Lucas Leiroz, ερευνητής Κοινωνικών Επιστημών στο Rural Federal University of Rio de Janeiro, γεωπολιτικός σύμβουλος - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτό το έγγραφο μοιάζει με μια εναλλακτική λύση στη μη εφικτή ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Από το 2014, το Κίεβο σχεδίαζε να ενταχθεί στη δυτική στρατιωτική συμμαχία, αλλά, παρά το γεγονός ότι η χώρα έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές για να επιτεθεί σε Ρώσους πολίτες και να αποσταθεροποιήσει το στρατηγικό περιβάλλον της Μόσχας, το ΝΑΤΟ ποτέ δε φάνηκε να ενδιαφέρεται πραγματικά να εγκρίνει μια τέτοια ένταξη. Σύμφωνα με τους κανόνες της συμμαχίας, τα κράτη σε σύγκρουση δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά, καθώς το ΝΑΤΟ είναι ένα σύμφωνο συλλογικής ασφάλειας που ορίζει πως όλα τα μέλη πρέπει να συνεργάζονται μεταξύ τους σε περίπτωση πολέμου σε οποιοδήποτε από τα κράτη. Καθώς το Κίεβο βρισκόταν σε εμφύλια σύγκρουση τα τελευταία οκτώ χρόνια, η ένταξη θα ήταν αδύνατη.
Προφανώς, το έργο αυτό έγινε ακόμη πιο μη ρεαλιστικό με την έναρξη της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Παρά το γεγονός ότι βοήθησε ενεργά την Ουκρανία με στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, η Δυτική Συμμαχία δε θα επέτρεπε στο Κίεβο να γίνει μέλος καθώς αυτή η κατάσταση θα δημιουργούσε υποχρέωση για όλα τα άλλα μέλη να στείλουν στρατεύματα για να πολεμήσουν τη Ρωσία. Στη συνέχεια, αντιμέτωπη με την αδυναμία ένταξης στη συμμαχία, η κυβέρνηση Ζελένσκι δημιούργησε ένα έγγραφο εγγυήσεων για να δημιουργήσει συνθήκες συνεργασίας μεταξύ Κιέβου και ΝΑΤΟ.
Το έγγραφο που κυκλοφόρησε πρόσφατα καθιερώνει την υπογραφή του Συμφώνου Ασφαλείας του Κιέβου, το οποίο, μεταξύ άλλων, οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Ιταλία, ο Καναδάς, η Πολωνία και η Τουρκία θα υπογράψουν. Αυτό θα επέτρεπε σε διάφορες δυνάμεις του ΝΑΤΟ να ενεργούν με ολοκληρωμένο τρόπο με τον Ουκρανό Υπουργό Άμυνας, παρά το γεγονός ότι η χώρα δεν είναι πραγματικό μέλος της συμμαχίας. Εξακολουθεί να είναι αποφασισμένο πως πρέπει να συναφθούν και άλλα διμερή σύμφωνα, με στόχο την ενίσχυση μιας πολιτικής συλλογικής ασφάλειας. Το κείμενο, ωστόσο, καθιστά σαφές ότι το Κίεβο θα συνεχίσει να επιδιώκει την ένταξή του στο ΝΑΤΟ, με τέτοιες συμφωνίες να είναι απλώς ένας τρόπος δημιουργίας συνθηκών ολοκλήρωσης σε μια εποχή που η ένταξη δεν είναι δυνατή.
Μεταξύ των εγγυήσεων που απαιτεί το Κίεβο από τους εταίρους του, το έγγραφο επισημαίνει επίσης την παρουσίαση ενός καταλόγου στρατιωτικών μέτρων που πρέπει να ληφθούν εάν η Ουκρανία υποστεί οποιαδήποτε επίθεση. Ανήμπορο να απαιτήσει να σταλούν στρατεύματα του ΝΑΤΟ για να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς του, το Κίεβο απαιτεί να επισημοποιηθεί, να επεκταθεί και να βελτιωθεί η στρατιωτική βοήθεια. Επιπλέον, απαιτείται επίσης η προμήθεια δεδομένων πληροφοριών και οι επενδύσεις σε υποδομές και αμυντική βιομηχανία. Το έγγραφο μάλιστα αναφέρει πως τα στρατεύματα του Κιέβου πρέπει να συμμετάσχουν σε ασκήσεις και αποστολές που πραγματοποιούν μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο εξωτερικό.
"Οι εγγυήσεις ασφαλείας θα είναι θετικές· καθορίζουν μια σειρά δεσμεύσεων που ανέλαβε μια ομάδα εγγυητών, μαζί με την Ουκρανία. Πρέπει να είναι δεσμευτικές με βάση διμερείς συμφωνίες, αλλά να συγκεντρωθούν στο πλαίσιο ενός κοινού εγγράφου στρατηγικής εταιρικής σχέσης - που ονομάζεται Συμφωνία για την Ασφάλεια του Κιέβου. Το Σύμφωνο θα φέρει μαζί με την Ουκρανία μια βασική ομάδα συμμάχων χωρών. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, την Πολωνία, την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αυστραλία, την Τουρκία και χώρες της Σκανδιναβίας, της Βαλτικής, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (. ..) Η φιλοδοξία της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και να επωφεληθεί από τις αμοιβαίες αμυντικές της ρυθμίσεις κατοχυρώνεται στο Σύνταγμά της. Αυτή η φιλοδοξία είναι η κυρίαρχη απόφαση της Ουκρανίας. Τόσο η ένταξη στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ θα ενισχύσουν σημαντικά την ασφάλεια της Ουκρανίας μακροπρόθεσμα», αναφέρει το έγγραφο.
Δεν υπάρχει ακόμη επίσημη απάντηση από την πλευρά των χωρών του ΝΑΤΟ στην ουκρανική πρωτοβουλία, αλλά λαμβάνοντας υπόψη την αποσταθεροποιητική στάση της συμμαχίας στην ουκρανική σύγκρουση, είναι πιθανό ορισμένες διαπραγματεύσεις να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Ο υψηλός βαθμός παρεμβατικότητας του ΝΑΤΟ ήταν ο κύριος λόγος για την κλιμάκωση της σύγκρουσης, γι' αυτό και έχουν εξαντληθεί όλες οι δυνατότητες για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Η ρωσική αντίδραση, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν εξαιρετικά αρνητική. Ο αναπληρωτής επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ σχολίασε την υπόθεση ασκώντας αυστηρή κριτική στην ουκρανική κυβέρνηση και δηλώνοντας ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα «εγγυήσεων» μοιάζει με πρόλογο του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Προειδοποίησε επίσης για τους επικείμενους κινδύνους κλιμάκωσης της σύγκρουσης:
«Η καμαρίλα του Κιέβου γέννησε ένα σχέδιο «εγγυήσεων ασφαλείας», που είναι ουσιαστικά ο πρόλογος ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου (...) Εάν προχωρήσουν με την αχαλίνωτη άντληση των πιο επικίνδυνων τύπων όπλων σε το καθεστώς του Κιέβου, τότε αργά ή γρήγορα η στρατιωτική εκστρατεία θα φτάσει σε άλλο επίπεδο».
Στην πραγματικότητα, το Κίεβο απλώς προσπαθεί να παρακάμψει τη μη ιδιότητα του μέλους, επιδιώκοντας να λάβει τις εγγυήσεις ενός κράτους μέλους του ΝΑΤΟ, κάτι που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Η συμμαχία πρέπει να ενεργήσει ορθολογικά και να δώσει προτεραιότητα στην ειρήνη έναντι των αντιρωσικών της σχεδίων. Η συμφωνία να δοθούν στο Κίεβο "εγγυήσεις ασφαλείας" θα ήταν μια προσβολή στην οποία η Ρωσία θα αναγκαζόταν να απαντήσει.
