«Περνούσαν οι τουρκικές ντακότες πάνω από τα κεφάλια μας.. Μπορούσαμε να τις καταρρίψουμε και να μην γίνει ποτέ η ρίψη αλεξιπτωτιστών στο νησί. Όμως η διαταγή ήταν να ανοίξουμε πυρ μόνο μετά επίθεση των Τούρκων!!!»
«Κατά την εκεχειρία και την κατάπαυση του πυρός η Τουρκίας προχώρησε σε απόβαση μεγάλου αριθμού στρατιωτικών δυνάμεων και όπλων… Ξέραμε ότι ετοιμάζουν νέα, μεγάλη επίθεση… Και πολεμήσαμε απέναντι στα πολυβόλα, μόνο με τον ατομικό μας οπλισμό…»
«Νιώθω προδομένος… Μετά από τόσα χρόνια δεν υπάρχει ούτε μια πρόταση στην Ελληνική ιστορία για τον τεράστιο αγώνα που δώσαμε… Πολεμήσαμε σώμα με σώμα! Πολλά αδέρφια μας σκοτώθηκαν, πολλοί αγνοούνται μέχρι σήμερα… Τιμήσαμε τη στολή του Έλληνα στρατιώτη… Το υποτιθέμενο άνοιγμα του «φακέλου της Κύπρου» είναι γενικά συμπεράσματα… Χωρίς ονόματα… Χωρίς απόδοση ευθυνών… Τιμωρήθηκε κανείς;… Ναι, η τραγωδία της Κύπρου ήταν προδοσία»…
Ο Αθανάσιος Στάικος το 1974 ήταν 20χρονος στρατιώτης στην Κύπρο… Ήταν μέλος της ΕΛΔΥΚ… Έζησε τις σκληρές μέρες του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974… Πολεμώντας στην πρώτη γραμμή.
Σήμερα, 47 χρόνια μετά δεν ζητάει τίποτα για τον εαυτό του… Μόνο δικαίωση για τον αγώνα και για αυτούς που χάθηκαν για πάντα… Για τις μανάδες που ακόμη ρωτάνε να μάθουν για τα παιδιά τους που δεν ξαναγύρισαν… Για την μεγάλη εθνική τραγωδία… Γιατί «η Κύπρος δεν κείται μακράν»… Η Κύπρος είναι κομμάτι του Ελληνισμού… Μια συνέντευξη – κατάθεση ψυχής…