 |
| RYBAR telegram |
Η απλοϊκή άποψη ότι «η ποσότητα έχει τη δική της ποιότητα», αποδίδεται συνήθως στον Ιωσήφ Στάλιν, τον Γεωργιανό ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (καθώς και πριν και μετά).
Ο Στάλιν έκανε λάθος, όπως δείχνει η Δεύτερη Μάχη του Χάρκοβο. Το Μάιο του 1942, κοντά στο Izium, οι Ναζί νίκησαν ολοσχερώς μια σοβιετική δύναμη που αντεπιτέθηκε δύο φορές από τις δυνάμεις τους.
Είχε δίκιο και ο Στάλιν. Στο τέλος η Σοβιετική Ένωση απλώς ξεπέρασε το γερμανικό Ράιχ και τους συμμάχους της σχεδόν σε όλα - τανκς, αεροπλάνα, κανόνια, πυρομαχικά, καύσιμα, τρόφιμα και στρατιώτες - κάτι που της επέτρεψε τη νίκη.
Η χθεσινή απόσυρση της Ρωσίας από την περιοχή μεταξύ Izium και ρωσικών συνόρων ήταν καταστροφή για τον (φιλο)ρωσικό λαό επί τόπου. Ήταν επίσης η λογική συνέπεια της έλλειψης στρατιωτικών πόρων. Οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία είναι πολύ λίγες για να κρατήσουν τη γραμμή του μετώπου μήκους 1.500 χιλιομέτρων ενάντια σε έναν ουκρανικό στρατό που έχει τώρα α.) πολύ μεγαλύτερη δύναμη για να συνεργαστεί, β.) καμία ανησυχία για υψηλές ανθρώπινες απώλειες και γ.) σταθερή παροχή των «δυτικών» όπλων.
Ο ρωσικός στρατός πρέπει να γνώριζε ότι ερχόταν η ουκρανική επίθεση. Υπήρξε μόνο ελαφριά αντίσταση ενάντια στην ουκρανική επίθεση. Μεγάλες ρωσικές μονάδες είχαν ήδη μετακινηθεί από την περιοχή, την οποία υπερασπίζονταν μόνο δυνάμεις των δημοκρατιών του Ντονμπάς που όμως έχουν περισσότερο αστυνομικό χαρακτήρα
Προφανώς ολόκληρο το ρωσικό μέτωπο σε εκείνη την περιοχή ήταν πολύ λεπτό και είχε πολύ λίγη υποστήριξη πυροβολικού. Οι Ουκρανοί κινήθηκαν εξαιρετικά γρήγορα παρακάμπτοντας πόλεις και απλώς αποκλείοντας την τοπική αντίσταση για να προχωρήσουν. Διέθεταν σημαντικότατο αριθμό αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων μεταφορών καθώς και υποστήριξη πυροβολικού μεγάλης εμβέλειας από διάφορα συστήματα HIMARS. Πολλές από τις μονάδες πρέπει να διέθεταν και εξοπλισμό νυχτερινής όρασης καθώς δεν σταμάτησαν ούτε μετά τη δύση του ηλίου. Υπάρχουν επίσης αναφορές για ισχυρά ξένα στοιχεία, αλλά αυτά είναι δύσκολο να επαληθευτούν.
. Η περιοχή δεν είχε καμία δημόσια προτεραιότητα στο ρωσικό σχεδιασμό. Μια μεγαλύτερη μάχη θα κόστιζε τη ζωή πολλών Ρώσων στρατιωτών και αμάχων.
Η Ρωσία πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτό.
Η πιο αναφερόμενη απαίτηση στο φιλορωσικό σχολιασμό χθες ήταν να «βγάλουμε τα γάντια» - να απαγορεύσουμε σοβαρά τις «δυτικές» παραδόσεις όπλων, να καταστραφούν ουκρανικές γέφυρες και άλλες υποδομές διπλής χρήσης, να μεταβούμε από μια «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση». προς τον πόλεμο.
Γιατί δεν το έχει κάνει ακόμη η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας;
Όπως σημειώνει το Moon of Alabama:
Αφού το παρατήρησα για δύο δεκαετίες, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ρωσική πολιτική ηγεσία, κυρίως ο σημερινός ηγέτης της Βλαντιμίρ Πούτιν, καθοδηγείται από δύο κατευθυντήριες αρχές. Το πρώτο είναι να ακολουθήσουμε τη βούληση του λαού. Το δεύτερο είναι οι ορθολογικές πολιτικές. Η υψηλή βαθμολογία του Πούτιν και άλλων πολιτικών ηγετών που έχουν σε ανεξάρτητες ρωσικές δημοσκοπήσεις δεν είναι τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα πολιτικών που είναι α.) ορθολογικές και καλά επεξηγημένες και β.) απόλυτα δημοκρατικές στο ότι ακολουθούν την κοινή γνώμη της πλειοψηφίας του λαού. Δεν επιτρέπουν σε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων να έχουν υπερμεγέθη επιρροή σε αυτό.
Αυτό μπορεί να φανεί καλύτερα στον πόλεμο που διεξήγαγε ο Πούτιν εναντίον εκείνων των δισεκατομμυριούχων που, στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, προσπάθησαν να μπουν στην πολιτική για να δώσουν προτεραιότητα στα συμφέροντά τους έναντι όλων των άλλων. Ηττήθηκαν και όσοι δεν κατέφυγαν στο Λονδίνο σταμάτησαν έκτοτε να επεμβαίνουν στο κράτος.
Η άλλη ομάδα που παραδοσιακά είχε υπερμεγέθη ρόλο στη Ρωσία, ειδικά κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, είναι το στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα. Συρρικνώθηκε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Γέλτσιν λόγω των καταστροφικών οικονομικών συνεπειών της παραπλανητικής προσπάθειας ιδιωτικοποίησης. Επί Πούτιν ο ρωσικός στρατός αναστήθηκε κάπως, επανεξοπλίστηκε και είχε επαρκείς πόρους. Αλλά και τιθασεύτηκε. Υπό τον υπουργό Άμυνας Σόιγκου και τον Αρχηγό του Επιτελείου Γερασίμοφ, η προτεραιότητα των γενικών κρατικών πολιτικών έναντι των αντιληπτών στρατιωτικών αναγκών δεν είναι πλέον αμφισβητήσιμη.
Οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι στις πολιτικές του Πούτιν είναι οι εθνικιστές και όχι οι «φιλελεύθεροι» κλόουν που ευνοούνται από τη «Δύση» όπως ο Ναβάλνι. Οι εθνικιστές βρίσκονται στην πολιτική αριστερά, δεξιά και στο κέντρο. Δεν είναι καλά οργανωμένοι αλλά έχουν φωνή σε όλο το πολιτικό φάσμα. (Ο πρώην Πρόεδρος Dimitri Medvedev παίζει αυτή τη στιγμή σε αυτό το κοινό.) Οι εθνικιστές έχουν ακόμη και φωνή στα δημόσια μέσα ενημέρωσης.
Ο Vladimir Solovyov, ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους παρουσιαστές της τηλεόρασης, υποστήριξε το καλοκαίρι πως η Ρωσία θα πρέπει να αποβάλει τους περιορισμούς και να καταστρέψει την ουκρανική υποδομή διπλής χρήσης που καθιστά δυνατή τη μεταφορά δυτικών όπλων σε ολόκληρη τη χώρα στο μέτωπο. Το σιδηροδρομικό σύστημα, οι γέφυρες, οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας πρέπει να γίνουν όλοι στόχοι. Επιπλέον, το Κίεβο δεν θα πρέπει πλέον να γλιτώνει από πυραυλικές επιθέσεις και την καταστροφή των υπουργείων και του προεδρικού μηχανισμού που είναι υπεύθυνοι για τη συνέχιση του πολέμου.
Το Κρεμλίνο ήταν και είναι εξαιρετικά αλλεργικό στις ρωσικές απώλειες. Σε αυτόν τον πόλεμο δίνει προτεραιότητα στις ζωές των Ρώσων πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αυτό λειτούργησε καλά κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου. Οι ρωσικές απώλειες μέχρι στιγμής ήταν περίπου το ένα δέκατο των ουκρανικών. Αλλά η ουκρανική ηγεσία δεν νοιάστηκε ποτέ για τον αριθμό των θυμάτων.
Η Ρωσία είχε βάλει στόχο να «αποστρατιωτικοποιήσει» και να «απαναζιστικοποιήσει» την Ουκρανία. Η κύρια γεωγραφική προτεραιότητα ήταν η απελευθέρωση των Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Ο χερσαίος διάδρομος προς την Κριμαία και η ίδια η ρωσική πόλη Μαριούπολη ήταν επίσης σημαντικοί στόχοι.
Η αποστρατικοποίηση, κυρίως με όπλα μεγάλης εμβέλειας, λειτούργησε καλά. Η Ουκρανία δεν έχει πλέον αμυντική βιομηχανία. Η αποναζιστικοποίηση είναι μια συνεχής διαδικασία. Οι φασιστικές «εθνικιστικές» μονάδες όπως τα τάγματα του Αζόφ και τα αδέρφια τους στο Kraken και άλλες ομάδες έχουν αποδεκατιστεί.
Η πρώτη φάση του πολέμου αφορούσε την ώθηση της ουκρανικής κυβέρνησης σε μια πρώιμη συμφωνία. Η απειλή για το Κίεβο σχεδιάστηκε για να το πετύχει αυτό. Σχεδόν λειτούργησε. Στα τέλη Μαρτίου, το Κίεβο συμφώνησε να εκπληρώσει τις ρωσικές απαιτήσεις. Τότε ο Μπόρις Τζόνσον στάλθηκε για να πιέσει για παράταση του πολέμου για να «αδυνατίσει τη Ρωσία» . Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ζελένσκι υπάκουσε έκτοτε αυτήν την εντολή.
Η Ρωσία αποσύρθηκε από το Κίεβο και ξεκίνησε τη δεύτερη φάση του πολέμου. Έκτοτε, η περιφέρεια Λουχάνσκ και ο χερσαίος διάδρομος προς την Κριμαία, ιδιαίτερα τη Μαριούπολη, έχουν κερδηθεί. Η απελευθέρωση της Δημοκρατίας του Ντονέτσκ έχει σταματήσει. Ο αριθμός των ρωσικών και συμμαχικών δυνάμεων που πολεμούσαν στον πόλεμο διατηρήθηκε σταθερός ή ακόμη και μειώθηκε με την πάροδο του χρόνου. Εν τω μεταξύ, οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Λαμβάνουν μια πολύ σημαντική ποσότητα όπλων από «δυτικές» πηγές και νέες υποσχέσεις να διατηρήσουν αυτές τις προμήθειες. Ακόμη και όταν είναι οπλισμένοι σε μικρότερο βαθμό, ο μεγαλύτερος αριθμός ανδρών έχει σημασία με την πάροδο του χρόνου.
Αυτό κατέστησε δυνατές δυνητικά δαπανηρές ήττες, όπως πρόσφατα στο μέτωπο του Izium. Ο ρωσικός στρατός έχει προσαρμοστεί εκ νέου σε αυτήν την απειλή μειώνοντας το υπό κατοχή έδαφος και επικεντρώνοντας στους αρχικούς στόχους του πολέμου.
Το ρωσικό κοινό, το οποίο στην αρχή δεν καταλάβαινε πλήρως γιατί ο πόλεμος ήταν απαραίτητος, από τότε έχει αυξηθεί στην ευαισθητοποίησή του. Καταλαβαίνει πλέον το μεγάλο παιχνίδι που γίνεται κόντρα στη χώρα του. Απαιτεί να προσαρμοστεί το επίπεδο των πόρων που διατίθενται στον πόλεμο σε αυτό που χρειάζεται για μια αποφασιστική νίκη.
Γι' αυτό ο Ντίμα στο Military Summary καταλήγει ότι: «Μπορούμε να πούμε ότι σήμερα ήταν η καλύτερη [..] μέρα για τους Ρώσους στο έδαφος της Ουκρανίας».
Η αποχώρηση από την περιοχή Izium, η οποία άφησε πίσω της έναν σημαντικό αριθμό φιλορώσων πολιτών υπό θανάσιμες απειλές από φασιστικές ομάδες, θα είναι ίσως ο καταλύτης για μια σημαντική κλιμάκωση από τη ρωσική πλευρά.
Το 3ο ρωσικό σώμα, που σχηματίστηκε από καλά αμειβόμενους εφέδρους, οπλισμένο με νέα όπλα που φέρεται να έχει αναπτυχθεί νότια της περιοχής του Ντονμπάς, μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι. Εάν κινηθεί προς τα βόρεια και καταφέρει να ενσωματώσει τις ουκρανικές οχυρώσεις στη γραμμή του Ντόνετσκ από πίσω, μπορεί να γίνει η αποφασιστική δύναμη. Αλλά η ίδρυση των κινητών ουκρανικών δυνάμεων που τις τελευταίες ημέρες κινήθηκαν, σε μεγάλο βαθμό χωρίς αντίπαλο, προς τον ποταμό Oskol, είναι ένα νέο χαρτί που οι Ουκρανοί μπορούν να παίξουν ξανά ενάντια σε οποιοδήποτε αδύναμο σημείο στις ρωσικές γραμμές.
Το ρωσικό κοινό, υπό την ήπια ηγεσία του Κρεμλίνου μέσω των ρωσικών ΜΜΕ, είναι πλέον πιθανό να απαιτήσει περισσότερα. Αυτό δεν πρέπει να σημαίνει την πλήρη κινητοποίηση του ρωσικού στρατού. Οι «δυτικοί» ισχυρισμοί ότι η Ρωσία είναι απομονωμένη είναι λάθος. Έχει πολλούς φίλους που μπορεί να καλέσει να συνεισφέρουν στις προσπάθειές της. Οι κινήσεις εκτροπής εναντίον του αμερικανικού στρατού σε πολλές περιοχές του κόσμου είναι μόνο μία από τις πολλές πιθανότητες.
Ο χρόνος είναι πάντα η τρίτη δύναμη στο πεδίο της μάχης. Και οι δύο αντίπαλοι πρέπει να παίξουν εναντίον του ή να συμμαχήσουν μαζί του. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη λιμοκτονεί, μποϊκοτάροντας τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους. Αυτό είναι μη βιώσιμο και, με την πάροδο του χρόνου, θα πρέπει να σταματήσει να ακολουθεί τις τρέχουσες κατευθυνόμενες από τις ΗΠΑ πολιτικές. Οικονομικά η Ουκρανία είναι διαλυμένη και δεν μπορεί, παρά τις ξένες επιδοτήσεις, να διατηρήσει έναν μακρύ πόλεμο. Υπάρχουν επίσης πιθανές πολιτικές αλλαγές εντός των ΗΠΑ που θα παίξουν ρόλο.
Ωστόσο, ο πόλεμος πρέπει να κερδηθεί σε ουκρανικά εδάφη. Η Ρωσία πρέπει να συνεχίσει το παιχνίδι της. Στις 7 Ιουλίου, σε μια σύνοδο με τους ηγέτες της Δούμας και τους επικεφαλής των κομμάτων, ο Πούτιν είπε :
Σήμερα ακούμε ότι θέλουν να μας νικήσουν στο πεδίο της μάχης. Λοιπόν, τι να πω; Αφήστε τους να προσπαθήσουν. Έχουμε ήδη ακούσει πολλά για τη Δύση που θέλει να μας πολεμήσει «μέχρι και τον τελευταίο Ουκρανό». Αλλά όλοι πρέπει να γνωρίζουν ότι, σε γενικές γραμμές, δεν έχουμε ξεκινήσει τίποτα σοβαρά ακόμα.
Θα ξεκινήσουν τώρα;
* με πληροφορίες από Moon of Alabama