Από: menshouse.gr - Γράφει ο Ερρίκος Βούλγαρης
Είτε επειδή τα επισκεφθήκαμε ως αντίπαλοι οπαδοί, είτε επειδή η καλτίλα τους κατάφερνε να ξεπηδήσει ακόμα και από την τηλεόραση, τα έχουμε συνδέσει με νοσταλγικά κυριακάτικα απογεύματα.
Όποιος κι αν είναι ο λόγος και παρόλο που το «Against Modern Football» πάει κι αυτό να γίνει… μόδα, μας γυρίζουν σε εποχές που ακόμα κι ένα εκτός έδρας ματς στο λεκανοπέδιο είχε τη μαγεία του.
Είναι πέντε ποδοσφαιρικά γήπεδα της Αθήνας που εξαιτίας του ότι οι ομάδες τους εξαφανίστηκαν από την πρώτη κατηγορία, μας έχουν λείψει.
Και είναι τα εξής:
Δημοτικό Στάδιο Βύρωνα
Πιο χαρακτηριστικό δεν γινόταν. Μικρό, στενό και ταυτισμένο με μια ομάδα-ορισμό του αντι-ποδοσφαίρου (όπως ο Αθηναϊκός της εποχής), ήταν συχνά μπελάς ακόμα και για τους «μεγάλους». Γιατί ναι, οι οπαδοί τους γέμιζαν τις εξέδρες που σπανίως είχαν κόσμο στα υπόλοιπα ματς (μιας και η Δόξα Βύρωνα θεωρείται δημοφιλέστερη στην περιοχή). Ωστόσο σε ποιον δεν έχει μείνει αποτυπωμένη η εικόνα της ομάδας του να σφυροκοπεί τον αντίπαλο, αλλά η άμυνα των «λόρδων» να μοιάζει πιο σφιχτή και από τα αξέχαστα νταμάρια στο φόντο;
Δημοτικό Γήπεδο Καισαριανής «Μιχάλης Κρητικόπουλος»
Μια έδρα απ’ αυτές που χαιρόσουν να πας ως φιλοξενούμενος. Εύκολα προσβάσιμο (κοντά στο κέντρο της πόλης), με αντίπαλο συμπαθέστατο, αλλά που σπανίως έβαζε δύσκολα και τοπίο σχεδόν ειδυλλιακό: Διέθετε επίσης κατσάβραχο από το λατομείο που βρίσκεται περιμετρικά, κυπαρίσσια και πλούσια βλάστηση τριγύρω, ενώ το κλίμα σχεδόν πάντοτε ήταν φιλόξενο. Το ιδανικό σκηνικό για οπαδική «κατάληψη», με την αίσθηση ότι η ομάδα σου παίζει σπίτι της και είτε εύκολα, είτε δύσκολα θα καταφέρει να φύγει με τη νίκη.
Γήπεδο Ακράτητου «Γιάννης Παθιακάκης»
Δύσκολο ακόμα και για… γηπεδούχο! Απ’ όποια άποψη κι αν το πάρεις, μια μεγάλη ταλαιπωρία: Εξορισμένο σε τοποθεσία των Άνω Λιοσίων που (χωρίς καμία διάθεση προσβολής για την περιοχή) είναι αυτό που λέμε «στου διαόλου τη μάνα», με στριμόκωλες εξέδρες και ένα πολύ μεγάλο βασικό μειονέκτημα: Τσουχτερό κρύο τον χειμώνα! Χαρακτηριστικό ότι σε βραδινούς αγώνες όπου ένιωθες ότι σε τρία λεπτά υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να μεταμορφωθείς σε ιγκλού, κυκλοφορούσαν πλανόδιοι στην εξέδρα που έκαναν θραύση πουλώντας… κονιάκ!
«Ελ Πάσο»
Ναι, σύμφωνοι, ονομάζεται «Γρηγόρης Λαμπράκης» και ειδικά αυτό το όνομα δεν πρέπει ποτέ και για κανένα λόγο να παραλείπεται. Όπως και να το κάνουμε όμως, στις καρδιές (και τις οπαδικές μας αναμνήσεις) μπήκε και θα υπάρχει πάντοτε ως «Ελ Πάσο»: Με μιάμιση σχεδόν εξέδρα, δυνατότητα τσάμπα παρακολούθησης αν ήσουν αρκετά ικανός στην ορειβασία και τα φροντιστήρια του αξέχαστου ιδιοκτήτη της Καλλιθέας να διαφημίζονται με τις επικές ταμπέλες (μια ανά γράμμα) που σχημάτιζαν Σ-Α-Λ-Ε-Υ-Ρ-Η-Σ στα βράχια πίσω από τη μια εστία.
Γήπεδο Προοδευτικής
Τα λόγια μοιάζουν φτωχά για να περιγράψουν αυτό το καλτ αριστούργημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την ατμόσφαιρα της «στρούγκας» του Κορυδαλλού πρέπει να την έχεις ζήσει για να μπορέσεις να την καταλάβεις. Να έχεις δει με τα μάτια σου τα τάκλιν του Ντάγκα στο βουρκωμένο τερέν. Την χωροταξική αδυναμία των αντιπάλων να εκτελέσουν κόρνερ. Την μπάλα από τα άστοχα σουτ να σκάει στον τοίχο με τη διαφήμιση «Petrofos». Και γλυκές κουβέντες από την εξέδρα όπως το θρυλικό πλέον «άντε γ…ου, παιδάκι»…
