Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτές οι δηλώσεις ισοδυναμούν με σιωπηρή παραδοχή ότι η Ρωσία είχε και πάλι δίκιο σε ό,τι προειδοποίησε για το Κίεβο, το οποίο σε αυτό το πλαίσιο ήταν πως ασκεί πυρηνική τρομοκρατία κατά της Ευρώπης. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία αφού αυτοί οι δύο κορυφαίοι αξιωματούχοι ανακοίνωσαν ανοιχτά ότι θα χρησιμοποιήσουν στρατιωτική βία για να απομακρύνουν τη Ρωσία από τον πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής του Zaporozhye (ZNPP). Το γεγονός πως αυτές οι απειλές δεν έχουν καταδικαστεί από κανέναν δυτικό αξιωματούχο υποδηλώνει παθητική αποδοχή του αντιπροσώπου τους που κρατά το δαμόκλειο ξίφος μιας πυρηνικής καταστροφής πάνω από το κεφάλι όλων. Αυτό είναι ακόμη πιο εκπληκτικό όταν οι συνέπειες οποιασδήποτε πιθανής καταστροφής θα αντηχούσαν ευρέως σε ολόκληρη την ήπειρο, ειδικά στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, στην οποία βρίσκονται πολλά μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Η μόνη πιθανή εξήγηση για αυτή τη συγκλονιστική στάση είναι ότι η Δύση έχει γίνει τόσο απελπισμένη να σταματήσει την αργή αλλά σταθερή προέλαση της Ρωσίας σε όλη την τελευταία φάση της ουκρανικής σύγκρουσης ώστε η ιδεολογικά καθοδηγούμενη ελίτ της είναι κυριολεκτικά διατεθειμένη να θυσιάσει τη ζωή των δικών της ανθρώπων και των μελλοντικών γενεών σε ένα ύστατο στοίχημα για να το πετύχει αυτό. Οι πολίτες τους, εν τω μεταξύ, προφανώς δεν το εγκρίνουν αυτό, αλλά είναι αδύναμοι να διαμορφώσουν την εξέλιξη των γεγονότων. Ακόμη και αν διαμαρτυρηθούν ειρηνικά μαζικά, δε θα έχει καμία διαφορά, καθώς το περισσότερο που θα μπορούσαν να κάνουν θεωρητικά είναι να πιέσουν τους αξιωματούχους τους να καταδικάσουν το Κίεβο, κάτι που δεν είναι ρεαλιστικό να το περιμένει κανείς και επίσης δε θα έκανε τη διαφορά. Ο μόνος που μπορεί να αποτρέψει αυτήν την επικείμενη πυρηνική καταστροφή είναι ο προστάτης των ΗΠΑ αυτής της χώρας που καταρρέει.
Μιλώντας κυνικά, η Ουάσιγκτον μπορεί να μην ενοχλείται και τόσο πολύ, ακόμη κι αν συμβεί το χειρότερο σενάριο, καθώς η «ασημένια επένδυση» θα ήταν ότι οι οικονομικοί της αντίπαλοι πέρα από τον Ατλαντικό θα εμποδίζονταν για πάντα να την ανταγωνιστούν στο μέλλον. Τούτου λεχθέντος, δεν είναι σαφές ποια αναλογία της ελίτ της μπορεί να έχει αυτές τις απόψεις και αν έχει την επιρροή για να διασφαλίσει πως η χώρα τους δε θα παρέμβει για να αποτρέψει αυτό. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τουλάχιστον κάποιοι από τις μόνιμες στρατιωτικές, μυστικές και διπλωματικές γραφειοκρατίες («βαθύ κράτος») δεν είναι αντίθετες με αυτό το σενάριο, διαφορετικά δεν θα είχε φτάσει ποτέ στο σημείο όπου το Κίεβο πρακτικά να καυχιέται για βομβαρδισμούς στο ZNPP με το πρόσχημα της «απελευθέρωσής» του από το ρωσικό έλεγχο.
Από αυτό μπορούμε να αντλήσουμε ένα μάθημα που είναι πολύ μεγαλύτερο από την ίδια την ουκρανική σύγκρουση και είναι ότι ριζοσπαστικά στοιχεία της ελίτ των ΗΠΑ θα καταφύγουν στις ύστατες προσπάθειες για να εξασφαλίσουν πως η ιδεολογική τους ατζέντα θα προωθηθεί ανεξάρτητα από το κόστος. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι όλα θα περάσουν την κόκκινη γραμμή, αν και θα μπορούσε πάντα να συμβεί, ακόμη και χωρίς να το έχει κανείς πρόθεση. Όσον αφορά την ευρύτερη εικόνα, η επικείμενη επανέναρξη της «Περιστροφής στην Ασία» των ΗΠΑ μετά το προκλητικό ταξίδι της Pelosi στην Ταϊβάν νωρίτερα αυτόν τον μήνα υποδηλώνει ότι μια περιφερειακή παραλλαγή του έμμεσου πυρηνικού βραχίονα του Κιέβου μπορεί κάποτε να εφαρμοστεί προς τη Λαϊκή Δημοκρατία.
Το ανατολικοασιατικό θέατρο του Νέου Ψυχρού Πολέμου είναι πολύ διαφορετικό από το ανατολικοευρωπαϊκό του, αλλά η ίδια στρατηγική αρχή παραμένει σταθερή: δεν μπορεί πλέον να παραγνωριστεί πως οι περιφερειακοί πληρεξούσιοι των ΗΠΑ θα ακολουθήσουν τα βήματα του Κιέβου ανεβάζοντας τα διακυβεύματα στα υψηλότερα επίπεδα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει η Κίνα εάν βγει νικήτρια σε μια καυτή σύγκρουση (ακόμη και με αργό και σταθερό ρυθμό όπως η Ρωσία στην Ουκρανία). Κατά μία έννοια, αυτό είναι ένα remix της λεγόμενης «Θεωρίας του Τρελού» του Νίξον όπου προσποιήθηκε πως ήταν αρκετά τρελός για να κάνει το αδιανόητο για να αποτρέψει τους διεθνείς αντιπάλους της χώρας του εκείνη την εποχή, με την κύρια διαφορά ότι η ελίτ που καθοδοηγεί ιδεολογικά τις ΗΠΑ μπορεί στην πραγματικότητα να μην προσποιείται.
