 |
| en.kremlin.ru |
Αμίρ Ταχέρι - gatestoneinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Πούτιν φορούσε το συνηθισμένο του περιφρονητικό χαμόγελο σαν κάποιος που έφερε τα πάνω κάτω.
Για να δείξει ότι η Ρωσία επέστρεψε, ο Πούτιν είχε επιλέξει το παλάτι Konstantinovsky ως τόπο διεξαγωγής της συνόδου κορυφής της G8. Το κομψό κάστρο ξεκίνησε να οικοδομείται το 1714 από τον Μέγα Πέτρο ως μια ρωσική απάντηση στο παλάτι των Βερσαλλιών στη Γαλλία.
Ωστόσο, όπως πολλά άλλα φιλόδοξα σχέδια του Τσάρου Πέτρου, εγκαταλείφθηκε για δεκαετίες για να ολοκληρωθεί δεκαετίες αργότερα ως κατοικία του Δούκα Κωνσταντίνου. Αλλά ήταν υπό τον Πούτιν που η ημι-ερειπωμένη κατασκευή αναβίωσε ως αρχιτεκτονικό κόσμημα που αντικατοπτρίζει τη θέση της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης. Δεν είναι περίεργο που το μέρος ονομάζεται τώρα Παλάτι Πούτιν.
Την ώρα της συνόδου, οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν την εκδήλωση πίστευαν ότι η επιλογή του τόπου από τον Πούτιν έδειχνε την επιθυμία του να πραγματοποιήσει τη φιλοδοξία του Μπόρις Γέλτσιν να κάνει τη Ρωσία πλήρες μέλος της λεγόμενης «δυτικής» οικογένειας των σύγχρονων καπιταλιστικών εθνών.
Με το σοβιετικό «εφιάλτη» να έχει τελειώσει, ο Πούτιν φαινόταν να προσκαλεί τη Δύση να βοηθήσει στην οικοδόμηση της νέας Ρωσίας που ήθελε, όπως Γάλλοι και Ιταλοί αρχιτέκτονες είχαν βοηθήσει στην κατασκευή των διαδοχικών εκδόσεων του παλατιού Konstantinovsky.
Για χρόνια, φαινόταν πως οι δυτικοί ηγέτες ήταν κάτι παραπάνω από έτοιμοι να βοηθήσουν τον Πούτιν να πετύχει αυτό που υποτίθεται ότι ονειρευόταν ο Γέλτσιν.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους είχε αντιμετωπίσει τον Πούτιν ως ειδικό καλεσμένο, υποστηρίζοντας πως μπορούσε να «εμπιστευτεί» τον Ρώσο ηγέτη.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ είχε δώσει εντολή στους αξιωματούχους να μην κοιτάζουν πολύ προσεκτικά την πλημμύρα ρωσικών χρημάτων που εισρέουν στις τράπεζες του Λονδίνου στο όνομα «ολιγαρχών» που συνδέονται με τον Πούτιν.
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ είχε οριστικοποιήσει ένα μακροχρόνιο σχέδιο για να γίνει η Ρωσία η μεγαλύτερη πηγή ενέργειας για την ομοσπονδιακή δημοκρατία.
Ο Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ είπε ναι στην απαίτηση του Πούτιν να χτιστεί μια γιγάντια ρωσική ορθόδοξη εκκλησία στο Παρίσι. Κατάργησε επίσης μια παλιά συμφωνία φυσικού αερίου με την Αλγερία, για να καταστήσει τη Γαλλία εξαρτημένη από τη Ρωσία για το 20% των αναγκών της σε φυσικό αέριο.
Οι δυτικές δυνάμεις πρόσφεραν άλλα δείγματα φιλίας στον Πούτιν, όπως απαλλαγή από την υποχρέωση θεώρησης βίζα, άρση των περιορισμών στις επενδύσεις στη Ρωσία και ειδικές ρυθμίσεις για τη μεταφορά τεχνολογίας. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης θαύμασαν την «ισχυρή ηγεσία» και το «όραμα» του Πούτιν.
Αν και υπήρχαν πρώιμα σημάδια ότι ο Πούτιν μπορεί να μην ήταν ο χορωδός που πίστευαν οι δυτικοί ηγέτες, δεν άρχισαν να τον βλέπουν ως πιθανό εχθρό μέχρι την εισβολή του στην Ουκρανία το 2022.
Λίγους μήνες μετά το φεστιβάλ αγάπης της Αγίας Πετρούπολης, οι πράκτορες του Πούτιν χρησιμοποίησαν ραδιενεργά ισότοπα για να σκοτώσουν τον Alexander Litvinenko, έναν πρώην πράκτορα της KGB και αιτούντα άσυλο στο Λονδίνο.
Σε ένα ευρύτερο ταμπλό, ο Πούτιν άρχισε να εμποδίζει τα σχέδια του ΝΑΤΟ να αποκτήσει παρουσία στην Κεντρική Ασία και την Υπερκαυκασία. Η Μόσχα βοήθησε στην ανατροπή του φιλοδυτικού καθεστώτος στο Κιργιστάν, απέκτησε στρατιωτικές βάσεις στην Αρμενία και το Τατζικιστάν και έκλεισε μια συμφωνία 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την προμήθεια όπλων στο Ιράκ.
Την ίδια στιγμή, ο Πούτιν εξόπλισε τους αποσχιστές στη Μολδαβία και την ανατολική Ουκρανία και, τον Αύγουστο του 2008, εισέβαλε στη Γεωργία για να προσαρτήσει την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία. Οι ΗΠΑ αντέδρασαν στέλνοντας πολεμικό πλοίο σε σύντομη περιοδεία στη Μαύρη Θάλασσα.
Εκ των υστέρων, φαίνεται ότι ο Πούτιν είχε εκπονήσει ένα προσεκτικό σχέδιο για να δοκιμάσει το όριο ανοχής των δυτικών δυνάμεων καθώς περνούσε από το ένα κακό στο άλλο.
Διεξήγαγε έναν εξαιρετικά βάναυσο πόλεμο στην Τσετσενία για να συντρίψει μια εξέγερση που ο Γέλτσιν δεν είχε καταφέρει να τιθασεύσει. Δεν υπήρξε σχεδόν καμία αντίδραση της Δύσης.
Το 2010, οι πράκτορες του Πούτιν δολοφόνησαν την πιο εξέχουσα επικρίτριά του, την Άννα Πολιτκόφσκαγια, στις 7 Οκτωβρίου που συνέπεσε με τα γενέθλια του Πούτιν.
Το 2015 ο Πούτιν άρχισε να εμπλέκεται στο συριακό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, με την υποστήριξη της Τεχεράνης. Αφού δοκίμασε τα νερά, ο Πούτιν εμφανίστηκε επίσης ως μεγάλος παίκτης στη Λιβύη με την ελπίδα να πάρει ένα κομμάτι από αυτό όταν και αν σπάσει σε κομμάτια.
Το 2015, ήταν η σειρά του Μπόρις Νεμτσόφ, ο οποίος θεωρείται από τις δυτικές δυνάμεις ως πιθανός αντίπαλος του Πούτιν, να δολοφονηθεί μπροστά στο Κρεμλίνο.
Το 2018, Ρώσοι πράκτορες πραγματοποίησαν επίθεση με δηλητήριο στην αγγλική πόλη Σάλσμπερι και σκότωσαν τη Γιούλια, κόρη του Σεργκέι Σκριπάλ, πρώην πράκτορα της KGB.
Στο μεταξύ, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν είχε φιλοξενήσει τον Πούτιν σε ένα πλούσιο συμπόσιο στο Παλάτι των Βερσαλλιών και χαιρέτισε «την ιστορική φιλία» Γαλλίας και Ρωσίας.
Κάθε φορά που ο Πούτιν συμπεριφερόταν άσχημα, οι δυτικές δυνάμεις αντιδρούσαν με ήπιες δηλώσεις, απέλαση λίγων διπλωματών και εκφράσεις συμπάθειας για τον Αλεξέι Ναβάλνι, έναν από τους πιο πολύχρωμους επικριτές του Τσάρου Βλαντιμίρ. Εν τω μεταξύ, ο Πούτιν έχτισε μια βάση πολιτικής υποστήριξης στη Δύση χρηματοδοτώντας πολλά κόμματα τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς.
Ο Πούτιν κατέλαβε αρχικά τον έλεγχο τμημάτων του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ της Ουκρανίας και, αφού βεβαιώθηκε ότι κανείς δεν θα τον εμπόδιζε, συνέχισε και προσάρτησε ολόκληρη τη χερσόνησο της Κριμαίας το 2014. Απέκτησε επίσης μια βάση στη Συρία, αποκαθιστώντας την στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στη Μεσόγειο για πρώτη φορά μετά την πτώση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Η επόμενη κίνησή του ήταν να μετατρέψει την Κασπία Θάλασσα σε ρωσική λίμνη, αποκλείοντας τους «έξω», δηλαδή τις δυτικές δυνάμεις.
Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στο μυαλό του Πούτιν. Αλλά ο αγαπημένος του «φιλόσοφος», ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, έχει απορρίψει τους ηγέτες των δυτικών δημοκρατιών που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο από το χρήμα και την επίδειξη.
Η άποψη του Ντούγκιν έχει εν μέρει επιβεβαιωθεί από την επιτυχία της Ρωσίας να προσλαμβάνει κορυφαίους δυτικούς πολιτικούς με τεράστιους μισθούς για ψεύτικες θέσεις εργασίας. Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο πρώην Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν και τουλάχιστον 12 άλλοι πρωθυπουργοί και υπουργοί από την Αυστρία, τη Φινλανδία και την Ιταλία ήταν από τους πρώτους που πήδηξαν στο ρωσικό τρένο. Ένας από αυτούς, ας μείνει ανώνυμος, μας είπε ότι δε μετάνιωσε που εργάστηκε για τον Πούτιν. «Ο Βολταίρος δεν εργάστηκε για την αυτοκράτειρα Αικατερίνη τη Μεγάλη;» ειρωνεύτηκε.
Τα δυτικά χρήματα, η τεχνολογία και κυρίως η απληστία βοήθησαν τον Πούτιν να γίνει, σύμφωνα με τα λόγια του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.
Για δύο δεκαετίες, οι δυτικές δυνάμεις διοχέτευαν δισεκατομμύρια για να αναζωογονήσουν την ετοιμοθάνατη οικονομία της Ρωσίας, καθιστώντας τη Ρωσία δεύτερο μεγαλύτερο παραγωγό πετρελαίου στον κόσμο και βοηθώντας τον Πούτιν να φτιάξει ένα πολεμικό σεντούκι 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων πριν ξεκινήσει τις «Ειδικές Επιχειρήσεις» του τον περασμένο Φεβρουάριο.
Η Δύση έπαιξε τον Πυγμαλίωνα, αλλά ο Πούτιν δεν αποδείχθηκε πως ήταν η όμορφη Γαλάτεια που είχε φανταστεί, αλλά «το πλάσμα» που έβγαλε ο Δρ Φρανκενστάιν.
