Από: analyst.gr
Ανάλυση
Όλοι καταδικάζουμε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αν και υπάρχουν ευθύνες εκ μέρους της Δύσης – κάτι που όμως δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τον πόλεμο εναντίον μίας χώρας. Από την άλλη πλευρά, ευρισκόμαστε ήδη στον έκτο μήνα του πολέμου και δεν φαίνεται να υπάρχει τέλος – ενώ οι πληροφορίες των περισσοτέρων δυτικών ΜΜΕ, απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Στην ουσία, τα ρωσικά στρατεύματα έχουν πετύχει σημαντικές νίκες, όπως ήταν αναμενόμενο – καταλαμβάνοντας περιοχές που ελέγχουν ποτάμια, λιμάνια και βασικούς κόμβους της Ουκρανίας. Ο κύριος στόχος της Ρωσίας φαίνεται να είναι ο πλήρης έλεγχος του Luhansk και του Donetsk – ενώ το τελικό παιχνίδι θα είναι η κατάληψη της Οδησσού, μέσω της οποίας θα ελέγχεται το 100% των ακτών της Ουκρανίας, κατά μήκος της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας.
Ως μία ρεαλιστική λύση για να σταματήσει επιτέλους ο πόλεμος και η δυστυχία, φαίνεται να είναι οι διαπραγματεύσεις – οι οποίες θα εκχωρούσαν το ρωσικό έλεγχο στην Κριμαία και στις ρωσόφωνες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας. Εν τούτοις, οι ΗΠΑ μάλλον δεν θέλουν να τελειώσει ο πόλεμος – αφού ο στόχος τους είναι να φθείρουν τη Ρωσία μέσα από μία παρατεταμένη σύγκρουση, αδιαφορώντας δυστυχώς για το πόσο θα υποφέρει ο ουκρανικός λαός.
Συνεχίζοντας, οι νίκες της Ρωσίας δεν περιορίζονται μόνο στη στρατιωτική σύγκρουση – αφού μέχρι στιγμής κερδίζουν επί πλέον στο χρηματοπιστωτικό και οικονομικό πόλεμο που τους κήρυξαν οι ΗΠΑ του Biden και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους (ανάλυση). Ειδικότερα, τα έσοδα της Ρωσίας από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου ευρίσκονται σε ιστορικά υψηλά, τα πλεονάσματα της είναι σε επίπεδα ρεκόρ και το ρωσικό ρούβλι έχει ισχυροποιηθεί σε μεγάλο βαθμό – ενώ η Κίνα και η Ινδία αγοράζουν όλο το ρωσικό πετρέλαιο που αρνείται η Ευρώπη να εισάγει. Παράλληλα, ολόκληρη η Ασία αυξάνει την ανταγωνιστικότητα της, λόγω των χαμηλότερων τιμών ενέργειας – εις βάρος κυρίως της Ευρώπης.
Εν τω μεταξύ, οι οικονομίες των ΗΠΑ και της ΕΕ ευρίσκονται είτε σε ύφεση, είτε πολύ κοντά – κινδυνεύοντας να βυθιστούν σε έναν στασιμοπληθωρισμό που θα έχει διπλά χαρακτηριστικά: αυτά της πετρελαϊκής κρίσης της δεκαετίας του 1970 συν εκείνα της χρηματοπιστωτικής του 2008. Ακόμη χειρότερα, σε μία στασιμοπληθωριστική κρίση χρέους – λόγω των υπερβολικών χρεών πολλών δυτικών κρατών, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ
Εκτός αυτού ο πληθωρισμός στη Δύση είναι εκτός ελέγχου – ενώ είναι αδύνατον να καταπολεμηθεί με την αύξηση των επιτοκίων εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών, αφού οφείλεται στην προσφορά και όχι στη ζήτηση. Αντίθετα, η αύξηση των επιτοκίων θα επιδεινώσει την προσφορά και θα προκαλέσει ύφεση – οπότε στασιμοπληθωρισμό.
Σε κάθε περίπτωση, οι ελλείψεις εμπορευμάτων θα οδηγήσουν σύντομα σε άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ – ενώ η διατήρηση των τιμών του φυσικού αερίου στα σημερινά επίπεδα, θα προκαλέσει μία σειρά πολύ πιο επώδυνων προβλημάτων. Δεν είναι λάθος λοιπόν να συμπεράνει κανείς ότι, οι οικονομικές κυρώσεις του προέδρου Biden απέτυχαν – βλάπτοντας τις ΗΠΑ και ειδικά την Ευρώπη, πολύ περισσότερο από ότι βλάπτουν τη Ρωσία.
Σήμερα δε τόσο το Bloomberg, όσο και οι New York Times, αρχίζουν να παραδέχονται πως ο πόλεμος είναι μία χαμένη υπόθεση για την Ουκρανία – επίσης πως η Οικονομία των ΗΠΑ υποφέρει, από τις κυρώσεις που έχουν ως στόχο τη Ρωσία. Μόνο οι κερδοσκόποι στους τομείς της ενέργειας, των τροφίμων κλπ. χαίρονται – αφού κερδίζουν τεράστια ποσά, από την εκμετάλλευση τέτοιων συνθηκών.
Περαιτέρω, μία άλλη δυνητικά επικίνδυνη παρενέργεια της αποτυχημένης εκστρατείας κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, είναι το ότι, οι οικονομικές κυρώσεις μπορούν να διευκολύνουν τον πόλεμο – αντί να τον αποτρέπουν ή να τον σταματήσουν. Η αιτία είναι ακριβώς το ότι, οι δυτικές κυρώσεις απέτυχαν – γεγονός που σημαίνει πως εκείνα τα κράτη που εξετάζουν εισβολές σε άλλα και δεν το έκαναν λόγω των απειλών κυρώσεων, σήμερα έχουν πάψει να το φοβούνται.
Αυτό αφορά κυρίως την Κίνα, σε σχέση με την Ταιβάν – γεγονός που σημαίνει πως πριν ακόμη επιβάλουν κυρώσεις οι ΗΠΑ στη Ρωσία, έπρεπε αφενός μεν να σιγουρευθούν για την επιτυχία τους, αφετέρου να εξετάσουν διεξοδικά τι θα έκαναν, σε περίπτωση αποτυχίας τους. Δεν τραβάει κανείς το πιστόλι εναντίον κάποιου, εάν δεν είναι σίγουρος πως θα πετύχει το στόχο του – αφού έτσι οι πράξεις του λειτουργούν ως μπούμερανγκ.
Τα ίδια ισχύουν φυσικά για την ΕΕ – ενώ, όσον αφορά τα 56 δις $, με τα οποία οι ΗΠΑ στήριξαν την Ουκρανία, μάλλον θα αποδειχθούν ως μία πολύ κακή επένδυση. Ο πρωθυπουργός της Ουκρανίας πάντως ζήτησε 5 δις $ κάθε μήνα και 750 δις $ για την ανοικοδόμηση της χώρας του – χωρίς φυσικά να σκεφθεί εάν θα υπάρχει η Ουκρανία, τουλάχιστον στη σημερινή της μορφή.
Σε σχέση δε με τα μέρη που ελέγχει ήδη η Ρωσία ή που θα ελέγξει σύντομα, συμπεριλαμβάνουν το βιομηχανικό ιστό της Ουκρανίας, τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικών πόρων και την πιο εύφορη γη – ενώ είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει την ανοικοδόμηση τους, χρησιμοποιώντας την ίδια τη βιομηχανική τους ικανότητα, την εξόρυξη και τη γεωργική τους παραγωγή.
Δυστυχώς για τους Ουκρανούς που πίστεψαν τον πρωθυπουργό τους και που πολεμούν ηρωικά για την πατρίδα τους, αυτό που προβλέπεται είναι ο χωρισμός της Ουκρανίας σε ένα τμήμα που θα ευημερεί υπό τον έλεγχο της Ρωσίας και σε ένα απελπιστικά φτωχό υπόλοιπο – ενώ μπορεί να πρόκειται για μία απαισιόδοξη πρόβλεψη, αλλά αυτή φαίνεται να είναι η αλήθεια.