Οι εισβολείς είδαν την πραγματικότητα: Οι Ουκρανοί ζουν καλύτερα από αυτούς
Από: capital.gr / Γράφει ο Yegor Firsov - Opinion, NYT
Στις αρχές Απριλίου μπήκα στην Andriivka, ένα χωριό κοντά στο Κίεβο, με το τάγμα μου στις ουκρανικές δυνάμεις εδαφικής άμυνας. Ήμασταν από τα πρώτα ουκρανικά στρατεύματα που εισήλθαν στο χωριό μετά από μια ρωσική κατοχή που διήρκησε περίπου ένα μήνα. Οι κάλυκες και τα κιβώτια με τα πυρομαχικά ήταν διάσπαρτα παντού και τα σπίτια ήταν σε διάφορες καταστάσεις ερείπωσης. Σε μία από τις αυλές που περάσαμε υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο καμμένο τανκ.
Οι Ρώσοι σκότωσαν αμάχους στην Andriivka και λεηλάτησαν σπίτια. Οι ντόπιοι μας είπαν και κάτι άλλο που έκαναν οι Ρώσοι. Μια μέρα πήραν μοτοποδήλατα και ποδήλατα από κάποιες αυλές και έκαναν βόλτες με αυτά στον δρόμο σαν παιδιά, βιντεοσκοπώντας ο ένας τον άλλον με τα τηλέφωνά τους και γελώντας με χαρά, σαν να είχαν πάρει κάποιο πολυαναμενόμενο δώρο γενεθλίων.
Λίγες ημέρες νωρίτερα βρισκόμασταν στην Bucha, ένα προάστιο βορειοδυτικά του Κιέβου που υπέστη μία βίαιη κατοχή. Οι άνθρωποι εκεί μας είπαν ότι όταν η πρώτη ρωσική φάλαγγα μπήκε στην πόλη, τα στρατεύματα ρώτησαν αν ήταν στο Κίεβο. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τέτοια ειδυλλιακά πάρκα και εξοχικά σπίτια μπορούσαν να υπάρχουν έξω από μια πρωτεύουσα. Στη συνέχεια, λεηλάτησαν με εξονυχιστικό τρόπο τα σπίτια της περιοχής. Πήραν χρήματα, φτηνές ηλεκτρονικές συσκευές, αλκοόλ, ρούχα και ρολόγια. Αλλά, όπως είπαν οι ντόπιοι, έδειχναν να είναι μπερδεμένοι με τις ρομποτικές ηλεκτρικές σκούπες και πάντα τις άφηναν.
Μία κάτοικος, η οποία μου είπε ότι την συνέλαβαν όμηρο οι Ρώσοι στρατιώτες στο σπίτι της, έλεγε ότι δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν το γεγονός ότι είχε δύο μπάνια και επέμεναν ότι πρέπει να υπήρχαν και άλλα άτομα που έμεναν στο σπίτι μαζί της.
Αυτός ο πόλεμος αποτελεί μοιραίο λάθος του (Ρώσου προέδρου) Βλαντίμιρ Πούτιν. Όχι λόγω των οικονομικών κυρώσεων και ούτε λόγω των μαζικών απωλειών στρατευμάτων και τανκ, αλλά επειδή οι στρατιώτες του κ. Πούτιν προέρχονται από μερικές από τις φτωχότερες και πιο αγροτικές περιοχές της Ρωσίας. Πριν από αυτόν τον πόλεμο, αυτοί οι άνδρες οδηγούνταν στο να πιστεύουν ότι οι Ουκρανοί ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας και ήταν πολιτισμικά, οικονομικά και πολιτικά κατώτεροι.
Τώρα πλέον, οι εισβολείς έχουν δει την πραγματικότητα: Οι Ουκρανοί ζουν καλύτερα από αυτούς.
Ο πόλεμος έφερε και εμένα μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα. Όταν η Ουκρανία και η Ρωσία εγκατέλειψαν τη Σοβιετική Ένωση πριν από περίπου 30 χρόνια, είχαμε τις ίδιες οικονομίες που βασίζονταν στους φυσικούς πόρους, την ίδια ενδημική διαφθορά και φτώχεια. Οι ξένοι συχνά πίστευαν ότι η Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσίας, και ακόμη και οι Ουκρανοί δεν καταλάβαιναν πάντα τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των Ρώσων και των Ουκρανών. Σε κάποιο σημείο, όμως, οι δρόμοι μας χώρισαν.
Μεγάλωσα στην Αβντίιβκα, στην περιφέρεια Ντόνετσκ στην ανατολική Ουκρανία. Όταν αρρώστησα ως παιδί και είχα υψηλό πυρετό, η γιαγιά μου κάλεσε ασθενοφόρο. Όταν δεν έφτασε, καλέσαμε ξανά και μας είπαν ότι δεν είχαν αρκετή βενζίνη για να έρθουν σε εμάς. Θυμάμαι εκείνο το νοσοκομείο. Οι άνθρωποι έπρεπε να φέρουν το δικό τους βαμβάκι. Και θυμάμαι τους γείτονές μας, που δούλευαν σε ένα εργοστάσιο κοτόπουλων. Όταν η επιχείρηση δεν είχε μετρητά, τους έδινε για μισθό κοτόπουλα. Αμέτρητα κοτόπουλα έτρεχαν σε όλη την αυλή.
Έφυγα από την Avdiivka το 2014, όταν οι υποστηριζόμενοι από τη Ρωσία αποσχιστές ανακήρυξαν τα ανατολικά της πόλης μου σε Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Οι δρόμοι από τους οποίους έφυγα ήταν γεμάτοι με βαθιές λακούβες που κανείς δεν είχε έρθει ποτέ να φτιάξει, οπότε οι άνθρωποι τις γέμιζαν με τα υπολείμματα του κάρβουνου που έκαιγαν στις σόμπες τους στο σπίτι. Μπορούσε να "χαθεί" το αυτοκίνητό σου σε αυτές τις λακούβες. Αυτή την άνοιξη, ωστόσο, όταν έφυγα από το Κίεβο για να επιστρέψω ανατολικά προς την Avdiivka και τη γραμμή του μετώπου, οδήγησα περίπου 460 μίλια σε τέλειους δρόμους σε λιγότερο από 10 ώρες.
Όταν ξαναείδα το νοσοκομείο, ένιωσα σαν να βρισκόμουν σε νοσοκομείο μιας μικρής δυτικοευρωπαϊκής πόλης. Το κτίριο είχε ανακαινιστεί πλήρως και πολλά από τα μηχανήματα έμοιαζαν καινούργια. Παρόμοια αίσθηση είχα όταν επισκέφθηκα ένα τοπικό σχολείο που είχε υποστεί ζημιές από βομβαρδισμούς το 2015. Είχε επίσης ανακαινιστεί και εξοπλιστεί με σύγχρονους υπολογιστές (τόσο το σχολείο όσο και το νοσοκομείο καταστράφηκαν πρόσφατα σχεδόν ολοσχερώς από τους Ρώσους).
Η Ουκρανία έμαθε πώς να κατασκευάζει δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία. Οι Ουκρανοί μπορούν να ταξιδεύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς βίζα από το 2017. Και όταν ο (Ουκρανός πρόεδρος) Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ένας πολιτικός αουτσάιντερ, εξελέγη πρόεδρος το 2019 με μια φιλοευρωπαϊκή ατζέντα κατά της διαφθοράς, ο προηγούμενος πρόεδρος, Πετρό Ο. Ποροσένκο, το δέχθηκε αμέσως.
Φυσικά, η Ουκρανία εξακολουθεί να έχει τα προβλήματά της. Υπάρχει ακόμη διαφθορά. Δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι με το δικαστικό μας σύστημα: τα δικαστήριά μας δεν είναι ανεξάρτητα. Πριν από τον πόλεμο, μεγάλος αριθμός Ουκρανών έφευγε κάθε χρόνο για να εργαστεί στην Πολωνία και σε άλλες χώρες. Έχουμε ακόμη μια μεγάλη λίστα δράσεων που πρέπει να ολοκληρωθούν.
Αλλά αυτά τα προβλήματα δεν είναι τα ίδια με εκείνα της Ρωσίας, όπου ο κ. Πούτιν είναι λίγο-πολύ επικεφαλής για περισσότερα από 20 χρόνια και οι εκλογές ουσιαστικά δεν έχουν νόημα, όπου οι κακοσυντηρημένοι δρόμοι διαπερνούν τη χώρα -εκτός όταν απλά καταλήγουν σε κάποιο τέλος- και όπου κάποιος μπορεί να καταδικαστεί σε φυλάκιση επειδή απλώς εξέφρασε τη γνώμη του, όπως ο Αλεξέι Γκορίνοφ, μέλος ενός τοπικού συμβουλίου που καταδικάστηκε πρόσφατα σε επτά χρόνια φυλάκιση επειδή τάχθηκε κατά του πολέμου στην Ουκρανία.
Πριν από 10 χρόνια οι Ουκρανοί μπορούσαν να πίνουν μπύρα με τους Ρώσους μετά τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αλλά τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι η Ουκρανία προχωρούσε προς τα εμπρός και η Ρωσία προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η Ουκρανία προσπαθούσε να χτίσει έναν δρόμο προς την ελευθερία και η Ρωσία έχτιζε έναν δρόμο επιστροφής στη Σοβιετική Ένωση, μέσω της τηλεοπτικής προπαγάνδας του Κρεμλίνου και των πετροδολαρίων. Τελικά απομακρυνθήκαμε πολύ και κάτι "έσπασε".
Κάθε μέρα εδώ και μήνες μεταφέρω Ουκρανούς που έχουν τραυματιστεί στον πόλεμο για την προστασία αυτού που έχουμε χτίσει. Τώρα οι εισβολείς έχουν δει κι αυτοί τι έχουμε χτίσει. Αυτή είναι μια αλήθεια που μπορούν να πάρουν μαζί τους στο σπίτι τους.
* Ο Yegor Firsov είναι γιατρός στον ουκρανικό στρατό. Ήταν μέλος του ουκρανικού κοινοβουλίου από το 2014 έως το 2016.
© 2022 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group"
Στις αρχές Απριλίου μπήκα στην Andriivka, ένα χωριό κοντά στο Κίεβο, με το τάγμα μου στις ουκρανικές δυνάμεις εδαφικής άμυνας. Ήμασταν από τα πρώτα ουκρανικά στρατεύματα που εισήλθαν στο χωριό μετά από μια ρωσική κατοχή που διήρκησε περίπου ένα μήνα. Οι κάλυκες και τα κιβώτια με τα πυρομαχικά ήταν διάσπαρτα παντού και τα σπίτια ήταν σε διάφορες καταστάσεις ερείπωσης. Σε μία από τις αυλές που περάσαμε υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο καμμένο τανκ.
Οι Ρώσοι σκότωσαν αμάχους στην Andriivka και λεηλάτησαν σπίτια. Οι ντόπιοι μας είπαν και κάτι άλλο που έκαναν οι Ρώσοι. Μια μέρα πήραν μοτοποδήλατα και ποδήλατα από κάποιες αυλές και έκαναν βόλτες με αυτά στον δρόμο σαν παιδιά, βιντεοσκοπώντας ο ένας τον άλλον με τα τηλέφωνά τους και γελώντας με χαρά, σαν να είχαν πάρει κάποιο πολυαναμενόμενο δώρο γενεθλίων.
Λίγες ημέρες νωρίτερα βρισκόμασταν στην Bucha, ένα προάστιο βορειοδυτικά του Κιέβου που υπέστη μία βίαιη κατοχή. Οι άνθρωποι εκεί μας είπαν ότι όταν η πρώτη ρωσική φάλαγγα μπήκε στην πόλη, τα στρατεύματα ρώτησαν αν ήταν στο Κίεβο. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τέτοια ειδυλλιακά πάρκα και εξοχικά σπίτια μπορούσαν να υπάρχουν έξω από μια πρωτεύουσα. Στη συνέχεια, λεηλάτησαν με εξονυχιστικό τρόπο τα σπίτια της περιοχής. Πήραν χρήματα, φτηνές ηλεκτρονικές συσκευές, αλκοόλ, ρούχα και ρολόγια. Αλλά, όπως είπαν οι ντόπιοι, έδειχναν να είναι μπερδεμένοι με τις ρομποτικές ηλεκτρικές σκούπες και πάντα τις άφηναν.
Μία κάτοικος, η οποία μου είπε ότι την συνέλαβαν όμηρο οι Ρώσοι στρατιώτες στο σπίτι της, έλεγε ότι δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν το γεγονός ότι είχε δύο μπάνια και επέμεναν ότι πρέπει να υπήρχαν και άλλα άτομα που έμεναν στο σπίτι μαζί της.
Αυτός ο πόλεμος αποτελεί μοιραίο λάθος του (Ρώσου προέδρου) Βλαντίμιρ Πούτιν. Όχι λόγω των οικονομικών κυρώσεων και ούτε λόγω των μαζικών απωλειών στρατευμάτων και τανκ, αλλά επειδή οι στρατιώτες του κ. Πούτιν προέρχονται από μερικές από τις φτωχότερες και πιο αγροτικές περιοχές της Ρωσίας. Πριν από αυτόν τον πόλεμο, αυτοί οι άνδρες οδηγούνταν στο να πιστεύουν ότι οι Ουκρανοί ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας και ήταν πολιτισμικά, οικονομικά και πολιτικά κατώτεροι.
Τώρα πλέον, οι εισβολείς έχουν δει την πραγματικότητα: Οι Ουκρανοί ζουν καλύτερα από αυτούς.
Ο πόλεμος έφερε και εμένα μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα. Όταν η Ουκρανία και η Ρωσία εγκατέλειψαν τη Σοβιετική Ένωση πριν από περίπου 30 χρόνια, είχαμε τις ίδιες οικονομίες που βασίζονταν στους φυσικούς πόρους, την ίδια ενδημική διαφθορά και φτώχεια. Οι ξένοι συχνά πίστευαν ότι η Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσίας, και ακόμη και οι Ουκρανοί δεν καταλάβαιναν πάντα τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των Ρώσων και των Ουκρανών. Σε κάποιο σημείο, όμως, οι δρόμοι μας χώρισαν.
Μεγάλωσα στην Αβντίιβκα, στην περιφέρεια Ντόνετσκ στην ανατολική Ουκρανία. Όταν αρρώστησα ως παιδί και είχα υψηλό πυρετό, η γιαγιά μου κάλεσε ασθενοφόρο. Όταν δεν έφτασε, καλέσαμε ξανά και μας είπαν ότι δεν είχαν αρκετή βενζίνη για να έρθουν σε εμάς. Θυμάμαι εκείνο το νοσοκομείο. Οι άνθρωποι έπρεπε να φέρουν το δικό τους βαμβάκι. Και θυμάμαι τους γείτονές μας, που δούλευαν σε ένα εργοστάσιο κοτόπουλων. Όταν η επιχείρηση δεν είχε μετρητά, τους έδινε για μισθό κοτόπουλα. Αμέτρητα κοτόπουλα έτρεχαν σε όλη την αυλή.
Έφυγα από την Avdiivka το 2014, όταν οι υποστηριζόμενοι από τη Ρωσία αποσχιστές ανακήρυξαν τα ανατολικά της πόλης μου σε Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Οι δρόμοι από τους οποίους έφυγα ήταν γεμάτοι με βαθιές λακούβες που κανείς δεν είχε έρθει ποτέ να φτιάξει, οπότε οι άνθρωποι τις γέμιζαν με τα υπολείμματα του κάρβουνου που έκαιγαν στις σόμπες τους στο σπίτι. Μπορούσε να "χαθεί" το αυτοκίνητό σου σε αυτές τις λακούβες. Αυτή την άνοιξη, ωστόσο, όταν έφυγα από το Κίεβο για να επιστρέψω ανατολικά προς την Avdiivka και τη γραμμή του μετώπου, οδήγησα περίπου 460 μίλια σε τέλειους δρόμους σε λιγότερο από 10 ώρες.
Όταν ξαναείδα το νοσοκομείο, ένιωσα σαν να βρισκόμουν σε νοσοκομείο μιας μικρής δυτικοευρωπαϊκής πόλης. Το κτίριο είχε ανακαινιστεί πλήρως και πολλά από τα μηχανήματα έμοιαζαν καινούργια. Παρόμοια αίσθηση είχα όταν επισκέφθηκα ένα τοπικό σχολείο που είχε υποστεί ζημιές από βομβαρδισμούς το 2015. Είχε επίσης ανακαινιστεί και εξοπλιστεί με σύγχρονους υπολογιστές (τόσο το σχολείο όσο και το νοσοκομείο καταστράφηκαν πρόσφατα σχεδόν ολοσχερώς από τους Ρώσους).
Η Ουκρανία έμαθε πώς να κατασκευάζει δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία. Οι Ουκρανοί μπορούν να ταξιδεύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς βίζα από το 2017. Και όταν ο (Ουκρανός πρόεδρος) Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ένας πολιτικός αουτσάιντερ, εξελέγη πρόεδρος το 2019 με μια φιλοευρωπαϊκή ατζέντα κατά της διαφθοράς, ο προηγούμενος πρόεδρος, Πετρό Ο. Ποροσένκο, το δέχθηκε αμέσως.
Φυσικά, η Ουκρανία εξακολουθεί να έχει τα προβλήματά της. Υπάρχει ακόμη διαφθορά. Δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι με το δικαστικό μας σύστημα: τα δικαστήριά μας δεν είναι ανεξάρτητα. Πριν από τον πόλεμο, μεγάλος αριθμός Ουκρανών έφευγε κάθε χρόνο για να εργαστεί στην Πολωνία και σε άλλες χώρες. Έχουμε ακόμη μια μεγάλη λίστα δράσεων που πρέπει να ολοκληρωθούν.
Αλλά αυτά τα προβλήματα δεν είναι τα ίδια με εκείνα της Ρωσίας, όπου ο κ. Πούτιν είναι λίγο-πολύ επικεφαλής για περισσότερα από 20 χρόνια και οι εκλογές ουσιαστικά δεν έχουν νόημα, όπου οι κακοσυντηρημένοι δρόμοι διαπερνούν τη χώρα -εκτός όταν απλά καταλήγουν σε κάποιο τέλος- και όπου κάποιος μπορεί να καταδικαστεί σε φυλάκιση επειδή απλώς εξέφρασε τη γνώμη του, όπως ο Αλεξέι Γκορίνοφ, μέλος ενός τοπικού συμβουλίου που καταδικάστηκε πρόσφατα σε επτά χρόνια φυλάκιση επειδή τάχθηκε κατά του πολέμου στην Ουκρανία.
Πριν από 10 χρόνια οι Ουκρανοί μπορούσαν να πίνουν μπύρα με τους Ρώσους μετά τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, αλλά τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι η Ουκρανία προχωρούσε προς τα εμπρός και η Ρωσία προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η Ουκρανία προσπαθούσε να χτίσει έναν δρόμο προς την ελευθερία και η Ρωσία έχτιζε έναν δρόμο επιστροφής στη Σοβιετική Ένωση, μέσω της τηλεοπτικής προπαγάνδας του Κρεμλίνου και των πετροδολαρίων. Τελικά απομακρυνθήκαμε πολύ και κάτι "έσπασε".
Κάθε μέρα εδώ και μήνες μεταφέρω Ουκρανούς που έχουν τραυματιστεί στον πόλεμο για την προστασία αυτού που έχουμε χτίσει. Τώρα οι εισβολείς έχουν δει κι αυτοί τι έχουμε χτίσει. Αυτή είναι μια αλήθεια που μπορούν να πάρουν μαζί τους στο σπίτι τους.
* Ο Yegor Firsov είναι γιατρός στον ουκρανικό στρατό. Ήταν μέλος του ουκρανικού κοινοβουλίου από το 2014 έως το 2016.
© 2022 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group"