Και στις δύο περιπτώσεις, η Δύση δεν άσκησε πίεση στην πλευρά που υποστηρίζει να τηρήσει τις υπογεγραμμένες διεθνείς συμφωνίες
Στρατιώτες του ΝΑΤΟ των ΗΠΑ περιπολούν δίπλα στην αστυνομία του Κοσσυφοπεδίου κοντά στα σύνορα μεταξύ Κοσσυφοπεδίου και Σερβίας στις 2 Οκτωβρίου 2021 - ARΜΕΝD NΙΜΑΝI / ΑFΡ
Του Αλεξάνταρ Πάβιτς, πολιτικού αναλυτή - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Εκτός από τη σύγκρουση στην Ουκρανία, η Ευρώπη βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με την προοπτική μιας νέας σύγκρουσης στο Κοσσυφοπέδιο, την αποσχισθείσα επαρχία της Σερβίας (επισήμως ονομάζεται Κόσοβο και Μετόχια σύμφωνα με το σερβικό σύνταγμα). Η μονομερής απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου αναγνωρίστηκε από τις κύριες δυτικές δυνάμεις το 2008. Αυτό έγινε εννέα χρόνια μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Σερβία και την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, μετά την οποία οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ κατέλαβαν την επαρχία και βοήθησαν στην εγκατάσταση μιας κυβέρνησης υπό την ηγεσία των Αλβανών στην οποία κυριαρχούν πρώην μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης "Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου".
Η τρέχουσα κρίση πυροδοτήθηκε από τον Αλβανό πρωθυπουργό του Κοσσυφοπεδίου, Albin Kurti, ο οποίος αρχικά ήθελε να αναγκάσει τον σερβικό πληθυσμό στο βόρειο τμήμα της περιοχής να αποδεχθεί πινακίδες κυκλοφορίας και έγγραφα ταυτότητας του Κοσσυφοπεδίου από την 1η Αυγούστου και να απαγορεύσει την είσοδο στην επαρχία ή να εκδίδονται προσωρινά έγγραφα σε ταξιδιώτες με πινακίδες και έγγραφα σερβικής έκδοσης.
Ο Κούρτι επιχείρησε ένα παρόμοιο κόλπο το Σεπτέμβριο του 2021, πυροδοτώντας μια κρίση όπου ντόπιοι Σέρβοι στο βόρειο Κοσσυφοπέδιο οργάνωσαν οδοφράγματα και η αστυνομία του Κοσσυφοπεδίου φέρεται να ξυλοκοπούσε και να εκφόβιζε Σέρβους πολίτες, ενώ οι αρχές στο Βελιγράδι έθεσαν τον σερβικό στρατό σε συναγερμό και διέταξαν υπερπτήσεις με μαχητικά αεροσκάφη πάνω από τα διοικητικά σύνορα μεταξύ της ίδιας της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου. Η ΕΕ τελικά μεσολάβησε σε μια προσωρινή συμφωνία, εν αναμονή μιας τελικής συμφωνίας που υποτίθεται ότι θα είχε επιτευχθεί μέχρι τον Απρίλιο του 2022, υπό την αιγίδα της ΕΕ. Ωστόσο, τίποτα δεν προέκυψε από αυτό.
Από το Κοσσυφοπέδιο μέχρι την Ουκρανία, φαίνεται πως υπάρχει ένα μοτίβο σχετικά με συμφωνίες στις οποίες οι δυτικές δυνάμεις έχουν το χέρι. Από την έναρξη της φετινής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία, Ρώσοι αξιωματούχοι επανέλαβαν επανειλημμένα ότι η Δύση δεν πίεσε ποτέ το Κίεβο να εκπληρώσει το μέρος της ειρηνευτικής συμφωνίας Μινσκ 2 του 2015, με σκοπό να τερματιστεί η αντιπαράθεση του Κιέβου με τις δημοκρατίες του Ντονμπάς. Πρόσφατα, ο πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας, Πιότρ Ποροσένκο παραδέχτηκε ανοιχτά πως η Ουκρανία δεν σκόπευε ποτέ να εκπληρώσει τη συμφωνία, αλλά απλώς αγόραζε χρόνο μέχρι να μπορέσει να δημιουργήσει έναν στρατό ικανό να καταβάλει το Ντονμπάς.
Η κατάσταση με το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι πολύ διαφορετική. Η ΕΕ μεσολάβησε σε μια συμφωνία μεταξύ Πρίστινα και Βελιγραδίου τον Απρίλιο του 2013, τη λεγόμενη Συμφωνία των Βρυξελλών, με την οποία η Σερβία έπρεπε να διαλύσει τις «παράλληλες» αστυνομικές και δικαστικές δομές της στο Κοσσυφοπέδιο και να πείσει τους Σέρβους του Κοσσυφοπεδίου να αποδεχθούν την ένταξη στην αστυνομία του Κοσσυφοπεδίου και νομικό σύστημα, χωρίς να αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της επικράτειας. Και οι αρχές του Βελιγραδίου το έκαναν αυτό, παρά τη μεγάλη δημόσια κατακραυγή για την κίνηση.
Ωστόσο, υπήρχε ένα δεύτερο μέρος της συμφωνίας, με το οποίο η Πρίστινα υποχρεούταν να σχηματίσει Ένωση Σερβικών Δήμων, με σημαντικές τοπικές εξουσίες και δεσμούς με τη Σερβία. Το αλβανικό μέρος της Συμφωνίας των Βρυξελλών δεν έχει εκπληρωθεί μέχρι σήμερα. Ή, όπως σημείωσε ο πρόεδρος της Σερβίας Aleksandar Vucic στις 31 Ιουλίου, ότι έχουν περάσει 3.390 ημέρες από την υπογραφή της Συμφωνίας των Βρυξελλών, και ακόμη δεν υπάρχει κανένα σημάδι σύνδεσης.
Όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας, η συλλογική Δύση έχει ασκήσει απολύτως μηδενική πίεση στην πλευρά που υποστηρίζει για να εκπληρώσει το μέρος της υπογεγραμμένης διεθνούς συμφωνίας. Και πάλι, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας, αυτό ενθάρρυνε την Πρίστινα να υιοθετήσει μια ολοένα και πιο πολεμική στάση, η οποία μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε μια πιο σοβαρή σύγκρουση.
Υπάρχει ένα επιπλέον συστατικό στο μείγμα του Κοσσυφοπεδίου, χάρη στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Συγκεκριμένα, οι Σέρβοι –τόσο στη Σερβία όσο και στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη– στέκονται ουσιαστικά μόνοι μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών αρνούμενοι να συμμετάσχουν στις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και επιδεικνύοντας σταθερά ανοιχτή υποστήριξη για την ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση στο Βελιγράδι δέχεται συνεχείς, αυξανόμενες πιέσεις από τις κύριες δυτικές πρωτεύουσες, καθώς και από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, να αλλάξει την πολιτική της και να συμμετάσχει στη συλλογική οικονομική αυτοκτονία της Δύσης.
Δεδομένου ότι το Βελιγράδι έχει αποδειχθεί πως είναι ένα σκληρό καρύδι για τη Δύση για να σπάσει διπλωματικά όταν πρόκειται για την αντίθεσή του στη Ρωσία, δεν είναι καθόλου τραβηγμένο να φανταστούμε ότι οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου θα μπορούσαν απλώς να θεωρηθούν από τη Δύση ως ένα χρήσιμο εργαλείο για επιπλέον σφίξιμο της βίδας στο Βελιγράδι. Με τον ίδιο κυνικό τρόπο που οι δύστυχοι Ουκρανοί χρησιμοποιούνται για να πιέσουν και να αποδυναμώσουν τη Ρωσία.
Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες σίγουρα θα μας πουν πολλά. Η προσωρινή αναστολή που επέφερε η κατά ένα μήνα αναβολή από τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου της απαγόρευσης των σερβικών πινακίδων κυκλοφορίας και εγγράφων αναγνώρισης έως την 1η Σεπτεμβρίου μπορεί να φαίνεται ενθαρρυντική. Ωστόσο, πρέπει πάντα να λαμβάνεται υπόψη πως η Δύση έχει όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να πιέσει την Πρίστινα να εκπληρώσει τη Συμφωνία των Βρυξελλών και γενικά να συμπεριφέρεται απλώς. Το Κοσσυφοπέδιο εξαρτάται πλήρως από μια σταθερή ροή δυτικών οικονομικών εισροών και την υποστήριξη ασφαλείας του ΝΑΤΟ.
Ο Σέρβος πρόεδρος έχει δηλώσει δημόσια ότι η Σερβία δεν ενδιαφέρεται για μια νέα σύγκρουση, αλλά δε θα επιτρέψει στο λαό της να βλάψει και να τύχει κακομεταχείρισης από το μηχανισμό ασφαλείας του Κοσσυφοπεδίου. Εάν οι κύριες δυτικές δυνάμεις δε χαλιναγωγήσουν τον Κούρτι και, αντί να τον πιέσουν να εκπληρώσει προηγουμένως υπογεγραμμένες συμφωνίες, του επιτρέψουν να χρησιμοποιήσει βία και να κάνει τις ανακοινωμένες μονομερείς κινήσεις του το Σεπτέμβριο, ή ακόμα και νωρίτερα, μπορεί να σημαίνει τουλάχιστον μερικά πράγματα : 1) ότι η απειλή νέας βίας στο Κοσσυφοπέδιο χρησιμοποιήθηκε από τη Δύση για να αποσπάσει μερικές ακόμη παραχωρήσεις από το Βελιγράδι, ίσως στα παρασκήνια, που είχαν να κάνουν με το σχηματισμό νέας σερβικής κυβέρνησης, ή 2) πως οι πολιορκημένες πολιτικές ελίτ της Δύσης θέλουν και, ίσως, χρειάζονται απεγνωσμένα το ξέσπασμα μιας άλλης σύγκρουσης στην Ευρώπη. Ή ίσως και τα δύο.
Το μόνο πράγμα που είναι, δυστυχώς, δύσκολο να φανταστεί κανείς, είναι ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ κάνουν πράγματι κάτι για να συμβάλουν θεμελιωδώς σε μια ειρηνική επίλυση αυτής της κρίσης.
