Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΕΕ είναι η αδυναμία να δει τις απειλές, τις ευθύνες και τις θυσίες ως κοινές
Από: bankingnews.gr
Οι 27 εθνικοί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης λατρεύουν να εκθειάζουν την αλληλεγγύη που ενώνει τις χώρες τους.
Ακόμη και οι λέξεις σηματοδοτούν το πεπρωμένο.
Η λέξη "Ένωση" προέρχεται μέσω γαλλικών από το λατινικό unus για "ένα" και η αλληλεγγύη από το solidus για "σταθερό, ολόκληρο και αδιαίρετο".
Όπως ένας καλός γάμος, το μπλοκ προορίζεται να είναι μια ένωση αλληλεγγύης, εξηγεί ο αρθρογράφος του Bloomberg, Andreas Kluth.
Για τον ίδιο όμως, στην πραγματικότητα, δεν είναι κάτι τέτοιο, και οι εχθροί της Ευρώπης το γνωρίζουν.
Αυτό περιλαμβάνει τον Ρώσο Πρόεδρο Vladimir Putin και απολυταρχικούς στην Κίνα και όχι μόνο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΕΕ είναι η αδυναμία να δει τις απειλές, τις ευθύνες και τις θυσίες ως κοινές.
Ο υβριδικός πόλεμος του Putin
Αυτή τη στιγμή, o Putin κερδίζει τον υβριδικό του πόλεμο κατά της ΕΕ.
Το όπλο της επιλογής του είναι η ενέργεια.
Ο Putin πέρασε δύο δεκαετίες κάνοντας την ΕΕ ευάλωτη —δηλαδή, εξαρτημένη από το ρωσικό φυσικό αέριο και άλλους υδρογονάνθρακες— κατασκευάζοντας ένα δίκτυο αγωγών προς αφελείς χώρες όπως η Γερμανία.
Φέτος, μετά την εισβολή του στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο, όπλισε αυτά τα όπλα και έβαλε το δάχτυλό του στη σκανδάλη.
Στις αρχές του καλοκαιριού, περιόρισε το φυσικό αέριο που ρέει μέσω του Nord Stream 1, ενός μεγάλου αγωγού από τη Ρωσία στη Γερμανία κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα, στο 60% της χωρητικότητάς του.
Αυτή την εβδομάδα, το μείωσε περαιτέρω στο 20%.
Θα μπορούσε να το μειώσει περισσότερο ή να το απενεργοποιήσει.
Ως αποτέλεσμα, οι δεξαμενές αποθήκευσης της Ευρώπης θα είναι πιο άδειες από ό,τι θα έπρεπε για τον χειμώνα.
Ο Putin απειλεί να κάνει τους Ευρωπαίους να παγώσουν στα σπίτια τους που δεν θερμαίνονται και να αναγκάσει τμήματα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας να κλείσουν.
Τι κάνει η ΕΕ;
Όπως σε οποιαδήποτε από τις κρίσεις της, το ερώτημα για την ΕΕ είναι τι να κάνει για αυτό το χάος.
Έτσι, οι χώρες που πλήττονται περισσότερο - με επικεφαλής τη Γερμανία σε αυτή την περίπτωση - επικαλούνται αυτό το περίφημο αίσθημα αλληλεγγύης.
Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε σε ολόκληρο το μπλοκ να μειώσει οικειοθελώς την κατανάλωση φυσικού αερίου κατά 15%, με υποχρεωτικές περικοπές που θα ακολουθήσουν εάν χρειαστεί.
Η αντίδραση ήταν αναπόφευκτη, κατανοητή — και ελάχιστα καθησυχαστική.
Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα και πολλά άλλα κράτη μέλη δεν βασίζονται στο ρωσικό φυσικό αέριο και επομένως δεν διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.
Επιπλέον, οποιαδήποτε εξοικονόμηση φυσικού αερίου επιβαρύνουν τις δικές τους εταιρείες και καταναλωτές δεν θα βοηθούσε τους Γερμανούς, επειδή δεν υπάρχουν αγωγοί για τη μεταφορά εφεδρικού αερίου από τη Μαδρίτη ή τη Μάλτα, ας πούμε, στη Βαυαρία ή στο Βερολίνο.
Γιατί λοιπόν να πουν «ναι» στο εξαναγκαστικό δελτίο;
Και επιπλέον, η Γερμανία δεν φέρει ευθύνη;
Πολλοί Ευρωπαίοι πέρασαν χρόνια προειδοποιώντας το Βερολίνο να μην κατασκευάσει δύο αγωγούς της Βαλτικής προς τη Ρωσία και να μην εγκαταλείψει την πυρηνική ενέργεια ταυτόχρονα.
Με αυταρέσκεια, η Γερμανία αγνόησε τους εταίρους της και απέκρουσε την απειλή που προερχόταν από το Κρεμλίνο.
Οι Γερμανοί που ζητούν από τους Ισπανούς να κάνουν πιο σύντομα ντους φαίνονται τώρα κάπως πλούσιοι.
Και υποκριτές.
Η υποκρισία της Γερμανίας
Πριν από μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ, οι ρόλοι αντιστράφηκαν.
Η χρηματοπιστωτική αναταραχή που είχε ξεκινήσει στις ΗΠΑ προκάλεσε εκποιήσεις σε χρεόγραφα κρατών μελών όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία — απειλώντας ακόμη και με ένα ακούσιο Grexit.
Αλλά όταν αυτές οι χώρες ζήτησαν αλληλεγγύη από τη Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες, αντ' αυτού πήραν διαλέξεις για τα κακά της ασυδοσίας τους επειδή είχαν αρχικά δανειστεί πάρα πολλά.
Η ΕΕ δεν ήταν πιο ενθουσιώδης για να δείξει αλληλεγγύη το 2015-16, όταν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες πέρασαν από την Τουρκία στην Ελλάδα, ενώ η ίδια εξακολουθούσε να ταράζεται από την κρίση του ευρώ.
Μερικά κράτη μέλη - συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας - πρόσφεραν βοήθεια, αλλά άλλα - με επικεφαλής την Πολωνία και την Ουγγαρία - αρνήθηκαν.
Το ίδιο το 2020, όταν εμφανίστηκε ο SARS-CoV-2.
Το ενστικτώδες αντανακλαστικό των κρατών μελών ήταν να κλείσουν τα σύνορά τους —ακόμα και για μάσκες και ιατρικό εξοπλισμό— μετατρέποντας την περίφημη «ενιαία αγορά» της ΕΕ σε παρωδία.
Οι Ευρωπαίοι έφτασαν τότε επικίνδυνα κοντά στη μάχη για τα εμβόλια.
Τελικά, οι Βρυξέλλες συνήλθαν, αλλά η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραδέχτηκε ότι «πιάσαμε μια ματιά στην άβυσσο».
Ούτε στρατό δεν έχει η ΕΕ
Και τι θα γινόταν αν οι εισβολείς ήταν Ρώσοι στρατιώτες αντί για έναν ιό;
Δεδομένου του ιστορικού της ΕΕ, τα κράτη μέλη που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή θα συγχωρεθούν που βρίσκουν απαράδεκτη συζήτηση για έναν «Ευρωπαϊκό Στρατό».
Θα έστελναν οι Ολλανδοί, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί τους γιους και τις κόρες τους να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι Εσθονούς, Λετονούς ή Πολωνούς;
Ναι, είναι η απάντηση.
Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή είναι στο ΝΑΤΟ και υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, όχι επειδή είναι στην ΕΕ και έχουν υψηλή αλληλεγγύη.
Οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου κατανοούν αυτή την αδυναμία της ΕΕ.
Οι φίλοι της Ευρώπης στην Ουάσιγκτον ανησυχούν γι' αυτό.
Οι εχθροί της στη Μόσχα και το Πεκίνο προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν.
Για να προστεθεί στην εσωτερική διαμάχη της ΕΕ, η Τουρκία και η Λευκορωσία, για παράδειγμα, προσπάθησαν να επινοήσουν νέες προσφυγικές κρίσεις.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν εξίσου επίγνωση και, ως εκ τούτου, θέλουν να αντιμετωπίσουν την ευπάθεια.
Πάρτε τον Γερμανό καγκελάριο Olaf Scholz.
Επαινώντας την «ενότητα» της Ευρώπης, διαμαρτύρεται πάρα πολύ.
Προδίδοντας το πόσο λίγα πιστεύει ότι υπάρχουν, στρέφεται αμέσως στο να απαιτήσει τον τερματισμό των εθνικών βέτο και «μεμονωμένα κράτη μέλη να μπλοκάρουν εγωιστικά τις ευρωπαϊκές αποφάσεις».
Είχε στο μυαλό του την Ουγγαρία ακριβώς τότε, αλλά άλλοι νιώθουν έτσι για τη Γερμανία.
Όπως συνηθίζουν, η ΕΕ των 27 αυτή την εβδομάδα διευθέτησε την τελευταία της διαμάχη σχετικά με την εξοικονόμηση φυσικού αερίου με τον συνήθη τρόπο: Μαζεύτηκαν και έκαναν έναν συμβιβασμό.
Το φυσικό αέριο θα εξοικονομηθεί - κάπου, με κάποιο τρόπο - αλλά τόσες πολλές χώρες θα έχουν παραθυράκια και εξαιρέσεις που θα χρειαστεί κανείς έναν μεγεθυντικό φακό για να βρεί την αλληλεγγύη.
Ο Putin δεν είδε τίποτα στις Βρυξέλλες αυτή την εβδομάδα για να τον κάνει να αλλάξει στάση...
Οι 27 εθνικοί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης λατρεύουν να εκθειάζουν την αλληλεγγύη που ενώνει τις χώρες τους.
Ακόμη και οι λέξεις σηματοδοτούν το πεπρωμένο.
Η λέξη "Ένωση" προέρχεται μέσω γαλλικών από το λατινικό unus για "ένα" και η αλληλεγγύη από το solidus για "σταθερό, ολόκληρο και αδιαίρετο".
Όπως ένας καλός γάμος, το μπλοκ προορίζεται να είναι μια ένωση αλληλεγγύης, εξηγεί ο αρθρογράφος του Bloomberg, Andreas Kluth.
Για τον ίδιο όμως, στην πραγματικότητα, δεν είναι κάτι τέτοιο, και οι εχθροί της Ευρώπης το γνωρίζουν.
Αυτό περιλαμβάνει τον Ρώσο Πρόεδρο Vladimir Putin και απολυταρχικούς στην Κίνα και όχι μόνο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΕΕ είναι η αδυναμία να δει τις απειλές, τις ευθύνες και τις θυσίες ως κοινές.
Ο υβριδικός πόλεμος του Putin
Αυτή τη στιγμή, o Putin κερδίζει τον υβριδικό του πόλεμο κατά της ΕΕ.
Το όπλο της επιλογής του είναι η ενέργεια.
Ο Putin πέρασε δύο δεκαετίες κάνοντας την ΕΕ ευάλωτη —δηλαδή, εξαρτημένη από το ρωσικό φυσικό αέριο και άλλους υδρογονάνθρακες— κατασκευάζοντας ένα δίκτυο αγωγών προς αφελείς χώρες όπως η Γερμανία.
Φέτος, μετά την εισβολή του στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο, όπλισε αυτά τα όπλα και έβαλε το δάχτυλό του στη σκανδάλη.
Στις αρχές του καλοκαιριού, περιόρισε το φυσικό αέριο που ρέει μέσω του Nord Stream 1, ενός μεγάλου αγωγού από τη Ρωσία στη Γερμανία κάτω από τη Βαλτική Θάλασσα, στο 60% της χωρητικότητάς του.
Αυτή την εβδομάδα, το μείωσε περαιτέρω στο 20%.
Θα μπορούσε να το μειώσει περισσότερο ή να το απενεργοποιήσει.
Ως αποτέλεσμα, οι δεξαμενές αποθήκευσης της Ευρώπης θα είναι πιο άδειες από ό,τι θα έπρεπε για τον χειμώνα.
Ο Putin απειλεί να κάνει τους Ευρωπαίους να παγώσουν στα σπίτια τους που δεν θερμαίνονται και να αναγκάσει τμήματα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας να κλείσουν.
Τι κάνει η ΕΕ;
Όπως σε οποιαδήποτε από τις κρίσεις της, το ερώτημα για την ΕΕ είναι τι να κάνει για αυτό το χάος.
Έτσι, οι χώρες που πλήττονται περισσότερο - με επικεφαλής τη Γερμανία σε αυτή την περίπτωση - επικαλούνται αυτό το περίφημο αίσθημα αλληλεγγύης.
Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε σε ολόκληρο το μπλοκ να μειώσει οικειοθελώς την κατανάλωση φυσικού αερίου κατά 15%, με υποχρεωτικές περικοπές που θα ακολουθήσουν εάν χρειαστεί.
Η αντίδραση ήταν αναπόφευκτη, κατανοητή — και ελάχιστα καθησυχαστική.
Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα και πολλά άλλα κράτη μέλη δεν βασίζονται στο ρωσικό φυσικό αέριο και επομένως δεν διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.
Επιπλέον, οποιαδήποτε εξοικονόμηση φυσικού αερίου επιβαρύνουν τις δικές τους εταιρείες και καταναλωτές δεν θα βοηθούσε τους Γερμανούς, επειδή δεν υπάρχουν αγωγοί για τη μεταφορά εφεδρικού αερίου από τη Μαδρίτη ή τη Μάλτα, ας πούμε, στη Βαυαρία ή στο Βερολίνο.
Γιατί λοιπόν να πουν «ναι» στο εξαναγκαστικό δελτίο;
Και επιπλέον, η Γερμανία δεν φέρει ευθύνη;
Πολλοί Ευρωπαίοι πέρασαν χρόνια προειδοποιώντας το Βερολίνο να μην κατασκευάσει δύο αγωγούς της Βαλτικής προς τη Ρωσία και να μην εγκαταλείψει την πυρηνική ενέργεια ταυτόχρονα.
Με αυταρέσκεια, η Γερμανία αγνόησε τους εταίρους της και απέκρουσε την απειλή που προερχόταν από το Κρεμλίνο.
Οι Γερμανοί που ζητούν από τους Ισπανούς να κάνουν πιο σύντομα ντους φαίνονται τώρα κάπως πλούσιοι.
Και υποκριτές.
Η υποκρισία της Γερμανίας
Πριν από μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της κρίσης του ευρώ, οι ρόλοι αντιστράφηκαν.
Η χρηματοπιστωτική αναταραχή που είχε ξεκινήσει στις ΗΠΑ προκάλεσε εκποιήσεις σε χρεόγραφα κρατών μελών όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία — απειλώντας ακόμη και με ένα ακούσιο Grexit.
Αλλά όταν αυτές οι χώρες ζήτησαν αλληλεγγύη από τη Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες, αντ' αυτού πήραν διαλέξεις για τα κακά της ασυδοσίας τους επειδή είχαν αρχικά δανειστεί πάρα πολλά.
Η ΕΕ δεν ήταν πιο ενθουσιώδης για να δείξει αλληλεγγύη το 2015-16, όταν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες πέρασαν από την Τουρκία στην Ελλάδα, ενώ η ίδια εξακολουθούσε να ταράζεται από την κρίση του ευρώ.
Μερικά κράτη μέλη - συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας - πρόσφεραν βοήθεια, αλλά άλλα - με επικεφαλής την Πολωνία και την Ουγγαρία - αρνήθηκαν.
Το ίδιο το 2020, όταν εμφανίστηκε ο SARS-CoV-2.
Το ενστικτώδες αντανακλαστικό των κρατών μελών ήταν να κλείσουν τα σύνορά τους —ακόμα και για μάσκες και ιατρικό εξοπλισμό— μετατρέποντας την περίφημη «ενιαία αγορά» της ΕΕ σε παρωδία.
Οι Ευρωπαίοι έφτασαν τότε επικίνδυνα κοντά στη μάχη για τα εμβόλια.
Τελικά, οι Βρυξέλλες συνήλθαν, αλλά η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραδέχτηκε ότι «πιάσαμε μια ματιά στην άβυσσο».
Ούτε στρατό δεν έχει η ΕΕ
Και τι θα γινόταν αν οι εισβολείς ήταν Ρώσοι στρατιώτες αντί για έναν ιό;
Δεδομένου του ιστορικού της ΕΕ, τα κράτη μέλη που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή θα συγχωρεθούν που βρίσκουν απαράδεκτη συζήτηση για έναν «Ευρωπαϊκό Στρατό».
Θα έστελναν οι Ολλανδοί, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί τους γιους και τις κόρες τους να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι Εσθονούς, Λετονούς ή Πολωνούς;
Ναι, είναι η απάντηση.
Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή είναι στο ΝΑΤΟ και υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, όχι επειδή είναι στην ΕΕ και έχουν υψηλή αλληλεγγύη.
Οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου κατανοούν αυτή την αδυναμία της ΕΕ.
Οι φίλοι της Ευρώπης στην Ουάσιγκτον ανησυχούν γι' αυτό.
Οι εχθροί της στη Μόσχα και το Πεκίνο προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν.
Για να προστεθεί στην εσωτερική διαμάχη της ΕΕ, η Τουρκία και η Λευκορωσία, για παράδειγμα, προσπάθησαν να επινοήσουν νέες προσφυγικές κρίσεις.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν εξίσου επίγνωση και, ως εκ τούτου, θέλουν να αντιμετωπίσουν την ευπάθεια.
Πάρτε τον Γερμανό καγκελάριο Olaf Scholz.
Επαινώντας την «ενότητα» της Ευρώπης, διαμαρτύρεται πάρα πολύ.
Προδίδοντας το πόσο λίγα πιστεύει ότι υπάρχουν, στρέφεται αμέσως στο να απαιτήσει τον τερματισμό των εθνικών βέτο και «μεμονωμένα κράτη μέλη να μπλοκάρουν εγωιστικά τις ευρωπαϊκές αποφάσεις».
Είχε στο μυαλό του την Ουγγαρία ακριβώς τότε, αλλά άλλοι νιώθουν έτσι για τη Γερμανία.
Όπως συνηθίζουν, η ΕΕ των 27 αυτή την εβδομάδα διευθέτησε την τελευταία της διαμάχη σχετικά με την εξοικονόμηση φυσικού αερίου με τον συνήθη τρόπο: Μαζεύτηκαν και έκαναν έναν συμβιβασμό.
Το φυσικό αέριο θα εξοικονομηθεί - κάπου, με κάποιο τρόπο - αλλά τόσες πολλές χώρες θα έχουν παραθυράκια και εξαιρέσεις που θα χρειαστεί κανείς έναν μεγεθυντικό φακό για να βρεί την αλληλεγγύη.
Ο Putin δεν είδε τίποτα στις Βρυξέλλες αυτή την εβδομάδα για να τον κάνει να αλλάξει στάση...