124 πολυλειτουργικά μαχητικά (δηλαδή τρία συντάγματα μαχητικών των 42 αεροσκαφών το καθένα), 36 μαχητικά αεροπλάνα (τρεις μοίρες των 12 αεροσκάφη) και έξι εκπαιδευτικά μαχητικά (αεροσκάφη διπλού ελέγχου). Είναι πολύ πιθανό αυτές οι μονάδες να οργανωθούν όπως αυτές των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων χωρών του ΝΑΤΟ – μοίρες 24 μαχητικών, με τρεις μοίρες συνδυασμένες σε μια πτέρυγα.
Μεταξύ των πιθανών διεκδικητών για να γίνει το κύριο μαχητικό αεροσκάφος της Ουκρανίας, ο πιο πιθανός υποψήφιος είναι το αμερικανικό F-16C /D, το οποίο αυτή τη στιγμή αποσύρεται από την υπηρεσία στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και αντικαθίσταται από το F-35. Ωστόσο, δεν είναι ότι δεν πρέπει να ληφθεί ακόμη συγκεκριμένη απόφαση για αυτό το θέμα – αυτά τα προβλήματα δεν έχουν καν συζητηθεί.
Τώρα, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα πάει η διαδικασία επανεξοπλισμού της ουκρανικής Πολεμικής Αεροπορίας με ουσιαστικά νέα αεροσκάφη. Αρχικά, θα χρειαστεί να σταλούν τουλάχιστον 200 ιπτάμενοι στις Ηνωμένες Πολιτείες για επανεκπαίδευση (έτσι ώστε να υπάρχουν τουλάχιστον δύο πληρώματα για κάθε μαχητικό).
Το προσωπικό συντήρησης θα πρέπει επίσης να σταλεί για επανεκπαίδευση (μηχανικοί αεροσκαφών από διαφορετικά τάγματα). Ο αριθμός αυτών των ειδικών θα είναι περίπου μια τάξη μεγέθους μεγαλύτερος από τον αριθμό των πραγματικών πιλότων.
Ωστόσο, ένα αεροπλάνο είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου όταν πρόκειται για την αεροπορία. Η Ουκρανία θα πρέπει να εφοδιαστεί όχι μόνο με μαχητικά αεροπλάνα, αλλά και ολόκληρη τη σειρά εξοπλισμού αεροδρομίων, από δεξαμενόπλοια καυσίμων και τα απαραίτητα καύσιμα έως μονάδες ισχύος αεροδρομίου και τα τρόλεϊ φόρτωσης που παραδίδουν όπλα αεροπορίας στα αεροπλάνα και τα τοποθετούν στο αεροσκάφος.
Κανένας απολύτως εξοπλισμός της Ουκρανίας δεν είναι συμβατός με αμερικανικά μαχητικά, καθώς είναι όλος σοβιετικής κατασκευής. Ούτε καν οι βόμβες ελεύθερης πτώσης, των οποίων το μέγεθος και οι ωτίδες ανάρτησης διαφέρουν από παρόμοια προϊόντα από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ (όπως και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ) θα πρέπει να εφοδιάσουν την ουκρανική Πολεμική Αεροπορία με όλο το φάσμα των αεροπορικών όπλων (από κατευθυνόμενους και ακατευθυνόμενους πυραύλους διαφόρων κατηγοριών έως βόμβες ελεύθερης πτώσης) σε επαρκή ποσότητα για να καλύψει μια πολύ μακρά περίοδο εχθροπραξιών.
Με τη μεταφορά πολεμικών αεροσκαφών δυτικής κατασκευής στην Ουκρανία, αναπόφευκτα θα προκύψει το πρόβλημα του ελέγχου των μαχητικών στον αέρα κατά τη διάρκεια της μάχης. Τα αμερικανικά F-16 δεν είναι ενσωματωμένα στα αυτοματοποιημένα συστήματα διοίκησης και ελέγχου των σημερινών μαχητικών αεροσκαφών της Ουκρανίας με κανέναν τρόπο, σχήμα ή μορφή. Και, για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί κάλλιστα να χρειαστεί να προμηθεύσουν την Ουκρανική Πολεμική Αεροπορία με αεροπλάνα όπως το Hawkeye E-2C/D – ένα αεροσκάφος τακτικής έγκαιρης προειδοποίησης εξοπλισμένο με ραντάρ μεγάλης εμβέλειας. Χωρίς τέτοια μέσα, θα είναι απλά αδύνατος ο αποτελεσματικός έλεγχος των αεροπλάνων κατά τη διάρκεια αερομαχών και χτυπημάτων κατά επίγειων στόχων.
Τώρα αυτό που μένει είναι να υπολογιστεί πότε αυτά τα τρία συντάγματα αεροπορίας μαχητικών θα φτάσουν στην «αρχική επιχειρησιακή ετοιμότητα», όπως λένε στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, αυτό δε θα συμβεί πριν από το χειμώνα.
Βλέπουμε περίπου την ίδια εικόνα (αλλά σίγουρα λιγότερο περίπλοκη) με τη συγκρότηση τεθωρακισμένων τμημάτων. Για να δώσουν στην AFU επιθετικό δυναμικό, θα χρειαστούν τουλάχιστον τέσσερις έως πέντε ταξιαρχίες αρμάτων μάχης (η καθεμία αριθμεί 120-140 κύρια άρματα μάχης) εξοπλισμένες με M1 Abrams (σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν πιθανές επιλογές - το Leopard-2 ή το Leclerc). Και πάλι, τα ουκρανικά πληρώματα αρμάτων μάχης θα πρέπει να περάσουν από όλα τα απαραίτητα στάδια σε αυτή την περίπτωση – επανεκπαίδευση, απόκτηση νέων όπλων και εξοπλισμού και ασκήσεις με πραγματικά πυρά. Επομένως, δε θα είναι δυνατή η επίλυση αυτών των ζητημάτων πολύ γρήγορα.
Με επίγειο πυροβολικό και πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. Η AFU θα είναι σε θέση να τα λειτουργήσει αρκετά γρήγορα. Αλλά ακόμη και εδώ, οι διαδικασίες απόκτησης και κυριαρχίας αυτού του υλικού δε θα είναι ταυτόχρονες με κανέναν τρόπο. Θα χρειαστούν πολλοί μήνες για να σχηματιστούν 7-8 ταξιαρχίες πυροβολικού με 72 πυροβόλα η καθεμία (η APU δεν απαιτεί λιγότερα) και να τις φέρει στο επίπεδο της πολεμικής ετοιμότητας.
Όμως, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το πολιτικό περιβάλλον και η στρατηγική κατάσταση στο μέτωπο ενδέχεται να αλλάξουν σημαντικά, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι αυτό θα είναι προς όφελος της Ουκρανίας. Υπάρχει μόνο ένα συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί εδώ – οι ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να επιτύχουν σημαντικά αποτελέσματα χωρίς να περιμένουν τον επανεξοπλισμό της Ουκρανίας με προηγμένα σύγχρονα όπλα δυτικών προδιαγραφών.
Με άλλα λόγια, να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που απαιτείται για να εξοπλιστεί η AFU προς όφελός τους.
