Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, το μυαλό γυρνάει πίσω στο 1996. Γυρνάει και θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τις εικόνες στην τηλεόραση, τα ρεπορτάζ, τον αναβρασμό, τον πόνο, την οργή, τις διαδηλώσεις. Την εικόνα του Τάσου Ισαάκ, που από ένας άγνωστος διαδηλωτής υπέρ των αυτονόητων -της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας- έγινε μέσα σε μερικά λεπτά ο Τάσος όλων μας. Ο Τάσος που έγινε κομμάτι μας, που μπήκε στην ψυχή κάθε Έλληνα με τη δολοφονία του, που μας ξύπνησε ενδεχομένως από το λήθαργο, συνειδητοποιώντας ότι συνεχίζουν κάποιοι να δολοφονούν. Στην κυριολεξία.
Από: philenews.com / Ευαγγελία Σιζοπούλου
Η 11η Αυγούστου 1996 μας βρίσκει σε οικογενειακές διακοπές στα ορεινά της Λευκωσίας. Οι χειρότερες διακοπές. Αυτές που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Γιατί πώς θα μπορούσες να είσαι διακοπές μέσα σε όλο αυτό; Θυμάμαι πως η συγκεκριμένη μέρα είχε σταματήσει βίαια. Καμία δραστηριότητα ψυχαγωγίας από κανέναν στην περιοχή, όπου βρισκόμαστε. Όλοι οι διαμένοντες στο κατάλυμα, γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους, καρφωμένοι μπροστά από την τηλεόραση που δέσποζε στην τραπεζαρία. Στην αρχή αμίλητοι, τόση ησυχία που ούτε κι ένα παιδάκι δεν τολμούσε να ανοίξει το στόμα του. Δεκάδες πρόσωπα, γυναικεία και αντρικά, να παρακολουθούν τα ρεπορτάζ από το οδόφραγμα της Δερύνειας, άσπρα σαν πανί. Να πληροφορούνται για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, να βλέπουν τις σκηνές, να κρατούν το κεφάλι και κάθε τόσο να ξεστομίζουν «εσκοτώσαν τον». Μαζί με αυτό και πολλές άλλες φράσεις που έβγαιναν μπερδεμένες, ασύντακτες από το σοκ και την οργή. Και η φωνή…! Η φωνή τους άλλοτε ψιθυριστή, άλλοτε τόσο δυνατή, σαν κραυγή που έβγαινε από μια ψυχή που την έσκιζαν.
Θυμάμαι να επικρατεί μπέρδεμα στο τότε εφηβικό μου μυαλό, να προσπαθώ να καταλάβω πού βρίσκονταν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, σε ποιο σημείο διαδήλωναν, και να καταλήγω πάντα στο ίδιο: Διαδήλωναν στην πατρίδα μου. Στην πατρίδα τους. Εκεί που είχαν κάθε δικαίωμα να βρίσκονται ελεύθεροι. Εκεί που κάποιοι άλλοι, και δη κουβαλητοί και δολοφόνοι, δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Κανένα! Αλλά σκότωναν. Όπως και κάποιοι άλλοι της ίδιας συνομοταξίας με αυτούς, που σκότωσαν και τότε, το 1974. Που βύθισαν σε ένα παντοτινό πένθος χιλιάδες οικογένειες.
Αισθήματα πόνου, οργής αλλά και εκείνος ο διαολεμένος κόμπος στο λαιμό που σου μένει καρφωμένος κάθε φορά που αισθάνεσαι το άδικο. Μπροστά από την τηλεόραση, όπου συνωστίζονταν δεκάδες άνθρωποι. Με τα μάτια να βουρκώνουν. Με τα χείλη να λένε ξανά και ξανά: «Εσκοτώσαν τον».
Οι ώρες που ακολούθησαν εξίσου δραματικές. Όλες οι λεπτομέρειες για το ποιος ήταν ο 24χρονος που δολοφονήθηκε, για την εμπλοκή Γκρίζων Λύκων, για την απάθεια και ολιγωρία ορισμένων μελών της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ που ήταν παρόντα, το αγέννητο μωρό του…
Σχεδόν όλοι αποχωρήσαμε από το κατάλυμα την ίδια μέρα. Σκυθρωποί επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα για την επιστροφή στο σπίτι. Ποιες διακοπές; Ποιο καλοκαίρι; Πόσα μαύρα καλοκαίρια για αυτόν τον τόπο; Βαριά η ατμόσφαιρα και τις επόμενες μέρες… Και πριν καλά - καλά συνειδητοποιήσεις ότι ναι, είναι εκεί και σκοτώνουν, σκότωσαν και τον Σολωμό. Ένας ακόμη μάγκας που έγινε κομμάτι μας.
Τα χρόνια πέρασαν και ο καθένας πορεύεται με τη συνείδησή του. Κι επιλέγει εάν θέλει να ξεχάσει και τι. Κάποιοι συνεχίζουμε αδιόρθωτοι να προφέρουμε τις λέξεις και να τους δίνουμε το πραγματικό τους νόημα. Εισβολή, κατοχή, δολοφόνοι, Ελευθερία…
Τα χρόνια πέρασαν και η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για τις δολοφονίες Ισαάκ - Σολωμού. Δικαίωση όμως; Πότε; Πώς;
Η 11η Αυγούστου 1996 μας βρίσκει σε οικογενειακές διακοπές στα ορεινά της Λευκωσίας. Οι χειρότερες διακοπές. Αυτές που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Γιατί πώς θα μπορούσες να είσαι διακοπές μέσα σε όλο αυτό; Θυμάμαι πως η συγκεκριμένη μέρα είχε σταματήσει βίαια. Καμία δραστηριότητα ψυχαγωγίας από κανέναν στην περιοχή, όπου βρισκόμαστε. Όλοι οι διαμένοντες στο κατάλυμα, γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους, καρφωμένοι μπροστά από την τηλεόραση που δέσποζε στην τραπεζαρία. Στην αρχή αμίλητοι, τόση ησυχία που ούτε κι ένα παιδάκι δεν τολμούσε να ανοίξει το στόμα του. Δεκάδες πρόσωπα, γυναικεία και αντρικά, να παρακολουθούν τα ρεπορτάζ από το οδόφραγμα της Δερύνειας, άσπρα σαν πανί. Να πληροφορούνται για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, να βλέπουν τις σκηνές, να κρατούν το κεφάλι και κάθε τόσο να ξεστομίζουν «εσκοτώσαν τον». Μαζί με αυτό και πολλές άλλες φράσεις που έβγαιναν μπερδεμένες, ασύντακτες από το σοκ και την οργή. Και η φωνή…! Η φωνή τους άλλοτε ψιθυριστή, άλλοτε τόσο δυνατή, σαν κραυγή που έβγαινε από μια ψυχή που την έσκιζαν.
Θυμάμαι να επικρατεί μπέρδεμα στο τότε εφηβικό μου μυαλό, να προσπαθώ να καταλάβω πού βρίσκονταν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, σε ποιο σημείο διαδήλωναν, και να καταλήγω πάντα στο ίδιο: Διαδήλωναν στην πατρίδα μου. Στην πατρίδα τους. Εκεί που είχαν κάθε δικαίωμα να βρίσκονται ελεύθεροι. Εκεί που κάποιοι άλλοι, και δη κουβαλητοί και δολοφόνοι, δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Κανένα! Αλλά σκότωναν. Όπως και κάποιοι άλλοι της ίδιας συνομοταξίας με αυτούς, που σκότωσαν και τότε, το 1974. Που βύθισαν σε ένα παντοτινό πένθος χιλιάδες οικογένειες.
Αισθήματα πόνου, οργής αλλά και εκείνος ο διαολεμένος κόμπος στο λαιμό που σου μένει καρφωμένος κάθε φορά που αισθάνεσαι το άδικο. Μπροστά από την τηλεόραση, όπου συνωστίζονταν δεκάδες άνθρωποι. Με τα μάτια να βουρκώνουν. Με τα χείλη να λένε ξανά και ξανά: «Εσκοτώσαν τον».
Οι ώρες που ακολούθησαν εξίσου δραματικές. Όλες οι λεπτομέρειες για το ποιος ήταν ο 24χρονος που δολοφονήθηκε, για την εμπλοκή Γκρίζων Λύκων, για την απάθεια και ολιγωρία ορισμένων μελών της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ που ήταν παρόντα, το αγέννητο μωρό του…
Σχεδόν όλοι αποχωρήσαμε από το κατάλυμα την ίδια μέρα. Σκυθρωποί επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα για την επιστροφή στο σπίτι. Ποιες διακοπές; Ποιο καλοκαίρι; Πόσα μαύρα καλοκαίρια για αυτόν τον τόπο; Βαριά η ατμόσφαιρα και τις επόμενες μέρες… Και πριν καλά - καλά συνειδητοποιήσεις ότι ναι, είναι εκεί και σκοτώνουν, σκότωσαν και τον Σολωμό. Ένας ακόμη μάγκας που έγινε κομμάτι μας.
Τα χρόνια πέρασαν και ο καθένας πορεύεται με τη συνείδησή του. Κι επιλέγει εάν θέλει να ξεχάσει και τι. Κάποιοι συνεχίζουμε αδιόρθωτοι να προφέρουμε τις λέξεις και να τους δίνουμε το πραγματικό τους νόημα. Εισβολή, κατοχή, δολοφόνοι, Ελευθερία…
Τα χρόνια πέρασαν και η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για τις δολοφονίες Ισαάκ - Σολωμού. Δικαίωση όμως; Πότε; Πώς;