 |
| HIMARS Attack. Image Credit: Creative Commons |
Ντάνιελ Ντέιβις - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η πρόθεση του ανώτατου ορίου είναι να οριστεί μια παγκόσμια τιμή ακριβώς πάνω από το οριακό κόστος της Ρωσίας, έτσι ώστε η Μόσχα να μην έχει κέρδος από την πώληση πετρελαίου αρκετά υψηλό ώστε η Ρωσία να μην σταματήσει να παράγει εντελώς. Η τρέχουσα παγκόσμια ζήτηση δεν μπορεί να καλυφθεί χωρίς τα σχεδόν εννέα εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου την ημέρα που παρέχει η Ρωσία, και εάν ο Πούτιν σταματούσε ξαφνικά να παράγει, το προκύπτον σοκ προσφοράς θα μπορούσε να στείλει την τιμή του πετρελαίου στην στρατόσφαιρα.
Ο σκοπός του ανώτατου ορίου, υποστήριξε η Yellen, θα ήταν «να επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στα ρωσικά οικονομικά και θα παρεμποδίσει την ικανότητα της Ρωσίας να πολεμήσει τον απρόκλητο πόλεμό της στην Ουκρανία και θα επιταχύνει την επιδείνωση της ρωσικής οικονομίας». Μένει να δούμε αν το G7 μπορεί να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες του και να αναπτύξει και να εφαρμόσει ένα παγκόσμιο σύστημα ανώτατων τιμών. Όμως, μαζί με άλλες ενέργειες που χρηματοδοτούνται ή υποστηρίζονται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν είναι καθόλου βέβαιο τι τελικό status ελπίζει να αποκτήσει η Ουάσιγκτον.
Στις 7 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις εβδομάδες πριν ο Πούτιν διατάξει τον ρωσικό στρατό να εισβάλει στο μικρότερο γείτονά του, ο πρόεδρος Μπάιντεν απείλησε να «επιβάλει τις πιο αυστηρές κυρώσεις που έχουν επιβληθεί ποτέ» σε περίπτωση εισβολής της Ρωσίας. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν εξήγησε πως ο πρόεδρος Μπάιντεν «πιστεύει ότι οι κυρώσεις έχουν σκοπό να αποτρέψουν. Και για να δουλέψουν – για να αποτρέψουν, πρέπει να δημιουργηθούν με τρόπο που, αν μετακινηθεί ο Πούτιν, τότε να επιβάλλεται το κόστος».
Ωστόσο, αφού οι απειλές για κυρώσεις απέτυχαν να αποτρέψουν τον Πούτιν, ο Μπάιντεν προσάρμοσε το σκεπτικό όταν ισχυρίστηκε ότι στην πραγματικότητα «κανείς δεν περίμενε πως οι κυρώσεις θα αποτρέψουν κάτι από το να συμβεί». Αντίθετα, συνέχισε, οι κυρώσεις σχεδιάστηκαν για να δείξουν την «αποφασιστικότητα» της Δύσης, η οποία, με την πάροδο του χρόνου, «θα επιβάλει σημαντικό κόστος σε αυτόν (τον Πούτιν). Ακόμη και με αυτόν το νέο ισχυρισμό σχετικά με την αιτιολόγησή του για τις κυρώσεις, δεν υπήρχε εξήγηση για το τι είχαν σχεδιαστεί να επιτύχουν αυτά τα «σημαντικά κόστη». Η έλλειψη εστίασης της Διοίκησης δεν σταμάτησε εκεί, δυστυχώς.
Στα τέλη Απριλίου, οι υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών, Lloyd Austin και Antony Blinken, ταξίδεψαν στο Κίεβο για να συναντηθούν με τον Ουκρανό Πρόεδρο Volodymyr Zelensky για να διερευνήσουν τρόπους με τους οποίους οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον στρατό της Ουκρανίας. Μετά τη συνάντησή τους, ο Όστιν είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν να δουν την Ουκρανία να παραμείνει μια «κυρίαρχη χώρα» και πως οι ΗΠΑ θέλουν «να δουν τη Ρωσία αποδυναμωμένη σε βαθμό που δε θα μπορεί να κάνει τα πράγματα που έκανε όταν εισέβαλε στην Ουκρανία». Αυτό που δεν έχουν πει ο Όστιν, ο Μπλίνκεν και ο Μπάιντεν, ωστόσο, είναι που δείχνει ένα συνεχές πρόβλημα με την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Μέχρι σήμερα, κανένας από τους κορυφαίους ηγέτες της Αμερικής δεν έχει πει πώς η υποστήριξή μας στο Κίεβο αναμένεται να επιτύχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Κανείς δεν έχει διατυπώσει πώς μοιάζει μια «αδυνατισμένη» Ρωσία ή πώς θα ξέρουμε πότε θα επιτευχθεί αυτό το πρότυπο – ή ακόμα και γιατί η αποδυνάμωση της Ρωσίας είναι ζωτικό συμφέρον για τις ΗΠΑ που αξίζει να αναλάβουν τεράστιους κινδύνους. Αυτά δεν είναι απλώς ακαδημαϊκές ερωτήσεις ή ερωτήσεις που προκαλούν τα μαλλιά. Είναι θεμελιώδεις. Να γιατί:
Από τότε που ακόμη και πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν όραμα για την τελική κατάσταση που επιθυμούν να δημιουργήσουν. Για παράδειγμα, εάν ο στόχος του Μπάιντεν πριν από τις 24 Φεβρουαρίου ήταν πραγματικά να αποτρέψει τη Ρωσία από την έναρξη ενός πολέμου, θα έπρεπε να ήταν ξεκάθαρο πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία πως η απειλή κυρώσεων από μόνη της δεν θα ήταν αρκετή για να πείσει τον Πούτιν να μην εισβάλει.
Η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να εμπλακεί επιθετικά διπλωματικά τόσο με το Κίεβο όσο και με τη Μόσχα για να χρησιμοποιήσει όλο το βάρος της αμερικανικής ισχύος για να βρει μια οδό για να αποτρέψει τον πόλεμο. Δεν υπάρχουν στοιχεία ότι οι ΗΠΑ κατέβαλαν σοβαρή διπλωματική προσπάθεια για την αποτροπή του πολέμου. Χωρίς ένα σαφώς διατυπωμένο στόχο, δεν υπήρχε τίποτα που να καθοδηγεί τα διάφορα τμήματα της Διοίκησης για το πώς να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα ήταν προβλέψιμο: αποτυχία πολιτικής.
Ουσιαστικά ο μόνος στόχος που εκφράστηκε από οποιοδήποτε μέλος της ομάδας εθνικής ασφάλειας του Μπάιντεν από την έναρξη του πολέμου ήταν η προαναφερθείσα επιθυμία του Όστιν να δει τη Ρωσία «αποδυναμωμένη». Ωστόσο, εάν ο Λευκός Οίκος δε γνωρίζει πώς μοιάζει μια αποδυναμωμένη Ρωσία, πώς θα μάθει ποτέ εάν οι ενέργειές του συμβάλλουν σε ένα επιτυχές αποτέλεσμα επωφελές για την Αμερική; Εκεί βρισκόμαστε αυτή την στιγμή.
Στέλνουμε πολλαπλούς γύρους υποστήριξης πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένου κάποιου σύγχρονου και κάποιου απαρχαιωμένου εξοπλισμού, αλλά δεν είναι ένα συνεκτικό σύνολο στρατιωτικών εξαρτημάτων που να συνδέεται με την ενεργοποίηση μιας συγκεκριμένης ικανότητας στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Ο Λευκός Οίκος ηγείται πολλαπλών δόσεων κυρώσεων κατά της Ρωσίας, αλλά δεν υπάρχει δηλωμένος σκοπός ως προς το τι προορίζονται να πετύχουν.
Εφόσον δεν ξέρουμε τι προσπαθούμε να πετύχουμε, κανείς δεν μπορεί να πει στον αμερικανικό λαό πόσο θα κοστίσει η προσπάθεια, πόσο θα διαρκέσει ή ακόμα και πώς θα ήταν η επιτυχία. Αν αυτό ακούγεται γνωστό, θα έπρεπε: είναι βασικά η ίδια άσκοπη, ανίκανη εξωτερική πολιτική που ακολουθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και δεκαετίες.
-Κάναμε έναν πόλεμο γενεών στο Αφγανιστάν που ποτέ δεν μπήκε κανείς στον κόπο να θέσει έναν στόχο. Κανείς στην εξουσία δε διατύπωσε καν πώς θα έμοιαζε η επιτυχία, και έτσι δεν επιτεύχθηκε ποτέ καμία νίκη.
-Ξεκινήσαμε έναν πόλεμο στο Ιράκ ξεκινώντας το 2003 που σχεδόν τελείωσε το 2011, για να επιστρέψουμε ξανά το 2014 – χωρίς κανένας πρόεδρος να μπει στον κόπο να θέσει έναν εφικτό στρατιωτικό στόχο ή ακόμη και να διατυπώσει τι ήταν εκεί για να επιτύχει η Δύναμη, ώστε ο αμερικανικός λαός να γνωρίζει όταν η επιχείρηση θα μπορούσε να τελειώσει με επιτυχία – και συνεχίζεται χωρίς επιτυχία ή τελειώνει μέχρι σήμερα.
-Είχαμε την ίδια ασθένεια στις ενέργειές μας στη Συρία, τη Λιβύη, τη Σομαλία, τον Νίγηρα και πολλές άλλες τοποθεσίες στην Αφρική: η κυβέρνηση δεν έχει εντοπίσει κανέναν εφικτό στρατιωτικό στόχο των οποίων η ολοκλήρωση θα ωφελούσε τη χώρα μας και θα σηματοδοτούσε το τέλος της αποστολής – και ως εκ τούτου, καμία δεν έχει ωφελήσει τις ΗΠΑ και οι περισσότερες εξακολουθούν να είναι ανεπιτυχείς.
Το κόστος για τις Ηνωμένες Πολιτείες για όλες αυτές τις αποτυχίες ήταν μεγάλο – και τώρα δημιουργούμε μια νέα αποστολή χωρίς σαφή στόχο και χωρίς αναγνωρίσιμη τελική κατάσταση. Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας μόλις πέρασε το όριο των έξι μηνών. Ο κίνδυνος δεν είναι τόσο πολύ ότι μπορεί να προσπαθούμε ακόμη να αποκαλύψουμε τους στόχους της κυβέρνησης σε έξι χρόνια από τώρα –αν και αυτό το θλιβερό αποτέλεσμα είναι απολύτως πιθανό– αλλά όπως αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε μια μέρα να ξεχυθεί στα σύνορα της Ουκρανίας και να μας παρασύρει σε έναν πόλεμο που δεν έπρεπε ποτέ να είχαμε πολεμήσει και από τον οποίο δε θα μπορούσαμε ποτέ να επωφεληθούμε.