Η Βασίλισσα Ελισάβετ έβαλε την «υπογραφή» της στα εγκλήματα κατά των αγωνιστών της Κύπρου, και η ιστορική μας μνήμη δεν χωρά εφήμερες «αγιοποιήσεις»
Από: sportime.gr / Ελευθέριος Ανδρώνης
Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο. Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ‘ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί. Τους χαιρετισμούς μου εις όλους και εύχομαι σύντομα την ελευθερία της Κύπρου».
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια ενός πραγματικού εστεμμένου, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ενός ατρόμητου αγωνιστή της ΕΟΚΑ που αξιώθηκε να λάβει το βασιλικό στεφάνι του μαρτυρίου, το μόνο «στέμμα» που είναι πραγματικά ένδοξο, ζηλευτό, άφθορο και με αιώνια ακτινοβολία.
Την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου, ένα κοσμικό βασιλικό στέμμα «έπεσε». Τέλος εποχής για τη Βρετανία, με την βασίλισσα Ελισάβετ να αφήνει την τελευταία της πνοή σε ηλικία 96 ετών, έπειτα από 70 χρόνια στον θρόνο. Ολόκληρη η υφήλιος εξυμνεί την προσωπικότητα της Ελισάβετ, τα αφιερώματα δίνουν και παίρνουν, οι πολιτικοί υποβάλουν τα σέβη τους, και πολλοί εγκωμιάζουν την θανούσα ως σύμβολο ενότητας και ομοψυχίας.
Όμως η ιστορική μνήμη είναι απείρως ανώτερη από την κοσμική ματαιότητα, τους βασιλικούς τίτλους, τα «γαλάζια» αίματα και τις φαντασμένες «μεγαλειότητες». Τα ιστορικά εγκλήματα δεν διαγράφονται, το αίμα των εθνομαρτύρων δεν ξεθυμαίνει και δεν συγχωρεί τη λησμονιά. Τα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία μένουν βουβά και με την εκκωφαντική σιωπή τους μαρτυρούν τις Βρετανικές βαρβαρότητες εναντίον του Κυπριακού Ελληνισμού.
Εκεί οι Άγγλοι κατακτητές, με την έγκριση της Ελισάβετ, απαγχόνισαν και έθαψαν εννέα ήρωες της Κύπρου και άλλους τέσσερεις που σκοτώθηκαν σε μάχες της αντίστασης εναντίον των Βρετανών. Βασανισθέντες και δέσμιοι όσο ήταν ζωντανοί, φυλακισμένοι ακόμα και νεκροί σε ένα αποκλεισμένο νεκροταφείο, γιατί οι ένδοξοι μάρτυρες που δεν προσκύνησαν τον κατακτητή, τρόμαζαν ακόμα περισσότερο τους Βρετανούς.
Η Ελισάβετ στέφθηκε βασίλισσα στις 2 Ιουνίου 1953 σε ηλικία 26 ετών. Με την άρνηση της να απονείμει χάρη στους Κύπριους αγωνιστές, Μιχαλάκη Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη, έδειξε από νωρίς τις προθέσεις της για τον τρόπο που αντιλαμβανόταν τους σκλαβωμένους λαούς της βρετανικής Κοινοπολιτείας. Οι κατακτητές απαγχόνιζαν τους αγωνιστές της πατριωτικής οργάνωσης ΕΟΚΑ, και δεν παρέδιδαν καν τις σωρούς στους συγγενείς τους, για ταφή.
Τα ιερά χώματα της Κύπρου βοούν ακόμα τις κτηνωδίες των Βρετανών βασανιστών. Φρικτά βασανιστήρια Κύπριων αγωνιστών, με τις ευλογίες της Βασίλισσας Ελισάβετ. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη φυλακή και τα ανακριτικά γραφεία, οι ξυλοδαρμοί, τα μαστιγώματα, τα ηλεκτροσόκ, οι φάλαγγες, οι εικονικές εκτελέσεις, τα μαρτύρια της σταγόνας και άλλες αποτρόπαιες πράξεις, έγραφαν με ματωμένα γράμματα τις πιο μαύρες σελίδες της βρετανικής αποικιοκρατίας στην Κύπρο.
Στην εβδομηκονταετή παρουσία της Ελισάβετ στον βασιλικό θώκο, τίποτε δεν μαρτυρεί ενότητα και ομοψυχία, άλλα αντιθέτως υπήρξε απόλυτη σύμπλευση με τη δράση μιας αυτοκρατορίας βουτηγμένης σε ποταμούς αίματος υποδουλωμένων λαών, με αδιανόητα εγκλήματα σε Ινδία, Πακιστάν, Αφρική και αλλού, πέρα από τα εγκλήματα της Κύπρου.
Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο. Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ‘ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί. Τους χαιρετισμούς μου εις όλους και εύχομαι σύντομα την ελευθερία της Κύπρου».
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια ενός πραγματικού εστεμμένου, του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ενός ατρόμητου αγωνιστή της ΕΟΚΑ που αξιώθηκε να λάβει το βασιλικό στεφάνι του μαρτυρίου, το μόνο «στέμμα» που είναι πραγματικά ένδοξο, ζηλευτό, άφθορο και με αιώνια ακτινοβολία.
Την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου, ένα κοσμικό βασιλικό στέμμα «έπεσε». Τέλος εποχής για τη Βρετανία, με την βασίλισσα Ελισάβετ να αφήνει την τελευταία της πνοή σε ηλικία 96 ετών, έπειτα από 70 χρόνια στον θρόνο. Ολόκληρη η υφήλιος εξυμνεί την προσωπικότητα της Ελισάβετ, τα αφιερώματα δίνουν και παίρνουν, οι πολιτικοί υποβάλουν τα σέβη τους, και πολλοί εγκωμιάζουν την θανούσα ως σύμβολο ενότητας και ομοψυχίας.
Όμως η ιστορική μνήμη είναι απείρως ανώτερη από την κοσμική ματαιότητα, τους βασιλικούς τίτλους, τα «γαλάζια» αίματα και τις φαντασμένες «μεγαλειότητες». Τα ιστορικά εγκλήματα δεν διαγράφονται, το αίμα των εθνομαρτύρων δεν ξεθυμαίνει και δεν συγχωρεί τη λησμονιά. Τα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία μένουν βουβά και με την εκκωφαντική σιωπή τους μαρτυρούν τις Βρετανικές βαρβαρότητες εναντίον του Κυπριακού Ελληνισμού.
Εκεί οι Άγγλοι κατακτητές, με την έγκριση της Ελισάβετ, απαγχόνισαν και έθαψαν εννέα ήρωες της Κύπρου και άλλους τέσσερεις που σκοτώθηκαν σε μάχες της αντίστασης εναντίον των Βρετανών. Βασανισθέντες και δέσμιοι όσο ήταν ζωντανοί, φυλακισμένοι ακόμα και νεκροί σε ένα αποκλεισμένο νεκροταφείο, γιατί οι ένδοξοι μάρτυρες που δεν προσκύνησαν τον κατακτητή, τρόμαζαν ακόμα περισσότερο τους Βρετανούς.
Η Ελισάβετ στέφθηκε βασίλισσα στις 2 Ιουνίου 1953 σε ηλικία 26 ετών. Με την άρνηση της να απονείμει χάρη στους Κύπριους αγωνιστές, Μιχαλάκη Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη, έδειξε από νωρίς τις προθέσεις της για τον τρόπο που αντιλαμβανόταν τους σκλαβωμένους λαούς της βρετανικής Κοινοπολιτείας. Οι κατακτητές απαγχόνιζαν τους αγωνιστές της πατριωτικής οργάνωσης ΕΟΚΑ, και δεν παρέδιδαν καν τις σωρούς στους συγγενείς τους, για ταφή.
Τα ιερά χώματα της Κύπρου βοούν ακόμα τις κτηνωδίες των Βρετανών βασανιστών. Φρικτά βασανιστήρια Κύπριων αγωνιστών, με τις ευλογίες της Βασίλισσας Ελισάβετ. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη φυλακή και τα ανακριτικά γραφεία, οι ξυλοδαρμοί, τα μαστιγώματα, τα ηλεκτροσόκ, οι φάλαγγες, οι εικονικές εκτελέσεις, τα μαρτύρια της σταγόνας και άλλες αποτρόπαιες πράξεις, έγραφαν με ματωμένα γράμματα τις πιο μαύρες σελίδες της βρετανικής αποικιοκρατίας στην Κύπρο.
Στην εβδομηκονταετή παρουσία της Ελισάβετ στον βασιλικό θώκο, τίποτε δεν μαρτυρεί ενότητα και ομοψυχία, άλλα αντιθέτως υπήρξε απόλυτη σύμπλευση με τη δράση μιας αυτοκρατορίας βουτηγμένης σε ποταμούς αίματος υποδουλωμένων λαών, με αδιανόητα εγκλήματα σε Ινδία, Πακιστάν, Αφρική και αλλού, πέρα από τα εγκλήματα της Κύπρου.
Συγχώρεση ναι, άλλα όχι ιστορική λήθη…
Ως χριστιανοί έχουμε χρέος να ευχηθούμε ο Θεός να συγχωρήσει τα μεγάλα σφάλματα της Ελισάβετ και κάθε ανθρώπου που αναχωρεί από τούτη τη ζωή, όπως και αν έχει πορευτεί στον χρόνο που του χαρίστηκε από τον Θεό. Άλλα ως Έλληνες οφείλουμε να κρατούμε ζωντανές τις μνήμες των δραμάτων του Ελληνισμού. Όχι από εκδικητική διάθεση, άλλα από ιερό χρέος προς τους ευεργέτες μας, ειδάλλως οι ηρωικοί αγώνες τους έγιναν για το τίποτα. Εάν ξεχνούμε τις θυσίες τους, αυτοί δεν χάνουν το παραμικρό από την αιώνια δόξα που απολαμβάνουν, άλλα εμείς οι ίδιοι καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στην σκλαβιά της λήθης.
Οι εφήμεροι τίτλοι και οι κενόδοξες «αριστοκρατίες» είναι μάταια ανθρώπινα κατασκευάσματα που το απατηλό τους κράτος φτάνει έως εκεί που θα προσκυνήσουν το παγωμένο μάρμαρο του τάφου. Από εκεί και πέρα ξεκινά το απόρθητο κράτος του θανάτου, του μεγάλου «δημοκράτη» που δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, άσημους και διάσημους, νέους και ηλικιωμένους. Στους ασάλευτους νόμους αυτού του κράτους δεν μετράει ποιος πέθανε μέσα σε τιμές και αξιώματα, άλλα ποιος κράτησε ψηλά το κεφάλι για την τιμή της πίστης και της πατρίδας, ποιος ταξίδεψε εκεί με σύντροφο την μετάνοια και την καθαρή καρδιά.
Για ρίξτε μια ματιά στους λιτούς τάφους των αγωνιστών της Κύπρου. Ένας λευκός σταυρός και δυο μέτρα γης, σε ένα περιτοιχισμένο προαύλιο φυλακής. Τίποτε άλλο. Κανένας δεν τους έκλαψε όταν μπήκαν στο χώμα. Κανένας επικήδειος δεν τους διαβάστηκε. Κανένας αρχηγός κράτους δεν τους απέδωσε τιμές και βαρύγδουπους αποχαιρετισμούς. Δεν είχαν βασιλικούς αυλικούς γύρω τους, για να τους παρηγορήσουν μπροστά στον ερχομό του θανάτου. Δεν έζησαν σε παλάτια, άλλα για την πατρίδα θυσίασαν τα νιάτα τους σε ανήλιαγα μπουντρούμια.
Κι όμως, τι «αποσκευές» πήραν μαζί τους αυτοί οι μάρτυρες; Και τι παίρνουν μαζί τους οι ένδοξοι της γης; Ποιος έλαβε μόνο ένα σπουδαίο όνομα στη γη, και ποιος έλαβε αθάνατη μνήμη στην αιωνιότητα;
Οι ανδρειωμένοι, οι αδούλωτοι σε δυνάστες και δυναστείες και πάθη, αυτοί είναι που αξίζουν τον απεριόριστο θαυμασμό μας, και όχι τα παγκόσμια σύμβολα της ματαιοδοξίας, που διαφεντεύουν τον κόσμο με την κενότητα τους…
Ως χριστιανοί έχουμε χρέος να ευχηθούμε ο Θεός να συγχωρήσει τα μεγάλα σφάλματα της Ελισάβετ και κάθε ανθρώπου που αναχωρεί από τούτη τη ζωή, όπως και αν έχει πορευτεί στον χρόνο που του χαρίστηκε από τον Θεό. Άλλα ως Έλληνες οφείλουμε να κρατούμε ζωντανές τις μνήμες των δραμάτων του Ελληνισμού. Όχι από εκδικητική διάθεση, άλλα από ιερό χρέος προς τους ευεργέτες μας, ειδάλλως οι ηρωικοί αγώνες τους έγιναν για το τίποτα. Εάν ξεχνούμε τις θυσίες τους, αυτοί δεν χάνουν το παραμικρό από την αιώνια δόξα που απολαμβάνουν, άλλα εμείς οι ίδιοι καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στην σκλαβιά της λήθης.
Οι εφήμεροι τίτλοι και οι κενόδοξες «αριστοκρατίες» είναι μάταια ανθρώπινα κατασκευάσματα που το απατηλό τους κράτος φτάνει έως εκεί που θα προσκυνήσουν το παγωμένο μάρμαρο του τάφου. Από εκεί και πέρα ξεκινά το απόρθητο κράτος του θανάτου, του μεγάλου «δημοκράτη» που δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, άσημους και διάσημους, νέους και ηλικιωμένους. Στους ασάλευτους νόμους αυτού του κράτους δεν μετράει ποιος πέθανε μέσα σε τιμές και αξιώματα, άλλα ποιος κράτησε ψηλά το κεφάλι για την τιμή της πίστης και της πατρίδας, ποιος ταξίδεψε εκεί με σύντροφο την μετάνοια και την καθαρή καρδιά.
Για ρίξτε μια ματιά στους λιτούς τάφους των αγωνιστών της Κύπρου. Ένας λευκός σταυρός και δυο μέτρα γης, σε ένα περιτοιχισμένο προαύλιο φυλακής. Τίποτε άλλο. Κανένας δεν τους έκλαψε όταν μπήκαν στο χώμα. Κανένας επικήδειος δεν τους διαβάστηκε. Κανένας αρχηγός κράτους δεν τους απέδωσε τιμές και βαρύγδουπους αποχαιρετισμούς. Δεν είχαν βασιλικούς αυλικούς γύρω τους, για να τους παρηγορήσουν μπροστά στον ερχομό του θανάτου. Δεν έζησαν σε παλάτια, άλλα για την πατρίδα θυσίασαν τα νιάτα τους σε ανήλιαγα μπουντρούμια.
Κι όμως, τι «αποσκευές» πήραν μαζί τους αυτοί οι μάρτυρες; Και τι παίρνουν μαζί τους οι ένδοξοι της γης; Ποιος έλαβε μόνο ένα σπουδαίο όνομα στη γη, και ποιος έλαβε αθάνατη μνήμη στην αιωνιότητα;
Οι ανδρειωμένοι, οι αδούλωτοι σε δυνάστες και δυναστείες και πάθη, αυτοί είναι που αξίζουν τον απεριόριστο θαυμασμό μας, και όχι τα παγκόσμια σύμβολα της ματαιοδοξίας, που διαφεντεύουν τον κόσμο με την κενότητα τους…