(Dimitris Papamitsos / Greek Prime Minister's Office) |
Του Στρατή Μαζίδη
Όταν λέμε να γυρίσει πίσω η Ελλάδα, που ακριβώς εννοούμε; Γιατί αν πχ είναι να γυρίσει στην ανεμελιά του 70-80, δε φαντάζομαι πως υπάρχει κανείς, που δε θα επέστρεφε. Όπως δε φαντάζομαι ότι δε θα ήθελε κανείς να μη γυρίσει πχ στο 1918 με μια Ελλάδα νικήτρια, μπαρουτοκαπνισμένη που όλο μεγάλωνε ώστε να γράψει αλλιώς την ιστορία.
Μια φορά πάντως η Ελλάδα μπροστά, αφού πίσω δε γυρίζει, δεν μπορεί να πάει με τον Μητσοτάκη. Όπως δεν πήγε με τον Τσίπρα και δεν μπορεί να πάει με κανέναν από το σημερινό υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Πρέπει να κάνουμε αυτό που έπραξαν οι Τούρκοι το 2000 στις δικές τους εκλογές. Έστειλαν τους πάντες σπίτι τους.
Ωστόσο αν ο προκάτοχός του το έπαιζε...Ανδρέας, ο Κυριάκος προσπαθεί να μοιάσει στον πατέρα του. Εξ ου και το "η Ελλάδα δε γυρίζει πίσω".
Αυτά δε μας έλεγε κι ο πατέρας του στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1993; «Η Ελλάδα δε γυρίζει πίσω».
Για να θυμηθούμε:
Ήταν τότε που ήρθε να νοικοκυρέψει τα πρώτα χάλια στην οικονομία ο πατέρας Μητσοτάκης, τα έκανε ακόμη χειρότερα και μας έλεγε ότι ήταν άτυχος διότι στο τελευταίο εξάμηνο, που δεν τον άφησαν να κυβερνήσει, θα ζούσαμε ζωή χαρισάμενη.
Η Ελλάδα δε γύρισε πίσω. Προχώρησε. Ακόμη πιο βαθιά στην άβυσσο. Ο ίδιος κατέληξε επίτιμος και του έμεινε η χαρά ότι πριόνισε το διάδοχό του στην αρχηγία του κόμματος, καθώς κι αυτός ήταν ένας από αυτούς που δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαρί.
Πάντως για τον Κυριάκο, χλωμό το βλέπω για επίτιμο. Της ΝΔ εννοώ, σε κάποιο γυμναστήριο ως μέλος δεν αποκλείεται.