hrohmann / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Οι παραβιάσεις του Ε.Ε.Χ. από οπλισμένους σχηματισμούς, δεν είναι νταηλίκια; Οι υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό έδαφος; Οι αθλιότητες στον πόλεμο της τσιπούρας; Η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού; Οι κατά καιρούς προκλήσεις στην Κύπρο, της οποίας Ελλάδα και Βρετανία αποτελούν εγγυήτριες δυνάμεις; Ή μήπως ξεκίνησαν ως νταηλίκια αλλά κατέληξαν συνήθεια;
Νταηλίκια γιοκ από έναν πρωθυπουργό ο οποίος ακόμη δε μας έχει πει τι συζήτησε [και συμφώνησε;] με τους Τούρκους τόσο το καλοκαίρι του 2020 στο Βερολίνο όσο και στην τελευταία επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη;
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που το καλοκαίρι του 2020 ενώ ο ελληνικός στόλος υπερασπιζόταν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας δεκάδες μίλια μακριά από το Καστελλόριζο, τρόμαξε στο συμβάν της Φ/Γ ΛΗΜΝΟΣ και η γραμμή...άμυνας ήρθε εκεί ακριβώς που επιθυμούσαν οι Τούρκοι, στα 6 ν.μ.
Τι σημαίνει τελικά νταηλίκια γιοκ;
Μάλλον τίποτε. Όπως τόσες άλλες κορώνες σε ανέξοδους δεκάρικους, όχι μόνο του σημερινού πρωθυπουργού, αλλά και των προκατόχων του που ήταν ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι, απλά για να δώσουν τίτλους στα ΜΜΕ και να αποσπάσουν χειροκροτήματα της στιγμής.
Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε το 1920, όταν ο ελληνικός λαός, συνήθως ασυνεπής στα ιστορικά του ραντεβού στην κάλπη, εμπιστεύτηκε λάθος ανθρώπους [και το έκανε παράδοση], οι οποίοι είχαν - έχουν την τάση να φέρνουν μηδενικό αποτέλεσμα μπροστά στο αίμα και τις θυσίες του.