 |
| Clker-Free-Vector-Images / pixabay |
Nebojsa Malic - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Σε ένα σουρεαλιστικό άνοιγμα, ο Τζον Λέστερ του ΑΡ υποστηρίζει ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι το είδος του γεγονότος που αλλάζει τον κόσμο στο ίδιο επίπεδο με την πρώτη δοκιμή πυρηνικής βόμβας το 1945 ή την προσγείωση στο φεγγάρι το 1969. Με τη διαφορά ότι η προσγείωση στο φεγγάρι δεν άλλαξε πραγματικά τον κόσμο – το πρόγραμμα Apollo ήταν αναμφισβήτητα το υψηλό υδάτινο σημάδι της NASA – οπότε είναι περίεργο γιατί θα μπορούσε να γίνει αναφορά. Ίσως για να προκαλέσουμε συναισθηματικά τον αναγνώστη για την ακόλουθη γοητεία, που είναι ότι στις 24 Φεβρουαρίου φέτος, o Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν «μάσησε την παγκόσμια τάξη και 77 χρόνια σχεδόν αδιάκοπης ειρήνης στην Ευρώπη εισβάλλοντας στην Ουκρανία».
Τι είπες; Ο Λέστερ, που γράφει από το Παρίσι και καλύπτει την Ευρώπη για το ΑΡ από το 2002, έχασε σαφώς τους Βαλκανικούς Πολέμους της δεκαετίας του 1990. Για να μην αναφέρουμε τις συγκρούσεις στη βόρεια Ιρλανδία και την Κύπρο.
Οι άνθρωποι που δεν το έκαναν, και ζουν με τις συνέπειες μέχρι σήμερα, ήταν αναμενόμενα αναστατωμένοι.
Ο πόλεμος στη Βοσνία (1992-1995) σίγουρα δεν χαρακτηριζόταν ως «αδιάλειπτη ειρήνη» – εκτός και αν θεωρούνταν Ευρώπη μόνο στους χάρτες. Ούτε η «ανθρωπιστική επέμβαση» του 1999 στο Κοσσυφοπέδιο, η οποία είχε συνέπειες που παρουσιάστηκαν την Κυριακή. Ολόκληρο το άρθρο βασίζεται βασικά σε αυτή τη λέξη, "σχεδόν".
Ίσως είναι πιθανό ο Λέστερ – και οι συντάκτες του στο AP – να είχαν ξεχάσει όλα αυτά τα επεισόδια. Τελικά, υπάρχει μια περίεργη έλλειψη ενδιαφέροντος στη Δύση να αμφισβητήσει τις επίσημες αφηγήσεις των γιουγκοσλαβικών πολέμων. Εκτός από μόλις δύο παραγράφους αργότερα, ο Λέστερ αναφέρει ένα συναισθηματικά φορτισμένο θέμα κατευθείαν από τον πόλεμο της Βοσνίας – τη Σρεμπρένιτσα – για να συγκρίνει τους Ρώσους με τους Ναζί.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η «ανάλυσή» του στάζει απλώς συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα, αυτό υποδηλώνει ότι είτε ο Λέστερ και το ΑΡ δε θεωρούν τα Βαλκάνια κανονική «Ευρώπη» ή επέλεξαν να σκεπάσουν τις συγκρούσεις εκεί για να φέρουν την πραγματικότητα στην επιθυμία τους για την αφήγηση της Ρωσίας που ανατρέπει τον ειρηνικό λήθαργο της Ευρώπης.
Απλώς κοιτάξτε αυτό το ρητό: «γενιές Ευρωπαίων που είχαν μεγαλώσει γνωρίζοντας μόνο την ειρήνη έχουν αφυπνιστεί βάναυσα για την αξία και την ευθραυστότητά της». Ή αυτό: «η ανάγκη να πάρουμε πλευρά — για αυτοσυντήρηση και να υπερασπιστούμε το σωστό ενάντια στο λάθος».
Ή θρηνώντας ότι ο κόσμος έκανε τέτοια «πρόοδο, με γρήγορα εμβόλια κατά της παγκόσμιας πανδημίας Covid-19 και συμφωνίες για την κλιματική αλλαγή, προτού ο παντοδύναμος Ρώσος Πούτιν κάνει την ιστορική του αποστολή να αναγκάσει την ανεξάρτητη, δυτικής όψης Ουκρανία να επιστρέψει στην τροχιά του Κρεμλίνου, όπως ήταν κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής εποχής, όταν υπηρετούσε ως αξιωματικός πληροφοριών για την προκαλούσα φόβο KGB. Το ένα τροπάριο μετά το άλλο, που δένονται μαζί για μέγιστο συναισθηματικό αντίκτυπο.
Σε αυτό το σημείο είναι δελεαστικό, όπως έκανε ένας διαδικτυακός ερευνητής, να αναρωτηθεί κανείς «πόσο γρήγορα το άλλοτε αξιοσέβαστο ΑΡ έφτασε σε αυτό το σημείο. Ούτε μόνο όταν πρόκειται για τη σύγκρουση στην Ουκρανία – η σχεδόν κωμική κάλυψη της αμερικανικής οικονομίας υπό τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν από την υπηρεσία «μην πω ύφεση» οδήγησε έναν ερευνητή να τους περιγράψει ως «αηδιαστικά ανέντιμους» ανθρώπους που ήταν ένα «σελίνι» για τους Δημοκρατικούς εδώ και χρόνια.
Ένα άλλο παράδειγμα αυτού παρουσιάζεται στην κάλυψη του ΑΡ για την Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων της 6ης Ιανουαρίου, μια ασυνήθιστη συλλογή Δημοκρατικών που «εμπλουτίστηκε» από δύο αντιπροσώπους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος με μανία κατά του Τραμπ. Εκτός από τους συναισθηματικούς τόνους, το πρακτορείο επιμένει να αποκαλεί τη διαδήλωση στο Καπιτώλιο «εξέγερση», ένα βαρύ όρο που προτιμούν οι Δημοκρατικοί, προκειμένου να επικαλεστούν την 14η Τροποποίηση και να στερήσουν το δικαίωμα της αντιπολίτευσης.
Συγκρίνετε το με το ΑΡ που σκύβει προς τα πίσω για να μην περιγράψει τις ταραχές του 2020 ως «ταραχές», αλλά κυριολεκτικά οτιδήποτε άλλο. Η εξήγησή τους; Η λέξη «ταραχή» θα στιγμάτιζε μεγάλα τμήματα ανθρώπων που διαμαρτύρονταν για το λιντσάρισμα, την αστυνομική βαρβαρότητα ή για τη φυλετική δικαιοσύνη, ξεκινώντας από τις αστικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του 1960.
Αντίθετα, το Stylebook του ΑΡ – που χρησιμοποιείται από τους περισσότερους αγγλόφωνους δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο – συμβουλεύει τη χρήση διαφορετικών ευφημισμών, ανάλογα με το σε ποιον απευθύνεται η βία. Με άλλα λόγια, το "Τι" έχει μικρότερη σημασία από το "Ποιος το κάνει σε Ποιον".
Εάν η μία είναι σύμπτωση, οι δύο φορές είναι τυχαίο και οι τρεις φορές εχθρική ενέργεια, τότε πρόκειται για μια πραγματική επίθεση στην ίδια τη σημασία των λέξεων, που διαπράττεται από ένα από τα μεγαλύτερα πρακτορεία «ειδήσεων» στον κόσμο. Πρόκειται για κάτι περισσότερο από την Ουκρανία, ή τους πολέμους στα Βαλκάνια, ή την ύφεση του Μπάιντεν, ή τις «πύρινες αλλά κυρίως ειρηνικές» ταραχές – αφορά την ίδια την πραγματικότητα και τους ανθρώπους που προσπαθούν να τη διαστρεβλώσουν, ανεξάρτητα από τους λόγους τους.