Πράγματι, η Ρωσία και η Κίνα δεν αποτελούν την επιτομή της Δημοκρατίας, με τον τρόπο που την εννοούν οι ΗΠΑ. Η Ρωσία, μετά από μια δεκαετία που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, στο πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν βρήκε τον ηγέτη που την έκανε και πάλι υπερδύναμη. Ο Πούτιν, αρχικά έπαιξε το παιχνίδι των Δυτικών, κατάφερε να εδραιωθεί, ανάγκασε τους αφελώς σκεπτόμενους Ευρωπαίους να εξαρτώνται από το Ρωσικό φυσικό αέριο και στη συνέχεια άρχισε να θέτει τις κόκκινες γραμμές του.
Αρχικά, το καλοκαίρι του 2008 με μια αστραπιαία κίνηση, εισέβαλλε στην Γεωργία και ουσιαστικά απέσπασε την Νότια Οσετία. Γιατί, Μα γιατί οι ΗΠΑ θέλησαν να εντάξουν την Γεωργία στο ΝΑΤΟ. Την Γεωργία, που έχει σύνορα με την Ρωσία. Τι έγινε από εκεί και πέρα; Τίποτα. Η Γεωργία ηρέμησε, αφού έχασε ένα τμήμα της και ο ανεκδιήγητος Σαακασβίλι που πίστεψε τους Αμερικανούς εξαφανίστηκε.
Στη συνέχεια, άρχισαν τα προβλήματα με την Ουκρανία, με την «πορτοκαλί» επανάσταση και την εγκαθίδρυση φιλοδυτικής κυβέρνησης που θέλησε να εντάξει την χώρα στο ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν αδύνατο να γίνει αποδεκτό από τη Ρωσία, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, όπως και με την Γεωργία: η Ουκρανία συνορεύει με την Ρωσία. Η Ρωσία έτρεξε προς βοήθεια των Ρωσόφωνων περιοχών του Ντονμπάς και κατέλαβε την χερσόνησο της Κριμαίας. Θυμίζουμε πως η Κριμαία είχε παραχωρηθεί ως «δώρο» στην Ουκρανία επί Σοβιετικής Ένωσης, παρόλο που διαχρονικά αποτελούσε Ρωσική περιοχή.
Όταν ο επίσης ανεκδιήγητος Ζελένσκι πίστεψε τους Αμερικανούς για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και χωρίς να έχει προχωρήσει σε κινήσεις καλής θέλησης προς τους Ρωσόφωνους του Ντονμπάς, η Ρωσία αντέδρασε και αντιδρά μέχρι σήμερα, έχοντας καταλάβει το ένα τρίτο της Ουκρανίας, ενώ κανείς δεν γνωρίζει που θα σταματήσει.
Και τις δύο φορές, υπεύθυνοι για την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας ήταν οι Αμερικανοί, που ουσιαστικά προκάλεσαν τη Ρωσία με την επιθετική τους πολιτική για ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ενώ γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από τη Ρωσία.
Πολύ σωστά θα αναρωτηθεί ο σκεπτόμενος αναγνώστης, πως όμως έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ οι τρεις Βαλτικές χώρες, οι πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, που επίσης έχουν σύνορα με τη Ρωσία;
Την απάντηση έχει δώσει ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν, λέγοντας πως στις αρχές της δεκαετίας του ’90 οι ΗΠΑ είχαν υποσχεθεί πως καμία πρώην Σοβιετική δημοκρατία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά παραβίασαν την υπόσχεσή τους. Οι τρεις Βαλτικές χώρες εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ την εποχή που η Ρωσία παρέπαιε ενώ την κυβερνούσε ο επίσης ανεκδιήγητος Μπόρις Γέλτσιν.
Ο δεύτερος μεγάλος αντίπαλος των Αμερικανών είναι η Κίνα. Η Κίνα που σαφώς και δεν είναι Δημοκρατία, καθώς ποτές δεν γίνονται εκλογές και ποτέ δεν αποφασίζει ο Κινεζικός λαός με την ψήφο του ποιος θα τον κυβερνήσει. Η Κίνα είναι κομμουνιστική. Και όλοι γνωρίζουμε τις σημαίνει κομμουνισμός.
Για τα μάτια της Ταϊβάν, οι Αμερικανοί προκαλούν την Κίνα. Για ποιο λόγο κόπτονται οι Αμερικανοί για την Ταϊβάν; Γιατί την υπερασπίζονται τόσο πολύ; Μια Ταϊβάν, που δεν την έχουν καν αναγνωρίσει ως ανεξάρτητη χώρα. Μια Ταϊβάν που σύμφωνα με τον ΟΗΕ αποτελεί τμήμα της Κίνας. Μια Ταϊβάν όμως, στην οποία γίνονται δημοκρατικές εκλογές και δεν είναι κομμουνιστική.
Στην Ταϊβάν, αποφάσισε να πραγματοποιήσει επίσκεψη αστραπή η Πρόεδρος της Αμερικανικής Βουλής, Νάνσυ Πελόζι. Ο Λευκός Οίκος και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είπαν στο Πεκίνο ότι δεν ελέγχουν την κ. Πεζόζι, ότι δεν εγκρίνουν την επίσκεψή της στην Ταϊβάν και πως συνεχίζουν να υποστηρίζουν την «ενιαία Κίνα» δηλαδή ότι η Ταϊβάν αποτελεί μέρος της Κίνας στην οποία υπάρχουν δύο συστήματα, το Κομμουνιστικό του Πεκίνου και το Δημοκρατικό της Ταϊπει.
Από την άλλη όμως, οι ΗΠΑ εξοπλίζουν την Ταϊβάν με σύγχρονα όπλα και δηλώνουν πως θα την υπερασπιστούν σε περίπτωση που η Κίνα «εισβάλλει» στο νησί. Μα, παραδέχονται οι ΗΠΑ πως η Ταϊβάν αποτελεί μέρος της ενιαίας Κίνας ή όχι; Είναι η Νάνσυ Πελόζι η τρίτη ισχυρότερη πολιτικός στις ΗΠΑ μετά τον Πρόεδρο και την Αντιπρόεδρο; Υπάρχει ενιαία εξωτερική πολιτική στις ΗΠΑ, ή ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι χωρίς να ρωτάει τον Πρόεδρο και τον Υπουργό Εξωτερικών;
Επομένως, η επίσκεψη της Νάνσυ Πελόζι στην Ταϊβάν αποτελεί μέγιστη πρόκληση προς την Κίνα, η οποία είναι πολύ πιθανό να αντιδράσει, όχι μόνο με αεροναυτικά γυμνάσια με πραγματικά πυρά (τι σόι γυμνάσια θα ήταν αν γινόταν χρήση άσφαιρων όπλων ή εικονικών όπλων;), αλλά και με άλλους τρόπους, ακόμη και με «εισβολή» στην Ταϊβάν, η οποία αποτελεί έτσι κι αλλιώς τμήμα της ενιαίας Κίνας.
Για τους λόγους αυτούς θεωρούμε πως οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοί μας Αμερικανοί, αποτελούν τους μεγαλύτερους προβοκάτορες της εποχής. Η εξωτερική πολιτική τους αποδεικνύεται ανεύθυνη, χωρίς σχεδιασμό και κυρίως επικίνδυνη για την παγκόσμια ειρήνη.
Όπως οι Αμερικανοί αντέδρασαν εντονότατα τη δεκαετία του ’60 όταν οι Ρώσοι προσπάθησαν να εγκαταστήσουν πυραύλους στην Κούβα, δηλαδή λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Μαϊάμι, καθώς η κίνηση αυτή ήταν προκλητική, με τον ίδιο τρόπο θα αντιδράσουν και αντιδρούν οι Ρώσοι και οι Κινέζοι. Δεν είναι δυνατό να ανεχθούν τους Αμερικανούς έξω από τα σύνορά τους.
Οι Αμερικανοί θα πρέπει να παραδεχθούν ότι δεν είναι μόνοι τους στον πλανήτη. Δεν μπορούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους σε όλους. Δεν αποτελούν την μοναδική υπερδύναμη. Υπάρχουν οι εξίσου ισχυρές Κίνα και Ρωσία. Και ισχυρός είναι αυτός που έχει ισχυρό στρατό, χρήμα και ενέργεια. Φυσικά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και άλλες ισχυρές χώρες, όπως η Ινδία, η Γαλλία και η Βρετανία, που διαθέτουν τα απαραίτητα συστατικά για να αποτελούν ισχυρούς παίκτες. Μπορεί να μην είναι υπερδυνάμεις, αλλά είναι πυρηνικές δυνάμεις.
Με αφορμή τις δύο κρίσεις που προκάλεσαν οι αγαπημένοι μας φίλοι και σύμμαχοι Αμερικανοί, θα θέλαμε να τους προτείνουμε να αρχίσουν να βλέπουν τον κόσμο και από την σκοπιά των άλλων κρατών. Να αρχίσουν να παραδέχονται πως δεν μπορούν να διαφεντεύουν τον κόσμο. Να αντιληφθούν πως πλέον θα υπάρχουν νέες σφαίρες επιρροής. Επιρροής των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας, χωρίς αυτό να απαγορεύει την ύπαρξη των άλλων.
Υπάρχει χώρος για όλους. Μόνο ο εγωιστής και ο μονοφαγάς δεν χωράει. Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει και το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο ΕΑΝ αποφασίσουν να ακολουθήσουν ΟΛΕΣ οι χώρες, πολλά από τα παγκόσμια προβλήματα θα ξεπεραστούν. Οι οπαδοί της αναθεώρησης, ας αντιληφθούν πως με τσαμπουκάδες, απειλές, ύβρεις και κανόνια, δεν θα πετύχουν τίποτα. Εάν όμως προσέλθουν με τη λογική των αμοιβαίων υποχωρήσεων, της καλής θέλησης, του σεβασμού προς την άλλη χώρα και του Διεθνούς Δικαίου, θα κερδίσουν πολλά περισσότερα από όσα διεκδικούν με απειλές, ύβρεις και κανόνια.